“ถ้างั้นสนใจอยากไปเที่ยวภูเก็ตไหมล่ะ ที่พักกับอาหารฟรีทุกมื้อเพราะพักโรงแรมพี่เอง ชวนคุณนิ้งไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ เพราะถ้าคุณนิ้งไป เจ้าซีเพื่อนพี่มันต้องตามไปด้วยแน่นอน”
พลอยพัดชาช้อนตาขึ้นมองเขา เห็นเพียงสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใด ๆ ราวกับว่าเมื่อครู่เขากำลังชวนออกไปซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้ออย่างไรอย่างนั้น เห็นแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาคงคิดกระมังว่าถ้าเอ่ยปากชวนแล้วเธอจะต้องตอบรับทันทีด้วยความดีอกดีใจ...คนหลงตัวเอง!
แม้ในใจจะลอบต่อว่าเขาอย่างนั้น แต่พอเห็นชามก๋วยเตี๋ยวของเขาที่มีกระเทียมเจียวเยอะจนผิดปกติ และรู้ดีว่าธามไม่ชอบกิน พลอยพัดชาจึงพูดขึ้นตามความเคยชิน
“พี่ธามตักกระเทียมเจียวมาใส่จานพลอยก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเขี่ยไปเขี่ยมา” เธอพูดจบ ธามก็ยิ้มทันที
“นอกจากคนในครอบครัวของพี่แล้วก็มีพลอยนี่แหละที่รู้ใจพี่ที่สุด” เขาตักกระเทียมเจียวเหล่านั้นมาใส่ในจานของเธอโดยที่รอยยิ้มยังเกลื่อนใบหน้า
แต่พลอยพัดชาหารู้ไม่ว่า เป็นธามเองที่เดินไปบอกคนทำก๋วยเตี๋ยวว่าให้ใส่กระเทียมเจียวมากหน่อย!
พลอยพั
“ฉันไม่น่ายอมรับปากทำเรื่องนี้ให้คุณเลย” เธอไม่น่าเอาคอตัวเองไปพาดเขียงแบบนั้น ตอนแรกที่รับปากก็เพราะเห็นว่าค่าจ้างดี อีกทั้งยังได้แหวนพลอยล้อมเพชรของแท้เอามาขายต่อได้อีกด้วย ตอนที่เธอไปซื้อแหวนวงนั้นในร้าน เธอเห็นว่าเจ้าของร้านเป็นเพียงหญิงสาวอายุยี่สิบต้น ๆ ดูแล้วน่าจะหลอกต้มได้ง่าย สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเธอเจอของแข็งเข้าให้แล้ว“หึ! แต่คุณก็รับปากและลงมือทำไปแล้ว แค่นี้นะ มีธุระ”ปลายสายวางหูไปแล้ว แต่เธอยังคงเดินวนเวียนอยู่ในห้องพักของตัวเองอย่างร้อนรน สัญชาตญาณกำลังบอกว่าอีกไม่นานเธอจะเจอปัญหาใหญ่แน่นอน“หนูกับธามเป็นยังไงบ้างลูก ไปถึงไหนกันแล้ว” เสียงทุ้มจากบิดา ทำให้กนกลดาเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะ หญิงสาวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจแผ่ว ก่อนพูดว่า“คงยากค่ะคุณพ่อ พี่ธามเขา...ยังไงดีล่ะ”เธอไม่รู้จะนิยามผู้ชายอย่างธามว่าอย่างไรดี เขาไม่ใช่คนโลเลหรือหวั่นไหวง่าย อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่าเขาเว้นระยะห่างกับเธอไว้ประมาณหนึ่งเสมอ คือไม่สนิทสนมเกินไป แต่ก็ไม่ถึงกั
“ทีนี้เรามาดูกันค่ะว่าจุดไหนบ้างที่ทำให้พลอยมั่นใจว่าแหวนวงนั้นคือของที่ทำเลียนแบบจากของจริงที่ซื้อไปจากร้านพัดชา เจมส์”จากนั้นหญิงสาวก็เลี่ยงไปยืนอยู่ข้างจอแอลซีดีขนาดใหญ่ที่ตั้งไว้ด้านหลังของตน แล้วเปิดคลิปที่เธอถ่ายแหวนวงนั้นเอาไว้ให้ทุกคนที่ดูไลฟ์สดครั้งนี้ได้เห็นไปพร้อมกัน“จุดแรกเลยนะคะ ขอให้ทุกคนดูที่รอยปั๊มโลโก้ของชื่อร้านที่อยู่ด้านในแหวนค่ะ” ภาพบนจอแอลซีดีหยุดค้างเอาไว้ จากนั้นพลอยพัดชาก็นำแหวนหลายวงจากในร้านซูมให้ดูใกล้ ๆ ว่าแตกต่างกันตรงไหนบ้าง“สังเกตไหมคะว่าแหวนของร้านพัดชา เจมส์ทุกวงรอยปั๊มตรงนี้จะเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะเป็นความคมชัดของตัวหนังสือ หรือฟอนต์ตัวอักษร แล้วทีนี้มาดูของที่ลูกค้าท่านนั้นเอามากันค่ะ เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนเลยใช่ไหมคะว่านอกจากความคมชัดจะไม่เท่ากันแล้วเนี่ย ฟอนต์หรือตัวอักษรยังแตกต่างกันด้วย”จากนั้นหญิงสาวก็ปล่อยให้คลิปเล่นต่อ แล้วก็หยุดลงตอนที่ภาพฉายด้านในของแหวนและซูมภาพนั้นขึ้นมา พลอยพัดชาปล่อยภาพค้างไว้แบบนั้นแล้วเดินมาหน้ากล้อง ชูแหวนอีกวงขึ้นมาแล้วหงายให้ดูด้านในพร้อมกับใช
หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งเดินก้มหน้าก้มตาไปทางแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลเอกชนย่านชานเมือง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วเพราะต้องมาทุกเดือนตามที่แพทย์นัด วันนี้เธอตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะอายุครรภ์สิบเจ็ดสัปดาห์แล้วจึงสามารถดูเพศของลูกในท้องได้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย เธอก็รักทั้งนั้นเพราะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกับเขาหลังจากไหว้ทักทายแพทย์ที่ตนฝากครรภ์และนั่งคุยเกี่ยวกับพัฒนาการของทารกไปพอสมควร เธอก็ต้องขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วเปิดเสื้อบริเวณท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นพยาบาลก็นำเจลใสทาไปทั่วท้อง และแพทย์ก็นำเครื่องมือมากดเบา ๆ บริเวณนั้นพลางมองไปที่จอมอนิเตอร์ข้างตัวไปด้วย“อยู่นี่ไง เอาแขนไขว้กันด้วย” น้ำเสียงของแพทย์หญิงพูดอย่างอ่อนโยน ขณะที่คนนอนบนเตียงนั้น หยาดน้ำเริ่มเอ่อคลอเต็มสองตาจนภาพตรงหน้าพร่าเบลอ“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะคุณหมอ” เธอถามแพทย์เสียงสั่น อีกฝ่ายจึงหันมาตอบทั้งรอยยิ้มว่า“เป็นสาวน้อยค่ะ นี่ไงคะ ตรงนี้คือปาท่องโก๋น้อย” แพทย์ชี
“หืม...ถามจริง! ไอจีของคุณก้าวเนี่ยนะมีแต่รูปพลอย” เรื่องนี้เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย เพราะไม่ได้สนใจเข้าไปดูไอจีของกวินภพเลยสักครั้ง“ถ้าไม่เชื่อก็ลองเข้าไปดูสิ ไม่งั้นน้าจะมาถามเธอหรือว่าคิดยังไงกับตาก้าว” จินตวาตีมองค้อนหลานสาว“ถ้าคุณก้าวกับผู้จัดการเขาเป็นผัวเมียกันจริงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพลอยหรอก เพราะพลอยไม่ได้คบกับคุณก้าวสักหน่อย แล้วก็ไม่คิดจะคบด้วย” พลอยพัดชายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ“แต่คนอื่นเขาไม่คิดกันอย่างนั้นน่ะสิยะ ตาก้าวน่ะออกตัวแรงมากเรื่องของหล่อนน่ะ เฮ้อ...ถ้าพลอยยืนยันมาอย่างนี้น้าก็สบายใจ จะได้ไปปรามตาก้าวว่าอย่าทำอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิด”“โห เหมือนในซีรีส์เลยเนอะน้าจินนี่ ที่ผู้หญิงกับผู้ชายคบกันมาก่อน แล้วผู้ชายได้เป็นดารา ผู้หญิงก็เลยมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ แต่ความจริงแล้วเป็นแฟนกัน พอผู้หญิงท้องก็เลยต้องหลบไปอยู่ที่อื่นเพื่อให้ผู้ชายได้เป็นดาราต่อไป เพราะอาชีพนักแสดงมันทำเงินได้เยอะก็เลยต้องยอมอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ”“แต่ส่วนใหญ่ ถ้ามาทรงนี้มักจบไม่สวยนะคะลูก เพราะอีผู
พลอยพัดชาตาลุกวาวเมื่อเห็นถนนที่มีรถราขวักไขว่ และสองข้างทางที่มีแต่ป้ายไฟทั้งตัวอักษรไทยและจีนปะปนกัน ร้านอาหารริมทางที่ตั้งอยู่บนทางเท้าเรียงรายกันไปตลอดทาง แม้จะนั่งอยู่ในรถที่ไม่ได้กลิ่นใด ๆ เล็ดลอดเข้ามา กระนั้นหญิงสาวก็ยังรู้สึกราวกับว่ากลิ่นหอมของอาหารเหล่านั้นกำลังยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะจนรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีที่นี่คือเยาวราชเธอแทบจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่มาเยาวราชนั้นคือปีไหน ถ้าจำไม่ผิด ตั้งแต่สมัยที่ตนเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยกระมัง“มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย อุ๊ย เดี๋ยวเราต้องแวะร้านนี้ด้วยนะ ขนมปังเขาอร่อยมากเลยพี่ธาม แต่คิวยาวมาก”เธอตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อาหารตามสองข้างทางช่างยั่วน้ำลายดีแท้ ทำให้รู้สึกอยากกินไปเสียทุกอย่าง“ติ่มซำร้านนี้ก็อร่อย เฮ้อ เห็นแบบนี้แล้วพลอยเครียดนะเนี่ย” เธอไม่ได้หันไปมองเขาเพราะแทบไม่อยากละสายตาไปจากอาหารข้างทางเลย“เครียดอะไร มีอะไรให้เครียดด้วยหรือ”ได้ยินเขาถามมาอย่างนั้นเธอจึงหันไปมองเขา“จะไม่ให้เครียดได้ยังไง ก็พลอ
“ได้ พูดมาเถอะ” จินตวาตีนั่งกอดอกรอฟังอย่างจดจ่อ เขาลอบยิ้มอยู่ในใจพร้อมกับเปิดปากเล่า“ความจริงแล้วพี่ปลาเขามีแฟนอยู่คนหนึ่งครับ เพียงแต่พี่เขาต้องแอบคบกับผู้ชายคนนั้นอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพราะเขามีเมียอยู่แล้ว ทีนี้พี่ปลาดันพลาดท้องขึ้นมา พี่เขาไม่อยากเอาเด็กออกก็เลยตัดสินใจเก็บเด็กไว้ แต่ก็อย่างที่รู้กันนั่นแหละครับว่าถ้าทุกคนเห็นพี่ปลาท้องอยู่ ก็ต้องพากันมาถามนั่นถามนี่ว่าแฟนเป็นใคร แต่งงานตั้งแต่เมื่อไร อะไรพวกนี้น่ะ ผมก็เลยช่วยพี่ปลาหาทางออกด้วยการให้หลบไปอยู่ไกล ๆ ก่อนดีกว่า ส่วนแฟนเขาตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบเป็นที่แน่นอนเลยครับว่าจะรับผิดชอบพี่ปลายังไงบ้าง แต่เท่าที่ผมดูแล้วเนี่ย ผมว่าเขาไม่เลิกกับเมียหลวงแน่นอน”กวินภพพูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับยกภูเขาออกจากอก จากนั้นก็ลอบมองสีหน้าของจินตวาตีว่าจะเชื่อเรื่องที่ตนเล่าไปเมื่อครู่หรือไม่ ครั้นพอเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าครุ่นคิด เขาจึงพูดไปว่า“พี่คิดว่าผมควรทำยังไงดีล่ะ แต่เรื่องพี่ปลาผมก็พูดออกไปไม่ได้จริง ๆ ว่าเขาแอบคบกับคนมีครอบครัวแล้ว เพราะถ้าทางบ้านพี่เขารู้เข้าต้องเป็นเรื่องใหญ่
ธามมาหาพลอยพัดชาที่ร้านพัดชา เจมส์เช่นเคย ชายหนุ่มเหมือนเป็นแขกประจำของร้านนี้ไปแล้ว แม้เขาจะไม่ได้มาอุดหนุนสินค้า แต่บรรดาพนักงานต่างก็ทราบกันดีว่าเขามีความพิเศษต่างจากแขกหรือลูกค้าคนอื่นอย่างไร ดังนั้นเวลาที่ธามมาถึงแล้วพลอยพัดชาไม่อยู่ที่หน้าร้าน พนักงานก็จะรีบบอกให้เขารู้โดยไม่ต้องถามทันทีว่าเจ้านายสาวไปไหน“รอสักครู่นะคะ คุณพลอยนั่งทำงานอยู่ชั้นสองค่ะ”ชั้นสองของร้านตกแต่งเป็นห้องรับแขก ออฟฟิศ และเป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนหย่อนใจของพนักงาน หลายครั้งที่พลอยพัดชาต้องการคุยธุระสำคัญกับแขกที่มาติดต่อเรื่องงาน หรืออยากนั่งทำงานเงียบ ๆ คนเดียว รวมไปถึงสัมภาษณ์พนักงานใหม่ ก็จะขึ้นไปที่ชั้นสองของร้าน“ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นไปเองดีกว่า พลอยไม่ได้มีแขกอยู่ใช่ไหม” ธามถามเพื่อความแน่ใจ เพราะถ้ามีแขกอยู่ เขาจะได้ไม่ขึ้นไปรบกวน“ไม่มีค่ะ คุณพลอยอยู่คนเดียว”ได้ยินอย่างนั้นธามจึงผงกศีรษะเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินเข้าไปด้านในขึ้นบันไดไปชั้นสองด้วยตัวเองอย่างคุ้นเคย ชายหนุ่มเคาะประตูกระจกเพื่อบอกคนข้างในให้รับรู้ก่อ
“เพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันสมัยมหา’ลัยน่ะค่ะคุณพ่อ”กนกลดาพยายามบังคับเสียงและสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าตนเสียอาการจากความสุขุมเรียบร้อยอันเป็นเอกลักษณ์ของตน“แล้วเขามางานนี้ได้ยังไง ดูไม่มีมารยาทเลย” กฤษณ์ทำหน้าเคร่ง“พลอยเขาเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อครับ เรารู้จักกันมานานแล้ว”ธามพูดเสียงห้วนกว่าปกติ กฤษณ์นึกว่าชายหนุ่มก็ไม่พอใจพฤติกรรมของพลอยพัดชาเช่นกันจึงถามว่า“แล้วพ่อแม่เขาอยู่ไหน ทำธุรกิจอะไร”“พ่อแม่ของพลอยเขาเสียไปนานแล้วค่ะตั้งแต่มัธยมปลายมั้ง น้าของพลอยก็เลยเป็นคนเลี้ยงดูพลอยมาตลอด น้าเขาเป็น เอ่อ...สาวประเภทสองน่ะค่ะ” ประโยคสุดท้ายกนกลดาพูดไม่เต็มเสียงเท่าไร“มิน่าละ ถูกพวกวิปริตผิดเพศเลี้ยงดูมานี่เองถึงได้เป็นอย่างนี้” กฤษณ์แค่นเสียงอย่างดูถูก“สมัยนี้เขาเรียกว่าผู้หญิงข้ามเพศนะครับ และคนกลุ่มนี้ก็ไม่ใช่วิปริตผิดเพศ น้าของพลอยน่ะเป็นผู้จัดการให้กับนักแสดงชื่อดังระดับท็อปของประเทศหลายคนเลย แ
“พลอย” เขาเรียกเธอเสียงพร่า หญิงสาวจึงแกล้งละเลงลิ้นลงบนกล้วยอีกครั้งพลางตอบรับเบา ๆ“ขา พี่อยากทำงานก็ทำไปสิคะ พลอยก็แค่...หิว”พูดจบเธอก็ส่งกล้วยเข้าปากไปอีกครั้ง และเช่นเคยที่เธอไม่ยอมกัดกินมัน แต่กลับเอาออกมาแล้วส่งเข้าไปใหม่อีกสองสามครั้ง จนในที่สุดธามก็พับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงเพื่อปิดเครื่อง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“อุ๊ย!” สายตาของพลอยพัดชาหยุดอยู่ที่เป้ากางเกงเขาทันที เพราะตอนนี้มันเป็นรูปเป็นร่างจนเห็นเด่นชัด“ตื่นแล้วอะ ทำยังไงดีน้า” หญิงสาวใช้นิ้วชี้ลากเบา ๆ ไปตามรอยที่นูนขึ้นมาอย่างยั่วเย้า“ยั่วเก่งดีนักนะ แล้วอย่ามาบ่นละกันว่าปวดขาปวดเอว”เขาพูดจบก็คว้าสูทมาพาดไว้ที่แขนเพื่อเป็นการบังเป้ากางเกงไปด้วย มืออีกข้างก็โอบเอวภรรยาจอมยั่วพลางกระซิบว่า“กล้วยนี้มันไม่อร่อยหรอก ขึ้นไปกินกล้วยกับพี่บนห้องดีกว่า อร่อยกว่าเยอะแถมกินได้ไม่อั้น”พลอยพัดชายิ้มกริ่มพลางทิ้งกล้วยหอมนั้นลงถังขยะทันที จากนั้นก็เดินตามสามีออกจากห้องทำงานแล้วขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุ
สองปีต่อมาพลอยพัดชามองเงาตัวเองในกระจกแล้วอดยิ้มไม่ได้ ตอนนี้พุงของเธอป่องมากราวกับลูกโป่งใบใหญ่ เธอตั้งครรภ์ได้แปดเดือนแล้ว อีกไม่นานก็จะได้เจอหน้าสาวน้อยที่อยู่ในพุง หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นเสียจนแทบนับวันถอยหลังรอแต่คนที่ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นคนที่กำลังจะได้เป็นพ่อ เพราะตั้งแต่รู้ว่าเด็กในครรภ์เป็นลูกสาว ธามก็ลงทุนจัดห้องไว้รอรับด้วยตัวเอง ตั้งแต่ทาสีผนังเป็นสีชมพูอ่อน ซื้อเตียงและเปลเจ้าหญิงเอาไว้รอ รวมถึงเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ก็ล้วนเป็นสีชมพูและไม่ใช่แค่ธามเท่านั้นที่เตรียมห้องไว้รอบุตรสาวคนแรก จินตวาตีก็เช่นกันที่จัดเตรียมห้องไว้รอต้อนรับหลานสาวคนแรกที่จะได้เรียกตนว่าคุณยายหญิงสาวหยิบโลชั่นสำหรับกันรอยแตกลายมาทาเบา ๆ ที่หน้าท้อง เพราะแม้จะใกล้ได้เป็นคุณแม่แล้ว แต่ร่างกายส่วนอื่นของพลอยพัดชาก็ยังคงสภาพเดิม มีเพียงหน้าอกเท่านั้นที่ขยายใหญ่ขึ้นมาอีกเล็กน้อยเพื่อเป็นแหล่งอาหารของเจ้าตัวเล็กในครรภ์ทว่าตอนนี้คนที่ดูจะคลั่งไคล้กับหน้าอกที่ขยายใหญ่ขึ้นของเธอเป็นพิเศษ เห็นจะเป็นสามีของเธออ้อมกอดอบอุ่นจากด้านหล
พลอยพัดชากับนลินทรายืนมองผืนน้ำสีเขียวมรกตด้วยแววตาระยิบระยับ นานมากแล้วที่ไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ เพราะฉะนั้นมาทะเลครั้งนี้พวกเธอจะต้องเก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้เติมพลังชีวิตให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้“พี่ธามไปไหนน่ะ” นลินทราถามถึงแฟนหนุ่มของเพื่อน“ไม่รู้สิ เห็นมีโทรศัพท์มาเมื่อกี้แล้วก็เดินไปคุยที่อื่นน่ะ” พลอยพัดชาตอบก่อนจะหันไปโบกมือให้จินตวาตีที่กำลังนั่งทาครีมกันแดดอยู่ในที่ร่ม“น้าจินนี่เอาชุดว่ายน้ำกับพร็อพมาเพียบเลยแก ทั้งหมวกเอย ผ้าคลุมเอย คือนางไม่ได้จะมาเล่นน้ำหรอก แต่จะมาเพื่อถ่ายรูปโดยเฉพาะ เห็นบอกว่าจะเก็บไว้ดูตอนแก่” พลอยพัดชาได้ที จึงแอบเม้าท์ผู้เป็นน้า“ว่าแต่น้าจินนี่ ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะยะ มาเที่ยวแค่สี่วันแต่กระเป๋าเดินทางตั้งสองใบ อีบ้า ทำอย่างกับจะมาอยู่เป็นเดือน” นลินทราค้อนให้เพื่อน พลอยพัดชาจึงได้แต่หัวเราะคิกคักทั้งสองสาวเห็นว่าเริ่มมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติออกมาที่ชายหาดกันบ้างแล้วจึงหันไปมองหน้ากัน“ฉันว่าเราไป
“เจ้าค่า...คราวนี้ก็ออกกันยกแผงเลยสิคะ”“ใช่ ตอนนี้ให้ฝ่ายบุคคลของส่วนกลางประกาศรับพนักงานใหม่แล้ว ส่วนคนที่จะไปแทนตำแหน่งของพิษณุกับโชคชัยนั้น พี่ว่าจะลองคุยกับคุณพ่อดูว่าจะคัดเลือกคนเก่ง ๆ ของที่นี่ไปประจำอยู่สาขานั้นดีไหม ถือเป็นการเลื่อนตำแหน่งไปในตัว แล้วพลอยล่ะเป็นไงมั่ง”“ตอนนี้ที่ร้านได้พนักงานใหม่มาเพิ่มแล้วค่ะ หน่วยก้านดีใช้ได้ ไลฟ์สดเก่งด้วยเพราะเขาเคยไลฟ์ขายเสื้อผ้ามาก่อนก็เลยคล่องมากตอนอยู่หน้าจอ ส่วนน้าจินนี่อาการดีขึ้นมากแล้ว เริ่มให้พวกพี่เลี้ยงที่ดูแลศิลปินเข้าไปคุยเรื่องงานโดยตรงในห้องพักได้แล้วค่ะ เพราะจะได้ช่วยฟื้นความจำด้วย”“พูดถึงเรื่องนี้ก็นึกถึงไอ้ก้าว ตอนนี้ฝากขังไว้ที่เรือนจำแล้วละ รอศาลตัดสินโทษ แต่คิดว่าคงติดคุกไม่นานหรอก ไม่กี่ปี แต่เรื่องของเพื่อนพลอยนี่สิ กว่าคดีจะเสร็จสิ้นคงอีกนานเลย น่าจะเป็นปี”พลอยพัดชาได้ยินอย่างนั้นก็รู้ทันทีว่าเขาหมายถึงกนกลดา“ว้าย อย่ามาพูดอย่างนี้นะ นางไม่ใช่เพื่อนพลอยสักหน่อย แค่คนรู้จักยังไม่อยากจะเป็นเลย เท่ากับว่าตอนนี้นางกับพ่อก็ยัง
พลอยพัดชาตื่นขึ้นมาช่วงสายเพียงลำพังบนเตียงนอนหลังใหญ่ ไม่รู้ธามไปไหน แต่เดาว่าเขาคงลงไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสของโรงแรมตามเคยหญิงสาวพาร่างที่เมื่อยขบของตนไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ครึ่งชั่วโมงถัดมาเธอก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น แต่แล้วสายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่กล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องใหญ่บนเตียง ดูแล้วเหมือนกล่องใส่เครื่องประดับที่สามารถใส่ได้หลายชิ้นทั้งแหวน สร้อยคอ สร้อยข้อมือ กำไล และต่างหู“หรือว่าจะเป็นกล่องใส่นาฬิกาของพี่ธาม” เธอรู้ว่าธามเป็นคนที่ชอบสะสมนาฬิกา ก็เลยคิดว่าเขาคงหยิบมาเลือกใส่จึงไม่ได้สนใจมันอีก จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดของตนออกมาสวม“จะไม่เปิดดูหน่อยหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตูห้องนอน หญิงสาวจึงหันไปมองตามเสียง ธามยืนเปลือยท่อนบน ใส่เพียงกางเกงลำลองอยู่บ้านสบาย ๆ กำลังยืนกอดอกและส่งยิ้มมาให้“กล่องนาฬิกาของพี่ธามรึเปล่าล่ะคะ”“ไม่ใช่ กล่องนั้นของพลอยทั้งกล่องเลย”พลอยพัดชาเบิกตากว้าง “ถามจริง”เธอแขวนชุดไว
“เม็ดสีเหลืองคือพลอยปลอม วิธีสังเกตอย่างง่ายเลยก็คือให้ดูประกายของมันเวลาส่องกับแสง ถ้ามีประกายรุ้งคือปลอมชัวร์ เป็นพลอยที่สังเคราะห์ขึ้นมา และอีกวิธีที่สังเกตด้วยตาเปล่าได้ก็คือให้ดูที่เส้นของพลอย พลอยบางเม็ดมันจะมีเส้นตรงเรียง ๆ กันเป็นแถบให้เห็นกันเลย แต่บางเม็ดเราก็อาจจะต้องใช้ลูปหรือกล้องส่องพระขยายดูข้างในว่ามันมีเส้น ๆ พวกนี้ไหม จำไว้ว่าต้องเป็นเส้นตรงเท่านั้น ถ้ามีเส้นโค้งให้เห็นนั่นคือปลอม และถ้าใช้ลูปส่องดูแล้วมีฟองอากาศหรือรูปร่างกลม ๆ เหมือนโดนัทกระจายอยู่ นั่นก็ปลอมเหมือนกัน” พลอยพัดชาลองให้วนิตาใช้ลูปส่องพลอยดูด้วยตัวเอง“เส้นหรือแถบสีในเนื้อพลอยมันก็เหมือนลายนิ้วมือของคนเรานั่นแหละ แต่ละเม็ดก็จะแตกต่างกันไป ไม่มีเม็ดไหนที่เหมือนกันหรอก”พลอยพัดชาอธิบายพลางเดินไปหยิบถ้วยสีขาวในตู้มารองน้ำแล้วกลับมานั่งที่เดิม“และอีกวิธีที่ง่ายในการดูด้วยตาเปล่าก็คือการจุ่มน้ำ” เธอหยิบพลอยเม็ดสีเขียวมาจุ่มลงไปในน้ำแล้วถามว่า“นิตาเห็นอะไรไหม”“เห็นค่ะ มันเป็นแถบสีเป็นเส้น ๆ” วนิตาตอบ&
“ถ้าไม่มีผมก็ขอปิดประชุมครับ อ้อจริงสิ ผมลืมไป ผู้ช่วยคุณพิษณุกับคุณโชคชัยอย่าลืมไประงับการก่อสร้างเอาไว้นะครับ ส่วนคนงานพวกนั้นก็ให้กลับบ้านไปได้เลยเพราะเป็นคนของเคบี บิลท์ และเพิ่มพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกสี่คนเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน”ธามพูดจบก็หันไปพยักหน้ากับบิดา จากนั้นก็พากันลุกเดินออกไปจากห้องประชุมทันที ซึ่งหลังจากคล้อยหลังคนทั้งสามแล้ว ในห้องประชุมก็มีแต่เสียงโอดครวญเพราะรู้อนาคตของตัวเองแล้วว่าจะเป็นอย่างไรกฤษณ์กลับถึงบ้านด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง กนกลดาจึงรีบเดินมาหาบิดาทันที“เป็นไงบ้างคะคุณพ่อ”“มันมีหลักฐานครบทุกอย่างเลย งานนี้เราจบแน่”“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ เราต้องติดคุกหรือคะคุณพ่อ” กนกลดาถามเสียงสั่น กฤษณ์ยืนใช้ความคิดครู่หนึ่งก็บอกบุตรสาวว่า“เราต้องหนีไปต่างประเทศแล้วละ แต่ก่อนอื่นเราต้องหาทางถ่ายโอนทรัพย์สินและเงินทั้งหมดไปไว้กับป้าของแกก่อน ไม่อย่างนั้นเราถูกยึดทรัพย์หมดตัวแน่”“แล้วพวกพนักงานที่บริษัทล่ะคะ”
“ว่าไงครับ ทำไมเงียบกันล่ะ” ธามยิ้มมุมปาก เพราะเข้าใจดีว่าพิษณุกับโชคชัยคงกำลังสงสัยและกังวลไม่น้อยว่าเขารู้อะไรมาบ้าง แต่ด้วยความที่วางตัวเป็นคนใหญ่คนโตมานานเกินไป จึงได้แต่เชิดหน้าอย่างหยิ่งผยอง“เธอมาไล่บี้กับพวกอาอย่างนี้ไม่ถูกนะ รู้ไหมว่าสมัยที่พ่อเธอ...” โชคชัยทำท่าขึงขัง แต่ธามไม่เปิดโอกาสให้พูดจบ“พ่อผมก็ส่วนพ่อผมครับไม่เกี่ยวกัน นั่นมันสมัยเมื่อกี่สิบปีมาแล้วล่ะ คนเรามันต้องเดินหน้าครับ ธุรกิจก็เช่นกัน ยิ่งเป็นธุรกิจเกี่ยวกับการโรงแรมหรือการท่องเที่ยวยิ่งย่ำอยู่กับที่ไม่ได้ ทุกอย่างต้องเห็นแก่ประโยชน์ขององค์กรเป็นหลักครับไม่ใช่ตัวบุคคล ไอ้ระบบพวกมากลากไปหรือระบบผู้อาวุโสต้องถืออภิสิทธิ์เหนือคนอื่น คิดอยากจะมาทำงานวันไหนก็มาแต่เงินเดือนรับเต็มเดือน แล้วก็พวกใช้เส้นสายยัดญาติพี่น้องตัวเองเข้ามาทำงานแล้วแต่งตั้งตำแหน่งกันเอง ผมบอกตรงนี้เลยว่าผมไม่เอา”ชายหนุ่มลากเก้าอี้ออกแล้วหย่อนตัวลงนั่งพลางกวาดตามองหน้าผู้เข้าร่วมประชุมไปทีละคนอย่างช้า ๆ เพราะคนเหล่านี้ล้วนแต่ถืออภิสิทธิ์ชนทั้งสิ้น บางคนมาทำง
“คุณพ่อว่าไงนะ พี่ธามพาทีมวิศวกรมาตรวจเองโดยไม่บอกใครหรือคะ” กนกลดาถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าเมื่อครู่ตนไม่ได้หูฝาด“ก็ใช่น่ะสิ แสดงว่ามันคอยสบโอกาสเล่นงานเราอยู่แน่ ๆ”กฤษณ์หงุดหงิดจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉย ๆ ได้ ต้องลุกเดินไปเดินมาเพื่อคลายความร้อนรุ่มในใจ“แต่ดาว่าก็แค่ตัวเลขบางจุดไม่ตรงกันกับคราวก่อน เขาไม่น่าจะเล่นงานเราได้นะคะ”“เฮอะ! นี่แกคิดว่าคนอย่างไอ้ธามมันจะจ้างทีมวิศวกรลงมาตรวจงานเล่น ๆ หรือ มันทำแบบนี้ก็หมายความว่ามันมีหลักฐานที่สามารถเอาผิดพวกเราได้อยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว”กนกลดานิ่งไปทันทีที่ได้ยินบิดาพูดจบ “แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีคะ หรือถ้าเราไม่ยอมรับเสียอย่าง เขาจะทำอะไรเราได้ คุณพ่อคิดว่าหลักฐานที่เขามีจะทำให้เราล้มได้เลยหรือ”กฤษณ์หันมามองหน้าบุตรสาวครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“ถ้าพวกเราไม่ล้มแล้วมันจะทำอย่างนี้ไปทำไม”เขาพยักหน้าช้า ๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าเย็นชากับสายตาที่เป็นอริของธามยามมองมาที่ตน“ไอ้ธามมันอดทนอดกลั้นได้ด