รอคอย

นาย มองนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วถอนหายใจออกมา กว่าสองชั่วโมงที่เค้านั่งรอเธอ ป่านนี้งานคงเริ่มไปแล้วกว่าจะไปถึง แขกสำคัญคงกลับหมด เค้าถอนหายใจและก้มหน้าลงกับมือถืออีกครั้ง

น้องหญิงยังแต่งตัวไม่เสร็จ เค้าไม่เคยรู้เลยว่า ผู้หญิงต้องอาบน้ำแต่งตัวนานขนาดนี้ คุณแม่เค้าใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียวก็เสร็จเรียบร้อย แม้จะออกงานที่หรูหราขนาดใหญ่ ช่างหน้าช่างผมจะต้องถูกนัดมาก่อนล่วงหน้า และ ไม่เคยมีผิดพลาด หรือแม้แต่นิตา ก็ไม่เคยทำให้เค้ารอนาน

นิตา เธอใช้เวลา แต่งหน้าทำผมไม่ถึงครึ่งชั้วโมงก็เสร็จเรียบร้อย หน้าใสผิวขาวละเอียด แต่งหน้าน้อยกว่าน้อย นิตามักจะบ่นเสมอว่า เธอไม่ค่อยชอบแต่งหน้า อาจเป็นเพราะผิวบางแพ้ง่าย และไม่ค่อยชอบแต่งหน้ามากๆ นิตาจึงทาเพียงครีมกันแดด แป้งฝุ่น เขียนคิ้ว ปัดแก้ม และ ทาปากด้วยลิปกรอสเท่านั้น แต่ก็ดูน่ารักน่ามองไม่ใช่น้อย

เสียงหวานทักทายก่อนจะลงมา

"พี่นาย หญิงขอโทษที่ให้รอนานนะคะ งานใหญ่แบบนี้ ต้องแต่งเต็มที่ค่ะ"

เสียงหวานบอกแล้วยิ้มน้อยๆออกมา น้องหญิงแต่งหน้าเต็มมาก ขาตายาวเป็นแพกระพือเหมือนกันสาด นายอดคิดตามที่นิตาพูดไม่ได้

"นิตาไม่ชอบติดขนตาค่ะ มีแค่ไหนใช้แค่นั้น ดัดนิดๆปัดหน่อยๆพอแล้ว"

เธอเคยบอกเค้าแบบนี้ ร่างบอบบางในชุดราตรีแบรนด์หรูสีดำสนิท เครื่องประดับวิบวับแพรวพราวทั้งตัวดูสวยและแพงมาก นายแอบถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนให้น้องหญิงเกาะแขน

"ไปกันเลยนะครับ" เค้าบอกออกมาแล้วเดินออกจากบ้านหรูอย่างรำคาญใจ

กว่าสามชั่วโมงกว่าที่เค้านั่งรอเธอ นายเพิ่งรู้ว่าการรอคอยใครสักคนมันเหนื่อยขนาดไหน แม้จะมีโทรศัพท์ให้เล่นฆ่าเวลาแต่มันน่าเบื่อมากที่ต้องรอ นิตาคงเบื่อมากใช่ไหมที่ต้องรอพี่นายมาตลอด คงเบื่อที่เค้าไม่มีเวลาให้ เธอถึงได้ทิ้งเค้าไป

เสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานในงานวันนี้ งานเปิดตัวคอนโดริมทะเลแห่งใหม่มูลค่าหลักพันล้าน ทำให้เค้าต้องมาร่วมงาน นักข่าวสังคมขอถ่ายรูปเค้าคู่กับน้องหญิงหลายรูป หลายสำนัก เสียงชื่นชมในความเหมาะสมดังเข้าหู มีเสียงถามไถ่ถึงข่าวดีเป็นระยะ เค้ากับน้องหญิงรู้จักกันมาเกือบสองปีแล้ว บางทีอาจจะถึงเวลาที่เค้าจะต้องตัดสินใจจริงๆสักที ข่าวดีคงเกิดขึ้นไม่นานนี้ คือคำตอบของเค้าที่บอกออกไป คนข้างที่เกาะแขนยิ้มอายทันทีที่ได้ฟังคำตอบ เสียงฮือฮาดังออกมาเป็นระยะ

'นักธุรกิจหนุ่มไฮโซรวยจริง กับ ทายาทไฮโซตระกูลดัง ประกาศข่าวดี เร็วๆนี้' พรุ่งนี้คงจะมีหัวข้อข่าวในวงสังคมแบบนี้แน่ๆ นายคิดในใจ

นิตาทอดปลา กับ ผัดผัก เป็นอาหารมื้อเย็นวันนี้เสียงทีวีดังแว่วๆเป็นระยะ เธอรีบเร่งทำอาหารอย่างรวดเร็ว งานวันนี้เยอะมากเธอเหนื่อยเหลือเกิน กินข้าว อาบน้ำ และพาลูกเข้านอน พรุ่งนี้ต้องตื่นมาอบขนม และไปซื้อของมาเพิ่มอีก นิตาคิดในใจ มือบางตักกับข้าวขึ้นจากกะทะแล้วเรียกลูกสาวให้เดินมาทานข้าวในครัว เธอจัดโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว น้ำหนึ่งก็ยังไม่เดินมา นิตาเดินมาออกมาดู แล้วก็เห็นลูกสาวกำลังระบายสีอย่างเพลิดเพลิน

"น้ำหนึ่งทานข้าวค่ะ"

นิตาส่งเสียงดุออกไป ลูกสาวเงยหน้ามามองแล้วลุกขึ้น

"เก็บของค่ะ แล้วไปล้างมือ"

เธอย้ำกับลูกสาวแล้ว ปิดประตูบ้านให้สนิท และเดินไปปิดทีวี สองแม่ลูกล้างมือเตรียมตัวทานอาหารเย็นอย่างง่ายๆ เสียงพูดคุยกัน

"แม่จ๋าทำไมแม่จ๋าอบขนม" ลูกสาวถามแม่

"แม่จ๋าอบขนมขายจะได้มีเงินไงคะ"

เธอตอบออกไป "แล้วทำไมแม่จ๋าชอบอบ"

นิตาอยากจะตอบลูกสาวเหลือเกินว่า แม่ไม่ได้ชอบอบขนมสักนิด อบขนมทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ตีแป้งจนกล้ามแขนขึ้น ปวดมือไปหมด นิตามองดูมือตัวเองที่เคยเรียวยาว ขาวใส ไม่มีรอยแผลสักนิด บัดนี้มีรอยมีดบาดเพราะปอกเปลือกกล้วย รอยถาดขนมที่ร้อนๆโดนมือ หลายแผล มือคนทำงานจะไปเนียนไปนุ่มไปสวยได้อย่างไร นิตาแกะปลาใส่จานให้ลูกสาว แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที