ลายมะลิ의 작품

“ผมเตรียมโต๊ะให้แล้วครับนาย” ลุงสุขเดินเข้ามาหาธรรศ ดวงตาฝ้าฟางของชายสูงวัยเลื่อนมองไปยังหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยสะอาดสะอ้านโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว สวยเสียด้วย“ขอบคุณครับลุง”ม่านมุกยิ้มน้อย ๆให้ชายชราผู้ซึ่งที่กำลังมองมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนจะเคยเจอ แต่คิดว่าคงไม่ใช่เพราะเพิ่งเคยมาไร่องุ่นของธรรศ ไม่น่าจะเคยเห็นหรือเคยรู้จักคุณลุงคนนี้“ไปตักข้าวกัน” ธรรศแตะที่หลังศอกของม่านมุก บอกให้อีกฝ่ายเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีถาดอาหารวางเรียงรายอยู่หลายถาด“นายรับอะไรดีคะ”“หนูม่านเลือกก่อนเลย” เหลียวหน้าบอกคนที่ยืนอยู่ข้างกาย ม่านมุกมองถาดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วจึงบอกแม่ครัวที่รอตักอาหารให้อยู่“เอาผัดผักคะน้ากับไข่เจียวค่ะ เอาข้าวนิดเดียวนะคะ” ไม่ได้รู้สึกหิวมาก แต่กินเพราะเกรงใจธรรศ“เอาแบบนี้อีกจาน แต่เอาข้าวเยอะกว่านี้”ธรรศสั่งเหมือนม่านมุก ยืนรอแค่เดี๋ยวเดียวก็ถือจานข้าวกลับมาที่โต๊ะที่ลุงสุขเตรียมทไว้ให้ ยังไม่ทันได้ลุกไปเอาน้ำดื่ม วิมาลาก็เดินเอาแก้วน้ำมาเสิร์ฟให้แล้ว“แว๋วไม่รู้ว่าคุณธรรศจะมากินข้าวกลางวันด้วย ไม่งั้นก็คงให้แม่ครัวเตรียมอาหารดี ๆให้แล้วค่ะ”วางแก้วน้ำดื่มลงบนโต๊ะให

“ห้องทำงานอา”แม้แต่ห้องทำงานก็ยังเงียบง่าย มีโต๊ะทำงาน มีชั้นวางเอกสาร เรียบง่ายเหมือนห้องนอนที่บ้านม่านมุกกวาดตามองสำรวจ สะดุดตาเข้ากับบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ติดผนังด้านหลังโต๊ะทำงานของธรรศ คงเป็นห้องน้ำละมั้ง“ห้องนอน อาทำไว้เผื่ออยากนอนพัก เข้าไปดูกันไหม อาให้คนมาทำความสะอาดแล้ว” เพราะเห็นว่าเด็กดีมองไปยังห้องนอนห้องเล็กที่ทำไว้เผื่อขี้เกียจกลับไปนอนที่บ้าน เขาก็จะนอนที่ห้องนี้แทน แต่ก็นาน ๆทีถึงจะนอนจูงมือม่านมุกเดินไปหลังโต๊ะทำงาน เปิดประตูแล้วให้เด็กสาวเดินเข้าไปก่อน ธรรศเปิดไฟจนสว่างทั่วห้อง เป็นห้องที่ไม่กว้างมาก มีเตียงขนาดสามฟุตและมีห้องน้ำเล็ก ๆอยู่ข้างในด้วยเล็กแต่ก็ไม่ได้ชวนให้อึดอัด“ให้หนูม่านมานอนรอตอนอาทำงาน”“ม่านอยากช่วยงานอาธรรศค่ะ” คิดไว้แล้วว่าจะของานธรรศทำ งานอะไรก็ได้ ขอแค่ได้แบ่งเบาภาระของอีกฝ่ายบ้างก็ยังดี “ม่านไม่เอาเงินเดือนค่ะ ม่านแค่อยากช่วยงานอาธรรศบ้าง”“เป็นเมียเจ้าของไร่ ใครให้ทำงานกันเล่า”“อาธรรศ ม่านจริงจังนะคะ”พอเห็นธรรศยิ้มเหมือนไม่จริงจังกับสิ่งที่เธอบอก ม่านมุกก็ทำหน้าตึงมองเขาแบบเคือง ๆ“อาก็จริงจังกับหนูม่าน จริงจังมาก ๆด้วย”“อาธรรศ” น้ำ

“ม่านไม่เหงาหรอกค่ะ”“อารู้ว่าหนูม่านเก่ง เก่งมาก ๆด้วย” ยกมือลูบศีรษะของม่านมุก ต้องเหงาอยู่แล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ ม่านมุกแค่พูดเพื่อให้เขาสบายใจจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลม่านมุกยิ้มอ่อน รู้สึกสบายใจทุกครั้งเวลาที่ธรรศลูบศีรษะ เขาดูอ่อนโยน แววตามีแต่ความอบอุ่นถ้าไม่ติดว่าเขายื่นข้อเสนอให้เธอเอาตัวเข้าแลกกับเงิน ไม่แน่ เธออาจจะลองเปิดใจให้ธรรศก็ได้เลือกเดินซื้อของที่จะเอาไปทำกินมื้อกลางวันกับมื้อเย็นได้จนครบ ธรรศเป็นฝ่ายหิ้วของเต็มไม้เต็มมือทั้งสองข้าง โดยที่ม่านมุกเสนอตัวจะช่วยหิ้ว เขาก็ไม่ยอม“อาธรรศแบ่งให้ม่านหิ้วบ้างสิคะ มืออาธรรศแดงหมดแล้ว” เห็นนิ้วมือทั้งสิบนิ้วของธรรศที่ถูกหูหิ้วรัดแน่นจนเนื้อเปลี่ยนเป็นสีแดง ม่านมุกก็เป็นห่วง เอ่ยขอจะช่วยหิ้วของตั้งหลายที อีกฝ่ายก็ตีมึน ทำไม่สนใจ หิ้วของเดินหนีอยู่นั่นแหละ“จะถึงรถแล้ว หนูม่านช่วยล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงให้อาหน่อยสิ”“ได้ค่ะ”“ล้วงดี ๆนะ เดี๋ยวจับโดนอย่างอื่น”กำลังจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของธรรศ ทว่าสิ่งที่เขาพูดตามมาเล่นเอาม่านมุกชะงักพร้อมช้อนตาขึ้นสบด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยม่านมุกระบายลมหายใจเนิบช้า ค่อย ๆล้วงมือเข้

“หนูม่านทำอะไร”ม่านมุกที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาพับเสื้อผ้าของธรรศเก็บเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสะดุ้งนิดเมื่อได้ยินเสียงของธรรศพูดขึ้น“ม่านเก็บเสื้อผ้าให้อาธรรศค่ะ”ด้วยความที่ถูกแม่สอนตั้งแต่เด็กว่าให้จัดเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อย แยกเสื้อกับกางเกงไว้คนละส่วน เวลาที่จะหยิบออกมาใส่จะได้ง่ายและสะดวก“เละเทะมากใช่ไหม”ธรรศถามยิ้ม ๆ เขาเป็นผู้ชาย เสื้อผ้าตัวไหนอยู่ใกล้มือก็หยิบมาใส่ไว้ก่อน ไม่ได้เลือกมาก เน้นที่เร็วและง่ายที่สุดเป็นหลักเด็กดีของเขาเห็นแล้วคงขัดใจหรือไม่ก็รำคาญตากับความไม่เป็นระเบียบ ถึงได้เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ แยกสี แยกกางเกงกับเสื้ออย่างเรียบร้อยแบบนี้“ผู้ชายก็แบบนี้แหละค่ะ” ดันประตูตู้เสื้อผ้าปิดก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ธรรศเดินเข้ามาใกล้ “ธุระของอาธรรศเสร็จแล้วเหรอคะ”“เสร็จแล้ว หนูม่านหิวรึยัง”“ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยค่ะ” หลังจากที่ธรรศออกไปจากบ้าน ม่านมุกก็นอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่แป๊บหนึ่ง ตั้งใจว่าจะลุกมาทำข้าวเช้าไว้รอเขา แม้ธรรศจะบอกว่าอาจจะกลับมาสาย แต่พอไปเปิดตู้เย็นดู ไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่ากับเบียร์“อาทำกับข้าวไม่เป็น อยากมีคนทำใ

หลังจากที่สั่งการลูกน้อง ธรรศก็ยืนนิ่งมองบ้านพักคนงานที่ถูกไฟไหม้ไปหลายหลัง โชคดีที่คนงานช่วยกันดับไฟทันและไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ“ไอ้หมึกมันติดยากับนาย”ยาเสพติดอีกแล้วสินะเขาเคยสั่งนักสั่งหนา สั่งห้ามลูกน้องยุ่งเกี่ยวกับมัน ถ้าใครฝืนคำสั่งแอบเล่นยา ถ้าเขารู้ เขาไม่ปล่อยให้อยู่ที่ไร่เพื่อจะกลายเป็นปัญหาสำหรับคนอื่น“มันคงตั้งใจเผาห้องพักมันแล้วอาศัยจังหวะที่คนงานออกมาช่วยกันดับไฟเข้าไปขโมยเงิน”“ใครที่โดนขโมยเงินให้ไปแจ้งกับคุณแว๋ว เดี๋ยวผมจะจัดการให้เอง” สร้างเรื่องได้ถูกจังหวะ คนงานเพิ่งได้รับเงินเดือนจากฝ่ายบัญชีเมื่อสองวันก่อนคงมีบางคนที่ยังไม่ทันได้เอาเงินไปฝากธนาคารไอ้สารเลวมันเลยได้โอกาสขโมย“ครับนาย”“เด็กคนนั้น ลูกสาวพี่เปี่ยม...อยู่ที่นี่”“นายไปรับมาแล้วเหรอครับ” ชายชราเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยสีหน้าและแววตานอบน้อมธรรศพยักหน้า สองตายังจับอยู่ที่กลุ่มควันที่ลอยขึ้นมาจากกองเถ้าถ่านที่ไฟมอดแล้วสิบกว่าปี ที่รู้จักกับเปี่ยมตอนนั้น เขาเพิ่งอายุได้ยี่สิบต้น ๆ รู้จักกับอีกฝ่ายด้วยเหตุบังเอิญล้วน ๆ“ช่วงนี้หลานสาวของลุงปิดเทอมใช่ไหม”“ครับ นายจะใช้อะไรมันรึเปล่าครับ”“ให้มาอยู่เป็

“พรุ่งนี้อาจะพาหนูม่านไปทำงานด้วย”อาบน้ำเสร็จ ธรรศก็เดินมายืนอยู่ด้านหน้าของ ม่านมุกในขณะที่เด็กสาวกำลังนั่งหวีผมอยู่ที่ปลายเตียง ดวงตาคมกริบจับไปยังดวงตากลมโตที่ยังคงปรากฏความเศร้าสะท้อนออกมาให้เห็นปลายนิ้วสากเชยคางมนให้เงยขึ้น ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน ผ่านความวาบหวามมาก็หลายครั้งเขาเองก็ดูออกว่าเด็กดีของเขาพยายามที่จะเป็นคนเข้มแข็งทั้งที่ใจกำลังเปราะบาง“อยากร้องไห้ไหม หนูม่านร้องออกมาได้เลยนะ ร้องออกมาดัง ๆ”มือขาวเล็กที่จับหวี กำแน่นเข้าจนสั่น ริมฝีปากเล็กบางขยับนิด ต่อจากนั้นเสียงสะอื้นแผ่วเบาถูกปล่อยออกมาพร้อมด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยเอ่อล้นอยู่ที่เบ้าตาก่อนที่จะกลิ้งผ่านขนตาไหลลงมาตามแก้มขาวนวล กายเล็กค่อย ๆไหวเอน หยดน้ำตาไหลรินหยดแล้วหยดเล่า เธอคิดถึงแม่“ม่านคิดถึงแม่”ธรรศทิ้งตัวนั่งชิดกับเด็กสาว สวมกอดแล้วโน้มใบหน้าจูบที่ขมับของอีกฝ่าย ฟังเสียงร่ำไห้จากคนที่พยายามฝืนเป็นคนแข็งแกร่งมาได้ตั้งหลายวัน“แต่งงานกับอานะ อาจะดูแลหนูม่านเอง”“แต่ม่านไม่ได้รักอาธรรศ” รอจนตัวเองสงบแล้ว ม่านมุกก็บอกธรรศไปตรง ๆ บอกธรรศไปแล้วและก็ยินดีจะย้ำให้เขาฟังอีกครั้งโดยที่ไม่มีความลังเลเธอไม

“ไม่ตามไปดูเหรอวะ จะตบกันในห้องน้ำไหมนั่น” สถานการณ์ตอนนี้ดูไม่น่าไว้ใจนัก ดูออกว่าอรอุมากำลังโกรธ คงโกรธที่เพื่อนไม่สนใจและโกรธที่เจอศัตรูหัวใจตัวฉกาจ“ไปทำไม มึงก็รู้ว่าพริกเอาอยู่” ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มดับความขุ่นเคืองใจอีกครั้ง ลองถ้าอรอุมาทำอะไรพริมา เขาไม่ปล่อยไปง่าย ๆแน่“อุ๋ย แม่งน่ากลัววะ ทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์[1] ไปได้ ระวังตัวไว้บ้างนะ ใครจะบังเอิญมาเจอกันร้านเหล้า 3 ครั้งติดวะ บอกเมียมึงให้ระวังตัวไว้ด้วย ถ้าอุ๋ยบ้าขึ้นมาจะยุ่ง” ลำพังชาญชัยเขาไม่ห่วงอะไรมากนักหรอก พริมาสิ กลัวว่าถ้าอรอุมาเกิดอยากได้ชาญชัยคืนแล้วคิดทำเรื่องไม่ดีกับเมียเพื่อนขึ้นมาทำธุระส่วนตัวเสร็จพอออกมาก็เห็นอรอุมายืนกอดอกพิงหลังอยู่ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าด้วยใบหน้าที่แสดงชัดว่าไม่เป็นมิตรถอดหน้ากากออกแล้วสินะ“น้องพริกนี่ก็ปากดีเหมือนกันนะ”“ไม่ตอแหลแล้วเหรอคะ อ่อ พริกลืมไป ไม่ได้อยู่ต่อหน้าพี่ชาญ พี่อุ๋ยเลยไม่ต้องแอ๊บ”อยากเป็นศัตรูกับเธอก่อน ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับ วิน ๆ“ตอนที่เป็นแฟนกับชาญ ชาญรักพี่มากนะ”“พริกรู้ค่ะ พี่ชาญเคยบอก” พริมาเปิดก๊อกน้ำบนอ่างแล้วล้างมืออย่างใจเย็นพลางสบตากับอรอุมาที่ยืน

“ทำไมเราบังเอิญเจอกันบ่อยจังเลยเนาะอุ๋ย”ภพภัคเปิดก่อนได้เปรียบ เพราะรู้ว่าอรอุมาต้องพูดคำว่า ‘บังเอิญ’ แบบไม่บังเอิญออกมาแน่“เบื่อ ไม่อยากอยู่ห้อง ขอนั่งด้วยได้ไหม ?”“เอาสิ นั่งเลย เก้าอี้ยังว่าง” ภพภัคผายมือเชิญให้อรอุมานั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างตัวพอก้นแตะเก้าอี้ อรอุมาก็ส่งยิ้มให้ชาญชัยแล้วก็หุบยิ้มเมื่อเห็นว่ามือของอดีตคนรักกุมมือของหญิงสาวที่นั่งอยู่เก้าอี้ติดกัน“คนนี่ไงน้องพริก เมียไอ้ชาญ น่ารักไหมอุ๋ย ?”อรอุมาหน้าชาไปชั่วขณะหนึ่ง แต่แค่ครู่เดียวรอยยิ้มก็เข้ามาแทนที่ เมียของชาญชัย“น่ารักสิ ตัวนิดเดียว ขาวจั๊วะเลย นึกว่าชาญชอบคนผิวสองสีซะอีก” พอเหน็บแนมด้วยคำพูดและสายตาไปแล้ว อรอุมาก็แสร้งยิ้มอย่างไร้เดียงสา แม้ว่าภายในใจกำลังเดือดเหมือนน้ำต้ม “พี่อุ๋ยนะคะ ไม่รู้ว่าพี่ชาญเคยเล่าเรื่องพี่ให้น้องพริกฟังบ้างรึเปล่า”“สวัสดีค่ะพี่อุ๋ย ตัวจริงสวยจังเลยค่ะ ดีใจที่ได้เจอพี่อุ๋ยนะคะ พี่ชาญกับพี่ภัคเคยเล่าให้ฟังอยู่ค่ะว่าพี่อุ๋ยเป็นแฟนเก่าพี่ชาญ” ตอแหลมาตอแหลกลับ ไม่โกง รู้จักคนอย่างพริมาน้อยไปเสียแล้ว เคยเป็นคนที่ชาญชัยรักมาแล้วอย่างไร อดีตก็คืออดีต จะเข้ามาแทนที่คนปัจจุบันไม่ได้

“พี่ภัค คิดถึงจังเลยค่ะ”“ว่าไงครับ น้องพริกคนสวยของพี่ นึกยังไงให้ผัวชวนพี่มาดื่ม” ภพภัคยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในหน้าพลางเอื้อมมือไปขยี้ที่ศีรษะของพริมาด้วยความเอ็นดูด้วยความที่เมียเพื่อนอายุน้อยกว่าเป็นรอบ ภพภัคก็เอ็นดูและรักเหมือนน้องสาว“คิดถึงน่ะค่ะ ไม่เจอพี่ภัคหลายเดือนแล้ว”อมยิ้มจนแก้มป่องพลางเสตามองไปยังสามีที่นั่งส่ายหน้าด้วยความหมั่นไส้กับความสนิทสนมของเมียกับเพื่อนเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย น้องว่าดีพี่ก็ว่าดี“แค่คิดถึงจริงอะ” ภพภัคถามอย่างรู้ทัน เพราะสนิทกันมาหลายปี แม้ไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ถ้าได้เจอกันทุกครั้ง ก็พูดคุย เฮฮากันได้ทุกเรื่องประหนึ่งว่าสนิทกันมานานหลายสิบปี“มาจับแมวค่ะ แมวขโมย” กระซิบกระซาบเล่นเสียงเหมือนเด็กจนภพภัคหัวเราะขำเสียงดังนั่นไง คิดไว้แล้วเชียว ว่าต้องมีจุดประสงค์“แมวตัวเขื่องด้วย ร้ายด้วยนะแมวตัวนี้”“มือเดียวเอาอยู่ไหมคะพี่ภัค” ยกมือข้างขวาขึ้นพลางมองหน้าเพื่อนสามีอย่างจริงจัง“ไม่น่าอยู่ ต้องสองมือแหละ คนละรุ่นเลย”อรอุมาตัวสูงใหญ่กว่าพริมาเยอะ ถ้าสู้กันตัวต่อตัว คาดว่าพริมาน่าจะล้มแมวตัวนี้ยาก คงต้องใช้ตัวช่วยใกล้ ๆตัว ถึงจะเอาลงได้“พอได้แล้วไอ้

พริมาตื่นก่อนสามี พอเข้ามาในห้องน้ำก็เห็นชุดนอนของตัวเองและชุดทำงานของเขาถูกทิ้งอยู่ในห้องน้ำตั้งแต่เมื่อคืน ก้มไปหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นพลันก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างรอยลิปสติกสีแดงอีกแล้ว...ฝีมืออรอุมาอีกแล้วสินะมือขาวเล็กกำเสื้อเอาไว้แน่น โกรธจนหายใจผิดจังหวะ หัวใจเต้นโครมคราม หวิวเนื้อหวิวตัวเธอจะโกรธไม่ได้ชาญชัยบอกแล้วว่าไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบเหมือนในวันวาน แล้วทำไมต้องเสียเวลา เสียสุขภาพจิตกับเรื่องบ้า ๆนี้ด้วยขยุ้มเสื้อเชิ้ตแล้วโยนทิ้งลงในตะกร้า ใจร้อนรุ่ม อยากเดินไปกระชากคอคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงมาถามเอาความจริงให้มันรู้แจ้งเห็นชัดแต่จะไม่ทำแบบนั้นเมื่อคืนทุกอย่างมันดีแล้ว เธอมีความสุข ชาญชัยมีความสุข แค่นี้พอพริมาทิ้งความว้าวุ่นใจไว้ชั่วคราวแล้วจัดการกับธุระส่วนตัว วันนี้วันหยุด เธอกับสามีจะมีเวลาได้อยู่ด้วยกันทั้งวันชาญชัยสะดุ้งตื่น ควานหาเมียก็ไม่อยู่บนเตียง กายหนาชันตัวลุกขึ้นนั่ง มองผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่เพราะผ่านการใช้งานอย่างหนักหน่วงมาเมื่อคืนริมฝีปากหนายกยิ้มเห็นหลับสนิทก็นึกว่าจะเพลียจนลุกไม่ขึ้น ที่ไหนได้ ตื่นก่อนเขาเสียอีกลุกออ

“จุกค่ะ”“จะจุกได้กว่านี้อีก” จังหวะเร่งรักหนักขึ้น กายบางโอนเอนกระเด้งกระดอนอยู่บนกายกำยำ ส่วนนั้นของเขาผลุบหายเข้าออก เชื่อมต่ออย่างเป็นจังหวะ...ไม่มีขาดตอนความกระสันเสียวพุ่งปรี๊ด จังหวะที่เกร็งหน้าท้องก็ถูกดันให้นอนราบไปกับเตียงก่อนที่แก่นกายขนาดใหญ่จะชำแรกเข้ามาสองขาเล็กถูกจับให้ตั้งชี้ขึ้นไปบนฝ้าเพดาน โดยที่กายหนานั่งด้วยหัวเข่า อ้าออกกว้างขนาบอยู่ข้างสะโพกผายชาญชัยถอดถอนตัวตนออก กรีดปลายนิ้วตรงร่องแนบสนิท ปลายนิ้วเรียวบดบี้เม็ดกระสัน เล่นเอาใจนางสั่นสะท้านหลุดเสียงครางยั่วยุ“พี่ชาญ”พริมากัดริมฝีปากแน่น สองมือบีบขย้ำทรวงอกเต่งตึง หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อปลายนิ้วเรียวขยับเอาออกในส่วนอ่อนไหววาบหวามน้ำใคร่ไหลลื่น ชโลมปลายนิ้วหนา นัยน์ตาคู่คมทอประกายอย่างชอบใจ จังหวะนิ้วขยับเข้าออกเร็วขึ้น ไม่นานคนที่นอนหายใจเข้าออกจนหน้าอกกระเพื่อมก็เกร็งตัวพร้อมที่ภายในเนื้อนุ่มขมิบตอดรัดนิ้วจนรู้สึกถึงความคับแน่น“เสร็จด้วยนิ้วไปหนึ่งรอบ ทีนี้ถึงตาเจ้านี่บ้างแล้ว” ปล่อยสองขาเล็กวางลงบนเตียงแล้วแยกให้ออกจากกัน ชาญชัยยกยิ้มมองดอกไม้งามที่ยังขมิบเคลื่อนไหว สองกลีบเนื้อแดงระเรื่อ ชวนมองกระดกความ

“พี่เพิ่งไปดื่มกลับไอ้ภัคมา เจออุ๋ยอีกแล้ว”“มันบังเอิญไปไหมคะ เจอ 2 วันติดเลย”ชักอยากจะเห็นหน้าแฟนเก่าของสามีตัวเป็น ๆแล้วสิ เคยเห็นแต่รูป ก็หน้าตาสะสวย หุ่นดีเหมือนนางแบบ มิน่าชาญชัยถึงได้ร้องไห้กอดขวดเหล้าอาลัยอาวรณ์อยู่หลายเดือน“ไม่บังเอิญ แต่น่าจะตั้งใจมากกว่า” เพราะเคยคบหากันมาหลายปี อรอุมาคิดจะทำอะไรทำไมเขาจะไม่รู้ ที่ลิปสติกตกอยู่ในรถ นั่นก็เพราะอรอุมาจงใจให้เป็นแบบนั้น คงหวังให้เขากับพริมาผิดใจกันแล้วก็ได้ผลเสียด้วย“ใครตั้งใจคะ พี่ชาญหรือพี่อุ๋ย ?”“จะเป็นพี่ได้ยังไง พี่มีพริกแล้วนะ”“พี่อุ๋ยคิดจะกลับมาหาพี่เหรอ ก็ไหนแต่งงานกับคนรวยไปอยู่ที่เชียงใหม่แล้วนี่ จะกลับมายุ่งกับพี่อีกทำไม” อรอุมาจะกลับมายุ่งกับชาญชัยอีกทำไมก็ในเมื่อแต่งงานกับเศรษฐีเจ้าของไร่ส้มชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่ไปแล้ว“เห็นว่าหย่าและย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร”“ไหนบอกว่าไม่ยุ่งแล้วทำไมรู้เรื่องเมียเก่าดีนักล่ะ” ขนาดบอกว่าเลิกติดต่อไปตั้งแต่ที่เลิกรายังรู้เรื่องส่วนตัวละเอียดถึงขนาดนี้ ถ้ายังติดต่อกันอยู่คงจะรู้ทุกเรื่อง รู้ทุกซอกทุกมุมกันเลยมั้ง“ก็ไอ้ภัคมันถาม พี่นั่งอยู่ด้วยก็ต้องได้ยินไหม”“พี่ภัคอยู่ด้วยต