Chapter 40ไอ้พายุรัวหมัดใส่ผมอย่างบ้าคลั่ง มันเจ็บไปทั้งใบหน้า กลิ่นเลือดคละคลุ้ง สติของผมเริ่มเลือนรางพร้อมที่จะดับวูบลงไปทุกที“กรี๊ดดด!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ริสาปรี่เข้ามาทุบไอ้พายุ ไอ้พายุมองตาขวางก่อนจะผลักเธอจนเซเกือบจะล้มลง “อย่ามายุ่งเรื่องนี้”“ไอ้คนสารเลว ฉันท้องอยู่นะไอ้บ้า!!” เธอแผดเสียงใส่พายุเสียงดังลั่น“กูเป็นคนดีเฉพาะกับบางคน แต่กับบางคนกูไม่จำเป็นต้องดีด้วย ก่อนที่มึงจะทุบกูมึงดูสารรูปมึงก่อน อย่ามายุ่งอย่าให้กูต้องทำร้ายคนท้อง” ไอ้พายุพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับชี้หน้าริสา“ให้มันได้อย่างนี้สิวะน้องชายกู บ้านนี้ต้องไม่เลวแค่กู พวกมึงต้องเลวด้วย ถ้ากูเลวคนเดียวกูก็เหงาน่ะสิ” ไอ้วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างชอบใจ ไอ้เลวระยำทำแต่เรื่องเลวทรามผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ“ไอ้เวร! ชั่วอยู่คนเดียวก็อยากให้คนอื่นชั่วด้วย มึงนี่มันเกินคนจริง ๆ เลยนะไอ้ห่า” พี่ ปั้นสิบหัวเราะอย่างเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรกับคำพูดของไอ้วิคเตอร์และดูเหมือนว่าจะสนับสนุนกันด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนใจพี่ชายของผมถึงเห็นผิดเป็นชอบเห็นชั่วเป็นดีไปได้“ปล่อยปั้นจั่นนะ”“ถ้าไม่อยากตายก็ยื
Chapter 41ม่านหมอกTALKฉันแต่งตัวในชุดสบายๆ ใส่กระโปรงคลุมเข่าเสื้อยืดธรรมดาเดินลงมาจากห้อง ก็เจอคุณพายุฉีกยิ้มรอฉันอยู่แล้ว“รีบไปกันเถอะ!”“ค่ะ” คุณพายุเดินมาประคองฉัน“ไปไหนกันหมอก?” แม่น้ำชาเอ่ยถามฉัน ขณะเอาขนมมาวางบนโต๊ะ“ผมจะพาหมอกไปฝากท้อง แม่น้ำชาคงไม่ว่าอะไรนะครับ”“ไม่ว่าหรอก แล้วไปโรงพยาบาลไหนล่ะ?”“โรงพยาบาลที่ครอบครัวเราไปบ่อยๆครับ”“อ๋อ โรงพยาบาลเกษมสุข ให้แม่โทรไปจองคิวให้ไหม?พอดีแม่สนิทกับหมอที่นั่น”“แบบนั้นก็ดีเลยครับ”“จ้ะ เดี๋ยวแม่โทรจองให้ พายุพาหมอกไปเลยก็ได้จ้ะ ไปถึงก็บอกชื่อเดี๋ยวพยาบาลเขาจัดการเอง”“ครับแม่” คุณพายุพาฉันมาที่รถแล้วขับรถหรูแล่นออกไป ผ่านไปไม่นานนักรถยนต์ก็มาจอดดับสนิทที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล“หมอกเดินเองได้ค่ะ” ฉันรีบบอกคุณพายุเมื่อเขาเข้ามาประคองฉัน“ไม่เป็นไรหรอก ให้ฉันประคองแหละดีแล้ว เดี๋ยวล้มไปมันไม่คุ้มนะ”“คุณพายุต้องมาลำบากประคองหมอกเดินอีก หมอกไม่อยากเป็นภาระค่ะ”“ภาระอะไรกัน ฉันเป็นพ่อทูลหัวลูกหมอกนะ เพราะฉะนั้นให้ฉันดูแลหมอกดีกว่า” คุณพายุพูดพยายามจะประคองฉันให้ได้ ฉันก็คงต้องตามใจเขาล่ะค่ะ“
Chapter 42“เพราะคนแบบมึงไม่สมควรจะเป็นพ่อของลูกเธอไงล่ะ”มันว่าแล้วรีบไปทันที ผมกำลังคิดสมองสองซีกของผมตีกันวุ่นวายเลยครับตอนนี้ พอผมตั้งสติได้ผมก็รีบวิ่งตามแต่ทว่ามันไม่ทันแล้วครับ รถของไอ้พายุขับแล่นออกไปจากลานจอดรถของโรงพยาบาลแล้ว ถ้าผมจะรีบตามไปผมก็ไปเลยไม่ได้ เงินก็อยู่บนห้องถ้าผมไปผมจะไม่มีเงินจ่ายค่าแท็กซี่เพราะฉะนั้นผมต้องไปเอาเงินก่อนผมขึ้นมาบนห้องหยิบกระเป๋าเงินแล้วรีบลงมาอย่างรวดเร็ว ผมไปโบกแท็กซี่ผ่านไม่นานนักก็มีรถแท็กซี่มาจอด“ไปไหนครับ”“ไปบ้านคุณโจฮานครับ ไปด่วนที่สุด”“ได้เลยครับ” โชเฟอร์แท็กซี่รีบขับรถไปด้วยความเร็วสูงผ่านไปไม่นานนักผมก็มาถึงบ้านของพ่อแม่ผม ผมจ่ายเงินแล้วลงจากรถมากดออด กดเสร็จก็ยืนชะเง้อคอมอง“มาหาใครครับ?”“มาหาหมอกมาหาพ่อกับแม่ มาบ้านกูที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก” ผมเอ่ยกับลูกน้องของพ่ออย่างไม่สบอารมณ์“มาหาคุณหมอกมาหานายหรือมาอะไร? พวกผมก็คงให้คุณเข้าไปไม่ได้ครับ” ไอ้ดำที่อายุเท่าผมเอ่ย ผมจ้องมันเขม่นเลยครับ“ทำไมจะเข้าไม่ได้ ในเมื่อกูเป็นลูกชายของเจ้านายพวกมึงไอ้พวกเวร!!”“ไม่ใช่แล้วครับ คุณโจฮานบอกว่าไม่มีลูกอย่างคุณ” อื้อหือลูกก็ช่
Chapter 43ม่านหมอกTALK🏵️“เป็นอย่างไรบ้าง?” คุณพายุเอ่ยถามฉัน เมื่อเห็นฉันเอาแต่ปาดน้ำตาที่มันไหลรินอาบแก้มของตนเอง ฉันพยายามเข้มแข็งแล้วนะ แต่พอมาเจอเขาอีกครั้ง ความเข้มแข็งของฉันกลับพังทลายลง ความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยมีมันไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลยแต่มันกลับเจ็บปวดทวีความรุนแรงขึ้น“หมอก ฮึก! หมอกเจ็บที่ได้เจอเขา ฮือๆ” ฉันนั่งร้องไห้พลางมองบึงน้ำที่สวนสาธารณะ คุณพายุเขารู้ว่าฉันเสียใจเขาก็เลยขับรถพาฉันมาที่สวนสาธารณะ ถ้าฉันคลายทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเขาจะพาฉันกลับไปที่บ้านแม่น้ำชา“ฟังนะ เป็นบาดแผลมันมีวันหาย ฉันเชื่อว่าสักวันหมอกจะหายและเข้มแข็ง เมื่อหมอกสามารถผ่านจุดนี้ไปได้ เรื่องร้ายๆที่ผ่านเข้ามาหมอกจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กเลย”“ฮึก ทำไมหมอกถึงได้รักแต่คนอื่นทำไมหมอกถึงไม่ได้รักตัวเองเลย ทำไมหมอกถึงไม่รักตัวเองบ้าง ทำไมหมอกถึงทำร้ายตัวเองให้เจ็บปวด ฮือ ๆ”“ต่อไปนี้ก็รักตัวเองและรักลูก ลูกคงไม่อยากเห็นแม่อ่อนแอ เวลาที่หมอกรู้สึกว่าอ่อนแอ หมอกสูดลมหายใจลึกๆคิดถึงลูกเข้าไว้ ลูกเขาคงไม่อยากให้แม่ของเขาเจ็บปวดเพราะพ่อของเขาหรอกนะ”“ฮือ ๆ คุณพายุ” ฉันโผเข้ากอดคุณพา
Chapter 44ปั้นจั่นTALKผ่านไปอีก1วันหลังจากครุ่นคิดเรื่องของม่านหมอกมาตลอด ถ้าผมไม่ทำเลวกับเธอ ผมคงได้ดูแลเธอกับลูก และผมก็คงไม่มาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เวลานี้ผมจะเข้าหาก็ยากลำบากเหลือเกิน ทุกคนต่างกันผมไม่ให้ผมเข้าไปหาม่านหมอกวันนี้ผมมาซื้อรถราคาถูกประมาน8-9แสน เพื่อเอาไว้ขับทำงาน กว่าจะริสาจะยอมไปเบิกเงินให้ผม เธอก็บ่นผมจนหูชาเลยครับ“เงินยิ่งน้อยๆอยู่ น่าจะผ่อนเอา”“ไม่อยากผ่อน อยากจ่ายสดเลย ขี้เกียจมาผ่อนทีหลัง” ผมพูดอย่างเซ็งๆ ตอนนี้ผมคิดถึงผู้หญิงอีกคนมาก อยากดูแลอยากปกป้องเธอกับลูก แต่ผมทำไม่ได้เลย“ริสาเบื่อจั่นจริงๆเลย เงินยิ่งไม่มีอยู่ ถ้าเงินหมดวันไหนแล้วจั่นจะรู้สึก” ริสาบ่นแล้วเดินกระแทกส้นไปยืนอยู่อีกด้าน เฮ้อ! ชีวิตผมไม่มีความสุขเลยครับตอนนี้ ชีวิตที่ขาดหมอกผมเพิ่งรู้ว่ามันเจ็บมาก และริสาก็ไม่น่ารักอย่างที่ผมคิด“จะไปด้วยไหม? หรือว่าจะกลับเอง”“สากลับเอง” ริสาสะบัดตัวเดินหนีไปที่รถตัวเองแล้วขับออกไปผมจ่ายเงินแล้วรับกุญแจมา ผมขับรถออกจากโชว์รูมแล้วมุ่งไปที่บ้านเก่าที่ผมเคยอยู่ ภาพในวันเก่าวนเข้ามา หัวใจของผมเจ็บหนึบ น้ำตาคลอหน่วย ผมรู้สึกแย่มากเลยครับตอนนี้
Chapter 45ปั้นจั่นTALKผมพยายามผลักไสร่างบางของริสาออกให้พ้นตัวของผม ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บรู้สึกแย่ ร่างกายของผมมันแทบไร้เรี่ยวแรง ผมรู้สึกเสียใจมากที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น“ปั้นจั่น ฮื่อๆ”“ปล่อยกู!” ผมผลักริสาจนเซไปประทะไอ้เดรโก ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจหรอกนะครับว่า ริสาจะเจ็บหรือลูกเธอเป็นอันตราย ผมรู้แต่ว่าหัวใจของผมตอนนี้มันเจ็บปวดและทุกข์ระทมตรอมตรมแทบขาดใจ ผมคิดถึงผู้หญิงที่เคยเป็นอดีตภรรยาของผมนะตอนนี้ผมคิดถึงเธอมาก ความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจผมและคำพูดที่อยากจะขอโทษเธอกับสิ่งเลวร้ายที่ผมทำเอาไว้“ปั้นจั่นฮึก... ฮื่อๆ”“ทุกอย่างของกูพังหมดแล้ว มันพังหมดแล้ว” ผมตวาดริสาดังลั่น“ฮื่อๆ”“กลับได้แล้ว!” วิคเตอร์เอ่ย“กูทำระยำกับเมียกู กูปล่อยเมียกูทุกข์ทรมานเพราะกูโง่เป็นควายมาอยู่กับมึง กูมันโง่ที่สร้างโลกสองใบขึ้นมา เพื่อมีทั้งหมอกทั้งมึง สุดท้ายคนใจโลเลแบบกูไม่เหลือส้นตีนอะไรเลย!”“จั่นยังเหลือสาอยู่นะ ฮือ ๆ” ริสายื่นมือมาจับแขนผม แต่ผมปัดมือเธอออก“พอกันที กูโง่มามากพอแล้ว กูเหยียบหัวใจคนที่รักกูที่สุด เพื่อดูแลมึงกับลูกลูกที่กูคิดว่าเป็นลูกกู สุดท้ายไม่ใช่ ล
Chapter 46เมธาขับรถตามมาติดๆ วันนี้แหละเขาจะจัดการม่านหมอก เขาจะทำเพื่อริสา เขาจะทำเพื่อน้องสาวเพื่อหลานที่อีกไม่กี่เดือนจะออกมาลืมตาดูโลก ถ้าม่านหมอกตายสมบัติก็จะตกไปที่ปั้นจั่น และน้องสาวของเขาที่เป็นเมียของปั้นจั่นก็จะได้เป็นคนฮุบมรดกหรือสมบัติของปั้นจั่นต่อไป และเขาจะสบายไปด้วย โลกทั้งใบของเขาคือน้องสาว ถ้าทำให้น้องมีความสุข เขาก็พร้อมที่จะทำ “เสร็จกูล่ะ” เขาเร่งความเร็วรถให้ทันรถคันหน้า ถ้ามีคนบนรถเยอะ เขาก็จะฆ่ามันให้ตายให้หมด ในเมื่อมาขนาดนี้เขาจะไม่หยุดการกระทำเด็ดขาด ฉายาเมธา100ศพ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย เขาเคยฆ่าคนมามากมายปัง! ปัง!“กรี๊ดดดด” ทั้งสามกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อกระสุนพุ่งมาประทะกระจกรถ ปัง!ปัง! เจสันรีบยิงสวน ถึงแม้กระจกจะกันกระสุน แต่ถ้ายิงที่เดิมย้ำๆ กระจกมันก็แตกได้ และเขาต้องการให้กระจกกันกระสุนมันแตก เมธาขับรถเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ“ไอ้คนระยำ!” คมสันสบถออกมาพร้อมกับเร่งความเร็วมากกว่าเดิม เขาไม่ได้กลัวตาย แต่เขากลัวนายหญิงทั้งสามของเขาไม่ปลอดภัยมากกว่าปัง! ปัง!เจสันยิงตอบโต้แต่กระสุนไม่สามารถทะลุกระจกรถคันที่ตามมาติดๆ ได้ แต่มันเริ่มเ
Chapter 47ปั้นจั่นผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง น้าคมสันกับม่านหมอกถูกเข็นเข้าไปในห้องนั้นยังไม่ออกมา ส่วนแม่น้ำชากับพี่สาวผมทำแผลอยู่อีกห้อง ผมไปหาแม่กับพี่สาวรอบหนึ่งแล้วครับ พอเห็นท่านกับพี่สาวผมไม่เป็นอะไรมาก ผมเบาใจ แต่พี่สาวเย็บหัวที่แตกไป6เข็ม แต่ยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน เพราะทำแผลยังไม่เสร็จ“ทุกคนเป็นอย่างไรบ้างลูก? พอแม่ทราบข่าวแม่ก็รีบมาเลย” แม่มัดไหมรีบเดินมา แม่มัดไหมเป็นคนอ่อนโยนอ่อนหวาน ไม่ด่าไม่บ่นเหมือนคนอื่นๆหรอกครับ“ยังไม่ออกมาเลยครับ”“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง? แล้วไอ้คนเลวที่มันทำเรื่องแบบนี้มันเป็นใคร?”“แม่ไปถามได้ตัวต้นเรื่องสิ เรื่องทั้งหมดเกิดจากความระยำของมัน ถ้าหมอกกับลูกเป็นอะไรไป ผมไม่เอามันไว้แน่” ไอ้พายุกำหมัดแน่นจ้องมองผมด้วยความโกรธ ถ้าหมอกกับลูกเป็นอะไรไป ผมก็ไม่ให้อภัยตัวเองเหมือนกัน“มะ...หมายความว่ายังไง?”“เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นพราะผม พี่ชายของริสาพยายามฆ่าหมอก ฆ่าแม่น้ำชาฆ่าพี่ขนมชั้น ทุกอย่างมันเกิดเพราะผมเอง” ผมพูดเสียงสั่นเครือปนสะอื้น ผมพยายามเข็มแข็งแล้วแต่ก็ทำไม่ได้เลย “แล้วแรงจูงใจที่เขาทำแบบนี้ละ เพราะอะไรเข
วันเวลาผ่านไปอีก3เดือนค่ะ ฉันกลับมาใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับปั้นจั่นที่กรุงเทพโดยที่พ่อของฉันไม่ขัดข้องประการใดค่ะ ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ ที่พ่อของฉันไม่เกลียดปั้นจั่นเหมือนแต่ก่อน ปั้นจั่นคงจะทำให้ท่านเห็นว่าเขายังมั่นคงกับฉัน เพราะเขาแสดงออกว่าเขารักฉันกับลูกตอนที่ไปบ้านพ่อแม่ฉันถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเลิกรากันไปถึง 10 ปีปั้นจั่นไม่มีใคร ฉันเองก็ไม่มีเหมือนกัน พ่อก็คงจะใจอ่อนให้เขา และสิ่งที่เขากระทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือเขาไปหาอันนาอยู่เสมอ เขาไม่เคยรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทรกเลยความรักครั้งใหม่สดใสอีกครั้ง ฉันเลือกที่จะอภัยเพราะมันถึงเวลาที่ควรอภัยแล้ว เขาปรับปรุงตัวและไม่มีใคร ถึงมันจะเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก้าวผ่านและอภัยให้เขาแล้วฉันยังมั่นคง ไม่มีใครลืมรักแรกได้ ฉันไม่เคยลืมและไม่มีใคร ไม่ใช่ว่าตลอดระยะเวลา10ปีฉันเฝ้ารอเขานะคะ ฉันไม่ได้รอเขาหรอก แต่ฉันไม่สามารถรับใครเข้ามาในหัวใจได้ฉันรับน้ำค้างมาอยู่ที่บ้านแล้วนะคะ ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะไม่อยากมา อิดออดมากเลยค่ะเพราะเธออยากอยู่ใกล้คุณพายุ แต่ในเมื่อฉันกลับมาอยู่กับปั้นจั่นแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้น
ม่านหมอกเเสงแดดอุ่นๆแผ่เข้ามากระทบร่าง ฉันซุกหน้ากับอกแกร่งของปั้นจั่น อกที่คุ้นเคยอกนี้มันอุ่นมากเลยค่ะ อุ่นสุด ๆ เลยค่ะหลังจากที่จบศึกสวาทกันฉันก็หมดแรง คนที่นอนอยู่ข้างๆทั้งถึกทั้งทน ฉันถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรงฉันเงยหน้าจ้องใบหน้าคมคายของเขา ตอนนี้ปั้นจั่นหลับตาอมยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เขาดูมีความสุขมากเลยค่ะ ซึ่งมันไม่ต่างจากฉันตอนนี้ ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าใจของฉันมันจะสับสน แล้วรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่เขาทำ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ได้พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่า เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีจริงๆ“จ้องการแบบนี้มาขี่ม้ากันเลยดีกว่า” เขาพูดพร้อมกับ เปิดเปลือกตาขึ้นต้องมองฉัน ฉันนี่เขินหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ“บ้าน่า” ฉันค้อนใส่เบาๆก่อนจะค่อยๆคลายกอดเขา ฉันหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงหมับ!“ว้าย!” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ ปั้นจั่นคว้าตัวของฉันเอาไว้ พร้อมกับฝังจมูกไปตามพวงแก้มของฉัน“กลิ่นตัวหมอกหอมจัง” เขาพูดจมูกก็เริ่มซุกไซร้ตามเนื้อตัวของฉัน ไม่นะ! ไม่ เรื่องบนเตียงตอนนี้ต้องพักก่อน มือของเขาเริ่มลูบไปตามเนื้อตัวของฉัน ยุกยิกเป็นหนวดปลาหมึกเชียวค่ะ“ไปอ
ปั้นจั่นTALKผมจูบหมอกเร่าร้อนราวทะเลเดือด จูบราวกับสูบวิญญาณเธอออกจากร่าง ผมประคองใบหน้าของหมอก จูบเน้นๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอม่านหมอกขัดขืนในตอนแรกพยายามผลักผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ วันนี้ผมต้องได้เมียคืน พี่ชายพี่สาวพ่อแม่และทุกคนๆช่วยกันวางแผนขนาดนี้ผมต้องตีมึนเอาไว้ผมดันเธอไปชิดกำแพงในขณะที่จูบเธอไปด้วย มือของผมเลื่อนลงต่ำมาบีบเค้นที่อกอวบของเธอ มืออีกข้างก็ถลกกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปในแพนตี้ตัวจิ๋วม่านหมอกสะดุ้งทันทีที่มือผมสัมผัส ผมกดคลำลากตามร่องยาวปริ่มน้ำ ม่านหมอกพยายามต่อต้าน ร่างกายเธอเริ่มบิดไปมาผมกรีดนิ้วจนกระทั่งเจอเม็ดทับทิม“อ้ะ ...ปะ... ปั้นจั่น” ม่านหมอกครางเบาๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อปากเป็นอิสระ ผมทนมามากพอแล้ว ผมไม่ได้ปลดปล่อยมา10ปี และวันนี้ผมจะไม่ทน“หมอกจ๋า จั่นอยาก” ผมพูดเสียงกระเส่า รู้สึกต้องการเรื่องอย่างว่า แก่นกายของผมมันปวดหนึบจนแทบจะปริแตก มันผงาดชี้โด่พร้อมกับมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมา“พะ... พอ... ยะ... หยุดสักที”“หยุดทำไม? นี่คือความสุขนะหมอก”“มะ... ไม่เอา พะ... พอ” ม่านหมอกพูดอยู่แค่นั้นวนไปมา ผมไ
“หมอกไปกรุงเทพก่อนนะพ่อ” ฉันเอ่ยกับพ่อสุนทรในขณะที่ท่านกำลังง่วนอยู่กับการสั่งงานลูกน้อง วันนี้ท่านให้คนมาทำถนนทางไปบ้านของฉันกับบ้านที่ปั้นจั่นเคยอาศัยอยู่ และคนงานกำลังฟังอย่างตั้งใจ“อันนารบเร้าให้พาไปหาพ่อมันละสิ”“ใช่ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของพ่อ พ่อไม่ชอบปั้นจั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ท่านอาจจะไม่พอใจที่ฉันจะพาอันนาไปหาเขา“...”“พ่อคะ...” ฉันเม้นปากพร้อมกับเรียกท่าน“ไปเถอะ ผ่านมาหลายปีดีดักแล้ว หมอกมั่นคงกับมัน มันก็มั่นคงกับหมอก พ่อคงไม่ห้ามอะไรแล้ว เพราะที่ผ่านมามันก็พิสูจน์ตัวให้พ่อเห็นแล้ว”“ค่ะ”“รักคุณตาที่สุดเลยค่ะ” อันนาเช้าไปกอดพ่อสุนทร“รักเหมือนกันครับ ไปกับคุณแม่ก็บอกคุณแม่ให้ขับรถดีๆด้วยนะ”“ค่ะ”“ให้ไอ้วัดไปขับรถให้ไหม? ““ไม่เป็นไรค่ะ หมอกขับเองดีกว่า”“อืม รีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อคุยงานกับพวกคนงานก่อน”“ค่ะ”“รีบไปเถอะค่ะแม่”ฉันรีบพาบุตรสาวไปขึ้นรถจากนั้นก็ขับออกไปโดยที่มีสาวใช้คนสนิทตามไปด้วย“ ซื้อของฝากไปฝากคุณย่าด้วยนะแม่”“ได้จ้ะ” ฉันขับรถไปถึงร้านของฝากแล้วพาบุตรสาวไปเลือกของตามต้องการ“เอาไปเยอะๆเลยนะคะคุณแม่”“จ้า”ผ่านไปหลายชั่วโมง
ปั้นจั่นTALK“ปั้นจั่น เดือนนี้จะไปหาหมอกกับลูกใหม่?” แม่ผมเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับพี่สาวของผม“ผมอยากไปจะแย่แล้วครับแม่ คราวก่อนเหมือนหมอกจะใจอ่อนกับผมแล้ว ถ้าผมไปพูดหยอดเธอบ่อยๆ อีกไม่นานคงจะใจอ่อน” ผมเอ่ยกับมารดายิ้ม ๆ ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารกองโตที่อยู่ตรงหน้า งานเยอะมาก เยอะสุด ๆ เลยครับ“เดี๋ยวแม่โทรไปชวนหมอกมาเที่ยวดีกว่า หลายปีแล้วนะที่หมอกไม่มากรุงเทพ แม่อยากให้หมอกมาอยู่กรุงเทพมาก ๆ อยากให้หลานมาเรียนที่นี่ด้วย”“หมอกก็คงปฏิเสธเหมือนทุกครั้งแหละครับ เฮ้อ!”“แต่แม่อยากให้หมอกกับแกคืนดีกันสักที”“ผมก็พยายามอยู่ครับ”“แกพยายามไม่มากพอนะสิ แม่อยากให้หมอกมาอยู่ที่นี่แล้ว” แม่ผมทำหน้าเศร้า“แกก็ช่วยทำให้ความฝันของแม่เป็นจริงหน่อยสิวะ” พี่ปั้นสิบเดินเข้ามา วันนี้วันอะไร ทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันมาหาผม“ทำยังไง?” ผมขมวดคิ้วเข้มชนกัน “มึงก็เอาม่านหมอกกับมาเป็นเมียมึงสิวะ ผ่านมาหลายปีแล้ว กูว่าม่านหมอกคงใจอ่อนแล้วแหละ” พี่ปั้นสิบเอ่ย“บ้าน่า หมอกโกรธกูจะทำยังไงล่ะ กูกลัวเธอโกรธ” ผมเอ่ย ผมกลัวหมอกโกรธจริง กลัวมากเพราะหมอกเป็นคนค่อนข้างใจแข็ง ถ้าได้โกรธผมเอง เธอคง
Chapter 60ฉันมองปั้นจั่นที่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ฉันรู้ว่าเขาเจ็บแต่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องให้เขาออกไปจากชีวิตฉันตามที่เขาสัญญาเอาไว้ ฉันดูใจร้ายมากไหมคะ? ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องทำ มันต้องจบได้แล้ว “หมอก ฮึก” ปั้นจั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นหัวใจของฉันเจ็บหนึบ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักเขา มันคือความรักที่มั่นคงมาก ฉันไม่สามารถเอาใครมาแทนเขาได้ และฉันไม่สามารถกลับไปหาเขาได้เหมือนกัน“กลับไปทำหน้าที่ลูกเถอะ กูจะบอกเขาว่ามึงเป็นพ่อ กูสัญญาจะดูแลเขาให้ดี”“ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ” ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ปั้นจั่นมองหน้าฉันด้วยสายตาเจ็บปวด เขาต้องเจ็บอยู่แล้ว การจากลามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เขาจูบที่หน้าผากลูกของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะส่งลูกให้แม่ของฉัน เขามองหน้าฉันแล้วเดินมาหาฉันหมับ!เขาสวมกอดฉันแล้วร้องไห้ออกมา ฉันร้องไห้ไม่ต่างกัน มันเจ็บนะคะที่ยังรักแต่ต้องจากกัน ฉันกอดตอบเขาอ้อมกอดนี้มันเคยเป็นเป็นของฉัน แต่มันเป็นเพียงอดีตแล้ว มันเจ็บนะคะที่ต้องจากทั้งที่ยังรัก แต่วันเวลาผ่านไปทุกความเจ็บปวดมันจะผ่านพ้นไป “ขอให้มึงโชคดี ไปทำหน้าที่ของมึงซะเถอะ” ฉันพูดเสียงส
Chapter 59ม่านหมอกTALKใครจะว่าฉันใจดำฉันก็ไม่สนหรอกค่ะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรักตัวเอง การที่ไม่พาตัวเองไปเจ็บปวดมันดีที่สุดแล้ว ผู้หญิงอย่างเราถ้ามีรักดีก็จะมีแค่รักเดียวแต่ถ้ามันไม่ดีเราก็ขอเลือกรักตัวเองและก้าวไปข้างหน้าดีกว่าฉันจะไม่อยู่เพื่อคบกับใครคนไหนอีก แต่ฉันจะอยู่เพื่อลูก ฉันจะอยู่เพื่อเป็นแม่ที่ดีให้กับเขา ส่วนพ่อของลูกที่เคยกระทำเรื่องเลวทรามฉันจะปล่อยให้มันผ่านไปถ้าเขาอยากมาหาลูกฉันก็จะให้เขามา ฉันจะไม่กีดกันเขาแต่ขออย่างเดียวให้เขาเลิกพยายามที่จะเอาฉันกลับไปเป็นครอบครัวเดิมกับเขา เพราะมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบไปแล้วและมันไม่สามารถ กลับไปเป็นได้อีกฉันรักเขามากนะคะ แต่ฉันต้องเลือกแบบนี้ฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่เคยหักหลังฉันได้ และผู้หญิงอย่างเรา ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องจมปลักดักดาน เราไม่จำเป็นต้องมีชีวิตคู่หรอกค่ะถ้าชีวิตคู่มันเฮงซวย เราใช้ชีวิตเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงดูลูกของเราให้มีความสุข และนั่นมันจะเป็นความสุขที่สุดของผู้หญิงอย่างเราฉันปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ภายภาคหน้าต่อให้มีคนเข้ามาในชีวิตฉันอีก ฉันก็จะไม่แต่งงานก
Chapter 58ผมจ้องหน้าม่านหมอกน้ำตาคลอ เธอยื่นข้อเสนอแบบนี้มาผมควรทำอย่างไร ผมควรออกไปจากชีวิตของเธอตามที่เธอขอร้อง หรือผมควรยื้อเวลาออกไปให้นานกว่าเดิม“มะ... หมอก”“ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไป!” ม่านหมอกเอ่ยเสียงกร้าวจ้องมองผมด้วยแววตากระด้าง“หมอกอย่าต่อรองกับจั่นแบบนี้เลยนะ ให้จั่นไปกับหมอกด้วยนะ ฮึก” ผมพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกปวดหัวใจมากเลยครับ ผมอยากไปกับหมอกแต่ผมไม่อยากจากหมอกกับลูกไป ผมอยากดูแลอยากทำหน้าที่ผัวหน้าที่พ่อ ผมอยากชดใช้และแก้ตัวในสิ่งที่ผมทำผิดพลาด แต่เหมือนผู้หญิงตรงน่าจะไม่ให้โอกาสผมเลย“มึงอยากดูลูกมึง ทำไมมึงไม่ไปดูกับริสาผู้หญิงคนนั้นก็ท้องลูกของมึงเหมือนกัน ลูกของมึงไม่ได้มีแค่กับกูหรอก ลูกของมึงยังมีอยู่กับริสามึงไปดูแลซะเลิกมายุ่งวุ่นวายกับกูเสียที” เธอพูดเสียงสั่นพร้อมกับผินหน้าไปมองอย่างอื่น ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดและไม่สามารถเชื่อใจผมได้ ผมทำผิดจริง แต่ผมอยากได้โอกาสและผมจะไม่มีวันทำมันอีก“ที่ผ่านมาจั่นโง่เอง จั่นคิดว่าริสาท้องลูกของจั่นเพราะเธอเอาหลักฐานมายืนยัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเธอไม่ได้ท้องลูกของจั่น”“มึงรักมันมากไม่ใช่เหรอ? มึงก็ไปเลี้ยงดูมันสิ”“ห
Chapter 57ปั้นจั่นผมมองไปที่หน้าต่างอย่างเสียดาย ม่านหมอกปิดหน้าต่าง ไม่สนใจที่จะปรายตาผมเลยแม้แต่น้อย“เฮ้อ” ผมก้มหน้าก้มตาทำงานครับหลังจากม่านหมอกไม่สนใจ ในเมื่อผมต้องการที่จะง้อเธอผมก็ต้องทำงานให้ดีไม่อย่างนั้นตาสุนทรก็คงจะด่าผมเปิงครับ“เอาไม้ไผ่ไปผ่าให้หน่อย” คนงานอีกคนสั่งผม ผมรีบทำครับ แต่ติดปัญหาตรงที่ผมทำไม่เป็น“มันทำยังไงครับ?”“โอ้ยยยย พวกคนกรุงเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อจริง ๆ มาดูวิธีสิ จะได้ทำเป็น เขาจ้างมาทุกคนมาทำงาน นายจะมากินแรงคนอื่นไม่ได้หรอกนะจะบอกให้” ชายรูปร่างกำยำผิวพรรณหยาบกระด้างเลยพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจ เขาหยิบมีดขึ้นมา พร้อมกับทาไม้ไผ่ดังโป๊ะเลยครับ“ผ่ายาวเลยใช่ไหม?”“เออ รีบทำ จะมาทำเล่นๆแบบนี้ไม่ได้นะ มันเสียเวลาคนอื่น”“ครับ” ผมผ่าไม้ไผ่ตามที่เขาบอก และแน่นอนมันทำให้มือผมถูกคมของไม้ไผ่บาดมือจนเลือดสาดเลยครับ“ตายแล้วเลือดออก” ป้ามณีพูดเสียงดัง “ติดพาสเตอร์ก่อนเร็ว” ชายคนงานอีกคนรีบเอาพาสเตอร์มาเเปะแผลให้ผม อย่างน้อยทุกคนยังมีน้ำใจครับ“ทำอะไรก็ต้องระวังนะจะมาทำเล่นๆไม่ได้เดี๋ยวมือขาดไม่รู้ตัว การทำงานทุกอย่างมันต้องมีสติและระมัดระวัง” ผู้ชายฟันเหยินๆพูดกั