บทที่11

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เขาจับตัวของฉันพลิกไปพลิกมาอยู่บนโซฟา ไม่สิ! ต้องบอกว่าทั่วห้องนั่งเล่นถึงจะถูก

"ลุกได้แล้ว" ฉันบอกคนที่ทิ้งตัวลงมานอนทับจนร่างบางๆ ของฉันจมไปกับโซฟา คิดว่าตัวเล็กมากหรือไงกัน

"ง่วง" เสียงอู้อี้ตอบอยู่ในลำคอเป่าลมร้อนรดต้นคอของฉันจนขนลุก

"ลุกเร็ว ฉันหิวข้าว"

"กินฉันไม่อิ่ม?" มันน่าทุบสักทีมั้ย ใครกินใครกันแน่

ปึก! 

"หึ" 

ฟอด

ขนาดโดนฉันทุบเข้ากลางหลัง ก็ใช่ว่าเขาจะลุกออกไปจากตัวฉันง่ายๆ กลับพลิกตัวจับฉันนอนตะแคงมีเขานอนซ้อนอยู่ข้างหลัง กอดเอวฉันเข้าไปแนบแน่น สอดแขนมาให้ฉันหนุนแทนหมอน มันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอยู่หรอกนะ แต่ติดตรงที่อะไรอะไรของเขามันขยายใหญ่จนดันก้นกลมงอนของฉันอีกแล้ว...

"มีตัวอย่างงานที่ถ่ายวันนี้ป่ะ" 

"มี" เป็นรูปที่ทีมงานส่งให้เช็คความเรียบร้อยสร้างความมั่นใจว่าทุกอย่างที่ออกมาจะเซฟมากและไม่โป๊จนเกินงาม

"เอามาดูหน่อย" อยากดูอะไรตอนนี้ ฉันละอยากจะเครซี่

"รอดูในโซเชียล​สิ"

"ไม่ จะดูเดี๋ยวนี้" เฮ้อ...คนแก่เอาแต่ใจอย่างนี้ทุกคนมั้ยนะ

หนึ่งในกฎเหล็กของงานโฆษณาที่ลูกค้าบรีฟฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและซีเรียสมากๆ ก็คือ ห้ามเผยแพร่ออกไปก่อนเปิดตัวสินค้า โดยทีมงานจะเป็นคนส่งคลิปและเซ็ตรูปที่ผ่านการอนุมัติสำหรับโปรโมทให้ฉันอีกครั้งทางอีเมล์พี่แพท เพราะงั้นจะให้เขาดูไม่ได้

"เดี๋ยว นี้" 

"ไม่ ปล่อย จะไปกินข้าว"

"เอามาดูก่อน เดี๋ยวทำสปาเก็ตตี้​ให้กิน" 

"..." ฉันไม่ได้เห็นแก่กินนะ! 

คนตัวโตเอื้อมแขนไปหยิบมือถือในกระเป๋าสะพายของฉันอย่างถือวิสาสะ จับนิ้วสวยๆ ไปแสกนปลดล็อคเครื่องจนสำเร็จ​ ทำฉันอึ้งกับการกระทำที่เหมือนเด็กเอาแต่ใจของเขาไปเลย

"เห็นมั้ย ไม่โป๊ พอดีพอดี" ฉันยื่นหน้าดูรูปบนหน้าจอ

"..."

"แนวสปอร์ต​ ฉันเลือกรับงานหรอก" ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะรูปสวยสบายตามาก ดูเท่เหมือนชุดที่ใส่เข้าฟิตเนสหรือไปออกกำลังกาย ชอบจัง

"อืม วันหลังไม่รับแนวนี้" เขาไม่ชอบหรอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์​มาตัดสินใจแทนฉันนะ

"ไม่สวย อ้วน รัดไปหมดเหมือนข้าวต้มมัด" ห๊ะ! เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ถึงได้มาว่าฉันเป็นข้าวต้มมัด เอววาดฝัน 21 นะ ไอ้ลุงบ้า! 

"เธอ" 

ร่างบางเปลือยเปล่าผลุนผลันลุกออกจากอ้อมแขนของคนนิสัยไม่ดีวิ่งหนีเข้าห้องนอนโดยไม่หันมาสนใจเสียงเรียกของเขา

ฉันพาร่างกายอ่อนล้ามานอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างสีขาวขนาดพอดีสำหรับฉันกลิ่นหอมอ่อนๆ ของบาธบอมสร้างความรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย​มากจนอยากจะนอนอยู่ในนี้ แต่กลัวผิวสวยๆ เปื่อยนี่แหละ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตู​ดังรัวรัวเป็นจังหวะกลองชุด ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นผมเอง

หลังจากที่ผมเห็นรูปที่เธอไปถ่ายโฆษณามาวันนี้ในชุดที่มันขัดใจผมมากเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดไปหมด ไม่ใช่ว่าเธอไม่สวย เธอสวย ดูสดใส มองแล้วเพลินดูสบายตา แต่ผมแค่ไม่ชอบชุดที่เธอใส่เท่านั้น 

ยอมรับว่าผมหวง หวงมาก ยิ่งคิดว่าคนอีกตั้งมากตั้งมายจะได้เห็นแบบที่ผมเห็น ปากก็เลยเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไป 

"เธอ ไปกินสปาเก็ตตี้​กัน" 

"ฉันพึ่งทำเสร็จ" ผมเดินไปแย่งผ้าขนหนูผืนเล็กมาถือไว้ และเช็ดผมนุ่มลื่นอย่างเบามือ

"..."

"หิวไม่ใช่?" ทำไมผมต้องมายืนพูดคนเดียวแบบนี้วะ

"พึ่งว่าฉันเป็นข้าวต้มมัด แต่ทำสปาเก็ตตี้​ให้ฉันกินเนี่ยนะ" 

"อ่าฮะ" คนตัวโตพยักหน้าหงึกๆ ไม่กล้ามีปากมีเสียง

ตากลมโตมองตาขวางผ่านกระจก ทำเขาหลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่เพราะมันดูน่ารักเหมือนปลาทองมากกว่าน่ากลัวแบบที่เธอตั้งใจ ก่อนจะช่วยเธอเช็ดผมจนแห้ง เดินไปหยิบชุดนอนผ้าลินินในตู้มาให้เธอใส่นอนสบายๆ คืนนี้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการเอาอกเอาใจของเขานั้นทำให้ใจดวงเล็กเต้นแรงเหมือนไม่เป็นตัวเอง

"อร่อยป่ะ" ผมถามเธอบนตักแกร่งที่กำลังเคี้ยวจนแก้มเป็นลูกโป่ง

"พอกินได้" 

"อร่อย พูดแบบนี้ครับน้องฝัน" มือหนาจับหน้าเล็กให้หันมามองปากราวกับอยากจะสอนเธอพูดคำที่อยากได้ยิน

"อร่อยค่ะ" ตากลมโตโค้งเป็นสระอิยิ้มหวานจนผมมองเธอตาค้าง ช็อตนี้เธอทำผมเกือบตายไปเลย

"พี่อร่อย?" 

"ก็อร่อยอยู่นะ" ไม่ไหวแล้วหว่ะ

ผมโน้มหน้าเข้าไปกดจมูกลงบนต้นแขนฟอดใหญ่ให้หายมันเขี้ยว แล้วกลับมาใช้มือท้าวศีรษะเอียงหน้ามองเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนมืออีกข้างก็ลูบเอวบางเบาเบาตามความเคยชิน 

"ลุง อ้าปาก" 

คนตัวเล็กใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้​ยื่นมาจ่อที่ปากคนพี่โดยใช้มืออีกข้างรองเอาไว้รอจนเขาอ้าปากกินเข้าไปจนหมดถึงใช้นิ้วเรียวเช็ดซอสตรงมุมปากให้เขาอย่างไม่รังเกียจ พอเขาเห็นอย่างนั้นก็คว้ามือนิ้วที่เลอะเข้าปากตัวเองดูดซอสจนหมดก่อนจะปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ 

ไม่รู้ว่าการกระทำของเขาทำให้เธอหน้าแดงระเรื่อรอบที่เท่าไหร่ของวัน

ไม่ต่างจากเขาที่เผลอยิ้มทุกครั้งที่ได้แกล้งเธอ

 

 

 

#มันยุบยิบหนุบหนับหัวใจไปหมด

#ว่าน้องเป็นข้าวต้มมัดไปอีก😅

#อ่านเพลินๆ สบายๆ ฟินๆ กันเกมือนเดิมนะคะ