แลกเปลี่ยน

แหวนเพชรวงเล็กราคาไม่กี่หมื่นถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายอย่างพอดี แหวนวัยรุ่นน่ารักๆเสียงพนักงานขายบอก

นิตาเอาวงนี้เธอบอกพี่นาย นายควักบัตรเครดิตขึ้นมาจ่ายให้เธอ สาวน้อยอาศัยจังหวะที่พนักงานขายเผลอกราบลงบนอกชายหนุ่มอย่างสวยงาม

" ขอบคุณพี่นายมากนะคะสำหรับแหวนวงนี้ "

สาวน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ พนักงานขายเดินกลับมาส่งสลิปให้เซ็นต์เค้าจรดปากกาเซ็นต์จนเรียบร้อย แต่เธอไม่ยอมลุก ขอดูแหวนอีกวงแบบของผู้ชาย พนักงานขายรีบบริการทันที แหวนเกลี้ยงประดับเพชรด้านใน ดูมีลูกเล่น เธอหยิบมามองแล้วสวมให้ชายหนุ่มทันที

" พอดีเลย สวยไหมคะ "

นายยกนิ้วขึ้นมาดูแล้วอมยิ้ม

" สวยนะ "

เธอบอกกับพนักงานขาย

"เอาวงนี้ค่ะ ราคาเท่าไหร่คะ "

นายหันมองเธอ แล้วทำตาดุใส่ ป้ายราคาบอกไว้ ราคาแสนสองหมื่น นิตาเปิดกระเป๋าสตางค์ควักเงินสดออกมานับ นายดึงมือไว้ แล้วขอเวลาส่วนตัวสักครู่

"อะไรนิตา แหวนอะไรตั้งแสนสอง"

เค้าตำหนิเธอออกมา

" นิตาขอสองอย่างตามโควต้าของพี่นาย แหวนนี้นิตาขอให้พี่นายซื้อให้เป็นอย่างแรก กับอีกอย่าง นิตาขอให้พี่นายรับแหวนวงนี้ไว้ เป็นของที่นิตาให้พี่นายนะคะ นิตาอยากมีอะไรคู่กันกับพี่นายค่ะ "

" แต่มันแพงไป "

" นิตาหมดดระปุกหมูแล้วค่ะ รับรองว่าต่อไปนี้นิตาไม่มีเงินเปย์พี่นายอีกแล้ว "

เธอบอกติดตลก นายก้มลงมองแหวนในมือเค้าและมือเธอแหวนคู่สินะ นิตา เค้ายิ้มออกมา มองดูเธอนับเงินสดจ่ายให้พนักงานขายอย่างอิ่มอกอิ่มใจเหลือเกิน จะมีใครทำได้เพื่อเค้าแบบนี้อีกไหม นอกจากสาวน้อยข้างกายเค้าคนนี้

เสียงบ่นหงุงหงิงดังออกมาไม่หยุด

"อาจารย์จะยึดแหวนนิตาค่ะ "

เธอบ่นออกมาเบาๆ นายหัวเราะขำ

"เรียนมอปลายเค้าไม่ให้ใส่เครื่องประดับ"

เค้าบอกกับเธอ นิตาพยักหน้า วันนี้วันศุกร์เลิกเร็วเธอจึงตรงดิ่งจากโรงเรียนมาหาเค้าที่นี่

" อาจารย์จะยึดก็ถอดออกไม่ต้องใส่ " เค้าบอกเธอ นิตาส่ายหน้า

" ไม่เอา แหวนคู่กับพี่นายนิตาจะใส่ "เธอเถียงเค้าออกมา

สร้อยคอทองคำขาวคนละเส้นวางตรงหน้า สาวน้อยยิ้มออกมา นิตาสอดแหวนเข้ากับตัวสร้อยแล้วคล้องคอ นายก็ทำเช่นเดียวกัน สาวน้อยยิ้มหน้าบานออกมาจนได้ มือบางจับแขนเค้าแน่น นายสะบัดมือออกทันที

" ใส่ชุดนักเรียนห้ามเกาะ " เค้าบ่นเธอ นิตายิ้มหวาน

" ใส่ชุดธรรมดากอดได้ไหมคะ " เสียงหวานออดอ้อน นายยิ้มออกมาแล้วรีบเดินหนีเธออย่างแกล้งเธอ

มือบางควานหากล่องหัวเตียง แหวนคู่ของเธอกับเค้า นิตานั่งมองแหวนสองวงตรงหน้า นึกถึงวันที่ไปเลือกด้วยกัน เธอเหมดหน้าตักจริงๆ แอบกลับมาคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนั้นพี่นายเลือกวงละแสนห้า เธอคงหน้าแตกไม่มีเงินจ่ายแน่ๆ เธอเก็บเงินเอาไว้เพื่อเค้าโดยเฉพาะอย่างน้อยที่สุดแหวนวงนี้ก็อยู่กับเค้ามานานถึงสี่ปีเต็มทีเดียว นิตาจูบที่แหวนเบาๆ แหวนของพี่นาย ของมีค่าที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอและเค้ามาอยู่กับเธอที่นี่แล้ว

นายเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหาของ ตาเหลือบไปเห็นกล่องเล็กๆคุ้นตาจึงเปิดดู สร้อยทองคำขาวเส้นเล็กวางนิ่งอยู่ในนั้น หลายปีมาแล้วยังคงวิบวับเงางามเสมอ สร้อยอยู่ที่นี่ แต่แหวนหายไป หายไปพร้อมกับเจ้าของแหวนในเช้าวันหนึ่ง หลังจากคืนนั้นเค้าเจอเธออีกหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกับแบบส่วนตัวสักครั้ง เค้าอยากถาม

อยากขอโทษกับสิ่งที่เค้าทำกับเธอ แต่เพียงไม่นาน เค้าก็ได้ทราบข่าวว่า เธอบินไปเรียนต่อเมืองนอก โดยที่เธอตัดใจจากเค้าแล้ว พี่นายแก่เกินไปสำหรับนิตา นิตาอายุ20 พี่นาย32 นิตาต้องการคนวัยเดียวกัน ที่เป็นเพื่อนเรียน เพื่อนเที่ยว ใช้ชีวิตคล้ายๆกัน มีเวลาให้กัน นี่คือคำที่เธอบอกกับพ่อแม่เค้า นายอยากรู้อยากถามอยากฟังจากปากเธอ แต่นิตาบอกมาทางโทรศัพท์ว่าไม่สะดวกจะพบ เธอรักใครรักจริง เธอกำลังจะรักคนอื่นอยู่ คงไม่เหมาะหากเธอมาพบกับเค้า นายฟังแล้วใจหายหากเธอไม่รักเค้า จะมานอนกับเค้าทำไม หากเธอไม่รักเค้าจะมาถามเค้าทำไมว่ารักเธอไหม ทำไมนิตาเป็นคนแบบนี้ นายหยิบสร้อยออกมาแล้วขว้างลงถังขยะไปทันที เค้าหลับตาลง แล้วถอนหายใจ ลืมตาขั้นมาแล้วเอื้อมมือลงไปเก็บกล้องสร้ยขึ้นมา เค้าทิ้งไม่ลง ทิ้งมันไม่ลงจริงๆๆ