บทที่ 6 รอดพ้นปากเหยี่ยวไปอีกหนึ่งวัน

แล้วก้มลงหยิบเสื้อชั้นในที่หล่นอยู่บนพื้นห้องขึ้น แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องของชีคหนุ่มทันที  ชีีคหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งเหยียดยิ้มออกมา  เขากำลังจะได้ลิ้มรสเหยื่อสาวเนื้อหวานจนน่าลิ้มลองอยู่แล้วเชียว แต่ไม่เป็นไร วันนี้เขาหมดอารมณ์แล้ว ไว้คราวหลังค่อยจัดการนางก็ยังไม่สาย

ชีคหนุ่มจึงลุกขึ้นไปผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายแล้ว จึงได้ก้าวเดินออกไปจากห้องนอนของเขา แล้วเดินลงไปที่ห้องทำงานด้านล่างแทน เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนพบอาหมัด องครักษ์ของเขานั่งรออยู่และบอกมีเอกสารด่่วนที่ต้องการให้เขาพิจารณาในวันนี้หลายฉบับ ชีคหนุ่มจึงนั่งลงบนโต๊ะทำงานและลงมืออ่านเอกสารตรงหน้าทันที 

ฝ่ายนีสรินวิ่งลนลานออกมาจากห้องนอนของชีคหนุ่ม นางออกไปยืนตัวสั่นที่หน้าห้องของชีคหนุ่มเพื่อตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็รีบเดินอย่างเร่งรีบกลับห้องพักของนางเพื่อตั้งสติก่อน นางตกใจกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นเร็วมาก และตกใจกับปฏิกิริยาของตนเองด้วยที่ยินยอมชีคหนุ่มอย่างง่ายดาย นางเหมือนเคลิบเคลิ้มหลงลืมไปสิ้นว่านางมาที่นี่เพราะอะไร และเขาคือใคร นางกำมือเย็นชืดของตนเองแน่น  เร่งรีบเดินกลับห้องพักให้เร็วที่สุด 

เมื่อเปิดประตูห้องพักน้อยนั้นเข้าไปแล้ว นางก็ทรุดนั่งลงบนเตียงนั้น เมื่อนั่งลงตั้งสติได้ นางก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายนั้นออกแล้วสวมชุดคลุมเพื่อไปอาบน้ำชำระกลิ่นของชายผู้นั้น  ที่มันเหมือนติดจมูกของนางอยู่ กลิ่นอายของเขามันเหมือนติดอยู่ตามร่่างกาย บริเวณหน้าอกอวบใหญ่ของนางยังรู้สึึกถึงสัมผัสของเขาอยู่เลย

นีสรินรีบอาบน้ำแล้วลงมือขัดถูบริเวณที่ชีคหนุ่มสัมผัสมัน ใช้สบู่ฟอกมันหลายๆครั้งจนรู้สึกดีขึ้น จึงได้รีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว สวมเสื้อคลุมแล้วเดินกลับเข้าห้องพักไป นีสรินเหลือบมองไปบนโต๊ะเล็กปลายเตียง   ลียาคงนำเอานาฬิกาปลุกเรือนเล็กๆมาวางไว้ให้ เวลาตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าๆ นางเปลี่ยนเครืื่องแต่งกายแล้ว จึงล้มตัวลงนอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ผล็อยหลับไปเพราะวันนี้ทำงานเหน็ดเหนื่อยมาก 

เมื่อตื่นขึ้นมารีบหันไปมองนาฬิกา มันใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว นางรีบลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันอีกครั้งในอ่างล้างมือเล็ก ๆ ในห้อง แล้วก็ลงมือหวีผมให้เรียบร้อยแล้้วก็ผัดแป้งที่หน้านิดหน่อยให้พอสดชื่น จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วนางก็เดินออกจากห้องไปเพื่อกินอาหารที่ห้องอาหารของสาวใช้

เมื่อเดินเข้าไปถึงมองไปยังถาดอาหารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะยาว นางเดินเข้าไปหยิบมันมาวันนี้มีแกงเนื้อ มีแป้งพิต้้าและข้าวสวยร้อนๆ ของหวานถ้วยเล็กๆ และผลไม้ให้เลือกหยิบใส่ถาดด้วยตนเอง นีสรินหยิบแป้งพิต้้าและตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่ลงในถาดหลุมที่มีแกงเนื้ออยู่แล้ว หยิบของหวานและผลไม้เพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็เดินไปหาที่นั่งลงเพื่อกินอาหาร ขณะที่นีสรินลงมือกินอาหารอยู่นั้น ลียาก็เดินมาทรุดนั่งลงตรงข้ามนีสริน

เมื่อนั่งลงก็ถามขึ้น “  ทำงานวันแรกเป็นอย่างไรบ้าง พอจะทำได้ไหม ”  นีสรินอึ้งงันไปเมื่ิิอคิดถึงเหตุการณ์ช่วงบ่ายวันนี้ แต่งก็จำใจยิ้มน้อยๆให้ลียา  “  ทำได้ ฉันทำได้ยังไม่มีปัญหาอะไรมาก ”   นีสรินคิดจะให้ลียาช่วยเหลืออยู่เหมือนกัน แต่เมื่อคิดใคร่ครวญดีแล้วก็ยังไม่กล้าเพราะหากนางหนีไปได้จริงคนที่เดือดร้อนอาจจะเป็นตัวของลียาเอง เพราะคนที่สนิทสนมกับนีสรินย่อมมีอยู่ไม่กี่คนในนี้  นีสรินจึงได้เปลี่ยนเป็นถามลีย่า  “ ลีย่าเจ้าทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่มานานหรือยัง แล้วงานเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือไม่ ” 

ลียาเงยหน้าจากถาดอาหารตรงหน้าแล้วตอบว่า “ ข้าทำงานที่นี่มาสามปีแล้ว เงินเดือนที่ได้ถือว่าดีมาก เพราะบ้านของข้ายากจน บิดามารดาของข้าใช้ชีิวิตอยู่ในทะเลทราย เป็นเบดูอินเร่ร่อนท่องไปในทะเลทราย ใช้ชีวิตแร้นแค้นและยากไร้ แต่พวกเขาชินชากับชีวิตเช่นนั้นแล้ว เพราะมันอิสระดี

แม้อาหารบริบูรณ์บ้าง  ขาดแคลนบ้างแต่พวกเขาก็อยู่กันได้ และข้ายังมีน้องชายอีกสองคน ยังเด็กอยู่ แต่เมื่อข้าได้งานทำที่นี่แล้ว ก็แบ่งเงินเดือนเก็บไว้บ้างเผื่ออนาคตจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นและหาทุนรอนไว้ค้าขาย และแบ่งเก็บไว้ให้พ่อข้าเวลาเขามารับเอาเงินไปเพื่อซื้อของกินของใช้จำเป็นที่ตลาดในเมือง แล้วเอากลับไปเลี้ยงดูกัน ตั้งแต่ข้ามาทำงานที่นี่ ชีวิตของครอบครัวก็ดีขึ้นมาก มีเงินซื้อของกินของใช้ดีๆ และยาที่ต้องซื้อหาเก็บเอาไว้  เพราะใช้ชีิวิตในทะเลทรายมันไม่แน่นอน  แต่ชีวิตทั้งตัวข้าและครอบครัวก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ” 

เมื่อนีสรินได้ยินดังนั้น นางยิ่งขอความช่วยเหลือจากลียาไม่ลงเป็นอันขาด เพราะเหมือนซ้ำเติมชีวิตครอบครัวของนางด้วย  ดีแล้วที่ตอนแรกนีสรินไม่ออกปากขอความช่วยเหลือจากลียา จากนั้นก็ชวนกันคุยเรื่องอื่นๆ และต่างลงมือกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย 

เมื่อกินอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว นีสรินกับลียายกถาดอาหารของตนเดินเอาไปล้างที่อ่างล้างจากขนาดใหญ่และคว่ำมันไว้เช่นเดิม แล้วก็พากันเดินไปหยิบน้ำมาขวดมาคนละสองขวดแล้วนำกลับไปที่ห้องพักของแต่ละคน เมื่อถึงทางแยกระหว่างห้องพักก็แยกย้ายกันไปคนละทาง นีสรินเดินไปเรื่อยๆ จนถึงห้องพักของตนเอง แล้วก็เปิดประตูเข้าไป

นำขวดน้ำที่ถือมาด้วยวางลงบนโต๊ะเล็กในห้องนั้น เผื่อตอนกลางคืนนางอยากจะกินน้ำ จะได้ไม่ต้องออกไปหยิบมาอีก นีสรินนั่งลงบนเตียงเล็กของตน นางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย แล้วคิดว่าชีวิตของนางคงไม่ปลอดภัยเท่าใดนัก นางจะรอดพ้นเงื้อมือของชีคหนุ่มไปได้อีกกี่วันกัน เพราะเขาดูแล้วเชี่ยวชาญเรื่องสตรีมาก รู้จุดอ่อนของสตรี

เมื่อจู่โจมนางตอนบ่ายนั้น นางแทบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ต้องทำใจเพราะนางมิมีทางเลือกใดเลย แม้นางอยากจะหนีไปก็ยังมองไม่เห็นหนทางที่จะหนี จะขอความช่วยเหลือก็ทนที่จะเห็นแก่ตัวมิได้  หากมีผู้ยอมช่วยเหลือนาง แต่พวกเขาอาจจะเดือนร้อนในภายหลัง หากนางหนีไปได้รอดพ้น แต่นางคงอดคิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังที่ช่วยเหลือนางให้หนีไปไม่ได้  เพราะพวกเขาคงจะเดือดร้อนมาก เพราะชีคหนุ่มคงมีวิธีที่จะหาว่าผู้ใดให้ความช่วยเหลือนาง 

เขาถึงได้ปล่อยให้นางใช้ชีวิตกับสาวใช้เหล่านี้อย่างอิสระ เพราะมั่นใจว่านางไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ นางสำรวจดูคร่าวๆ แล้ว เมื่อตอนทำความสะอาดบนห้องชุดของชีคหนุ่ม นางแอบมองที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ลงไปด้านล่างเห็นมีทหารยืนยามอยู่มากมาย และกำแพงของตำหนักของชีคหนุ่มนี้ก็สูงตะหง่าน รอบตึกหลังใหญ่  เป็นบริเวณของสนามหญ้าที่กว้างใหญ่มาก  มองออกไปด้านนอกกำแพงไม่เห็นอะไรเลย  

นางมองสนามหญ้าเขียวขจีมองดูสบายตาก็จริง   แต่มันมันโล่งมาก  มีต้นไม้ตั้งอยู่ห่างๆกัน  หากจะคิดวิ่งหนีออกไปก็คงจะยากยิ่ง  เพราะต้องมีคนเห็นอย่างแน่นอน เพราะมันไม่มีที่หลบเลย  กว่าจะวิ่งไปถึงกำแพงสูงนั่น  ก็คงถูกจับได้เสียก่อน  แล้วกำแพงมันก็สูงท่วมหัวบุรุษที่สูงใหญ่กว่านางด้วยซ้ำไป จะมีหนทางใดหนีออกไปได้  ที่ประตูใหญ่ก็มีทหารถือปืน  ยืนยามอยู่มองจากหน้าต่างบนห้องนั้นก็เห็นได้ชัดเจน นางนึกหนทางหนีไม่ออกเลยจริงๆ  ว่าจะทำเช่นไรได้  นีสรินครุ่นคิด