19…คนน่ารังเกียจ (2)

ภาพชายหนุ่มที่ออกมาจากห้องข้างห้องเธอทำให้ลัลนาหยุดนิ่ง เธอตั้งใจจะลงไปบอกน้องสาวให้สั่งคนใช้เตรียมน้ำส้มมาให้ แต่กลับไม่เจอใครเลยจึงกลับขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ทว่าก็เจอกับสิ่งที่ทำให้การไม่พอใจที่ไม่ได้น้ำส้มดูเบาบางลงไป เมื่ออารมณ์ตอนนี้ของลัลนาพุ่งสูงเพราะร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ดวงตาที่มีแววขุ่นอดเหลือบมองไปตรงจุดนั่งเล่นบนชั้นสองที่เกิดเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ เมื่อรีบดึงสายตากลับไม่อยากคิดถึงก็เจอกับรอยยิ้มเย้ยมุมปากของเปรมินทร์ คนที่ไม่เคยแคร์สายตาใครและมั่นใจในตัวเองสุดๆ ถึงกับเต้นเร่า ร้อนรนในอก เมื่ออดไม่ได้จึงเอ่ยออกไป

“หึ...ทั้งที่เมื่อกี้เอาอกเอาใจยายก้อยสารพัด คนหน้าหนา สารเลว กลางวันแสกๆ ยังไม่เว้น”

ร่างอวบสวยก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม เชิดหน้าขึ้นหยันอย่างท้าทาย

“น่าสงสารน้องสาวหน้าโง่ของฉันจริงๆ”

พูดจบเธอก็เดินกระทบแขนกำยำ ตั้งใจชนไหล่หนาทั้งที่อีกฝ่ายสูงกว่าเธอมาก พอใจกับคำเย้ยที่ได้พูดไป ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อเสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้านหลัง

“ก่อนจะว่าใคร หัดก้มดูตัวเองหรือไม่ก็ส่องกระจกเสียก่อนนะ ใช่ ผมมันสารเลว แต่คุณน่ะ เรียกว่าต่ำ ต่ำทั้งร่างกายและจิตใจ”

ร่างทั้งร่างของลัลนา