บทที่ 14 เจรจาเรื่องแต่งงาน

วันต่อมา...

เมื่อคืนฟีลิกซ์ไม่สามารถติดต่อข้าวฟ่างได้เลย แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนก็แทบจะนอนไม่หลับเพราะอดเป็นห่วงยัยเด็กคนนั้นไม่ได้ ซึ่งในช่วงระยะเวลาเดียวกัน ข้าวฟ่างดวงตาแดงก่ำเพราะว่าร้องไห้หนักทั้งคืน เธอสารภาพกับครอบครัวไปตามตรงว่ายอมไปเป็นเด็กเลี้ยงของคนรวย เพราะว่าเขาให้เงินแล้วก็พาพ่อไปรักษาด้วย

'แม่ไม่คิดเลยว่าลูกจะสิ้นคิดขนาดนี้ ทำไมจะต้องลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อครอบครัวด้วย ถ้าพ่อเขารู้ลูกคิดว่าเขาจะดีใจไหม'

'ฮึก...! หนูขอโทษค่ะ'

'เรื่องงานแต่งงานอย่าให้มันเกิดขึ้นเลย เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรไม่ควรที่จะต้องมารับผิดชอบ ส่วนลูกออกมาจากตรงนั้นแล้วก็เริ่มต้นใหม่ซะ ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลพ่อช่วยกันผ่อนแล้วกัน แม่ไม่อยากให้หนูก็เอาตัวเองไปชดใช้ มันไม่ได้มีความสุขเลย'

ยอมรับว่าในตอนนี้ข้าวฟ่างแทบไม่มีทางเลือกอะไรเลย ส่วนงานแต่งงานคุณแม่คงไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่ ซึ่งเธอเองยอมรับว่าลังเลใจอยู่ไม่น้อยกับคำพูดของคนเป็นแม่ เราสองคนเริ่มต้นด้วยพันธะสัญญาบางอย่าง มันไม่ได้เป็นความรักตั้งแต่แรก

"มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่จะพาแกไปที่บ้านของหนูข้าวฟ่าง"

"ครับแม่"

ฟีลิกซ