Share

บทที่ 0006

Author: C
last update Last Updated: 2024-11-21 20:43:15

กึก

ดอกแก้วมั่นใจว่าตัวเองขยับกายแค่เพียงแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่วายเกิดดังเสียงจนคนข้างๆ หันกลับมามอง

“เอ่อ...”

“...?”

ใบหน้าของเขามีคำถาม แต่กลับไม่ได้ถามออกมา ดอกแก้วเองก็ไม่ยอมพูด จนในที่สุดก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง

อึดอัด แต่ไปไหนไม่ได้

ดวงตาโตสวยมองไปด้านนอก บรรยากาศสี่ทุ่มของเมืองหลวงช่างสดใส แม้ไร้แสงอาทิตย์ แต่ก็ยังมีแสงไฟจากร้านรวงและที่พักอาศัยกระจายไปทั่ว

รถคันหรูแล่นไปตามทางของมัน ดอกแก้วไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร เธอรู้แค่ว่า… วันนี้เธอได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตลงไปแล้ว

ตัดสินใจ... ขายเรือนร่างให้ใครคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เพื่อแลกกับเงินและความสะดวกสบาย

ศักดิ์ศรีของเธอ... ในวันนี้เธอขายมันไปแล้ว

.

.

นั่งได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีดอกแก้วก็ต้องลงจากรถคันหรู เสี่ยที่พาเธอมาด้วยเดินไปอีกทางกับลูกน้องอีกคน ทิ้งเธอไว้กับลูกน้องอีกคนที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่ยอมสบสายตากับเธอ

“เสี่ยไปไหนคะ?”

“เสี่ยไปทำธุระ คุณขึ้นไปรอบนห้องก่อน”

“บนห้อง?”

“ครับ” เขาพยักหน้าเบาๆ “ตามผมมา”

พูดจบ เขาก็ก้าวเดินเข้าไปในตัวอาคารทันที

ดอกแก้วไม่มีทางเลือกมากนัก ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงอย่างเดียวคือเดินตามหลังชายแปลกหน้าในชุดสูทคนนั้นไป

ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ดอกแก้วเห็นว่ามีเจ้าหน้าร่างใหญ่สองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูกระจก แต่ผู้ชายที่เดินนำเธอก็ยังต้องสแกนม่านตาเพื่อเข้าอาคารอยู่ดี

“อ๊ะ! ทำอะไร!” หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ เมื่อหนึ่งในชายร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้พร้อมอุปกรณ์ในมือ

“ไม่ต้องตกใจครับ เขาแค่ทำตามหน้าที่”

ไม่ให้ตกใจได้ยังไง ท่าทีคุกคามแบบนั้น...

ดอกแก้วเม้มปากแน่น ปล่อยให้เจ้าหน้าที่คนนั้นเอาเครื่องสแกนโลหะมาตรวจ เมื่อเรียบร้อย ชายในชุดสูทก็เดินนำเธอไปที่ลิฟต์

เธอไม่รู้ว่าที่นี่มีความสูงกี่ชั้น แต่เวลาเกือบนาทีที่อยู่ในลิฟต์มันทำให้เธอหูอื้อไปหมด ทั้งเงียบ ทั้งอึดอัด

ติ๊ง!

ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นสี่สิบเก้า ชายในชุดสูทออกเดินนำอีกครั้ง

“คุณรออยู่ที่นี่” เขาพูด พร้อมเปิดประตูห้องห้องหนึ่งให้เธอ “อาบน้ำให้เรียบร้อย ครีมอาบน้ำกลิ่นที่ท่านชอบวางอยู่ในห้องน้ำแล้ว”

“คะ?” ดอกแก้วสมองโล่งกะทันหัน เธอไม่เข้าใจจนต้องอีกฝ่ายต้องขยายความ

“ท่านไปทำธุระครับ อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะตามมา คุณรออยู่ที่นี่ อาบน้ำให้สะอาด เพราะท่านไม่ชอบกลิ่นอื่น นอกจากกลิ่นครีมอาบน้ำที่วางอยู่ในห้องน้ำ”

“เขา เอ่อ... เสี่ยตกลงรับเลี้ยงดูฉันแล้วเหรอคะ?”

“ยังครับ” อ้าว... ดอกแก้วเกือบร้องออกไปแบบนั้น ดีที่ห้ามตัวเองได้ทัน “ท่านจะไม่รับเลี้ยงใคร ถ้ายังไม่ถูกใจ”

“หมายความว่า... ฉันต้องนอนกับเสี่ยก่อน?”

“ครับ ถ้าท่านถูกใจเรื่องบนเตียงของคุณ ท่านก็จะรับเลี้ยงคุณ”

“แล้วถ้าเสี่ยไม่ถูกใจ ฉันก็เสียตัวฟรีน่ะสิ!” ดอกแก้วเสียงดัง เธอเริ่มไม่ชอบใจ แค่จะเป็นเด็กเลี้ยงใครซักคน ทำไมมันต้องยุ่งยากขนาดนี้ด้วยนะ!

“ไม่หรอกครับ ท่านมีค่าตอบแทนให้คุณสำหรับคืนนี้ รับรองว่าคุณจะไม่เสียเปรียบแน่นอน” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงโทนเดิม แม้ว่าเธอจะเพิ่งขึ้นเสียงใส่เขาไปก็ตาม

“แต่ฉันอยากเป็นเด็กของเสี่ยนี่!” ดอกแก้วห้ามปากตัวเองไม่ทัน เผลอบอกความในใจออกไปอย่างหน้าไม่อาย จนคนที่ไม่ยอมสบตากันเงยหน้าขึ้นมามองในที่สุด “คุณ... ช่วยพูดกับเสี่ยหน่อยได้ไหมคะ? ฉันอยากให้เสี่ยรับเลี้ยงฉันจริงๆ”

“ผมไม่ได้มีหน้าที่นั้น”

“แต่...”

“แต่ถ้าคุณอยากให้ท่านถูกใจ ผมแนะนำได้แค่อย่าเนียมอายเวลาอยู่บนเตียง ท่านไม่ชอบคนไม่ประสา ไม่มีความมั่นใจจนน่ารำคาญ”

“คะ แค่นี้เหรอ?”

“ครับ ผมต้องขอตัวก่อน ขอให้คุณโชคดี”

ชายหนุ่มไม่รอให้เธอได้เอ่ยรั้ง เพราะเมื่อพูดจบ เขาก็ปิดประตูลงและเดินจากไปทันที

ดอกแก้วมองประตูไม้สีน้ำตาลค้างอยู่แบบนั้น เมื่ออยู่คนเดียวทุกอย่างมันก็เงียบไปหมด หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา ขาของเธอสั่นเทาจนแทบยืนไม่อยู่

ครึ่งชั่วโมง เธอมีเวลาให้เตรียมใจแค่นั้น

ดอกแก้วหมดเวลาห้านาทีไปกับการยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะพบว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เธอจึงค่อยๆ เดินสำรวจห้องที่ถูกพามาปล่อยไว้เป็นครั้งแรก

ที่นี่ โรงแรมสินะ...

ชื่อของโรงแรมเด่นชัดอยู่ตรงหน้า โรงแรมระดับหกดาวที่เธอเคยทำได้แค่เดินผ่าน แต่ตอนนี้เธอได้มายืนอยู่บนนี้อย่างง่ายดาย ห้องที่เธอเหยียบกว้างใหญ่กว่าบ้านแม่ที่ต่างจังหวัดทั้งหลัง ของที่ตกแต่งก็หรูหราจนไม่กล้าเอาร่างกายไปสัมผัส

ขาเรียวเดินไปใกล้กระจกบานใหญ่ ห้องนี้คงราคาแพงมาก เพราะวิวที่เธอเห็นตอนนี้มันช่างสวยงามเหลือเกิน เหมือนว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนก้อนเมฆ และมองลงไปด้านล่างซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่ามนุษย์

.

“พ่อจ๋า บนนั้นสูงมากไหมจ๊ะ?”

“ไหน? สูงสิ สูงเหมือนอยู่บนก้อนเมฆเลย”

“แก้วอยากขึ้นไปจัง”

“เราขึ้นไปไม่ได้หรอก ที่นั่นเป็นที่อยู่ของเทวดากับนางฟ้า”

“แก้วอยากเป็นนางฟ้า...”

“แก้วคือนางฟ้าของพ่ออยู่แล้วลูก....”

.

พ่อจ๋า ตอนนี้แก้วกำลังเป็นนางฟ้าอยู่หรือเปล่าจ๊ะ?

“เพ้อเจ้อ...”

เสียงหวานดุตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะขยับกายออกจากกระจกบานนั้น ดอกแก้ววางประเป๋าลง ถอดรองเท้าส้นสูงออก ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำหรูด้วยเท้าเปล่า

เธอไม่ได้เป็นนางฟ้า ไม่ได้อยู่บนก้อนเมฆอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่กำลังจะขายร่างกายให้กับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว

ดอกแก้วสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง พร้อมกับเสื้อผ้าที่เคยใช้ห่อหุ่มร่างกายออกไป

ร่างเปลือยค่อยๆ หย่อนตัวลงในอ่างสีขาวบริสุทธิ์ ความสบายทำให้ดวงตากลมเผลอปิดลง กลิ่นครีมอาบน้ำลอยวนไปทั่ว

.

.

“เสี่ย!”

เท้าเล็กหยุดนิ่งทันทีเมื่อเห็นว่าในห้องไม่ได้มีเธอแค่เพียงคนเดียวอีกต่อไป

เขามาแล้ว... ผู้ชายใบหน้าคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่แข็งแกร่ง เขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยท่าทีสบาย

“มาร์คไม่ได้บอกเหรอว่าฉันจะมาภายในครึ่งชั่วโมง?”

มาร์ค... ผู้ชายที่เดินมาส่งเธอชื่อมาร์คสินะ

“บะ บอกค่ะ”

“งั้นก็แปลว่าเธออาบน้ำนานมากเลยนะ”

“แก้วขอโทษค่ะเสี่ย”

ใบหน้าปราศจากเครื่องสำอางซีดลง เธอมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ และน้ำอุ่นๆ ก็ทำให้เธอผ่อนคลายจนเผลอใช้เวลาในห้องน้ำนานเกินไป

นานจนเสี่ยต้องมานั่งรอ

ดอกแก้วเอ๋ย... แค่ความประทับใจแรกก็ติดลบแล้ว

“ลบเมคอัพออกเหรอ?” พิธานไม่ได้สนใจคำขอโทษนั้น เขาเพียงแค่ตั้งคำถามในเรื่องที่กำลังสงสัย

ผู้หญิงคนนี้ลบเครื่องสำอางออกจนหมดเกลี้ยง เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติแล้วไม่ว่าจะหวานหรือเนย หรือเด็กคนก่อนๆ ที่เขาเคยเลี้ยงมา พวกเธอเหล่านั้นจะไม่ค่อยชอบเปลือยหน้าสดให้เขาเห็น นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่จูบหรือหอมแก้มพวกเธอ

พิธานมีประสาทสัมผัสรับกลิ่นที่ดีเยี่ยม และกลิ่นเครื่องสำอางมันไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่สำหรับเขา

“ค่ะ แก้วไม่ชอบแต่งหน้า แต่ถ้าเสี่ยไม่ชอบ แก้วจะเข้าไปแต่งเดี๋ยวนี้”

“ฉันไม่ได้บอกซักคำว่าไม่ชอบ” พิธานตอบสั้นๆ พร้อมกับมองสำรวจใบหน้ากระจ่างใสไปด้วย

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยในระดับหนึ่ง อาจจะไม่เท่าผู้หญิงที่เขาเคยเลี้ยงมาที่บางคนเป็นดารา บางคนก็เป็นนางงามนางแบบ แต่กลับมีเสน่ห์มากกว่าใคร โดยเฉพาะใบหน้าเนียนใสที่ไร้เครื่องสำอางนั่น

เขาไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเธอถึงได้กล้าเปลือยหน้าสดให้เขาเห็น ก็เธอมีผิวที่ดีขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องเอาเครื่องสำอางมาปกปิดไว้ซักนิด ดูริมฝีปากของเธอสิ เขาชักจะสงสัยแล้วว่าเธอลืมลบลิปสติกออกหรือเปล่า ทำไมมันถึงได้ชมพูสวยขนาดนั้น?

แล้วส่วนอื่นในร่างกายของเธอล่ะ มันจะมีสีเดียวกับริมฝีปากคู่นี้หรือเปล่า?

มุมปากของพิธานยกขึ้นเล็กๆ เธอทำให้เขาถูกใจไม่น้อย

“ชื่ออะไร”

“แก้วค่ะ ดอกแก้ว”

“ดอกแก้ว? ดอกไม้?”

“ใช่ค่ะ ดอกแก้วเป็นดอกไม้ ดอกเล็กๆ สีขาว และมีกลิ่นหอมหวานเป็นเอกลักษณ์”

“อย่างนั้นเหรอ?”

พิธานเลิกคิ้วขึ้น ท่าทางเหมือนแค่ฟังผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไร

ดอกแก้วเม้มริมฝีปาก เธอพูดมากเกินไปจนเขารำคาญหรือเปล่า? แต่เธอแค่ภูมิใจกับชื่อของตัวเอง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้

ชื่อนี้ พ่อเป็นคนตั้งให้ตั้งแต่เกิด แม้ใครจะบอกว่าเชย แต่เธอก็ไม่คิดเปลี่ยน

สิ่งที่พ่อให้มา เธอจะรักษามันไว้ตลอดชีวิต

"ถอดชุดคลุมของเธอออก”

“คะ?”

“ฉันบอกว่าให้ถอดชุดคลุมที่เธอใส่อยู่ออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน...ดอกแก้ว”

Related chapters

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0007

    พรึบ“เดินเข้ามาหาฉัน”พิธานออกคำสั่ง ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจ เมื่อชุดคลุมอาบน้ำสีขาวร่วงลงไปกองที่พื้น“เอามือของเธอออก”เขาออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพราะถึงแม้ว่าร่างกายขาวผ่องจะไร้ผ้าผ่อนมาปิดบังแล้ว แต่แขนของเธอก็ยังพยายามที่จะซุกซ่อน ‘อะไรๆ’ ที่มันใหญ่โตไว้ไม่ให้เขาได้เห็นอยู

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0008

    “เสี่ยคะ?”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกวางลงบนตัว“คืนนี้เธอนอนที่นี่แล้วกัน หรือต้องไปไหนหรือเปล่า?”“เปล่าค่ะ”“พรุ่งนี้เช้ามาร์คจะมารับ เธอต้องไปตรวจร่างกาย”“ตะ ตรวจร่างกาย ตรวจทำไมคะ?”ร่างอวบอิ่มรีบลุกขึ้น เธอคว้าผ้าห่มขึ้นแนบอก ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้ทั้งๆ ที่ไร้ประโยชน์เพร

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0009

    ขาเรียวก้าวลงจากแท็กซี่และเดินเข้ามาในส่วนต้อนรับของคอนโด เสียงฮัมเพลงดังอยู่ในลำคอเบาๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังอารมณ์ดีแค่ไหน เธอหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังไปที่หน้าลิฟต์ กดเรียกเพียงไม่นานลิฟต์ตัวใหญ่ก็เปิดกว้างดอกแก้วเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีกระจกเงารอบด้าน เธอกดชั้นที่ยี่สิบสาม ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเ

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0010

    ดอกแก้วแทบหยุดหายใจในวินาทีที่เสี่ยตักต้มยำกุ้งที่เธอทำเข้าปากครั้งแรก“อืม...”เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า? เธออยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า... ได้แต่นั่งเม้มปาก กำกระโปรงตัวเองอยู่ใต้โต๊ะด้วยความตื่นเต้นพิธานตักต้มยำกุ้งเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งข้าวสวยหมดไปครึ

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0011

    ดอกแก้วจ้องมองคนที่อยู่ในกระจก เธอเห็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผิวพรรณอมชมพูระเรื่อเพราะน้ำที่ใช้อุณหภูมิสูง ใบหน้าที่เคยมีเครื่องสำอางตอนนี้สะอาดหมดจด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยเพราะพึ่งเป็นอิสระจากยางรัดผมเส้นใหญ่เธอมองสำรวจร่างกายตัวเองผ่านกระจกบานโตซักพัก ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0012

    พิธานเลิกคิ้วสูง จนถึงตอนนี้ดอกแก้วก็ยังโกหกแปลกคน พิธานไม่เข้าใจว่าทำไมดอกแก้วต้องโกหก เธอจำไม่ได้หรือยังไงว่าก่อนที่หมอจะตรวจภายใน หมอต้องถามเรื่องเซ็กซ์อยู่แล้ว และแน่นอนว่าเขาได้รับข้อมูลนั้นมายืนยันความสงสัยของตัวเอง ดอกแก้วไม่เอะใจบ้างหรือไงว่าเขาจะรู้?แต่ในเมื่อเธอไม่อยากบอกเขาก็จะทำเป็นไม่

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0013

    “พร้อมเป็นของฉันแล้วใช่ไหม? ดอกแก้ว”ไม่...เธอยังไม่พร้อม“สะ.. เสี่ย” ดอกแก้วปากคอสั่น รีบถดกายหนีเมื่อเสี่ยเข้ามาใกล้“หืม?” พิธานแสร้งทำหน้าฉงน แต่ไม่หยุดรุกเข้าหาจนแผ่นหลังของดอกแก้วชิดกับหัวเตียง “เรียกแล้วทำไมไม่พูด?”เมื่อหมดหนทางหนี พิธานก็ขยับเข้ามาได้ใกล้ขึ้น ใกล้จนดอกแก้วมองเห็นสิ่งนั้นไ

    Last Updated : 2024-11-21
  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0014

    “เสี่ยคะ”ฟุ่บ!พิธานไม่ทันตั้งตัว ร่างที่สูงใหญ่จึงเซตามแรงดึงของดอกแก้วได้ง่ายๆ ในตอนนี้เขากลับมาอยู่บนเตียงอีกครั้ง และคนที่อยู่ใต้ร่างเขาก็คือดอกแก้วคราวนี้เขาทับเธอลงไปเต็มๆ ตัว เพราะไม่คิดว่าดอกแก้วจะทำแบบนี้หญิงสาวไม่ปล่อยให้เสี่ยได้สติ เธอรีบโอบกอดร่างหนาไว้ ซุกใบหน้าลงกับซอกคอแกร่งเหมือนล

    Last Updated : 2024-11-21

Latest chapter

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0147

    .บ่าวสาวแยกย้ายกันอาบน้ำหลังจากผู้ใหญ่กลับออกไปหมดแล้ว ดอกแก้วที่อาบน้ำก่อนเป่าผมจนแห้งสนิท ก่อนจะปีนขึ้นเตียงและหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ดวงตากวางเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปภาพบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน“เจ้น้ำ? แด๊ด?”มันเป็นรูปที่คนสองคนนั่งยิ้มให้กล้องท่ามกลางดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ดูโรแมนติก เ

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0146

    “เจ้ดีใจด้วยจริงๆ”“ฉันรู้” ดอกแก้วลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเข้าใจ เพราะเจ้น้ำหวังดีกับเธอเสมอมา เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงได้ปล่อยโฮออกมาแบบนี้ “ขอบคุณเจ้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้... ดอกแก้วคงไม่ได้เจอคุณพิธาน”“ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว” น้ำดันร่างของเจ้าสาวออกห่าง เธอเอ่

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0145

    ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0144

    ส่วนคุณทิม เพื่อนสนิทของพิธานอีกหนึ่งคนก็หลงหลานๆ ไม่ต่างกัน ตอนนี้คุณทิมมีคนรักแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานแต่ก็หมั้นกันไว้เรียบร้อย แต่นั่นก็แปลว่าคุณทิมยังปั๊มลูกไม่ได้แม้จะอยากมีใจจะขาด เพราะคุณจี แฟนสาวของคุณทิมขอไว้ว่าอยากทำงานต่ออีกซักหน่อยดอกแก้วมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0143

    “ครับ แต่งงานที่บ้านของดอกแก้วเขา ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โต แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ จดทะเบียนสมรส ส่วนงานที่กรุงเทพฯ คราวแรกก็ตั้งใจจัดทันทีที่กลับมาจากเชียงใหม่ แต่ลูกชายมาอยู่ในท้องก่อนเลยต้องเลื่อนออกไป”“แบบนี้คุณดอกแก้วน้อยใจไหมคะ? เพราะเหมือนว่าคุณไม่ได้ถูกเปิดเผยเท่าไหร่ มีแต่ข่าวลือซึ่งไม่มีอะไรมายืนยั

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0142

    เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งา

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0141

    “ดอกแก้วดุเหรอคะ?” หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอนี่นะดุ จับลูกแรงๆ ซักครั้งยังไม่เคย แค่บอกให้ไปกินข้าวก็แปลว่าเธอดุแล้วอย่างนั้นเหรอ?เธอไม่ได้ดุหรอก แต่พ่ออย่างคุณพิธานนั่นแหละที่ตามใจลูกมากไป“เปล่าจ้ะ” พิธานรีบเข้าไปกอดเอวบางไว้ เสียงทุ้มดัดลงให้เล็กกว่าปกติเพื่อออดอ้อน “ดอกแก้วของคุณพิธานไม่ดุ

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0140

    จู่ๆ เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ร้องขึ้น พิธานหน้าตึงแทบจะทันที ส่วนดอกแก้วก็ได้แต่ยิ้มขำและหันไปคุยกับลูกสาวตัวจ้อย“น้องแมทค่ะ น้องแมทเป็นน้องหนูนะลูก”“แมท!”“น้องดาวคะ-““แมทธิวเกิดหลังน้องดาวแค่ไม่กี่เดือนเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันได้” คนเป็นปู่รีบช่วยหลานสาว สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกว่าการเรียกชื่อกันเฉยๆ ขอ

  • เด็กเสี่ย NC-25   บทที่ 0139

    สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้น

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status