ตอนที่3.

ตอนที่3.

สายรุ้งนั้นมาอยู่ช่วยงานป้าสายใจได้หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากลาออกจากงานเพราะเกิดไปเตะก้านคอเจ้านายจอมหื่นที่คิดปลุกปล้ำเธอจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงหูภรรยาของเจ้านาย จนเจ้านายของเธอถูกภรรยาซึ่งเป็นลูกสาวนักเลงโตสั่งสอนจนหยอดน้ำข้าวต้มและสายรุ้งยังได้รับเงินรางวัลที่กล้าหาญทำให้สามีของเธอสิ้นฤทธิ์และมีหลักฐานแน่นหนามัดตัวว่าเธอโดนสามีนอกใจอีกต่างหากซึ่งทำให้เธองงๆ กับครอบครัวนี้อยู่บ้างแต่ก็เบาใจที่เธอไม่ได้มีความผิดอะไรแต่เธอก็ลาออกเพื่อความสบายใจ และหากว่าเมื่อวานนี้น้ำประปาในส่วนของเรือนพักคนรับใช้ไม่ได้เสียและไม่ไหลมาหลายวันและช่างก็ยังไม่มาซ่อมเสียทีและน้ำในอ่างเก็บน้ำสำรองไม่หมด เธอก็คงไม่ได้ไปใช้ห้องน้ำในห้องของเขาและไม่รู้อะไรดลใจให้เธอเลือกห้องของเขาด้วยก็ไม่รู้ เพราะเธอทำความสะอาดห้องทุกห้องเสร็จแล้วก็มาถึงห้องของจัสตินเป็นห้องสุดท้ายเธอก็เลยคิดว่าขอใช้ห้องน้ำสุดหรูของเจ้านายที่ไม่ค่อยจะมาพักเสียทีสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะโผล่มาแบบนี้และหากป้าสายใจของเธอไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าแห่งหนึ่งช่วงนี้ เหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

จัสตินเองก็มองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาเช่นกัน สายรุ้งไม่ใช่ผู้หญิงหัวอ่อนหรืออ่อนแอเลยแม้จะดูจากภายนอกเธอเป็นเพียงผู้หญิงหน้าตาธรรมดาและไม่ได้สวยฉูดฉาดบาดตา ใบหน้าเรียวไข่นั้นเกลี้ยงเกลามีดวงตากลมโตสุกใสเท่านั้นที่สามารถทำให้คนมองเห็นว่าเธอมีดวงตาที่สวยงามจมูกเล็กๆ ไม่โด่งมากแต่น่ารักไปอีกแบบ ริมฝีปากบางอิ่มให้รสหวานล้ำอย่างที่ไม่มีหญิงสาวคนไหนเทียบ ตัวเธอก็เล็กแกร็นหากเทียบความสูงกับเขาเธอสูงเพียงไหล่กว้างของเขาเท่านั้นแต่เขารู้ดีว่าร่างเล็กๆ นี้มีสัดส่วนที่ยั่วใจแค่ไหนและเขาก็ยังรู้สึกถึงความนุ่มนวลของผิวเนื้อสาว จัสตินฉุนเฉียวตัวเองมองเธออย่างไม่พอใจ สายรุ้งเป็นผู้หญิงไม่เหมือนกับที่เขาเคยผ่านมาและที่สำคัญเธอทำให้เขาไขว้เขวอย่างน่าโมโห...

“แต่เธอมีความผิดที่ทำร้ายเจ้าของบ้าน”

“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน อีกอย่างหากผู้หญิงคนไหนเจอแบบฉันก็ต้องป้องกันตัวกันทั้งนั้น”

“ไม่ทุกคนหรอกสายรุ้งเธอก็น่าจะรู้นะว่าคนอย่างจัสติน โอคอลแนลนั้นเสน่ห์แรงแค่ไหน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากขึ้นเตียงกับฉันทั้งนั้นหรือเธอว่าไม่จริง” 

“แหวะ หลงตัวเอง” หญิงสาวแอบแบะปากกับคำพูดแสนจะโอหังของเขาแม้ในใจจะคิดว่าเขาพูดถูกแล้ว เธอเองก็เกือบหลงเพริดไปกับเหมือนกัน “แล้วคุณต้องการอะไร จะให้ฉันขอโทษก็ได้ โอเคฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“หากฉันบอกความต้องการของฉันคิดว่าเธอคงชดใช้ให้ไม่ได้”

“แล้วตกลงคุณจะให้ฉันทำอย่างไร หรือต้องการอะไรก็บอกมาสิ ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณนะที่จะต้องฟังคำสั่งคุณทุกอย่างแต่ที่ฉันช่วยดูแลคุณ และพาหมอมาดูอาการคุณนั่นก็เพราะมนุษยธรรมและคุณก็เป็นเจ้านายของป้าฉันหรอกนะ” หนุ่มสาวจ้องหน้ากันด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ค่อนข้างฉุนเฉียว

จัสตินนั้นรู้สึกฉุนจัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวเขาหรืออยากกระโจนเข้าหาเขาเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยเจอมาแม้แต่น้อย เธอดูหยิ่งทระนงแม้เมื่อเทียบกับเขาแล้วเธอไม่มีอะไรเทียบเขาได้สักอย่างแต่สายรุ้งกลับเชิดหน้าตอบโต้เขาฉอดๆ เหมือนว่าเขานั่นล่ะที่ผิดไม่ใช่เธอ ซึ่งตลอดชีวิตของจัสตินมหาเศรษฐีหนุ่มเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์อย่างเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมายืนว่าเขาแบบนี้และไม่มีผู้หญิงคนไหนตีหัวเขายามอยู่บนเตียงขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วย

“อ้าว คุณจัสตินมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะคุณหนู” แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกมาเสียงของป้าสายใจก็ดังขึ้นทำให้หนุ่มสาวที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครหันไปมองผู้สูงวัยพร้อมๆ กัน และเมื่อนางเห็นที่ศีรษะของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อมีผ้าพันแผลพันอยู่ป้าสายใจก็หน้าตื่นด้วยความห่วงใยเพราะนางก็เคยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กๆ เช่นกัน

“สวัสดีครับป้าสายใจ..” เขาพูดกับป้าสายใจด้วยภาษาไทยชัดเจนจนสายรุ้งมองหน้าเขาอย่างขุ่นๆ เพราะเขาไม่ยอมบอกว่าเขาพูดภาษาไทยได้ นี่เธอแอบต่อว่าเขาไปหลายคำเลยนะอย่างตอนที่เธอแหวะกับคำพูดหลงตัวเองของเขา

“อุ้ยนี่หัวคุณหนูไปโดนอะไรมาคะไหน ให้ป้าสายดูสิคะ” ป้าสายพาร่างท้วมๆ ของนางเดินผ่านหน้าหลานสาวไปหาชายหนุ่มอย่างห่วงใยจนคนเป็นหลานนึกน้อยใจที่ป้าไม่สนใจจะทักเธอเลย สนใจแต่ คุณหนู จอมหื่น สายรุ้งค้อนแคะเขาในใจ พลางหลบให้ผู้เป็นป้าพาร่างสูงของเขาไปนั่งที่โซฟาใหญ่

“รุ้ง เกิดอะไรตอนป้าไม่อยู่รึเปล่า” นางหันมาถามหลานสาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ห่างๆ

“เอ่อ คือ”

“คืออย่างนี้ค่ะป้าสาย คุณจัสตินเธอมาเมื่อวาน แล้วเกิดไม่ชินกับการจัดบ้านใหม่เลยสะดุดล้มหัวฟาดกับกรอบประตูตอนที่รุ้งกำลังขัดส้วมอยู่ คุณหนู ของป้าเลยหัวแตกนิดหน่อยแต่ไม่เยอะค่ะไม่ได้เย็บด้วยไกลหัวใจมากกก...” จัสตินกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่หญิงสาวชิงพูดขึ้นก่อนและเน้นเสียงหนักๆ ตรงคุณหนูของป้าอย่างหมั่นไส้แล้วหันไปถลึงตาใส่เขาและชายหนุ่มก็ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระซ้ำยังยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์น่าตบอีกด้วย... 

“เรานี่นะยายรุ้งดูแลบ้านอย่างไรกันนะ แล้วดูสิคุณหนูมาถึงเมืองไทยก็ได้แผลเลย คุณหนูเจ็บมั้ยคะ”

“ไม่ครับป้าสายผมสบายดี แค่นี้ไกลหัวใจอย่างที่สายรุ้งบอก”

“เอ่อ ป้าลืมไปค่ะแต่คิดว่าคุณหนูน่าจะรู้จักกับรุ้งแล้ว สายรุ้งเป็นหลานสาวป้าเองค่ะ ป้าเลี้ยงส่งเสียแกมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เธอไม่ได้มาอยู่กับป้าหรอกค่ะอยู่กับแม่ของเขาที่เชียงใหม่จนแม่เขาเสียตอนเรียนมหาวิทยาลัย ยายรุ้งก็มาอยู่หอพักจนเรียนจบแต่ไปทำงานที่ไหนก็ลาออกเป็นว่าเล่นล่ะค่ะนี่ก็วางงานเลยมาช่วยดูแลบ้านแทนป้าตอนไปปฏิบัติธรรม” 

“โธ่ ป้าคะ พูดแบบนี้รุ้งก็เสียหายสิ” หญิงสาวพ้อเมื่อผู้เป็นป้าเล่าเรื่องราวของเธอให้เจ้านายหนุ่มฟังและเอาเรื่องที่เธอลาออกจากงานบ่อยๆ มาเล่าให้เขาฟังด้วย เธอไม่ได้อยากเล่าหรอกว่าที่เธอลาออกจากงานบ่อยๆเพราะสาเหตุใด เพราะคุณหนูของป้าเธอก็มักทำแบบเดียวกับเจ้านายแต่ละที่ที่เธอลาออกเป็นว่าเล่นนั่นล่ะ

“ผมว่าเธอคงไม่ชอบเป็นลูกจ้างใครมั้งครับ เด็กเรียนจบใหม่ๆ ก็อย่างนี้ล่ะครับ ชอบอะไรที่แปลกใหม่ท้าทาย”

“ฉันไม่ใช่เด็กจบใหม่ค่ะ ฉันจบมาหลายปีแล้ว ปีนี้ฉันจะอายุยี่สิบหกแล้วด้วย”

“เอาล่ะๆ ถึงอย่างไรเสียป้าก็ต้องขอโทษคุณหนูด้วยนะคะที่ไม่ได้อยู่ดูแลบ้านตอนที่คุณหนูมา ป้าไม่คิดว่าคุณหนูจะมาค่ะ เพราะปรกติไม่ได้มาช่วงนี้นี่คะ ว่าแต่คุณหนูหิวรึยังคะ ป้าจะไปทำอะไรให้ทาน...”