เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 455
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 456
นี่ทำให้เขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว! “เฒ่าแก่ลั่ว?” อย่าว่าแต่พวกเขาเลย หลินหยางเองก็อึ้งอยู่เหมือนกัน เนื่องจากตัวเขาเองก็ไม่ได้แจ้งให้ลั่วหงอวี๋มาช่วย เธอมาที่เกาะล่วงหน้าก่อนเกิดเรื่องนี้ แล้วแอบดูการต่อสู้ เพื่อคอยคุ้มกันตนเองหรือเปล่านะ? “คิดไม่ถึงเลยว่าเมืองลั่วของคุณจะมีปรมาจารย์เสวียนยอดฝีมืออย่างนี้ด้วย ชาวโลกต่างถือว่าคุณกับเว่ยจ้งและคนอื่น ๆ เป็นมีมหาปรมาจารย์แห่งเมืองลั่ว แต่เป็นปรมาจารย์ท่านหนึ่งที่อ่อนแอที่สุดในสี่มหาปรมาจารย์ ช่างไร้สาระเสียจริง” “เพียงแค่ผมคิดไม่ถึงว่า ทำไมคุณจะต้องก้าวล่วงผมเรื่องค่าชดใช้ของตระกูลหลู และปกป้องเจ้าเด็กนี่ คุณเองก็รู้ ว่าการมาระรานสี่ตระกูลใหญ่ ผลที่ตามมาเป็นอย่างไร?” หลูอ้าวตงมองไปที่ลั่วหงอวี๋ด้วยทีท่าหวาดเกรง ต่อหน้าปรมาจารย์เสวียนผู้แข็งแกร่งที่สุด แรงกดดันของเขาก็ทวีคูณมากขึ้น ไม่กล้าชะล่าใจเลย ทำได้เพียงขู่ว่าจะย้ายออกจากตระกูลหลูแม้แต่หลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะโน้มน้าว “เฒ่าแก่ลั่ว นี่เป็นเรื่องของผม คุณไม่มีความจำเป็นที่จะเอาตัวเองเข้ามา” เราไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วพละกำลังของลั่วหงอวี๋เป็นอย่างไร แต่สองตระกูลที่เขาขุ่นเคืองใ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 457
เมืองคับแคบอย่างเมืองลั่ว ทั้งยังเป็นเมืองชนชั้นล่าง ทำไมถึงซ่อนปรมาจารย์เสวียนระดับเก้าคนนี้ไว้ได้? ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!แล้วในที่สุดหลินหยางหาผู้สนับสนุนที่มีทักษะระดับสูงเช่นนี้ได้อย่างไร? หรือว่าเจ้าเด็กนี่จะถูกปรมาจารย์เสวียนท่านนี้เลี้ยงดูมา? เขาประหลาดใจอย่างไม่ลดละ และเมื่อเหยาจงเห็นเข้ากับสิ่งนี้ นอกจากจะตื่นตระหนกแล้ว ก็เพิ่งตระหนักได้ว่าครั้งที่แล้วก็เพิ่งรอดชีวิตมาจากเงื้อมมือของลั่วหงอวี๋ นับว่าโชคดีอย่างมาก หากว่าในตอนนั้นเข้าไปช้ากว่านี้อีกหน่อย เกรงว่าหัวกับตัวคงจะแยกกันอยู่คนละทิศละทาง เมื่อทุกคนถูกปรามให้อยู่ในสถานการณ์ที่สงบลง ลั่วหงอวี๋จึงอ้าปากพูดออกมาเบา ๆ “นับจากวันนี้เป็นต้นไป ใครที่อยู่เหนือระดับปรมาจารย์ ไม่อนุญาตให้เข้ามาในเมืองลั่วเพื่อทำให้หลินหยางลำบากใจอีก” “หากว่ามีผู้ใดฝ่าฝืนจะฆ่าอย่างไร้ความปรานี” แม้ว่าเสียงของเธอจะแผ่วเบา แต่ก็ราวกับว่าได้ตั้งกฎไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเพิกเฉยได้ ไม่เช่นนั้นจะต้องตาย!”หลูอ้าวตงที่โกรธอย่างไม่ลดละ “ขี้โม้อยู่ได้ไร้ยางอาย! เธอกล้าออกคำสั่งต่อผมจากสี่มหาตระกูลงั้นเหรอ!” “แกคิดว่าแกเป็นใคร!”ฉินเจ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 458
วันนี้หลินหยางถูกบังคับซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในใจอดกลั้นความโกรธเอาไว้ ในเวลานั้นกลับมีนางฟ้าเข้ามายึดครองสถานการณ์ แน่นอนว่าไม่อาจจะทิ้งโอกาสไป เย่อหยิ่งได้เต็มที่เลย! อย่างไรเสียเขาก็ได้สร้างความบาดหมางร้ายแรงกับทั้งตระกูลฉินและตระกูลหลูไว้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องไว้หน้าตระกูลฉินตระกูลหลู!“นี่เจ้าเด็กน้อยกำลังใช้อำนาจคนอื่นมาข่มเหง! แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าพูดออกมา! ถ้าไม่มีคนหนุนหลังแกก็คงกลายเป็นศพไปนานแล้ว!” ฉินเจิ้งคุนพูดด้วยความโกรธจัด เขาสามารถทนต่อลั่วหงอวี๋ได้ เพราะอย่างไรแล้วก็เป็นคนที่แข็งแกร่ง ตัวเขาเองเข้าไม่ถึงความตื้นลึกด้วยซ้ำ จึงไม่กล้าทำพลาดอีก แต่หลินหยางถือว่าตนเป็นใคร ต้อยต่ำราวกับมด! ยังจะกล้าเอ็ดตะโรอีก!“คุณพูดถูกเผงเลย ผมก็แค่แสร้งทำเป็นว่ามีกำลัง แล้วจะทำไม? ทุกคนก็เหมือนกัน แต่คุณไม่เหมือนคุณใช้สถานะความเป็นตระกูลฉินมาโอ้อวด?” “ถ้าสู้กันตัวต่อตัว มือผมเพียงแค่ข้างเดียวก็กำจัดคุณได้แล้ว ล้วนแล้วแต่อาศัยบารมีคนอื่นแอบอ้างตัวตน คุณนี่นะ? ตอนนี้บารมีที่ผมแอบอ้างแข็งแกร่งกว่าคุณ ผมจะยืนอยู่ที่นี่ แล้วคุณจะทำอะไรผมได้ไหม?” ปากของหลินหยางทำให้ผู้คนชดใช้ด้วยชีวิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 459
“ตระกูลหลูอันมีเกียรติของฉัน จะเบี้ยวได้ไง! แกไม่ต้องเองฉันไม่เปรียบกับแก ฉันไม่ใช่คนคดโกงอย่างแก” หลูอ้าวตงสูดลมหายใจลึก เพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลงหน่อย “นี่คือบัตรเครดิตเสริมสีดำของฉัน มีโควตาอยู่ห้าร้อยล้าน....” “คุณเอาของพวกนี้ให้ขอทาน? สิ่งที่ผมต้องการคือวัตถุดิบยา ห่อสิ่วโอวห้าร้อยปี โสมอย่างน้อยสองคันรถ! หลินหยางเย่อหยิ่งอย่างมาก “นี่แกเอาเปรียบฉันเหรอ! วัตถุดิบทำยาสองคันรถ ต่อให้แกมีสักสิบชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด!” หลูอ้าวตงโกรธจัด วัตถุดิบยาสองร้อยปีค่อยหาง่ายหน่อย แต่วัตถุดิบยาที่อายุถึงห้าร้อยปีนั้น สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติที่หาได้ยาก วัตถุดิบยาห้าร้อยปี สำหรับปรมาจารย์ระดับเทวราชแล้วถือว่าเป็นสิ่งที่หวงแหน แล้วจะให้หลินหยางได้อย่างไร! ทุกคนที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสด เมื่อได้ยินคำร้องขอของหลินหยางแล้ว ก็ได้แต่สูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไป หลินหยางเรียกราคาเป็นจำนวนมาก ทั้งปากทั้งกระเพาะใหญ่ไปหมดแล้ว “คุณกล้าเรียกตัวเองว่าตระกูลขุนนาง งั้นก็เป็นเพียงการดูหมิ่นสองคำเท่านั้น....” หลินหยางดูถูก ในบันทึกของปรมาจารย์เทพโอสถ วัตถุดิบยาอายุห้าร้อยปีที่อยู่ในมือตระกูลขุนนางไม่ต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 460
“ทำให้คนตระกูลจากสี่มหาตระกูลขายหน้า ก็เหมือนกับถูกปล้น...” ฉินเจิ้งคุนมองไปที่เงาของหลูอ้าวตงที่เดินจากไป แล้วจึงส่ายหัวด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ปรากฏว่าหลินหยางกลับได้ยินเข้า แต่ก็เพียงแค่เหลือบมองเขาแวบเดียว “ผมบอกแล้วเขาไม่ได้ว่าคุณใช่ไหม? คุณเองก็เหมือนกัน ส่งโสมห้าร้อยปีสิบต้นมาให้ผม!” เมื่อฉินเจิ้งคุนได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับตะลึง ความโมโหพุ่งขึ้นสู่หน้า “เกี่ยวอะไร! ผมไม่ได้ส่งคนให้ไปจัดการคุณสักหน่อย! “ “คุณไม่ได้ลงมือ แต่คุณก็ดูเกมนี่!” หลินหยางกลอกตาแล้วพูดว่า “ดูผมต่อสู้จะไม่เอาเงินได้ไง? คิดว่าผมแสดงให้คุณดูฟรี ๆ งั้นเหรอ?” “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว จ่ายค่าตั๋วเข้าชมมา!” ฉินเจิ้งคุนสำลัก ตกใจกับความไร้ยางอายของหลินหยาง เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะสร้างโชคลาภจากตัวตนของเขาทั้งสอง!“ว่าไง ไม่ยอมเหรอ?” หลินหยางประเมินเขา สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก แล้วจุดโฟกัสของสายตาก็มองไปยังฉินอี๋หลิง “หากว่าไม่ยอมมอบวัตถุดิบยาให้ผมก็ไม่เป็นไร ผมเห็นลูกสาวคุณสวยเสียจนอยากจะกลืนกิน....” นี่ทำให้ฉินอี๋หลิงตกใจเสียจนบดบังความสวย แล้วจึงรีบพูดกับฉินเจิ้งคุน “เขาเป็นเพียงสัตว์ร้าย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 461
ทว่าผู้มีความสามารถแข็งแกร่งเพียงนี้ กลับลดตัวมาเป็นเถ้าแก่ร้านอาหารอยู่ในสถานที่คับแคบเช่นเมืองลั่ว หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าผู้มีความสามารถเร้นกายอยู่ในหมู่มวลชน หรือมีเบื้องหลังอื่นซ่อนอยู่กันแน่นะลั่วหงอวี๋มองหลินหยางที่สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ก็ทำเพียงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เธอลองเดาดูสิ?”หลินหยางเกาหัว พูดไปตามที่คิดว่า “ไม่เป็นไรครับ! ขอแค่ให้เวลาผม ผมก็จะเข้มแข็งพอ กระทั่งแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเถ้าแก่ลั่วได้”ลั่งหงอวี๋หลุดหัวเราะออกมาราวได้ยินเรื่องน่าขบขัน แม้แต่ตัวหลินหยางเองก็ไม่รู้ว่า ระดับความโอหังของคำพูดประโยคนี้ เหนือล้ำไปกว่าคำผยองทั้งหมดในอดีตที่เขาเคยพูดมารวมกันแล้วเธอจึงพูดมาอย่างไม่จริงจังว่า “งั้นฉันจะรอวันนั้นนะ” “วันนี้ต้องขอบคุณเถ้าแก่ลั่วมากที่ให้การช่วยเหลือ แต่ก่อนจะพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้คุณช่วยผมอีกเรื่องก่อนได้ไหมครับ” “เรื่องอะไรเหรอ?”“ช่วยพาผมกลับไปได้ไหมครับ ผมเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ…”หลินหยางยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง หลังจากที่พลังของข้อห้ามสังหารเทพหมดลง ลวดลายโลหิตบนร่างของเขาก็ค่อยๆ สลายไปความรู้สึกอ่อนเพลียอย่างรุนแรงสายหนึ่งไหลบ่าเข้ามา เขา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 462
“ไม่ถึงชีวิต แค่ต้องพักผ่อนสองสามวันเท่านั้น” สีหน้าของเหยียนหรูอวี้เคร่งขรึมขึ้นมา “เข้าใจแล้วค่ะ!”จากนั้น เธอก็หันไปสั่งการเจ้าหน้าที่หน่วยตรวจการทั้งหมด “เปิดทาง! คุ้มกันคุณหลินกลับบ้าน!”คราวนี้เหล่าแฟนคลับก็ร้อนใจแล้ว พากันคัดค้าน มีคนเอาปากกาสำหรับเซ็นชื่อออกมาขอให้หลินหยางเซ็นชื่อให้“รอจนคุณหลินหายดีแล้ว ฉันจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้คุณหลินที่ที่ทำการเจ้าเมือง ถึงเวลานั้นทุกคนจะมีโอกาสได้พบคุณหลินอีก!”หลังจากการประกาศของเหยียนหรูอวี้ บรรดาแฟนคลับจึงได้ยอมล้มเลิก ต่างพากันมองส่งเฮลิคอปเตอร์บินจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ส่วนบนเฮลิคอปเตอร์ หลินหยางกวาดตามองฝูงชนที่อยู่เบื้องล่างเพื่อค้นหาร่องรอยของลั่วหงอวี๋ แต่กลับพบว่าไม่รู้ว่าลั่วหงอวี๋หายไปตั้งแต่เมื่อใดแล้ว“เมื่อครู่ฉันยังคิดจะไปคารวะเถ้าแก่ลั่ว คิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่ลั่วจะจากไปก่อนแล้ว เถ้าแก่ลั่วช่างเป็นมังกรที่เห็นหัวไม่เห็นหางจริงๆ ” เหยียนหรูอวี้กล่าวอย่างเปี่ยมอารมณ์ นับระยะเวลาที่เธอรู้จักลั่วหงอวี๋มาก็ไม่น้อยเลย คิดว่าเธอเป็นปรมาจารย์ของเมืองลั่วที่อ่อนแอที่สุดมาโดยตลอด จึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนักทว่าวันนี้การแสดงออก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 463
แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า หลินหยางที่แสนสูงส่งไม่อาจล่วงเกินในใจของพวกเขานั้น หลังจากเข้าไปในวิลล่า ท่าท่าทางสูงส่งดั่งขุนเขาลึกล้ำดั่งหุบเหวนั่นก็พังทลายลงทันที เขาเจ็บจนแยกเขี้ยวไม่หยุด“แม่มันเถอะ ทำเท่โคตรเหนื่อยเลย บิดาเกือบเก๊กไม่อยู่แล้ว!”ผลข้างเคียงของวิชาข้อห้ามสังหารเทพรุนแรงอย่างมาก เมื่อครู่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ผู้สูงส่งต่อหน้าบรรดาแฟนคลับ ถึงได้ทนไว้ตลอดเวลานี้เมื่อผ่อนคลายลง ความอ่อนแรงอันไร้ที่สิ้นสุดก็จู่โจมเข้ามาทันทีหลินหยางรู้สึกว่าร่างกายของตนราวกับเป็นกระสอบป่านที่เปื่อยขาด เป็นรูรั่วไปหมด เส้นเอ็นและจุดชีพในจุดต่างๆ เป็นรูพรุนนับไม่ถ้วน จำเป็นต้องรักษาอาการบาดเจ็บเดี๋ยวนี้เขารีบนำสมุนไพรที่ตระกูลฉินส่งมาก่อนหน้า มาจัดเป็นยาแช่ตัวทันที เมื่อแช่อยู่ในถังน้ำอันอบอุ่น เขาก็ขับเคลื่อนพลังมังกรคชสารสะเทือนฟ้าเพื่อดูดซับฤทธิ์ยาทว่าหลังจากดูดซับไปได้ครู่หนึ่ง เขาก็พลันเผยสีหน้าตื่นเต้นยินดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน “นี่คือการทำลายแล้วสร้างใหม่?”เขาพบว่าความไวในการดูดซับตัวยาของตนเร็วกว่าเมื่อก่อนมากนัก หากบอกว่าความเร็วในการดูดซับฤทธิ์ยาเมื่อก่อนเปรียบเหมือนการไหลของก๊อ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
