บทที่ 0005

“ขออนุญาตค่ะ”

“เธอเป็นใคร เข้ามาทำไมในนี้?”

“เอ่อ...”

คำทักทายที่ไม่เป็นมิตรจากคนในห้องทำให้ดอกแก้วหัวใจหล่นวูบ เสียงทุ้มดังกังวานช่างดุดันเหลือเกิน

ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ใช่เจ้น้ำ

“ว่ายังไง”

“.....”

มือที่ถือถาดเครื่องดื่มสั่นเทา ดอกแก้วน้อยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่แบบนั้นทั้งๆ ที่รู้ดีว่าอาจจะทำให้เขาไม่พอใจได้

“น้ำไปไหน เมื่อกี้ฉันเห็นอยู่ข้างนอก”

“เจ้น้ำ... ติดธุระค่ะ”

“มีธุระอะไรสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ?”

ดอกแก้วไม่ตอบ เธอตอบไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องตอบแบบไหนถึงจะทำให้อีกฝ่ายพอใจ ร่างอิ่มรวบรวมความกล้า ก่อนจะค่อยๆ ขยับส้นสูงสี่นิ้วเข้าไปใกล้โซฟาเนื้อดี

“ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ”

เขาไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดอกแก้วย่อตัวลงไปวางเครื่องดื่มบนโต๊ะกระจกอย่างถือวิสาสะ

“เสร็จแล้วก็ออกไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”

ดอกแก้วหน้าชา เขาไล่... เขากำลังไล่เธออยู่จริงๆ น้ำเสียงเขาไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าตอนแรก ถ้าเธอยังทนอยู่ก็คงหน้าด้านเต็มทน

แต่เธอไม่มีเงินแล้วนะ!

เสียงในใจดังค้านจนดอกแก้วหยุดชะงัก นั่นสิ... เธอไม่มีเงินแล้ว เธอมาที่นี่เพราะอยากสบาย อยากได้เงิน ถ้ายอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ ทุกอย่างก็จบ

หน้าด้านแล้วไง ถ้าหน้าบางแล้วต้องอดตายเธอก็ไม่เอาเหมือนกัน

“เสี่ยอยากได้คนช่วยชงเครื่องดื่มไหมคะ?” เธอถาม ใบหน้าก้มงุดมองพื้น ไม่กล้าเงยขึ้นมองเขาแม้แต่วินาทีเดียว

เธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าคนที่ต้องอ่อย ต้องยั่วเพื่อให้เขาตกลงรับเลี้ยงดูเธอเลยด้วยซ้ำ แม้จะเตรียมใจมามากพอสมควร แต่เธอก็ยังกลัว...

ขึ้นชื่อว่าเสี่ย.. ก็คงไม่พ้นเป็นชายแก่ๆ อายุห้าสิบปีขึ้นไป ใส่ทองทั้งตัว พุงพลุ้ย และอาจจะผมบางจนถึงขั้นล้าน...

เธอไม่ได้คาดหวังว่าผู้ชายคนแรกในชีวิตจะต้องหล่อเหลาเหมือนพระเอกละครอยู่แล้ว หวังก็แค่... เสี่ยจะมีเมตตากับเธอบ้าง ก็เท่านั้น

แต่ก่อนอื่น เธอต้องพยายามทำให้เสี่ยสนใจ ทำให้เสี่ยหลงใหลจนรับเลี้ยงเธอให้ได้ก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากัน...

“ไม่”

“แล้วต้องการคนนวดไหมคะ?”

“ไม่”

“แล้ว...”

“ฉันอยากอยู่คนเดียว”

“แต่...”

ดอกแก้วเงยหน้าขึ้น ตั้งจะจะพูดบางอย่างเพื่อให้เขาเปลี่ยนใจ แต่ทันทีที่ได้สบสายตาคม ร่างทั้งร่างของเธอก็ชาหนึบเหมือนถูกแช่แข็ง

นี่เสี่ย...เหรอ?

ผู้ชายที่มีเชื้อสายตะวันตก ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักบางเฉียบ ผมสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างสูงใหญ่ดูแข็งแกร่ง คนนี้น่ะเหรอ...เสี่ย?

ไม่เหมือนที่เธอจินตนาการไว้เลยซักนิด!

“ออกไปได้แล้ว” เขาหันไปสนใจแก้วเหล้าแทนตัวเธอ พร้อมทั้งเอ่ยปากไล่ซ้ำ ไม่สนว่าเธอจะกำลังอ้าปากค้างเพราะตกตะลึงในความหล่อเหลาของเขาแค่ไหน

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนแรกที่เป็นแบบนี้ และก็คงไม่ใช่คนสุดท้าย

“ทำไมยังไม่ออกไปอีก?”

“ดอกแก้ว...” ดอกแก้วเสียงสั่น ไม่ใช่แค่เสียง หัวใจเธอก็สั่นไหวไม่แพ้กัน “ดอกแก้วไม่ออกค่ะ”

เพียงเท่านั้นเขาก็ตวัดดวงตาคมขึ้นมอง ดอกแก้วตัวสั่นกว่าเดิม เสียงของเขาว่าดุดันแล้ว แต่ดวงตาของเขาดุดันยิ่งกว่า ยิ่งในเวลาที่เขากำลังไม่พอใจแบบนี้

ใช่... ตอนนี้เธอทำให้เขาไม่พอใจเสียแล้ว

“เหตุผล?”

เขาถามหาเหตุผล เหมือนว่าเขากำลังเปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย ดอกแก้วรีบรวบรวมสติ บังคับปากไม่ให้สั่นไหวเพื่อคว้าโอกาสนั้น

“เพราะดอกแก้วอยากเป็นของเสี่ยค่ะ!!”

“.....”

“.....”

“หึ!”

เนิ่นนานหลายนาที กว่าที่เสียงหัวเราะสั้นๆ นั้นจะหลุดออกจากคอ พิธานกระดกเหล้าทีเดียวหมดแก้ว ก่อนจะปรายตามองร่างอวบอิ่มที่ไม่ได้รับเชิญอีกครั้ง

“ฉันไม่ต้องการเด็กเพิ่ม ที่มีอยู่ก็เพียงพอแล้ว...”

พรึบ!

ชุดเกาะอกสีดำที่เคยอยู่บนตัวร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีที่ได้ยินคำปฏิเสธ ในตอนนี้บนกายขาวผ่องเหลือเพียงแค่แพนตี้ตัวจิ๋ว และสติกเกอร์ปิดหัวนมเท่านั้น

ดอกแก้วน้อยเม้มริมฝีปากแน่น ขาเรียวเบียดเข้าหากันจนชิด เธอกำลังกึ่งเปลือยต่อหน้าผู้ชายครั้งแรกในชีวิต!

ถึงจะเป็นครั้งแรก แต่ดอกแก้วก็ต้องสลัดยางอายที่มีออกไปให้หมด เธอจำที่เจ้น้ำบอกได้ดี ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบผู้หญิงเรียบร้อยไม่ประสาเรื่องอย่างว่า

เธอต้องเลิกเหนียมอาย เลิกกลัว และแสดงบทบาทเป็นผู้หญิงกร้านโลกเพื่อให้เขาพอใจ

“ไม่ต้องการจริงๆ หรือคะเสี่ย?”

พิธานเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ให้กับเสียงหวานที่เอ่ยเย้ายวน เธอดูไม่สั่นเทาตื่นกลัวเหมือนในตอนแรก มันทำให้เขาสนใจเธอมากกว่าเดิม ตาคมมองสำรวจร่างกายตรงหน้าอย่างจาบจ้วง เรือนกายขาวผ่องที่เหลือผ้าอยู่น้อยชิ้นอวบอัดไปทุกส่วน เธอไม่ได้อ้วน แต่ก็ไม่ได้ผอมแห้ง ดูเต็มไม้เต็มมือน่าจับกว่าผู้หญิงที่ไว้หุ่นจนผอมโกรกตั้งเยอะ

และที่น่าสนใจไปมากกว่านั้น...

หน้าอกของเธอ... มันเต่งตึง ตั้งตระหง่านเป็นทรงสวยทั้งๆ ที่ไม่มีสายบราคอยรั้ง รวมถึงมีขนาดที่อวบใหญ่เกินตัวด้วย มันสวยจนเขาชักจะสงสัยว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือของจริงหรือเกิดจากฝีมือของหมอกันแน่

พิธานละสายตาจากอกอิ่มลงมาที่หน้าท้องแบนเรียบ เธอไม่ได้ผอมแห้ง แต่ก็ไร้ไขมันที่ไม่จำเป็น หน้าท้องเธอถึงได้ราบสวยแบบนี้

แล้วไหนจะเนินสามเลี่ยมนั่นอีก ขนาดเธอยังใส่แพนตี้ตัวจิ๋วอยู่ แต่ก็ปิดบังความโหนกนูนน่าสัมผัสไว้ไม่ได้อยู่ดี

เธอสวยไปทั้งตัว พิธานยอมรับอยู่ในใจ

เสี่ยหนุ่มรู้สึกอึดอัดไปทั่วหน้าขา เธอมีรูปร่างสมส่วนแบบที่เขาชอบ ทำให้ร่างกายเขาตอบสนองเธออย่างง่ายดาย

“ใจกล้าแก้ผ้าให้ดูขนาดนี้ จะให้ฉันตอบว่าอะไรล่ะ?” พิธานขยับกายเล็กน้อยเพื่อระบายความอึดอัดจากส่วนกลางลำตัวที่เริ่มขยับขยาย “มาสิ... ลองทำให้ฉันพอใจดู เผื่อว่าฉันจะเปลี่ยนใจ รับเลี้ยงเธออีกคน”

คำพูดของเสี่ยเหมือนเป็นเสียงจากสวรรค์ เขากำลังให้โอกาสเธอ และเธอต้องใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่าที่สุด

ร่างอวบอิ่มค่อยๆ เดินนวยนาดเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอนึกถึงคำสอนของเจ้น้ำที่พร่ำบอกให้งัดจริตจะก้านออกมาใช้ให้หมด แม้จะไม่เคย... แต่ของแบบนี้มันคงมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด เวลานี้เธอถึงได้แปลงร่างเป็นนางยั่วได้ขนาดนี้

ฟุ่บ!

ดอกแก้วทิ้งตัวนั่งบนตักแกร่งของเสี่ย แขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอหนา ดวงตากลมโตมองสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายระยะใกล้

หล่อ... ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่อ

เขาดูสะอาดสะอ้าน แต่ก็มีความดิบเถื่อนซ่อนอยู่ ดูอ่อนโยน แต่ก็มีความร้อนแรง เป็นผู้ชายที่แค่อยู่เฉยๆ ก็สามารถดึงดูดผู้หญิงเข้าหาได้ไม่ยาก เพราะขนาดเธอที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใคร ยังอดใจเต้นไม่ได้เมื่อได้อยู่ใกล้เขาแบบนี้

“ฉันไม่จูบ...”

พิธานเบี่ยงหน้าหลบเมื่อริมฝีปากอิ่มขยับเข้ามาใกล้ เขาไม่จูบ และไม่ใช้ปากให้ผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

“ค่ะ”

ดอกแก้วไม่ขัดใจ เธอเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากบาง เป็นซอกคอแกร่งหอมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงแทน

ริมฝีปากอิ่มจูบเบาๆ ตรงจุดชีพจร สัมผัสได้ว่ามันเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย ดอกแก้วลอบยิ้มพอใจ อย่างน้อยๆ เขาก็ตื่นเต้นกับเธออยู่เหมือนกัน

มือเรียวไม่อยู่เฉย เธอกรีดเล็บลงบนแผ่นอกผ่านเนื้อผ้าราคาแพงไปมา จนสัมผัสได้ว่าเสี่ยกำลังหายใจถี่ขึ้น ปลายนิ้วเรียวจึงค่อยๆ แกะกระดุมของเขาออก

ก๊อก ก๊อก

ดอกแก้วหยุดนิ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตู เธอขยับใบหน้าออกห่างจากซอกคอของเสี่ย ก่อนจะตวัดสายตามองไปที่ประตูอย่างไม่สบอารมณ์

“หึ! แม่เสือน้อย”

พิธานตั้งฉายาให้เธอทั้งๆ ที่ไม่เคยตั้งให้ใคร เขาถูกใจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ภายนอกดูเก้งก้างน่าขัดใจ แต่เวลาได้ยั่วก็ยั่วเก่งไม่น้อยไปกว่าใคร แล้วเวลาไม่พอใจก็แสดงออกไม่คิดปิดบัง

เขารู้สึกว่ามันคือเสน่ห์ เขาชอบผู้หญิงที่น่าค้นหาแบบนี้

“ท่านครับ...”

เสียงเรียกดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู พิธานถอนหายใจเบาๆ เสียงของคนสนิทเขาเอง มารบกวนทั้งๆ ที่สั่งไว้แล้วว่าอยากอยู่คนเดียวแบบนี้คงจะมีเรื่องด่วนจริงๆ

“เสี่ยคะ” ดอกแก้วรีบกอดคอแกร่งไว้แน่น เมื่อเขาทำท่าจะยกตัวเธอออกจากตัก

ไม่นะ! วันนี้เธอลงทุนลงแรงขนาดนี้ จะพลาดไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

“ไปแต่งตัว...”

“เสี่ยคะ!”

“...แล้วไปกับฉัน”