เด็กดีของอาธรรศ 3

“คืนนี้ค้างที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”

กายหนาผละออกห่างก่อนจะดึงเด็กสาวให้ลุกขึ้นมานั่ง ไม่ทันที่ม่านมุกจะดึงชายกระโปรงชุดเดรสลง ธรรศก็ชิงทำให้ก่อน อาหนุ่มช้อนตาขึ้นสบกับดวงตาสั่นระริกของเด็กสาวด้วยความรู้สึกหวามไหว นับแต่นี้ไป

ม่านมุกเป็นของเขา

พอถูกอีกฝ่ายมอง ม่านมุกก็ตกอยู่ในอาการประหม่า ยิ่งธรรศแลบลิ้นเลียที่ริมฝีปาก ใจสาวก็ยิ่งหวั่นไหว

เขาเจ้าเล่ห์และแพรวพราวนัก รู้ว่าเธออายก็ยังทำกิริยาตอกย้ำให้รู้สึกอายหนักขึ้นอีก

“หนูม่านไปอาบน้ำเถอะ เสื้อผ้าอาอยู่ในตู้ อยากใส่ตัวไหนก็หยิบมาใส่ได้เลย” ฝ่ามืออุ่นร้อนยกแนบลงกับพวงแก้มสีชมพูระเรื่อ จากนั้นกายกำยำก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแต่ดวงตาดำขลับยังจับอยู่ที่ดวงหน้าแฉล้ม “อามีงานต้องทำ เดี๋ยวอากลับมา”

เมื่อเจ้าของห้องออกไปจากห้องแล้ว ม่านมุกก็ระบายความรู้สึกประหม่าและอึดอัดออกมาผ่านลมหายใจอุ่นร้อน

เธอบ้าไปแล้วแน่ ๆที่กล้าเอาตัวเข้าแลก

แม่…เพราะอยากให้คนที่รักมากที่สุดในชีวิตได้มีโอกาสมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ ต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าแลก

…เธอก็ยอม

อย่างน้อย ธรรศก็ไม่ได้หยาบโลน ไม่เห็นแก่ตัวนอนกับเธอโดยที่ไม่มีถุงยางอนามัย

ถ้าต้องเสียก็จะไม่ยอมเสียแต่ฝ่ายเดียว

‘หนูม่านจะได้ทุกอย่างจากอา’

ธรรศลั่นวาจาไว้แล้ว เธอต้องได้ทุกอย่างตามที่เขาพูด ม่านมุกยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าอยู่หลายสิบนาที เสื้อของธรรศมีแต่ตัวใหญ่ กางเกงก็ด้วย เขาคงชอบใส่เสื้อเชิ้ตเพราะที่แขวนอยู่ในตู้ก็มีแต่เสื้อเชิ้ตสีเข้ม เสื้อยืดสักตัวก็ไม่มี

กางเกงก็มีแต่กางเกงยีนกับกางเกงใน พ่นลมหายใจคล้ายกับว่ากำลังตกอยู่ในสภาพที่กลืนไม่ได้คายไม่ออก จากนั้นก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำมาหนึ่งตัว

กายบางกลับมานั่งที่ปลายเตียง กวาดตามองรอบ ๆห้องนอนที่เต็มไปด้วยความเรียบง่าย ในห้องนอนของธรรศไม่มีทีวี ไม่มีโต๊ะเครื่องแป้ง มีแค่กระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่หน้าประตูตู้เสื้อผ้า

เขาไม่ใช่ผู้ชายสำอาง ไม่ใช้น้ำหอม ใช้แค่โรออนระงับกลิ่นกายเท่านั้น ไม่มีแป้ง ไม่มีครีมทาหน้า ไม่ใช้ครีมกันแดด ทั้งที่ทำงานตากแดดอยู่กลางไร่องุ่นหลายร้อยไร่

เพราะโดนน้ำฝนและเดินทางมาหลายชั่วโมง ม่านมุกก็สึกง่วงจนเผลออ้าปากหาวหวอด กายบางคลานขึ้นมากลางเตียง มองเตียงทั้งสองฝั่งก่อนจะตัดสินใจเลือกนอนที่เตียงฝั่งซ้ายใกล้กับหน้าต่าง พอหัวถึงหมอน ตาก็ใกล้จะปิด ไม่ถึงนาทีก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

ผ่านไปค่อนคืน เจ้าของบ้านก็กลับมาที่บ้าน เข้ามาในห้องก็เห็นแขกตัวน้อยนอนหลับปุ๋ย ขดตัวกอดตัวเองนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีผ้านวมห่ม

ธรรศลืมไปเสียสนิท เขาไม่ชอบนอนห่มผ้า เพราะแบบนี้บนเตียงถึงไม่มีผ้าห่ม ร่างสูงใหญ่ออกไปจากห้องนอน ไม่ถึงนาทีก็กลับเข้ามาพร้อมกับผ้านวมสีเข้มผืนใหญ่สีเดียวกับผ้าปูที่นอน

ห่มผ้าให้คนที่นอนหนาวแล้วธรรศยังยืนนิ่งมองเด็กสาวอยู่นับหลายนาที ใบหน้าหล่อคมคล้ายกับว่ามีเรื่องให้คิด นัยน์ตาคมกริบมีความอ่อนโยนยามที่จับจ้องไปยังดวงหน้าใส่ซื่อ

อาบน้ำเสร็จ ธรรศก็คลานขึ้นมาบนเตียง ทิ้งตัวนอนอย่างแผ่วเบาเพราะไม่อยากกวนคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราให้รู้สึกตัวตื่น กายหนาเลิกผ้านวมขึ้น ค่อย ๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนา ตีเนียนพาดแขนโอบกอดที่เอวคอดเล็ก ทิ้งศีรษะลงหนุนหมอนใบเดียวกับเจ้าของเรือนร่างบอบบาง