บทที่ 0007

พรึบ

“เดินเข้ามาหาฉัน”

พิธานออกคำสั่ง ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจ เมื่อชุดคลุมอาบน้ำสีขาวร่วงลงไปกองที่พื้น

“เอามือของเธอออก”

เขาออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพราะถึงแม้ว่าร่างกายขาวผ่องจะไร้ผ้าผ่อนมาปิดบังแล้ว แต่แขนของเธอก็ยังพยายามที่จะซุกซ่อน ‘อะไรๆ’ ที่มันใหญ่โตไว้ไม่ให้เขาได้เห็นอยู่ดี

หึ! ทั้งแขนทั้งมือก็เล็กแค่นั้น ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ไม่รู้จะปิดไว้ทำไมในเมื่อมันไร้ประโยชน์ขนาดนั้น

ดอกแก้วกลืนน้ำลายลงคอ ขนอ่อนลุกเกลียวไปหมด ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น และหนาว...

แอร์ในห้องนี้เย็นฉ่ำเกินไปหรือเปล่า

“ทำไมถึงไม่เอามือออก?”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขาไม่ชอบผู้หญิงดื้อด้าน และดอกแก้วก็กำลังเป็นแบบนั้น

“ดอกแก้ว...อยากให้เสี่ยเอาออกด้วยตัวเองค่ะ”

“หึ!”

คำตอบที่ผิดจากที่คิดไว้ทำให้คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมคลายออก ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอ

“ถ้าอยากเห็น ก็เปิดออกเองสิคะเสี่ย” เสียงหวานเอ่ยเร้า ดวงตาคู่สวยเชิญชวนอย่างไม่ปิดบัง

พิธานไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ได้มีความอดทนดีเลิศมาจากไหน เมื่อเจ้าตัวเชื้อเชิญขนาดนี้ ถ้าไม่ทำตามก็คงจะเสียน้ำใจเธอแย่

“อ๊ะ! เสี่ยคะ!”

แขนเรียวเล็กถูกกระชากออกจากเต้าอวบอิ่ม แรงที่ไม่เบานักทำให้ดอกแก้วเผลอร้องออกมา เธอรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ ไม่ได้มาก แต่ก็เจ็บ...

พิธานไม่ได้สนใจเสียงหวานที่ร้องประท้วงนั้น ดวงตาคู่คมเอาแต่จ้องมองสองเต้าอวบที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เขาคิดไว้ไม่มีผิด ไม่ได้มีแค่ริมฝีปากของเธอที่มีสีชมพู...

มือหนาเอื้อมไปแตะเพื่อสำรวจเบาๆ เจ้าของความอวบอัดสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขยับหนี เธอยืนนิ่งให้มือใหญ่ลงน้ำหนักบีบคลึงแต่โดยดี

“อะ อื้อ เสี่ยคะ”

“ของจริง...”

เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ เขาได้ไขข้อสงสัยให้ตัวเองแล้วว่าเต้านมสวยๆ ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นของจริง ไม่ได้ผ่านการศัลยกรรมหรือมีซิลิโคนยัดไว้จนทำให้มันเป็นรูปทรงสวยแต่อย่างใด

ผู้หญิงคนนี้คงเคยผ่านผู้ชายมาไม่มาก หรือไม่ก็อาจจะดูแลตัวเองดี

ดอกแก้วผ่อนลมหายใจทางปากแผ่วเบา หญิงสาวลืมวิธีหายใจทางจมูกไปทันทีเมื่ออุ้งมืออุ่นกอบกุมหน้าอกของตัวเองไว้ ร่างกายที่ไม่คุ้นชินกับสัมผัสวาบหวิวสั่นไหว เธอพยายามบังคับให้มันไม่แสดงออกมามากเกินไปจนทำให้เสี่ยรำคาญ

ยังไงวันนี้เธอก็จะทำให้เสี่ยถูกใจให้ได้

“ฉันชอบนมเธอ” พิธานพูดออกมาตรงๆ มือหนาบีบเค้นสิ่งที่ชอบในมือเบาๆ “นมเธอสวย นุ่ม เด้ง สีหัวนมก็สวย”

“เสี่ยคะ ดอกแก้วอายค่ะ”

“อาย? ไม่เคยมีใครชมเธอหรือไง?”

ดอกแก้วหลบตาวูบ แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ใช่สิ... จะมีใครเคยชมได้ยังไง ในเมื่อร่างกายนี้ไม่เคยมีใครได้เห็นตั้งแต่หน้าอกเริ่มตั้งเต้า

พิธานไม่รอฟังคำตอบ เขาผละมือออกจากเต้านมที่ขึ้นสีระเรือจากแรงสัมผัส ก่อนจะดึงมืออีกข้างที่หญิงสาวใช้ปิดของสงวนส่วนล่างออก

ดอกแก้วใจหายวูบ เธออยากขยับมือมาปิดไว้อีกครั้ง แต่ดวงตาคมที่จ้องมองมาทำให้เธอไม่กล้า...

เธออาย... มันน่าอับอายเหลือเกิน

“ตรงนี้ ทำไมมีแค่นี้?” พิธานหมายถึงเส้นไหมที่ปกคลุมเนินนุ่มไว้ มันควรจะมีมากกว่านี้ แต่นี่เธอมีน้อยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมา ทั้งยังมีสีอ่อน และบางจนเห็นเนื้อขาวๆ ด้านในได้ชัดเจน “เลเซอร์มาเหรอ?”

“ปะ...เปล่าค่ะ” ดอกแก้วรีบปฏิเสธ เธอจะเอาเงินจากไหนไปทำอะไรแบบนั้น แค่เงินค่าห้องยังแทบไม่มี

“แล้วทำไม...”

“แก้วก็ไม่รู้ค่ะ...มันมีแค่นี้อยู่แล้ว”

พิธานเงียบไปเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น เขาเชื่อสนิทใจว่าเธอไม่ได้โกหก เพราะขนอ่อนตามเนื้อตัวเธอเองก็มีสีอ่อนจนมองแทบไม่เห็นเหมือนกัน

คงเป็นกรรมพันธุ์ เพราะเขาเองก็มีขนเยอะแต่สีอ่อนเหมือนพ่อที่เป็นลูกครึ่งอิตาลี...

“ฉันชอบนะ ดูสะอาดดี”

เขาพูดตามใจนึก เหมือนผู้หญิงคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นของเขา เพราะเธอถูกใจเขาไปหมดทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เอาล่ะ ขึ้นไปนอนบนเตียง”

“ค่ะเสี่ย”

เสียงหวานตอบรับอย่างง่ายดาย เธอยกแขนขึ้นปิดเนื้อตัวไว้ตามเดิม และหันหลังเดินไปที่เตียงโดยมีสายตาของพิธานมองอยู่ตลอด

ดูสิ... ขนาดก้นงอนๆ ของเธอ เขายังรู้สึกถูกใจเลย

พิธานรอให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเตียง ร่างสูงถึงได้ลุกขึ้นยืนบ้าง ปลายนิ้วเรียวขยับปลดกระดุมเสื้อที่ใส่อยู่ออกสองเม็ด ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างขาวด้วยท่าทางเหมือนราชสีห์หมายจะขย้ำกระต่าย

“นอนลงสิ”

“...ค่ะ”

ดอกแก้วทำอะไรไม่ได้ เธอมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น ร่างอิ่มขยับขึ้นไปนั่งกลางเตียง ก่อนจะนอนหงายลง มือทั้งสองข้างขยับออกจากส่วนสงวนและวางไว้ข้างกาย

เธอไม่ควรปิดมันอีก ไม่มีใครชอบแกะห่อของขวัญรอบสอง

พิธานขยับตามขึ้นไป เขามองร่างขาวผ่องที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวด้วยความชื่นชม เธอมีเรือนร่างที่สวยงามมากจริงๆ เขายังหาที่ติไม่เจอเลยด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นเสี่ยหนุ่มก็ขยับลงไปด้านล่าง เขาจะทำการสำรวจส่วนที่ซ่อนเร้นอยู่ให้ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น เพื่อเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายว่าเขาจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ดีหรือไม่

มือร้อนจับขาเรียวแยกออก ดอกแก้วไม่ขัดขืน ทั้งยังให้ความร่วมมือด้วยการขยับขาออกกว้างจนเขาพึงพอใจ

หอม

กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเข้ามาปะทะจมูกโด่งทันทีที่เขาขยับเข้าไปใกล้ หอม... แต่ไม่ใช่กลิ่นครีมอาบน้ำแบบที่เขาชอบ แต่น่าแปลก เพราะเขารู้สึกชอบกลิ่นเฉพาะตัวของเธอทั้งๆ ที่ไม่เคยชอบของใครมาก่อน

พิธานเลิกตั้งข้อสงสัยให้ตัวเอง เขาขยับลงไปอีกนิด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองดอกแก้วน้อยนิ่ง

เนิ่นนาน..

“ดอกแก้ว ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้?” เสียงพร่าเอ่ยขึ้นเหมือนต้องการระบายความรู้สึกกับตัวเองมากกว่าต้องการคำตอบ

เขาผ่านผู้หญิงมามากกว่าสิบคน ทั้งเอเชียและตะวันตก แต่ไม่เคยเจอใครที่มีตรงนี้สวยงามเท่าดอกแก้วมาก่อน

ตาคมจ้องสำรวจอย่างถือสิทธิ์ เขาเห็นกลีบขาวอ่อนนุ่มที่ปิดสนิท มันปิดสนิทจนถึงขั้นที่ว่าแม้เขาจะจับขาเธออ้าออกกว้างแค่ไหน แต่กลีบสวยก็ยังปิดแน่นเหมือนไม่เคยถูกเปิดมาก่อน

ไรขนอ่อนๆ ขึ้นปกคลุมเพียงแค่บางๆ ดอกแก้วน้อยมีสีชมพูระเรื่อไม่ต่างจากสีริมฝีปากและหัวนม พิธานสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อระงับความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมา เขาถูกใจ.... ถูกใจดอกแก้วมากจริงๆ

ถึงจะถูกใจมากแค่ไหน แต่บางอย่างในใจก็ร้องเตือนว่าเขายังทำอะไรเธอในตอนนี้ไม่ได้

กฎของเซ็กซ์ที่ถูกต้องสำหรับพิธาน คือทั้งคู่ต้องปลอดภัยทั้งก่อนและหลังมีเซ็กซ์กัน ไม่ใช่แค่เรื่องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ แต่เรื่องของโรคติดต่อก็ด้วย พิธานไม่นอนกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าตั้งแต่เริ่มเลี้ยงผู้หญิงเป็นตัวเป็นตน ทุกครั้งที่เขาจะรับเลี้ยงใคร เธอคนนั้นจะต้องผ่านการตรวจร่างกายโดยละเอียดก่อนทุกครั้ง ส่วนเขาก็บริจาคเลือดและตรวจร่างกายเป็นประจำอยู่แล้ว และเขาไม่มีความผิดปกติใดๆ

ต่อให้ตรวจทุกอย่างหมดแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยมีเซ็กซ์โดยปราศจากคอนด้อมอยู่ดี มันไม่ใช่แค่ตรวจแล้วจบ หรือกินยาคุมแล้วจบ แต่สำหรับพิธาน เขาไม่ยอมเอาความรู้สึกสนุกชั่วครั้งชั่วคราวมาทำให้ตัวเองต้องทุกข์ไปตลอดชีวิตแน่นอน เขาป้องกันทุกทางเท่าที่จะสามารถทำได้ เพราะเขาไม่ต้องการการผูกมัดจากผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

“เสี่ยคะ...”

เสียงหวานเอ่ยเรียกเบาๆ เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองว่าเสี่ยกำลังทำอะไร แต่เขาเงียบนานเกินไป นานจนกลัวว่าเขาอาจจะไม่ถูกใจน้องสาวของเธอ

ความคิดต่างๆ ของพิธานหยุดลง ดวงตาคมจ้องมองดอกไม้งามตรงหน้าอีกครั้ง ที่จริงตอนนี้เขาควรบอกให้เธอไปแต่งตัว และกลับบ้านไปรอให้ลูกน้องของเขารับไปตรวจสุขภาพในวันต่อไปได้แล้ว

แต่เขากลับไม่ทำ

พิธานขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม ยิ่งใกล้... กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ยิ่งชัดเจน เขาไม่เคยเข้าใกล้จุดนี้ของผู้หญิงมากเท่านี้มาก่อน นี่คือครั้งแรก

ปลายนิ้วเรียวแตะลงเนื้อนุ่ม แล้วเขาก็รู้ได้ทันทีว่ามันนุ่มมากจริงๆ ขาทั้งสองข้างของดอกแก้วออกแรงบีบเข้าหากันเบาๆ เหมือนว่าเธอกำลังตกใจ แต่สุดท้ายก็ผ่อนคลายให้เสี่ยหนุ่มได้สำรวจส่วนนั้นตามใจชอบ

นิ้วโป้งและนิ้วชี้ค่อยๆ แยกกลีบนิ่มออกจากกัน เปิดเผยเส้นทางที่น่าค้นหาสู่ดวงตาคู่คม พิธานจ้องมองเหมือนว่ามันคือของแปลกใหม่ ภายในนั้นมีสีชมพูอมแดงไล่ไปเป็นระดับ ปากทางยังคงแห้งผาก เธอยังไม่มีความต้องการ แต่หลังจากวันนี้ เขาจะทำให้เส้นทางนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำใสที่เธอจะเป็นคนขับมันออกมาด้วยตัวเอง

กึก

จู่ๆ พิธานก็ชะงักกึก เมื่อสังเกตได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เขาถ่างนิ้วทั้งสองข้างให้กว้างขึ้นอีกเล็กน้อย เพื่อที่จะมองสิ่งนั้นได้ถนัดตา

นั่นมัน...

พิธานปล่อยมือออกจากกลีบนุ่ม เขาลุกขึ้นนั่งหลังตรง มองหน้าเนียนใสของดอกแก้วที่ซุกอยู่กับหมอนสีขาวด้วยความไม่เข้าใจ

ดูไม่ผิดแน่ๆ เขาเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะหลงเหลืออยู่ในร่องรูรักของเธอชัดเจน

เธอยังบริสุทธิ์