Novels by ลายมะลิ

“อาธรรศตื่นนานแล้วเหรอคะ ?” หลังจากที่แนบชิดกัน ม่านมุกก็ผล็อยหลับอยู่บนโซฟา ตื่นมาอีกทีก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนแล้ว ธรรศอุ้มเธอมานอนบนเตียงทำเหมือนครั้งก่อนขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง ดึงผ้านวมขึ้นมาปิดตัว พลางมองไปยังธรรศที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตาเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ“อาตื่นก่อนหนูม่านแป๊บเดียว”ธรรศเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า กายหนาดึงปมสายคาดเอวชุดคลุมอาบน้ำออกแล้วถอดมันออกไปกองที่พื้นเหมือนถูกมนต์สะกด ม่านมุกล็อกสายตาอยู่กับกายกำยำ เห็นแค่ส่วนด้านหลังทว่าใจกับกายกับรู้สึกหวิววาบพอธรรศหันมาทั้งตัว คนที่นั่งอยู่บนเตียงก็รีบก้มหน้างุด สองมือขยุ้มผ้านวมแน่นเห็นมาก็หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่หายตื่นเต้นสักที“อีกหน่อยก็ชิน” ธรรศพูดปนขำ เห็นพวงแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อของม่านมุกแล้วดึงดูดให้ย่างกายเข้าไปหากายหนาคลานเข่าขึ้นไปบนเตียงแล้วยืนด้วยหัวเข่าอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายจับปลายคางเล็กให้เงยขึ้น“ร่างกายของอาเป็นสิทธิ์ของหนูม่าน”รวมถึงหัวใจของเขาด้วยแต่ถึงบอกไป ม่านมุกก็คงไม่เชื่อ เด็กสาวคงคิดว่าเป็นแค่ลมปาก ไม่ได้มีความจริงจังใด ๆ“ร่างกายของหนูม่านก็เป็นสิทธิ์ของอา”ดึง

“ม่านอยากเอากระดูกของแม่ไปลอยอังคารที่ทะเลค่ะ” สิ่งสุดท้ายที่จะทำให้แม่ได้ก็คือส่งแม่ไปในที่ที่มีแต่ความสงบ น้ำตาของม่านมุกยังไม่เหือดแห้ง เธอร้องไห้ทุกวันหลังจากที่แม่เสีย“เดี๋ยวอาจัดการให้”“ขอบคุณอาธรรศมากนะคะที่ช่วยม่านทุกอย่าง”ธรรศอยู่เคียงข้างเธอตลอดตั้งแต่ที่แม่เสีย ม่านมุกยอมรับว่าถ้าไม่มีเขา เธอก็คงเคว้ง คงไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ธรรศเป็นผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เธอรู้จักตั้งแต่เด็กจนโต ม่านมุกไม่เคยเห็นญาติพี่น้องของพ่อกับแม่ และยิ่งกว่านั้นท่านทั้งสองไม่เคยเอ่ยถึงด้วยซ้ำ จำความได้ว่าตอนเด็ก ๆเคยเอ่ยปากถามอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรตอบกลับมา“อายินดีทำให้หนูม่านทุกอย่าง”ชีวิตของม่านมุกเป็นของเขา เด็กสาวเหลือตัวคนเดียวและแน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยให้ไปไหนแน่ ไม่มีวันให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว“คืนนี้เราจะค้างที่นี่ พรุ่งนี้เย็นค่อยกลับไร่”คิดเอาว่าถ้าให้ม่านมุกอยู่ในสถานที่เดิม ๆ ที่ที่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่ เด็กสาวอาจจะยิ่งทุกข์และคิดถึงแม่มากจนส่งผลกระทบร้ายแรงกับความรู้สึก“อาธรรศค้างได้เหรอคะ”ธรรศทิ้งไร่มาอยู่เป็นเพื่อนเธอตั้งแต่วันที่แม่เสีย นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ม่านม

“ม่าน”“ค่ะ แม่” นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างเตียงแม่ ได้ยินเสียงแม่เรียก ม่านมุกก็หลุดออกจากภวังค์ความคิด“ไปเจออาธรรศได้ยังไง”“บังเอิญเจอค่ะแม่ อาธรรศจำม่านได้”โกหกพกลมคำโต เป็นเรื่องยากที่ธรรศกับเธอจะมาเจอกันได้ เคยเห็นกันแค่ครั้งเดียวตอนงานศพพ่อ เธอเองก็ยังจำเขาได้เลือนราง เพราะยังเก็บมือถือเครื่องเก่าของพ่อไว้ ม่านมุกเลยค้นเบอร์โทรศัพท์ของธรรศได้ตอนที่ได้เบอร์มา ยังแอบคิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนเบอร์มือถือใหม่ไปแล้วก็ได้ นับว่ายังมีความโชคดีที่ธรรศยังใช้เบอร์เดิมอยู่“ธรรศเป็นคนดี พ่อรักเขามาก”แม้แต่แม่ก็ยังคิดว่าธรรศเป็นคนดี คงมีแค่เธอคนเดียวสินะที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนแบบไหน“ม่าน”“ค่ะ แม่” สบตาแม่แล้วรอฟังในสิ่งที่แม่จะพูด“ถ้าแม่ตาย ถ้าม่านลำบาก ขอความช่วยเหลือจากอาธรรศนะ อาธรรศช่วยหนูได้”“ทำไมแม่ถึงมั่นใจในตัวอาธรรศมากขนาดนี้คะ เขาไม่ใช่ญาติเรา เขาแค่เคยเป็นเพื่อนกับพ่อ”ใช่อยู่ว่าธรรศให้เงินจำนวนสองล้านเธอง่าย ๆแต่เขาก็ได้ร่างกายของเธอเป็นสิ่งตอบแทนถ้าธรรศเป็นคนดีอย่างที่พ่อกับแม่พูด ทำไมเขาต้องยื่นข้อเสนอนี้ให้เธอด้วย“เชื่อแม่เถอะม่าน อาธรรศเป็นคนดี”ม่านมุกได้แต

“ไม่เจอกันนานเลยนะธรรศ”น้ำเสียงแหบแห้งของคนป่วยเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มใหญ่ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของสามีจำได้ว่าเมื่อหลายสิบปีก่อน ธรรศกับสามีไปไหนไปกัน สนิทชิดเชื้อเหมือนพี่น้อง “ครับ พี่นิด” ธรรศเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงคนป่วย พิศมองใบหน้าซูบตอบของหญิงสูงวัย นัยน์ตาลึกโบ๋พร้อมทั้งร่างกายที่ซูบผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกชวนให้รู้สึกหดหู่ยิ่งนัก ขนาดเขาที่เป็นคนอื่นยังรู้สึกไม่ดี แล้วม่านมุกที่เป็นลูกสาวแท้ ๆจะต้องเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องมาทนเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของแม่ในเวลานี้“มาได้ยังไง ม่านบอกเหรอ ?”ม่านมุกขอให้ธรรศช่วยปิดเรื่องระหว่างเธอกับเขาไม่ให้แม่รู้ เพราะไม่อยากให้แม่เกิดความไม่สบายใจ“ครับ” ธรรศบอกด้วยใบหน้านิ่ง ๆเสตามองไปยังม่านมุกอยู่แว็บเดียวก็วกมามองคนป่วย “พี่นิดเป็นยังไงบ้างครับ”“ไม่ค่อยดี” พูดพลางพักเหนื่อยอยู่เป็นพัก ๆระดับลมหายใจเบาหวิว นัยน์ตาดูเหม่อลอย ไม่มีความสดใส“พี่นิดพักเถอะครับ ผมไม่กวนแล้ว” เห็นคนป่วยดูอ่อนเพลีย ธรรศก็ไม่อยากรบกวน เดิมทีตั้งใจแค่จะแวะมาส่งม่านมุกเท่านั้น แต่ไหน ๆก็มาถึงที่นี่แล้วก็อยากมาดูเห็นกับตาว่าแม่ของเด็กสาวอาการหนักมากขนาดไ

“เปล่าค่ะ ม่านแค่ถามเฉย ๆ”“หนูม่านก็น่าจะรู้ว่าความต้องการของอามากขนาดไหน อาแค่ซื้อกิน ไม่ได้มีเป็นตัวเป็นตน ตอนนี้อามีแค่ หนูม่านคนเดียว” ม่านมุกไม่แสดงอาการว่าหึงว่าหวงเขา เด็กสาวคงถามเพราะอยากรู้แบบทั่วไปอย่างน้อยตอนนี้ธรรศก็มั่นใจว่าถ้ามีม่านมุกอยู่ด้วย เขาคงไม่มีทางได้กลับไปใช้บริการสาว ๆพวกนั้นอีกแล้วและอีกอย่าง ถุงยางอนามัยก็อาจจะไม่จำเป็นกับเขาอีกต่อไป“แต่อีกหน่อยอาคงไม่จำเป็นต้องพกมันติดตัวแล้ว” ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในหน้า พลางสุมเท้าเข้าหาอีกฝ่ายที่มองมาคล้ายรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นธรรศวาดแขนโอบที่เอวคอด จับมือขาวเล็กทาบลงบนเป้ากางเกงยีน ให้อีกฝ่ายสัมผัสตัวตนที่กำลังแข็งจัดที่ดุนดันกางเกงยีนจนนูนขึ้นชัด“หนูม่านทำให้อาอยากตลอด”เชยคางมนขึ้นแล้วแนบปากจูบด้วยความเรียกร้องให้เด็กสาวเปิดปากรับลิ้นสากฝ่ามือซุกซนลากไล้ไปตามทรวดทรงองค์เอวแล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าอกเต่งตูม ธรรศบีบเบา ๆเพื่อกระตุ้นความกระสันซ่านให้อีกฝ่ายม่านมุกวาดแขนกอดที่ลำคอหนา รั้งให้ใบหน้าคมโน้มต่ำ จากนั้นก็จูบตอบอย่างเงอะงะเพราะยังไม่สันทัด แต่ก็เรียกความร้อนรุ่มจากเรือนกายกำยำได้อย่างดีความรัญจวนซาบซ่านถาโถม

“เสร็จแล้วค่ะอาธรรศ” ก่อนที่จะไปหาแม่ ม่านมุกก็จัดการเรื่องที่ธรรศขอไว้ เธอฉีดยาคุมกำเนิดตามที่เขาขอ ธรรศบอกว่าไม่อยากใช้ถุงยางอนามัยเวลาที่ร่วมรักกับเธอ และเธอก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น“เจ็บไหม”“ไม่ค่ะ” ส่ายหน้าบอกแล้วโชว์รอยเข็มบนหัวไหล่ให้ธรรศดู“ขอบใจนะที่หนูม่านยอมทำเพื่ออา” ดึงม่านมุกเข้ามากอดแล้วหอมที่ขมับด้วยความรักและเอ็นดูถึงจะอยากมีลูกกับม่านมุกมาก แต่ก็รู้ว่ายังไม่ใช่เวลาของอีกฝ่าย ขณะที่ม่านมุกทุกข์ใจเรื่องแม่ เด็กสาวควรเอาเวลาทั้งหมดทุ่มให้แค่เรื่องแม่ก่อน ถ้าทุกอย่างคลี่คลาย เวลานั้นจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด“ม่านทำเพื่อตัวม่านด้วยค่ะ” เธอเป็นแค่ผู้หญิงของธรรศ เป็นแค่ผู้หญิงที่เขามีไว้ประดับกายในเวลาที่เหงา “อาธรรศสบายใจได้เลยนะคะ ม่านจะไม่มีวันปล่อยท้องเพื่อจับอาธรรศแน่นอนค่ะ”“เด็กดี” ธรรศลูบที่แก้มของม่านมุกแล้วมองด้วยสายตาที่ยากแก่การคาดเดา ม่านมุกจะคิดอย่างไรกับเขาก็สุดแล้วแต่ แต่สำหรับเขา...เมื่อเดินเข้ามาในชีวิตเขาแล้ว จะไม่มีวันได้เดินออกไปไหนได้อีก“ค่อยไปหาแม่พรุ่งนี้ก็ได้นะคะ อาธรรศขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง ไปพักก่อนดีไหมคะ” ธรรศขับรถพาเธอมากรุงเทพ

เจอกับอรอุมาครั้งนี้ ชาญชัยรู้เลยว่าเขาโชคดีมากที่หลุดมาจากผู้หญิงคนนี้และได้รู้จักกับพริมา ถึงพริมาไม่มีอะไรเทียบเท่าอรอุมาได้ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเขากลับรู้สึกว่าพริมาคือสิ่งที่เขาจับต้องได้ ไม่ว่าจะร่างกายหรือความรู้สึกพริมาไม่ใช่คนซับซ้อน โกรธก็แสดงออกว่าโกรธ รักก็บอกว่ารัก แม้จะงอแงงี่เง่าและทำให้เขาเหนื่อยใจอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่อยากยุติความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาประตูลิฟต์เปิด กายหนาก็เดินเลี้ยวไปทางขวามือ มาถึงหน้าห้องก็ดึงคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แนบคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง ตาก็สะดุดเข้ากับพริมาที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นระเบียงนอกห้องรับแขก ชาญชัยถอดรองเท้าเดินด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด จังหวะที่เดินผ่านโต๊ะเตี้ยหน้าทีวีก็เห็นสมุดบัญชีของธนาคารวางอยู่โดยที่หน้าซองใสมีสติกเกอร์คำว่า ‘บ้านของเรา’ ติดอยู่เพราะหันหลังพิงกับประตู หันหน้าออกไปยังนอกระเบียง พริมาเลยไม่รู้ว่าชาญชัยกลับมาและกำลังยืนมองเธออยู่ด้านหน้าประตูอย่างเงียบ ๆกว่าสองชั่วโมงแล้ว ที่ออกมานั่งนิ่ง ๆมองท้องฟ้าสีหม่น ตรงปลายขอบฟ้ามีแสงของสายฟ้าแลบโชว์ให้เห็น มีเมฆครึ้มคล้ายกับว่าคืนนี้ฝนอาจจะลงเม็ดได้ แค่

“ไม่รู้สิ ร้านอุ๋ย อุ๋ยน่าจะคิดเองมากกว่านะ”ภพภัคกลั้นยิ้ม ก็บอกแล้วว่าไอ้เพื่อนคนนี้น่ะคนจริง ลองถ้ามันไม่ชอบ มันไม่เอาแล้ว เสนอตัวให้ขนาดไหน มันก็ไม่ยุ่ง อรอุมาเองก็น่าจะรู้นิสัยมันดี“อุ๋ยแค่อยากได้ไอเดียเยอะ ๆน่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงติดจะขุ่นเคืองนิด ชาญชัยแทบจะไม่มองหน้า ไม่สบตา ถามคำตอบคำ ทั้งที่ตอนเป็นแฟนกัน เขาตามติดเธอทุกที่ รักและหลงยิ่งกว่าอะไรก่อนที่จะแต่งงานกับสามีคนที่เพิ่งเลิกรากันไป กว่าเธอจะสลัดเขาออกไปจากชีวิตได้ก็ทั้งเหนื่อยและลำบากไม่น้อย“แล้วอุ๋ยมีลูกไหม ?” พอเพื่อนเริ่มแสดงอาการอึดอัดให้เห็น ภพภัคก็ชิงเปลี่ยนเรื่องคุยและสิ่งที่ถามก็ทำเอาแม่หม้ายที่เพิ่งหย่ากับผัวแก่มาหมาด ๆดูจะไม่ชอบใจนัก“ไม่มี” บอกอย่างห้วน ๆสีหน้าแสดงชัดว่าไม่อยากถูกซักไซ้เรื่องส่วนตัว“ไอ้ชาญก็ยังไม่มีเหมือนกัน”อรอุมาเชิดหน้าขึ้นนิดแล้วปรายตามองไปยังภพภัคอย่างหัวเสีย เธอรู้ว่าชาญชัยแต่งงานแล้ว แต่แล้วอย่างไรล่ะ แต่งได้ก็เลิกได้เหมือนกัน“อุ๋ยเคยเห็นเมียไอ้ชาญไหม? น้องพริกน่ะ น่ารักตัวเล็ก ๆขาว ๆ” ภพภัคอัดไปอีกหนึ่งดอก ถ้าอรอุมาคิดจะกลับเข้ามาในชีวิตเพื่อนแล้วต้องการทำให้ครอบครัวของพวกเขาแตกแย

“ช่วงนี้พริกงี่เง่าว่ะ ชอบหาเรื่องมาชวนกูทะเลาะ วันก่อนรถเสียจะให้กูขับรถไปส่งที่ทำงาน กูมีประชุมกับลูกทีม ไปส่งไม่ได้บอกให้นั่งแท็กซี่ไป ก็โกรธกูอีก หาว่ากูไม่สนใจ วันนี้ก็เอาเรื่องอุ๋ยมาชวนกูทะเลาะอีก กูเบื่อว่ะภัค แค่เรื่องงานก็เบื่อแล้ว พริกยังมาเป็นแบบนี้อีก” ที่ทำงานของเขากับพริมาอยู่กันคนละทาง ถ้าขับรถไปส่งแล้วขับกลับมาที่บริษัทก็เข้าประชุมไม่ทัน โดนเพ่งเล็งอีก ยิ่งช่วงนี้ยอดขายของทีมไม่เป็นไปตามเป้ามาหลายเดือนแล้วด้วย แต่พริมาก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆโกรธเขา หาว่าไม่สนใจจนตอนนี้ก็ตามอารมณ์ของเมียไม่ทันแล้ว“ผู้หญิงก็งี้แหละ แต่เรื่องอุ๋ย กูเข้าใจน้องพริกนะ เป็นกู กูก็คิดอะ แม่งเจอลิปในรถผัว ใครจะไม่คิด”“คิดนะคิดได้ แต่ก็ต้องฟังกูบ้างปะวะ นี่อะไรคิดเป็นตุเป็นตะว่ากูนอกใจกลับไปคุยกับอุ๋ยอีก ดูถูกกูชัด ๆ” อารมณ์โกรธ อารมณ์หึงหวงของพริมา เขารู้และรับได้ แต่ถ้ามันเกิดอยู่บ่อยครั้งและแต่ละครั้งก็ไร้เหตุผลมากล่าวอ้าง มันก็ลดทอนความรู้สึกดี ๆลงได้เหมือนกัน “ก็เห็นอยู่ว่ากูผ่านอะไรมา”“มึงก็ต้องเข้าใจน้องมันหน่อย ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ เรื่องนิดเดียว นู่น จินตนาการยาวอย่างกับกำแพงเมือ

“ทะเลาะกับน้องพริกมาอีกแล้วเหรอ ?”แค่เพื่อนโทร.มานัดให้ออกมาเจอกันที่ร้านเหล้า ภพภัคก็ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าเพื่อนกำลังมีปัญหาเรื่องอะไรไม่พ้นเรื่องเมียพักหลังมานี้ชาญชัยทะเลาะกับพริมาบ่อยครั้งจนเขาเองก็ยังเป็นห่วง กลัวว่าความสัมพันธ์ของผัวเมียคู่นี้จะสั่นคลอนจนเกิดความร้าวฉานได้“เออ”“ครั้งนี้เรื่องอะไรอีกวะ ?”“เรื่องอุ๋ย”“เรื่องอุ๋ย ? เดี๋ยวนะมึง แล้วน้องพริกรู้ได้ไงว่าเมื่อคืนมึงเจออุ๋ย” ถ้าทะเลาะกันเรื่องอื่น เขาคงไม่แปลกใจเพราะที่ผ่านมาชาญชัยกับพริมาก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็ก ๆน้อย ๆอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้กลายเป็นอรอุมาที่เป็นประเด็นหลักของความไม่เข้าใจกัน“พริกเจอลิปอุ๋ยในรถกู”“ยังไงวะ ? แล้วลิปอุ๋ยไปอยู่ในรถมึงได้ยังไง ไม่ได้กลับด้วยกันนี่” เมื่อคืนเขาเห็นเองกับตาว่าชาญชัยกับอรอุมาต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน จะมีแค่ช่วงหนึ่งที่อรอุมาเดินไปหาเพื่อนแล้วคุยอยู่ครู่เดียวแล้วลิปสติกของอรอุมาจะไปอยู่ที่รถของชาญชัยได้อย่างไร“กูไม่รู้เหมือนกัน สงสัยอุ๋ยทำหล่นจากกระเป๋าตอนมาหากูที่รถมั้ง” เอาเข้าจริง เขาเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าลิปสติกของอรอุมาอยู่ในรถ อดีตคนรักไม่ได้เข้ามานั

“พี่ต่างหากที่ดูถูกตัวเอง โดนเขาทิ้งแล้วยังโง่รักเขาอีก พริกก็โง่ โง่ที่รักพี่!” พริมาคิดมาตลอดว่าความรัก ความเสมอต้นเสมอปลายของเธอจะช่วยให้บาดแผลในใจของชาญชัยจางลงจนหายสนิทแต่วันนี้ เธอเห็นชัดแล้วต่อให้เป็นคนดีขนาดไหน ถ้าไม่ใช่คนที่ถูกรัก ทำดีแทบตายก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือก“ถ้างั้นก็หย่า เราจะได้หายโง่กันทั้งคู่”เอาอะไรมามั่นใจว่าเขายังรักอรอุมา เขาไม่เลวระยำถึงกลับแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนเพราะอยากลืมคนที่เคยรักมากที่สุดใช่อยู่ที่ว่าบาดแผลยังไม่หายสนิท แต่ก็ไม่โง่พอที่จะเอาตัวเองกลับเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนนั้น แม้ในอดีตจะเคยรักมากก็เถอะเคยรักมากก็เกลียดมากมีแต่ในผู้หญิงหรืออย่างไร ผู้ชายก็รักมากและเกลียดมากเป็นเหมือนกัน“พริกไม่หย่า!”“ถ้าเก่งแต่ปาก ก็อย่ามาหาเรื่องพี่อีก พี่เบื่อ!”โพล่งปากอย่างไม่ไว้หน้า ปัญหาระหว่างเขากับพริมา ไม่มีคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้องสามปีที่แต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยา ชาญชัยมั่นใจว่าตัวเองเป็นสามีที่ดีมาตลอด เขาไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่ใช่คนช่างเอาอกเอาใจและหน้าที่สามีก็ทำได้อย่างไม่บกพร่องก็มีแค่พักหลังมานี้...ที่งานเริ่มมีปัญหาจนทำให้กลับบ้านไ

ชาญชัยกับอรอุมาเคยรักกันมาก คบหากันอยู่หลายปี ทว่าความรักกลับพังทลายลงเพียงเพราะฝ่ายหญิงมีผู้ชายที่ฐานะร่ำรวยเข้ามาในชีวิตอรอุมาสลัดชาญชัยอย่างง่าย ๆ ความผูกพันที่มีต่อกันหลายปีไม่อาจรั้งให้ชีวิตรักของคนทั้งสองดำเนินต่อไปได้ กว่าชาญชัยจะผ่านช่วงเวลาอกหักมาได้ ก็ทุลักทุเล เมาหัวราน้ำแทบทุกวันจนวันที่พริมาเข้ามาในชีวิตหญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม พริมาไม่ใช่คนสวยจัด ถ้าเทียบกับอดีตคนรัก อรอุมาสวยและดูมีเสน่ห์มากกว่าเสียอีกพริมาเป็นคนตรง ๆ คิดแบบไหนพูดแบบนั้น ไม่เสแสร้ง ไม่ปั้นแต่ง เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ซึ่งต่างจากอรอุมาที่ปากหวาน ช่างฉอเลาะ เอาอกเอาใจเก่ง เพราะแบบนี้ถึงได้มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเทียวมาขายขนมจีบทั้งที่มีเขาเป็นแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแท้ ๆ“ที่อ้างว่าติดงาน ต้องเคลียร์งาน จริง ๆ แล้วไม่ใช่ ใช่ไหม? ไปอยู่กับพี่อุ๋ยล่ะสิถึงกลับบ้านดึกทุกวัน” ชาญชัยเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าพริมาในตอนนี้ กลัวว่าจะเผลอแสดงความเบื่อหน่ายผ่านสีหน้าให้เมียเห็นแล้วเรื่องมันจะบานปลายขึ้นอีกสารระบบของชีวิตไม่มีอรอุมามาเกี่ยวข้องจนกระทั่งเมื่อวานความบังเอิญล้วน ๆ แต่ต่อให้ยกเหตุผลห