เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 457
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 458
วันนี้หลินหยางถูกบังคับซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในใจอดกลั้นความโกรธเอาไว้ ในเวลานั้นกลับมีนางฟ้าเข้ามายึดครองสถานการณ์ แน่นอนว่าไม่อาจจะทิ้งโอกาสไป เย่อหยิ่งได้เต็มที่เลย! อย่างไรเสียเขาก็ได้สร้างความบาดหมางร้ายแรงกับทั้งตระกูลฉินและตระกูลหลูไว้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องไว้หน้าตระกูลฉินตระกูลหลู!“นี่เจ้าเด็กน้อยกำลังใช้อำนาจคนอื่นมาข่มเหง! แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าพูดออกมา! ถ้าไม่มีคนหนุนหลังแกก็คงกลายเป็นศพไปนานแล้ว!” ฉินเจิ้งคุนพูดด้วยความโกรธจัด เขาสามารถทนต่อลั่วหงอวี๋ได้ เพราะอย่างไรแล้วก็เป็นคนที่แข็งแกร่ง ตัวเขาเองเข้าไม่ถึงความตื้นลึกด้วยซ้ำ จึงไม่กล้าทำพลาดอีก แต่หลินหยางถือว่าตนเป็นใคร ต้อยต่ำราวกับมด! ยังจะกล้าเอ็ดตะโรอีก!“คุณพูดถูกเผงเลย ผมก็แค่แสร้งทำเป็นว่ามีกำลัง แล้วจะทำไม? ทุกคนก็เหมือนกัน แต่คุณไม่เหมือนคุณใช้สถานะความเป็นตระกูลฉินมาโอ้อวด?” “ถ้าสู้กันตัวต่อตัว มือผมเพียงแค่ข้างเดียวก็กำจัดคุณได้แล้ว ล้วนแล้วแต่อาศัยบารมีคนอื่นแอบอ้างตัวตน คุณนี่นะ? ตอนนี้บารมีที่ผมแอบอ้างแข็งแกร่งกว่าคุณ ผมจะยืนอยู่ที่นี่ แล้วคุณจะทำอะไรผมได้ไหม?” ปากของหลินหยางทำให้ผู้คนชดใช้ด้วยชีวิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 459
“ตระกูลหลูอันมีเกียรติของฉัน จะเบี้ยวได้ไง! แกไม่ต้องเองฉันไม่เปรียบกับแก ฉันไม่ใช่คนคดโกงอย่างแก” หลูอ้าวตงสูดลมหายใจลึก เพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลงหน่อย “นี่คือบัตรเครดิตเสริมสีดำของฉัน มีโควตาอยู่ห้าร้อยล้าน....” “คุณเอาของพวกนี้ให้ขอทาน? สิ่งที่ผมต้องการคือวัตถุดิบยา ห่อสิ่วโอวห้าร้อยปี โสมอย่างน้อยสองคันรถ! หลินหยางเย่อหยิ่งอย่างมาก “นี่แกเอาเปรียบฉันเหรอ! วัตถุดิบทำยาสองคันรถ ต่อให้แกมีสักสิบชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด!” หลูอ้าวตงโกรธจัด วัตถุดิบยาสองร้อยปีค่อยหาง่ายหน่อย แต่วัตถุดิบยาที่อายุถึงห้าร้อยปีนั้น สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติที่หาได้ยาก วัตถุดิบยาห้าร้อยปี สำหรับปรมาจารย์ระดับเทวราชแล้วถือว่าเป็นสิ่งที่หวงแหน แล้วจะให้หลินหยางได้อย่างไร! ทุกคนที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสด เมื่อได้ยินคำร้องขอของหลินหยางแล้ว ก็ได้แต่สูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไป หลินหยางเรียกราคาเป็นจำนวนมาก ทั้งปากทั้งกระเพาะใหญ่ไปหมดแล้ว “คุณกล้าเรียกตัวเองว่าตระกูลขุนนาง งั้นก็เป็นเพียงการดูหมิ่นสองคำเท่านั้น....” หลินหยางดูถูก ในบันทึกของปรมาจารย์เทพโอสถ วัตถุดิบยาอายุห้าร้อยปีที่อยู่ในมือตระกูลขุนนางไม่ต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 460
“ทำให้คนตระกูลจากสี่มหาตระกูลขายหน้า ก็เหมือนกับถูกปล้น...” ฉินเจิ้งคุนมองไปที่เงาของหลูอ้าวตงที่เดินจากไป แล้วจึงส่ายหัวด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ปรากฏว่าหลินหยางกลับได้ยินเข้า แต่ก็เพียงแค่เหลือบมองเขาแวบเดียว “ผมบอกแล้วเขาไม่ได้ว่าคุณใช่ไหม? คุณเองก็เหมือนกัน ส่งโสมห้าร้อยปีสิบต้นมาให้ผม!” เมื่อฉินเจิ้งคุนได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับตะลึง ความโมโหพุ่งขึ้นสู่หน้า “เกี่ยวอะไร! ผมไม่ได้ส่งคนให้ไปจัดการคุณสักหน่อย! “ “คุณไม่ได้ลงมือ แต่คุณก็ดูเกมนี่!” หลินหยางกลอกตาแล้วพูดว่า “ดูผมต่อสู้จะไม่เอาเงินได้ไง? คิดว่าผมแสดงให้คุณดูฟรี ๆ งั้นเหรอ?” “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว จ่ายค่าตั๋วเข้าชมมา!” ฉินเจิ้งคุนสำลัก ตกใจกับความไร้ยางอายของหลินหยาง เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะสร้างโชคลาภจากตัวตนของเขาทั้งสอง!“ว่าไง ไม่ยอมเหรอ?” หลินหยางประเมินเขา สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก แล้วจุดโฟกัสของสายตาก็มองไปยังฉินอี๋หลิง “หากว่าไม่ยอมมอบวัตถุดิบยาให้ผมก็ไม่เป็นไร ผมเห็นลูกสาวคุณสวยเสียจนอยากจะกลืนกิน....” นี่ทำให้ฉินอี๋หลิงตกใจเสียจนบดบังความสวย แล้วจึงรีบพูดกับฉินเจิ้งคุน “เขาเป็นเพียงสัตว์ร้าย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 461
ทว่าผู้มีความสามารถแข็งแกร่งเพียงนี้ กลับลดตัวมาเป็นเถ้าแก่ร้านอาหารอยู่ในสถานที่คับแคบเช่นเมืองลั่ว หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าผู้มีความสามารถเร้นกายอยู่ในหมู่มวลชน หรือมีเบื้องหลังอื่นซ่อนอยู่กันแน่นะลั่วหงอวี๋มองหลินหยางที่สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ก็ทำเพียงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เธอลองเดาดูสิ?”หลินหยางเกาหัว พูดไปตามที่คิดว่า “ไม่เป็นไรครับ! ขอแค่ให้เวลาผม ผมก็จะเข้มแข็งพอ กระทั่งแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเถ้าแก่ลั่วได้”ลั่งหงอวี๋หลุดหัวเราะออกมาราวได้ยินเรื่องน่าขบขัน แม้แต่ตัวหลินหยางเองก็ไม่รู้ว่า ระดับความโอหังของคำพูดประโยคนี้ เหนือล้ำไปกว่าคำผยองทั้งหมดในอดีตที่เขาเคยพูดมารวมกันแล้วเธอจึงพูดมาอย่างไม่จริงจังว่า “งั้นฉันจะรอวันนั้นนะ” “วันนี้ต้องขอบคุณเถ้าแก่ลั่วมากที่ให้การช่วยเหลือ แต่ก่อนจะพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้คุณช่วยผมอีกเรื่องก่อนได้ไหมครับ” “เรื่องอะไรเหรอ?”“ช่วยพาผมกลับไปได้ไหมครับ ผมเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ…”หลินหยางยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง หลังจากที่พลังของข้อห้ามสังหารเทพหมดลง ลวดลายโลหิตบนร่างของเขาก็ค่อยๆ สลายไปความรู้สึกอ่อนเพลียอย่างรุนแรงสายหนึ่งไหลบ่าเข้ามา เขา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 462
“ไม่ถึงชีวิต แค่ต้องพักผ่อนสองสามวันเท่านั้น” สีหน้าของเหยียนหรูอวี้เคร่งขรึมขึ้นมา “เข้าใจแล้วค่ะ!”จากนั้น เธอก็หันไปสั่งการเจ้าหน้าที่หน่วยตรวจการทั้งหมด “เปิดทาง! คุ้มกันคุณหลินกลับบ้าน!”คราวนี้เหล่าแฟนคลับก็ร้อนใจแล้ว พากันคัดค้าน มีคนเอาปากกาสำหรับเซ็นชื่อออกมาขอให้หลินหยางเซ็นชื่อให้“รอจนคุณหลินหายดีแล้ว ฉันจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้คุณหลินที่ที่ทำการเจ้าเมือง ถึงเวลานั้นทุกคนจะมีโอกาสได้พบคุณหลินอีก!”หลังจากการประกาศของเหยียนหรูอวี้ บรรดาแฟนคลับจึงได้ยอมล้มเลิก ต่างพากันมองส่งเฮลิคอปเตอร์บินจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ส่วนบนเฮลิคอปเตอร์ หลินหยางกวาดตามองฝูงชนที่อยู่เบื้องล่างเพื่อค้นหาร่องรอยของลั่วหงอวี๋ แต่กลับพบว่าไม่รู้ว่าลั่วหงอวี๋หายไปตั้งแต่เมื่อใดแล้ว“เมื่อครู่ฉันยังคิดจะไปคารวะเถ้าแก่ลั่ว คิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่ลั่วจะจากไปก่อนแล้ว เถ้าแก่ลั่วช่างเป็นมังกรที่เห็นหัวไม่เห็นหางจริงๆ ” เหยียนหรูอวี้กล่าวอย่างเปี่ยมอารมณ์ นับระยะเวลาที่เธอรู้จักลั่วหงอวี๋มาก็ไม่น้อยเลย คิดว่าเธอเป็นปรมาจารย์ของเมืองลั่วที่อ่อนแอที่สุดมาโดยตลอด จึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนักทว่าวันนี้การแสดงออก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 463
แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า หลินหยางที่แสนสูงส่งไม่อาจล่วงเกินในใจของพวกเขานั้น หลังจากเข้าไปในวิลล่า ท่าท่าทางสูงส่งดั่งขุนเขาลึกล้ำดั่งหุบเหวนั่นก็พังทลายลงทันที เขาเจ็บจนแยกเขี้ยวไม่หยุด“แม่มันเถอะ ทำเท่โคตรเหนื่อยเลย บิดาเกือบเก๊กไม่อยู่แล้ว!”ผลข้างเคียงของวิชาข้อห้ามสังหารเทพรุนแรงอย่างมาก เมื่อครู่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ผู้สูงส่งต่อหน้าบรรดาแฟนคลับ ถึงได้ทนไว้ตลอดเวลานี้เมื่อผ่อนคลายลง ความอ่อนแรงอันไร้ที่สิ้นสุดก็จู่โจมเข้ามาทันทีหลินหยางรู้สึกว่าร่างกายของตนราวกับเป็นกระสอบป่านที่เปื่อยขาด เป็นรูรั่วไปหมด เส้นเอ็นและจุดชีพในจุดต่างๆ เป็นรูพรุนนับไม่ถ้วน จำเป็นต้องรักษาอาการบาดเจ็บเดี๋ยวนี้เขารีบนำสมุนไพรที่ตระกูลฉินส่งมาก่อนหน้า มาจัดเป็นยาแช่ตัวทันที เมื่อแช่อยู่ในถังน้ำอันอบอุ่น เขาก็ขับเคลื่อนพลังมังกรคชสารสะเทือนฟ้าเพื่อดูดซับฤทธิ์ยาทว่าหลังจากดูดซับไปได้ครู่หนึ่ง เขาก็พลันเผยสีหน้าตื่นเต้นยินดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน “นี่คือการทำลายแล้วสร้างใหม่?”เขาพบว่าความไวในการดูดซับตัวยาของตนเร็วกว่าเมื่อก่อนมากนัก หากบอกว่าความเร็วในการดูดซับฤทธิ์ยาเมื่อก่อนเปรียบเหมือนการไหลของก๊อ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 464
และทักษะการโจมตีจิตใจนี้ มีพลังที่ไม่อาจคาดเดาได้ ด้วยการมองเหลือบมองเพียงครั้งเดียว ก็สามารถปลดปล่อยพลังสูงสุดที่สามารถสยบสัตว์ร้ายลงได้ส่วนทักษะการโจมตีจิตใจในตอนนี้ เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น แต่ก็มีทรงพลังในระดับหนึ่งแล้ว ในระดับเบิกฟ้าลงไป หลินหยางไม่จำเป็นต้องลงมือ เพียงแค่เหลือบมองก็สามารถสั่นสะท้านจิตใจของผู้ที่มีระดับมานะสร้างได้และนี่ก็เป็นสัญลักษณ์ของการใกล้บรรลุเนตรคู่ระดับสามแล้วเมื่อรวมกับสมุนไพรอายุห้าร้อยปีอีกยี่สิบต้น ร่างกายถูกทำลายลงแล้วก่อกำเนิดใหม่ การประลองของหลินหยางในครั้งนี้ พูดได้ว่า ได้รับประโยชน์ไปเต็มๆจริงๆ!นอกจากนี้ บางทีอาจนับรวมงานเลี้ยงฉลองที่จะโด่งดังไปทั่วเมืองลั่วในวันนี้ด้วยเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รักษาอาการบาดเจ็บอย่างเดียวมาสองวัน ในโทรศัพท์สะสมข้อความไว้ไม่น้อยมีข้อความจากเหยียนหรูอวี้เธอไม่กล้ารบกวนการรักษาอาการบาดเจ็บของหลินหยาง จึงกล่าวว่าได้ส่งรถมารอที่วิลล่าเลขที่สิบแปดในหมู่บ้านตี้เหาแล้ว เธอจะรอต้อนรับอยู่ที่ที่ทำการเจ้าเมืองตลอดเวลานอกจากนี้ ยังมีข้อความหลายข้อความและสายที่ไม่ได้รับอีกหลายสายแบ่งเป็นจากพวกมู่หรงยิ่นและมู
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 465
เหยียนฮ่าวเกือบโมโหจนเสียสติ ตอนนั้นตนเองโขกหัวไปถึงสามชั่วโมง ไม่ง่ายเลยกว่าเรือยอทช์ของหลูอ้าวตงจะปรากฏขึ้นมาตอนที่เขาก้าวเข้าไปคิดจะลองถามข้อเท็จจริงเกี่ยวกับหลินหยาง ผลก็คือ เพิ่งพูดจบ หลูอ้าวตงก็ตบตนเองมาฉาดหนึ่ง แล้วพูดว่าตนที่โง่แบบนี้ไม่คู่ควรที่จะมาพูดคุยกับเขาเขาจึงได้แต่ไปสืบข่าวการประลองชี้ชะตา เพราะวีดีโอการประลองได้ถูกตระกูลหลูที่ขายหน้าจนหมดสิ้นลบทิ้งไปแล้วเขาจึงได้แต่ฟังพวกคำบอกเล่าบางส่วนเท่านั้นสรุปคือ ทุกคนต่างพูดว่า บนร่างของปรมาจารย์หลินปรากฏลวดลายโลหิตขึ้นมา ทั้งดูองอาจและชั่วร้าย ทุกการเคลื่อนไหวมีพลังที่คนนับหมื่นไม่อาจต้านได้แม่งนอกจากชื่อแล้ว ยังมีข่าวเรื่องไหนที่ตรงกับไอ้เวรนี่อีกบ้าง?ตนเองกลับถูกไอ้จอมลวงโลกนี่ หลอกให้โขกหัวอยู่สามชั่วโมง!เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความโมโหของเขาก็พุ่งสูงไปถึงฟ้า ยิ่งรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตัวเองถูกไอ้คนหลอกลวงนี่เหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า แล้วทำการเหยียดหยามอย่างรุนแรง!“แม่มึงเถอะ แกยังกล้าโผล่มาที่นี่อีก เอาตัวมาติดกับเองใช่ไหม รอก่อนเถอะ ฉันจะให้คนมาเปิดโปงฐานะของแกเดี๋ยวนี้เลย”“นายก็เน็ตตัดเหมือนกันเหรอ? ช่างเถอะ ใครใ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
