Chapter 25“ไปนอนกันเถอะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว”“ค่ะ”“วันนี้จะนอนกอดให้หนำใจเลย”“บ้าน่า!” ฉันพูดก่อนจะทุบที่แขนของเขาเบาๆ ปั้นจั่นจับข้อมือเล็กของฉันไว้ก่อนจะจูบลงบนมือของฉันอย่างแผ่วเบา“จั่นรักหมอก” เขาบอกรักฉันไม่รู้กี่ครั้ง แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีทุกครั้ง ฉันชอบคำนี้ฉันชอบมันที่สุด ฉันอยากจะฟังเขาพูดคำว่ารักแบบนี้กับฉันตลอดไป“รักเหมือนกันค่ะ” ฉันพูดกับปั้นจั่นก่อนจะจับมือกันเดินเข้าไปในห้องของตนเอง วันนี้เขามานอนกับฉัน ส่วนห้องที่เคยจัดไว้ให้เขาเป็นพ่อแม่ของปั้นจั่นที่เป็นคนนอนแทน“อุ้ย!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อปั้นจั่นกอดรัดฉันจากทางด้านหลัง มือไม้ของเขาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของฉัน ฉันรู้สึกสยิวขนลุกไปทั้งร่างกาย“เรามาออกกำลังกายแก้หนาวกัน” เขาว่าจบเขาก็ซุกไซร้ร่างกายของฉัน เสื้อผ้าสองเราถูกปลดเปลื้องออกอย่างรวดเร็ว“อ้ะ!” เขาพาฉันไปที่เตียงแล้วผลักร่างเปลือยของฉันลงบนเตียงเย็นเฉียบ เขานอนลงข้าง ๆ ฉัน แก่นกายของเขามันผงาดชูชันอวดความใหญ่โต“ทำให้หน่อย”“ทำแบบไหน?” ฉันพูดหน้าตาตื่น จ้องมองหน้าปั้นจั่นอย่างตื่นตระหนก เขาจะให้ฉันทำให้แต่ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อ
Chapter 26ผ่านไปอีก 1 เดือน หลังจากที่ฉันกับปั้นจั่นแต่งงานกันแล้วฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านของเขาที่เขาซื้อเอาไว้ ปั้นจั่นเขาให้ฉันอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี เขาอยากมีลูกเขาอยากให้ฉันตั้งท้องลูกของเขา“หมอกจ๋าประจำเดือนมาหรือยัง?” ปั้นจั่นเอ่ยถามฉันขณะที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ส่วนฉันกำลังเตรียมเสื้อผ้าออกมาให้เขาสวมใส่ วันนี้เขามีประชุมที่บริษัท ฉันเลยต้องเตรียมชุดที่ดูดีที่สุดให้เขา“ยังเลยจ้ะ ประจำเดือนไม่มา 1 อาทิตย์แล้ว”“จั่นว่าเราน่าจะมีข่าวดีกันนะ จั่นดีใจจัง”“ไม่หรอกมั้ง หมอกเป็นคนประจำเดือนมาไม่ปกติเท่าไหร่ บางทีก็เลื่อนไป 2 อาทิตย์ เราอย่าเพิ่งดีใจไปก่อนเลย เอาไว้เดี๋ยวออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ ค่อยดีใจดีกว่านะ” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปเช็ดตัวให้ปั้นจั่น ตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็เสมอต้นเสมอปลายกับฉัน เขากลับบ้านตรงเวลาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากในความรู้สึกของฉัน เขาชอบให้ฉันแทนตัวเองว่าหมอก เขาบอกฉันว่าฟังแล้วมันน่ารักฉันก็เลยแทนตัวเองว่าหมอกมาตลอด“งั้นหมอกก็ซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจเลยนะ จั่นอยากรู้แล้วว่าหมอกจะท้องหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาดูตื
Chapter 27ผ่านไปอีกวันฉันจ้องมองแท่งสีขาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อแท่งนั้นมันปรากฏขึ้น 2 ขีด มันบ่งบอกว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ ฉันดีใจมาก และคนที่ดีใจมากกว่าฉันคงเป็นปั้นจั่นอย่างแน่นอน เขาอยากมีลูกและพยายามทำการบ้านกับฉันมาตลอด คราวนี้คงมีลูกสมใจเขาเสียทีมือเรียวเล็กของฉันเปิดประตูห้องน้ำออกไปอย่างแผ่วเบาแต่ก็ไม่ปรากฏร่างของผู้ชายที่นอนอยู่ข้างฉันทั้งคืน ฉันขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆว่างเปล่า... ฉันเปิดลิ้นชักแล้วเอาที่ตรวจเก็บไว้“ปั้นจั่น” ฉันตะโกนเรียกปั้นจั่นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบโต้กลับมา “ไปไหนของเขานะ”เท้าเล็ก ๆ ของฉันเดินย่ำออกมาจากห้องก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา“หาใครคะ?” นารีเอ่ยถามฉันขณะที่เดินออกมาจากห้องครัว“เห็นปั้นจั่นไหม? ฉันเข้าไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวเองเขาไปไหนแล้วก็ไม่รู้”“อ๋อ คุณปั้นขับรถออกไปแล้วล่ะค่ะ ท่าทางรีบร้อนมาก คุณเขาไม่ได้บอกคุณผู้หญิงเหรอคะ?”“ไม่จ้ะ” ฉันส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตนเองออกมาโทรออก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะรับโทรศัพท์ของฉันเลย“คงมีงานด่วนมั้งคะ? หรือไม่ก็มีธุระที่บ้านใหญ่ คุณผู้หญิ
Chapter 28ฉันหยัดกายลุกจากเตียง ก่อนจะเดินตามปั้นจั่นไป เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างบันได เขาพิมพ์ข้อความพร้อมกับยิ้มไปด้วย รอยยิ้มนี้ฉันไม่ได้เห็นมันมาสักพักแล้ว แต่เขาดูมีความสุขที่ได้แชทกับคนในไลน์มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ฉันเดินเข้าไปหาปั้นจั่น เขายังคงยิ้มให้กับข้อความในโทรศัพท์ “ปั้นจั่น”“ครับ” เขารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาฉัน “มีอะไรจะบอกหมอกไหม?”“ไม่มีหรอก จั่นว่าเราไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้จั่นมีงานเช้า” ปั้นจั่นจับมือฉันให้เดินตาม ฉันเดินตามเขาเข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนเตียง“หมอกคือเมียของจั่นใช่ไหม” ฉันเอ่ย“ใช่” ปั้นจั่นพยักหน้า“ผัวเมียเขาจะไม่ปิดบังกันใช่ไหม? ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร?” ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าของเขา ปั้นจั่นเงียบเขาไม่ตอบคำถามของฉัน “…”“หมอกขอดูโทรศัพท์ของนายหน่อยสิ” ฉันเม้มปากรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจเขานะ แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะเช็กโทรศัพท์ของเขาไม่ใช่เหรอ?ในเมื่อฉันเป็นเมียของเขา“…” ปั้นจั่นกลับนิ่งแทนคำตอบทุกอย่าง ”หมอกขอดูหน่อย เราไม่ควรปิดบังกันไ
Chapter 29“วันเกิดพ่อโจฮานวันไหนคะ?” ฉันเอ่ยถามขณะที่นั่งรถกลับบ้าน โดยที่มีแม่น้ำชาและพี่อินทิราขับรถมาส่งที่บ้าน“วันพรุ่งนี้จ้ะ”“เออหมอก ช่วงนี้ปั้นจั่นเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” พี่อินทิราเอ่ยขึ้น“เปล่าค่ะ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าคะ?”“ช่วงนี้ปั้นจั่นเขาติดธุระบ่อยมาก เมื่อวานไม่เข้าบริษัทพี่ปั้นสิบบ่นใหญ่เลย วันนี้ไม่รู้เข้าไปบริษัทหรือเปล่าก็ไม่รู้?”“แต่ปั้นจั่นเขาออกไปทำงานและกลับดึกทุกวันนะ” ฉันเอ่ยแย้งขึ้น“เดี๋ยวนะหมอก ปั้นจั่นกลับดึกทุกวันเหรอ?” แม่น้ำชาเอ่ยถามฉัน“ใช่ค่ะ ไปแต่เช้าและกลับดึกทุกวัน”“บริษัทงานเยอะไหมอิน?”“ไม่เยอะค่ะ อินกับปั้นสิบกลับบ้านเร็วทุกวันเลยนะคะ ปั้นสิบจะพาอินกับแดเนี่ยลดารินไปทานอาหารที่บ้านแม่โมบ่อยๆ”“ถ้าปั้นสิบกลับบ้านเร็ว แล้วไอ้ลูกเวรมันทำอะไรอยู่ถึงเลิกดึกทุกวัน” แม่น้ำชาเอ่ยเสียงขุ่น พร้อมกับแกะเม็ดถั่วลิสงเข้าปาก“เขาคงจะติดธุระมั้งคะ” ฉันพูดพร้อมกับผินหน้ามองข้างทาง ที่ฉันพูดตัดบทแบบนี้ เพราะไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ ฉันยังตั้งรับกับสถานการณ์ตรงนี้ไม่ทัน ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนไป“ไม่ต้องออกรับแทนมันหรอกม่านหมอก ถ
Chapter 30ม่านหมอก....ตกเย็นของวันนั้นฉันนั่งรอปั้นจั่นเผื่อเขาจะมารับไปวันเกิดพ่อโจฮาน แต่จนแล้วจนเล่าเขาก็ไม่กลับมา คิดไปก็อยากจะหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองจัง ในเมื่อเขาไม่ให้ความสำคัญก็ยังจะไปหวัง สิ่งนั้นกับเขาอยู่อีก“เฮ้อ!” ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะหยิบกล่องของขวัญ แล้วเดินออกมาจากห้อง วันนี้ฉันอยู่ในชุดแซกสีชมพูหวาน ใบหน้าคมเข้มของฉันถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง“คุณผู้หญิงจะไปแล้วเหรอคะ?” นารีเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังเดินลงมาข้างล่าง“จ้ะ” ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้นารี“นารีฝากของขวัญไปให้คุณโจฮานได้ไหมคะ? ถึงแม้ว่าของในกล่องมันจะไม่ได้มีค่ามากมายอะไรนัก แต่นารีก็ตั้งใจจะฝากคุณผู้หญิงไปให้คุณโจฮานนะคะ” นารีเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญขนาดเล็กให้ฉัน ฉันมองไปที่นัยน์ตาคู่สวยที่ไม่มีความคิดร้ายแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย นารีมีแต่ความจริงใจมีให้ต่อฉันและตระกูลของปั้นจั่น“เอาแบบนี้ดีกว่าในเมื่อนารีตั้งใจที่จะมอบของขวัญให้คุณโจฮานแล้ว นารีก็ไปพร้อมกับฉันนี่แหละ”“แต่ถ้านารีไปแล้วใครจะอยู่บ้านล่ะคะ”“ใครจะอยู่ไม่อยู่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่านารีไปกับฉันก็แล้วกัน”“ค่ะ”“รีบไปแต่งตัวเลยเอาให้ส
Chapter 31ม่านหมอก....ทุกคนสนุกสนานจนกระทั่งถึงเวลาเลิก คนที่ไม่มาฉลองและไม่มาอวยพรพ่อโจฮานกับทุกคนคือปั้นจั่นเขาให้ความสำคัญกับธุระหรือคนอื่น แต่กลับไม่ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัว และไม่ให้ความสำคัญกับฉันที่เป็นภรรยาหรือเป็นเมียของเขา คิดแล้วมันก็น่าน้อยใจนักที่ผู้หญิงอย่างฉันมันไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย“รีบไปกันเถอะ ถ้าเราไปก่อนเราก็จะมีโอกาสได้เที่ยวเล่นก่อนที่ขนมชั้นจะได้แสดงละคร แต่ถ้าเกิดว่าเราไปช้าถ่ายละครเสร็จค่อยเที่ยวก็ได้”“เพลียกันขนาดนี้จะไปไหวหรอคะ ภูเก็ตไม่ใช่ใกล้ๆนะคะ หรือว่าเราจะนั่งเครื่องไปคะ”“เราจะนั่งรถไปนี่แหละ แต่จะให้ลูกน้องพ่อเป็นคนขับไปส่ง รีบไปขึ้นรถดีกว่านารีอย่าลืมหยิบผ้าห่มไปด้วยนะ”“ค่ะ” นารีพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าห่ม 3 ผืน แล้วเดินตามฉันกับพี่ขนมชั้นไปที่รถ“น้าคมสันกับน้าเจสันไปด้วยกันทั้งสองคนเลยนะคะเผื่อคนใดคนหนึ่งง่วงก็จะได้ผลัดเปลี่ยนกันขับ”“ครับคุณหนู”“เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งไป” แม่น้ำชาตะโกนเรียกพร้อมกับหิ้วข้าวของพะรุงพะรังมาด้วย“แม่นี่ตื่นเช้ามากเลยนะคะนี่ยังไม่สว่างเลยแม่จะรีบตื่นขึ้นมาทำไมเนี่ย” พี่ขนมชั้นบ่นอุบพร้อมกับจ้
Chapter 32“ไอ้น้องเวร! มึงทำแบบนี้ได้ยังไง?” พี่ขนมชั้นพยายามกระชากปั้นจั่นให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จพี่เขาก็เลยพุ่งเข้าทำร้ายปั้นจั่นเลย“โอ้ย! หยุดนะ! บอกให้หยุด” ปั้นจั่นพยายามปัดป้องเมื่อพี่ขนมชั้นรัวกำปั้นทุบไปที่ใบหน้าของปั้นจั่น“กรี๊ดดด!! เป็นบ้าอะไรถึงมาทำร้ายปั้นจั่นเนี่ย” ริสากรีดร้องพร้อมกับผลักพี่ขนมชั้นแรงๆ“อีร่าน แย่งผัวชาวบ้าน คงจะคันมากสินะถึงได้มาแย่งผัวคนอื่น นังผู้หญิงแพศยาคนสารเลว”เพี้ยะ!เพี้ยะ!“หยุด มึงไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเธอไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายริสาทั้งนั้น ถ้ามึงทำร้ายเธอกูกับมึงได้เห็นดีกันแน่”“อ๋อ นี่มึงขู่กูเหรอ? นารีถ่ายรูปเอาไว้เลย”“ค่ะ”“หยุดถ่ายเลยนะฉันบอกว่าอย่าถ่ายอีบ้าฉันบอกว่าอย่าถ่าย” ริสาพยายามยกมือปิดหน้าของตนเอง“อีกคนร่านรับรองว่ามึงได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ กูจะทำให้มึงดับและอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี”“พอเถอะขนมชั้นมึงอย่ามายุ่งเรื่องนี้เลย มันไม่ใช่เรื่องของมึงเลยนะ”“ถึงจะไม่ใช่เรื่องของกู แต่ม่านหมอกคือน้องสะใภ้กู คือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายมึงเข้าใจไหมไอ้ปั้นจั่นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย ส่วนอีผู้หญิงคนนี้มันก็แค่เมีย
วันเวลาผ่านไปอีก3เดือนค่ะ ฉันกลับมาใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับปั้นจั่นที่กรุงเทพโดยที่พ่อของฉันไม่ขัดข้องประการใดค่ะ ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ ที่พ่อของฉันไม่เกลียดปั้นจั่นเหมือนแต่ก่อน ปั้นจั่นคงจะทำให้ท่านเห็นว่าเขายังมั่นคงกับฉัน เพราะเขาแสดงออกว่าเขารักฉันกับลูกตอนที่ไปบ้านพ่อแม่ฉันถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเลิกรากันไปถึง 10 ปีปั้นจั่นไม่มีใคร ฉันเองก็ไม่มีเหมือนกัน พ่อก็คงจะใจอ่อนให้เขา และสิ่งที่เขากระทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือเขาไปหาอันนาอยู่เสมอ เขาไม่เคยรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทรกเลยความรักครั้งใหม่สดใสอีกครั้ง ฉันเลือกที่จะอภัยเพราะมันถึงเวลาที่ควรอภัยแล้ว เขาปรับปรุงตัวและไม่มีใคร ถึงมันจะเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก้าวผ่านและอภัยให้เขาแล้วฉันยังมั่นคง ไม่มีใครลืมรักแรกได้ ฉันไม่เคยลืมและไม่มีใคร ไม่ใช่ว่าตลอดระยะเวลา10ปีฉันเฝ้ารอเขานะคะ ฉันไม่ได้รอเขาหรอก แต่ฉันไม่สามารถรับใครเข้ามาในหัวใจได้ฉันรับน้ำค้างมาอยู่ที่บ้านแล้วนะคะ ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะไม่อยากมา อิดออดมากเลยค่ะเพราะเธออยากอยู่ใกล้คุณพายุ แต่ในเมื่อฉันกลับมาอยู่กับปั้นจั่นแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้น
ม่านหมอกเเสงแดดอุ่นๆแผ่เข้ามากระทบร่าง ฉันซุกหน้ากับอกแกร่งของปั้นจั่น อกที่คุ้นเคยอกนี้มันอุ่นมากเลยค่ะ อุ่นสุด ๆ เลยค่ะหลังจากที่จบศึกสวาทกันฉันก็หมดแรง คนที่นอนอยู่ข้างๆทั้งถึกทั้งทน ฉันถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรงฉันเงยหน้าจ้องใบหน้าคมคายของเขา ตอนนี้ปั้นจั่นหลับตาอมยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เขาดูมีความสุขมากเลยค่ะ ซึ่งมันไม่ต่างจากฉันตอนนี้ ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าใจของฉันมันจะสับสน แล้วรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่เขาทำ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ได้พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่า เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีจริงๆ“จ้องการแบบนี้มาขี่ม้ากันเลยดีกว่า” เขาพูดพร้อมกับ เปิดเปลือกตาขึ้นต้องมองฉัน ฉันนี่เขินหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ“บ้าน่า” ฉันค้อนใส่เบาๆก่อนจะค่อยๆคลายกอดเขา ฉันหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงหมับ!“ว้าย!” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ ปั้นจั่นคว้าตัวของฉันเอาไว้ พร้อมกับฝังจมูกไปตามพวงแก้มของฉัน“กลิ่นตัวหมอกหอมจัง” เขาพูดจมูกก็เริ่มซุกไซร้ตามเนื้อตัวของฉัน ไม่นะ! ไม่ เรื่องบนเตียงตอนนี้ต้องพักก่อน มือของเขาเริ่มลูบไปตามเนื้อตัวของฉัน ยุกยิกเป็นหนวดปลาหมึกเชียวค่ะ“ไปอ
ปั้นจั่นTALKผมจูบหมอกเร่าร้อนราวทะเลเดือด จูบราวกับสูบวิญญาณเธอออกจากร่าง ผมประคองใบหน้าของหมอก จูบเน้นๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอม่านหมอกขัดขืนในตอนแรกพยายามผลักผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ วันนี้ผมต้องได้เมียคืน พี่ชายพี่สาวพ่อแม่และทุกคนๆช่วยกันวางแผนขนาดนี้ผมต้องตีมึนเอาไว้ผมดันเธอไปชิดกำแพงในขณะที่จูบเธอไปด้วย มือของผมเลื่อนลงต่ำมาบีบเค้นที่อกอวบของเธอ มืออีกข้างก็ถลกกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปในแพนตี้ตัวจิ๋วม่านหมอกสะดุ้งทันทีที่มือผมสัมผัส ผมกดคลำลากตามร่องยาวปริ่มน้ำ ม่านหมอกพยายามต่อต้าน ร่างกายเธอเริ่มบิดไปมาผมกรีดนิ้วจนกระทั่งเจอเม็ดทับทิม“อ้ะ ...ปะ... ปั้นจั่น” ม่านหมอกครางเบาๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อปากเป็นอิสระ ผมทนมามากพอแล้ว ผมไม่ได้ปลดปล่อยมา10ปี และวันนี้ผมจะไม่ทน“หมอกจ๋า จั่นอยาก” ผมพูดเสียงกระเส่า รู้สึกต้องการเรื่องอย่างว่า แก่นกายของผมมันปวดหนึบจนแทบจะปริแตก มันผงาดชี้โด่พร้อมกับมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมา“พะ... พอ... ยะ... หยุดสักที”“หยุดทำไม? นี่คือความสุขนะหมอก”“มะ... ไม่เอา พะ... พอ” ม่านหมอกพูดอยู่แค่นั้นวนไปมา ผมไ
“หมอกไปกรุงเทพก่อนนะพ่อ” ฉันเอ่ยกับพ่อสุนทรในขณะที่ท่านกำลังง่วนอยู่กับการสั่งงานลูกน้อง วันนี้ท่านให้คนมาทำถนนทางไปบ้านของฉันกับบ้านที่ปั้นจั่นเคยอาศัยอยู่ และคนงานกำลังฟังอย่างตั้งใจ“อันนารบเร้าให้พาไปหาพ่อมันละสิ”“ใช่ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของพ่อ พ่อไม่ชอบปั้นจั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ท่านอาจจะไม่พอใจที่ฉันจะพาอันนาไปหาเขา“...”“พ่อคะ...” ฉันเม้นปากพร้อมกับเรียกท่าน“ไปเถอะ ผ่านมาหลายปีดีดักแล้ว หมอกมั่นคงกับมัน มันก็มั่นคงกับหมอก พ่อคงไม่ห้ามอะไรแล้ว เพราะที่ผ่านมามันก็พิสูจน์ตัวให้พ่อเห็นแล้ว”“ค่ะ”“รักคุณตาที่สุดเลยค่ะ” อันนาเช้าไปกอดพ่อสุนทร“รักเหมือนกันครับ ไปกับคุณแม่ก็บอกคุณแม่ให้ขับรถดีๆด้วยนะ”“ค่ะ”“ให้ไอ้วัดไปขับรถให้ไหม? ““ไม่เป็นไรค่ะ หมอกขับเองดีกว่า”“อืม รีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อคุยงานกับพวกคนงานก่อน”“ค่ะ”“รีบไปเถอะค่ะแม่”ฉันรีบพาบุตรสาวไปขึ้นรถจากนั้นก็ขับออกไปโดยที่มีสาวใช้คนสนิทตามไปด้วย“ ซื้อของฝากไปฝากคุณย่าด้วยนะแม่”“ได้จ้ะ” ฉันขับรถไปถึงร้านของฝากแล้วพาบุตรสาวไปเลือกของตามต้องการ“เอาไปเยอะๆเลยนะคะคุณแม่”“จ้า”ผ่านไปหลายชั่วโมง
ปั้นจั่นTALK“ปั้นจั่น เดือนนี้จะไปหาหมอกกับลูกใหม่?” แม่ผมเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับพี่สาวของผม“ผมอยากไปจะแย่แล้วครับแม่ คราวก่อนเหมือนหมอกจะใจอ่อนกับผมแล้ว ถ้าผมไปพูดหยอดเธอบ่อยๆ อีกไม่นานคงจะใจอ่อน” ผมเอ่ยกับมารดายิ้ม ๆ ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารกองโตที่อยู่ตรงหน้า งานเยอะมาก เยอะสุด ๆ เลยครับ“เดี๋ยวแม่โทรไปชวนหมอกมาเที่ยวดีกว่า หลายปีแล้วนะที่หมอกไม่มากรุงเทพ แม่อยากให้หมอกมาอยู่กรุงเทพมาก ๆ อยากให้หลานมาเรียนที่นี่ด้วย”“หมอกก็คงปฏิเสธเหมือนทุกครั้งแหละครับ เฮ้อ!”“แต่แม่อยากให้หมอกกับแกคืนดีกันสักที”“ผมก็พยายามอยู่ครับ”“แกพยายามไม่มากพอนะสิ แม่อยากให้หมอกมาอยู่ที่นี่แล้ว” แม่ผมทำหน้าเศร้า“แกก็ช่วยทำให้ความฝันของแม่เป็นจริงหน่อยสิวะ” พี่ปั้นสิบเดินเข้ามา วันนี้วันอะไร ทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันมาหาผม“ทำยังไง?” ผมขมวดคิ้วเข้มชนกัน “มึงก็เอาม่านหมอกกับมาเป็นเมียมึงสิวะ ผ่านมาหลายปีแล้ว กูว่าม่านหมอกคงใจอ่อนแล้วแหละ” พี่ปั้นสิบเอ่ย“บ้าน่า หมอกโกรธกูจะทำยังไงล่ะ กูกลัวเธอโกรธ” ผมเอ่ย ผมกลัวหมอกโกรธจริง กลัวมากเพราะหมอกเป็นคนค่อนข้างใจแข็ง ถ้าได้โกรธผมเอง เธอคง
Chapter 60ฉันมองปั้นจั่นที่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ฉันรู้ว่าเขาเจ็บแต่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องให้เขาออกไปจากชีวิตฉันตามที่เขาสัญญาเอาไว้ ฉันดูใจร้ายมากไหมคะ? ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องทำ มันต้องจบได้แล้ว “หมอก ฮึก” ปั้นจั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นหัวใจของฉันเจ็บหนึบ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักเขา มันคือความรักที่มั่นคงมาก ฉันไม่สามารถเอาใครมาแทนเขาได้ และฉันไม่สามารถกลับไปหาเขาได้เหมือนกัน“กลับไปทำหน้าที่ลูกเถอะ กูจะบอกเขาว่ามึงเป็นพ่อ กูสัญญาจะดูแลเขาให้ดี”“ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ” ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ปั้นจั่นมองหน้าฉันด้วยสายตาเจ็บปวด เขาต้องเจ็บอยู่แล้ว การจากลามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เขาจูบที่หน้าผากลูกของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะส่งลูกให้แม่ของฉัน เขามองหน้าฉันแล้วเดินมาหาฉันหมับ!เขาสวมกอดฉันแล้วร้องไห้ออกมา ฉันร้องไห้ไม่ต่างกัน มันเจ็บนะคะที่ยังรักแต่ต้องจากกัน ฉันกอดตอบเขาอ้อมกอดนี้มันเคยเป็นเป็นของฉัน แต่มันเป็นเพียงอดีตแล้ว มันเจ็บนะคะที่ต้องจากทั้งที่ยังรัก แต่วันเวลาผ่านไปทุกความเจ็บปวดมันจะผ่านพ้นไป “ขอให้มึงโชคดี ไปทำหน้าที่ของมึงซะเถอะ” ฉันพูดเสียงส
Chapter 59ม่านหมอกTALKใครจะว่าฉันใจดำฉันก็ไม่สนหรอกค่ะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรักตัวเอง การที่ไม่พาตัวเองไปเจ็บปวดมันดีที่สุดแล้ว ผู้หญิงอย่างเราถ้ามีรักดีก็จะมีแค่รักเดียวแต่ถ้ามันไม่ดีเราก็ขอเลือกรักตัวเองและก้าวไปข้างหน้าดีกว่าฉันจะไม่อยู่เพื่อคบกับใครคนไหนอีก แต่ฉันจะอยู่เพื่อลูก ฉันจะอยู่เพื่อเป็นแม่ที่ดีให้กับเขา ส่วนพ่อของลูกที่เคยกระทำเรื่องเลวทรามฉันจะปล่อยให้มันผ่านไปถ้าเขาอยากมาหาลูกฉันก็จะให้เขามา ฉันจะไม่กีดกันเขาแต่ขออย่างเดียวให้เขาเลิกพยายามที่จะเอาฉันกลับไปเป็นครอบครัวเดิมกับเขา เพราะมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบไปแล้วและมันไม่สามารถ กลับไปเป็นได้อีกฉันรักเขามากนะคะ แต่ฉันต้องเลือกแบบนี้ฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่เคยหักหลังฉันได้ และผู้หญิงอย่างเรา ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องจมปลักดักดาน เราไม่จำเป็นต้องมีชีวิตคู่หรอกค่ะถ้าชีวิตคู่มันเฮงซวย เราใช้ชีวิตเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงดูลูกของเราให้มีความสุข และนั่นมันจะเป็นความสุขที่สุดของผู้หญิงอย่างเราฉันปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ภายภาคหน้าต่อให้มีคนเข้ามาในชีวิตฉันอีก ฉันก็จะไม่แต่งงานก
Chapter 58ผมจ้องหน้าม่านหมอกน้ำตาคลอ เธอยื่นข้อเสนอแบบนี้มาผมควรทำอย่างไร ผมควรออกไปจากชีวิตของเธอตามที่เธอขอร้อง หรือผมควรยื้อเวลาออกไปให้นานกว่าเดิม“มะ... หมอก”“ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไป!” ม่านหมอกเอ่ยเสียงกร้าวจ้องมองผมด้วยแววตากระด้าง“หมอกอย่าต่อรองกับจั่นแบบนี้เลยนะ ให้จั่นไปกับหมอกด้วยนะ ฮึก” ผมพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกปวดหัวใจมากเลยครับ ผมอยากไปกับหมอกแต่ผมไม่อยากจากหมอกกับลูกไป ผมอยากดูแลอยากทำหน้าที่ผัวหน้าที่พ่อ ผมอยากชดใช้และแก้ตัวในสิ่งที่ผมทำผิดพลาด แต่เหมือนผู้หญิงตรงน่าจะไม่ให้โอกาสผมเลย“มึงอยากดูลูกมึง ทำไมมึงไม่ไปดูกับริสาผู้หญิงคนนั้นก็ท้องลูกของมึงเหมือนกัน ลูกของมึงไม่ได้มีแค่กับกูหรอก ลูกของมึงยังมีอยู่กับริสามึงไปดูแลซะเลิกมายุ่งวุ่นวายกับกูเสียที” เธอพูดเสียงสั่นพร้อมกับผินหน้าไปมองอย่างอื่น ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดและไม่สามารถเชื่อใจผมได้ ผมทำผิดจริง แต่ผมอยากได้โอกาสและผมจะไม่มีวันทำมันอีก“ที่ผ่านมาจั่นโง่เอง จั่นคิดว่าริสาท้องลูกของจั่นเพราะเธอเอาหลักฐานมายืนยัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเธอไม่ได้ท้องลูกของจั่น”“มึงรักมันมากไม่ใช่เหรอ? มึงก็ไปเลี้ยงดูมันสิ”“ห
Chapter 57ปั้นจั่นผมมองไปที่หน้าต่างอย่างเสียดาย ม่านหมอกปิดหน้าต่าง ไม่สนใจที่จะปรายตาผมเลยแม้แต่น้อย“เฮ้อ” ผมก้มหน้าก้มตาทำงานครับหลังจากม่านหมอกไม่สนใจ ในเมื่อผมต้องการที่จะง้อเธอผมก็ต้องทำงานให้ดีไม่อย่างนั้นตาสุนทรก็คงจะด่าผมเปิงครับ“เอาไม้ไผ่ไปผ่าให้หน่อย” คนงานอีกคนสั่งผม ผมรีบทำครับ แต่ติดปัญหาตรงที่ผมทำไม่เป็น“มันทำยังไงครับ?”“โอ้ยยยย พวกคนกรุงเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อจริง ๆ มาดูวิธีสิ จะได้ทำเป็น เขาจ้างมาทุกคนมาทำงาน นายจะมากินแรงคนอื่นไม่ได้หรอกนะจะบอกให้” ชายรูปร่างกำยำผิวพรรณหยาบกระด้างเลยพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจ เขาหยิบมีดขึ้นมา พร้อมกับทาไม้ไผ่ดังโป๊ะเลยครับ“ผ่ายาวเลยใช่ไหม?”“เออ รีบทำ จะมาทำเล่นๆแบบนี้ไม่ได้นะ มันเสียเวลาคนอื่น”“ครับ” ผมผ่าไม้ไผ่ตามที่เขาบอก และแน่นอนมันทำให้มือผมถูกคมของไม้ไผ่บาดมือจนเลือดสาดเลยครับ“ตายแล้วเลือดออก” ป้ามณีพูดเสียงดัง “ติดพาสเตอร์ก่อนเร็ว” ชายคนงานอีกคนรีบเอาพาสเตอร์มาเเปะแผลให้ผม อย่างน้อยทุกคนยังมีน้ำใจครับ“ทำอะไรก็ต้องระวังนะจะมาทำเล่นๆไม่ได้เดี๋ยวมือขาดไม่รู้ตัว การทำงานทุกอย่างมันต้องมีสติและระมัดระวัง” ผู้ชายฟันเหยินๆพูดกั