บทที่ 4 ผลจากคืนนั้น

“นาง..ไม่รู้ค่ะ” คำตอบนั้นสั้นเกินกว่าจะเข้าใจอะไรได้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ เพราะคิดว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นที่หัวหินแน่

            แต่ไม่คิดว่าผลจากเรื่องในวันนั้น    จะส่งผลร้ายได้มากขนาดนี้

            “ถ้าคุณนางยังไม่รู้จะไปไหน ไปอยู่บ้านผมก่อนไหมครับ” คำชวนนั้นสร้างความตกใจแก่คนไร้ที่พึ่งไม่น้อย มันทำให้เธอแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ความโดดเดี่ยวที่กำลังเผชิญทำให้รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งกายและใจ แต่เป็นเขาที่ยื่นมือเข้าช่วย ทั้งที่เธอกับเขาคุยกันแทบจะนับคำได้ ความช่วยเหลือที่ไม่คาดคิดนี้ของเขาทำให้เธอซาบซึ้งอย่างถึงที่สุด   แล้วมันจะผิดมากไหมถ้าเธอจะขอรับความช่วยเหลือนี้เอาไว้

            “คิดเสียว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งของคุณก็ได้ นะครับ” เธอไม่เคยมีเพื่อน ถึงต่อให้มี ทุกคนก็คบหาเพียงเพราะอยากได้ผลประโยชน์ เมื่อถึงคราวหมดประโยชน์คนเหล่านั้นก็ค่อยๆ ตีตัวออกห่างไปทีละคน

           

            ภวินทร์พาคนที่ตลอดทางเอาแต่นั่งเงียบขับรถมาถึงบ้านสวนของผู้เป็นแม่แทนที่จะกลับไปคอนโดของตัวเองเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเสียหายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ซึ่งแม่ของเขาก็ยินดีที่จะเปิดบ้านต้อนรับโดยไม่ถามอะไรเหมือนจะรอให้เขาเป็นคนเปิดปากเล่าให้ท่านฟังด้วยตัวเอง ไม่เพียงเท่านั้น ท่านยังลงมือทำมื้อดึกให้เขาและเธออย่างเต็มใจ การกระทำนั้นของท่านเรียกน้ำตาของคนน่าสงสารได้อีกครั้ง    ซึ่งกว่าเขากับแม่จะปลอบให้เธอหยุดร้องได้  ก็ใช้เวลานับชั่วโมง

            “แม่ไม่รังเกียจคุณนางเธอเหรอครับ” ภวินทร์เอ่ยถามขึ้นหลังจากอาสาเดินไปส่งคณานางค์ที่ห้องพัก แล้วจึงกลับมานั่งคุยกับผู้เป็นแม่ที่ห้องรับแขกเพื่อเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ท่านได้รับรู้อย่างไม่คิดปิดปัง     เพราะอยากจะเห็นท่าทีของมารดาที่มีต่อหญิงสาวด้วย

            “มีเหตุผลอะไรที่แม่ต้องไปรังเกียจเขา อีกอย่างฟังจากที่แกเล่ามา แม่ว่าเด็กคนนั้นน่าสงสารออก เห็นรอยตามเนื้อตัวนั่นไหม ทำไมถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้ ทำกับเขา อย่างกับว่าเขาไม่ใช่คน...” คุณจินดาตอบกลับไปตามที่รู้สึก ยิ่งได้รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นนางก็ยิ่งสงสารแต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากเพราะไม่ใช่เรื่องของตน สิ่งที่นางกับลูกพอจะช่วยได้ เห็นแต่จะมีแค่การให้ที่พักพิงเท่านั้น ส่วนเรื่องจิตใจก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาทุกสิ่งให้ดีขึ้น อย่างหนึ่งที่นางมองเห็นในตัวของเด็กน่าสงสารคนนั้นเห็นจะเป็นแววตาที่ดูเศร้าน่าสงสาร   เชื่อว่าอีกฝ่ายคงเจอเรื่องหนักๆ   มามากทีเดียว

            “ผมก็คิดแบบนั้นครับ  ยังไงผมฝากแม่ช่วยดูเธอหน่อยนะครับ”

            “ไม่ต้องห่วงหรอก บ้านเราก็ออกจะกว้างขวาง รั้วรอบขอบชิด หมาแมวรึก็รับมาเลี้ยงเต็มบ้านไปหมด นับประสาอะไรกับแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีที่ไปคนเดียว” ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากเลยทีเดียว เห็นชัดได้จากดวงตาคู่นั้น ที่มันมันช่างเลื่อนลอยราวกับคนที่ทั้งชีวิตไม่เคยพบเจอกับความสุขอย่างกับคนอื่นเขาเลย…

            มันเป็นเช้าที่แสนว่างเปล่าของดวงกมลที่ตื่นมาพบว่า น้องสาวต่างแม่ ได้ออกจากบ้านไปแล้ว คงมีแต่พ่อและแม่ของเธอเท่านั้นที่ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรต่อการจากไปของคณานางค์ เพราะทั้งคู่ยังคงทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากเธอที่กำลังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้น้องออกไป อีกทั้งเมื่อคืนตอนที่อีกฝ่ายถูกมารดาของเธอทุบตีนั้นเธอก็ไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหมือนที่ทำมาตลอดตั้งแต่จำความได้

คณานางค์ไม่มีญาติที่ไหน เพื่อนสักคนเด็กคนนั้นก็ไม่มี แล้วจะไปอยู่ที่ไหน หัวอ่อนเชื่อคนง่ายขนาดนั้นจะไปถูกใครที่ไหนหลอกรึเปล่า เกิดคำถามมากมายขึ้นภายในหัว ก่อนที่มันจะหายไป เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงของใครบางคน     ที่กำลังเดินเข้ามาหากัน

            “เดี๋ยวครับดวง!”

            จิณเรียกแฟนสาวพร้อมทั้งฉุดข้อมือเธอไว้ พยายามจะไม่มองหาใครอีกคนที่ทิ้งเอาไว้ข้างทางเมื่อคืน แต่มันก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

หลังจากได้สติเขาก็ตัดสินใจวนรถกลับไป แต่แม่ตัวดีนั่นก็ไม่อยู่แล้ว เธอทำให้เขาวิ่งหาราวกับคนบ้าสุดท้ายก็เจอแต่ความว่างเปล่า

            “ดวงยังไม่อยากคุยกับคุณตอนนี้ค่ะ คุณกลับไปก่อนนะคะ” ดวงกมลตอบกลับไปเพียงสั้นๆ เวลานี้เธออยากอยู่คนเดียว เพื่อที่จะได้ทบทวนหลายๆ สิ่ง   ก่อนจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับความรักต่อดี

            เธอรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะพยายามมองโลกในแง่ดีว่าทุกอย่างอาจเป็นอุบัติเหตุ อย่างไรเขากับน้องสาวของเธอก็เกินเลยกันไปแล้ว จะให้เธอทำใจยอมรับเรื่องนี้ แล้วทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเธอทำไม่ได้ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คนในสายเลือดเดียวกันก็คงดี   ถ้าเป็นแบบนั้นบางทีเธออาจจะยอมให้อภัยเขาสักครั้ง