26.ชมรมรับ

พอเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จไทธัชก็มายืนรอปัณวุฒิที่หน้าตึกคณะวิศวะตามที่รูมเมทนัดไว้ ระหว่างรอก็มองนักศึกษาคนอื่นไปเรื่อย คณะที่มีแต่ผู้ชายหน้าตาดี ๆ ทั้งนั้น ถึงว่าละรูมเมทบอกเขาว่าลองมาที่นี่แล้วจะรู้ใจตนเองขึ้นอีกนิด

“ไท โทษทีนะอาจารย์ปล่อยช้าไปหน่อย”

“อือ ไปกันเลยไหม”

“ใจร้อนจังนะมึง”

“ก็กูอย่างรู้ว่าชมรมนั่นมีอะไร”

“เบาๆ หน่อยสิ มันเป็นความลับ”

“เอา กูขอโทษก็มันตื่นเต้นนี่หว่า”

ปัณวุฒิพาเขานั่งแท็กซี่มายังคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งดูหรูหราพอ ๆ กับคอนโดของอคิราร์เลยทีเดียว

“จำไว้นะมึง ทุกคนที่เจอที่นี่ เป็นความลับ ไม่ว่ามึงจะรู้จักมาก่อนหรือเปล่ามึงก็ต้องทำตัวนิ่งเข้าไว้ แล้วพอเจอกันข้างนอกมึงก็ต้องทำเป็นไม่รู้จัก หรือถ้าเป็นคนที่มึงรู้จักดีอยู่แล้วก็ห้ามพูดหรือถามเรื่องนี้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น”

“กูชักกลัวแล้วสิ มึงไม่ได้พากูมาขายใช่ไหม”

“อย่างมึงขายไม่ได้ราคาหรอก อย่ากลัวไปเลย”

“ทำไมวะ กูก็ออกจะหล่อนะ”

“หล่อ แต่ไร้ประสบการณ์ใครเขาจะเอามึงวะ”

เหตุผลที่ไทธัชตามรูมเมทมาวันนี้ก็เพราะอยากรู้ใจตนเองว่าเป็นแบบที่ปัณวุฒิพูดหรือไม่

มาถึงหน้าห้องชายหนุ่มคนซึ่งเดินนำมาตลอดก็เคาะประตู เสียงปลดล็อกจากทาง