LOGINShare
บทที่ 142
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 143
“วางไว้ตรงนั้นเถอะ”หลินหยางกล่าวเสียงเรียบฉีอีซินวางสมุนไพรลง เสิ่นลี่หมินกล่าว “ลำบากหมอเทวดาฉีแล้ว ที่ต้องให้คุณมาส่งยาด้วยตัวเอง”ถึงแม้ว่าฉีอีซินจะไม่รู้จักเสิ่นลี่หมินกับหลิวจี๋หลัน แต่คนที่มาอยู่ในบ้านของหลินหยางได้ จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน เขาไม่กล้าที่จะเมินเฉย“คุณอย่าเรียกแบบนี้เลย ต่อหน้าคุณหลิน ผมกล้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดาที่ไหนกัน คุณหลินถึงจะเป็นหมอเทวดาที่แท้จริง ผมก็แค่มารับใช้ ส่งยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ฟังคำสั่งให้ออกมาทำงานข้างนอกของคุณหลินเท่านั้น”เสิ่นลี่หมินกับหลิวจี๋หลันเห็นฉีอีซินหมอเทวดาชื่อเสียงโด่งดังแห่งเมืองลั่ว คิดไม่ถึงว่าจะเคารพเลื่อมใสต่อหลินหยางขนาดนี้ ยิ่งเชื่อมั่นในฝีมือการรักษาของหลินหยางอย่างสุดใจ“คัมภีร์หลิงจิ้วเล่มนี้นายเอากลับไปคัดลอกหนึ่งเล่ม”หลินหยางนำคัมภีร์หลิงจิ้วโยนให้ฉีอีซินฉีอีซินประคองคัมภีร์หลิงจิ้ว ราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า ตื้นตันใจจนลงไปคุกเข่ากับพื้น โคกหัวกล่าวขอบคุณ“ขอบคุณความเมตตาของคุณหลิน กระผมซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง คุณหลินสั่งอะไร ตระกูลฉีทั้งหมดจะบุกน้ำลุยไฟ ไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”หลินหยางโบกมือ ฉีอีซินถือหนังสือเดินออก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 144
หลินหยางเห็นมู่หรงยิ่น ทักทายเธอ แล้วก็พาเธอไปที่ห้องหนังสือชั้นบนเสิ่นลี่หมินกับหลิวจี๋หลันเองก็ไม่เคยเห็นมู่หรงยิ่นมาก่อน ก็ตกใจในความสวยเช่นกัน“นี่ลูกสาวบ้านไหน? หน้าตาสวยมาก” หลิวจี๋หลันกล่าว“ดูการแต่งกายและบุคลิกลักษณะของเธอ น่าจะต้องมาจากตระกูลร่ำรวยแน่นอน อาจจะเป็นแฟนสาวของคุณชายใหญ่” เสิ่นลี่หมินกล่าวในเวลานี้ เสิ่นโย่วเวยเดินเข้ามา ถึงได้พูดอธิบายให้พ่อกับแม่ของเธอฟัง ว่านี่เป็นมู่หรงยิ่นคุณหนูใหญ่ของตระกูลมู่หรงที่มีชื่อเสียงโด่งดังสองสามีภรรยาชราเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของมู่หรงยิ่นมาบ้าง ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง“ฉันว่าแล้ว ว่าลูกสาวบ้านไหนถึงได้หน้าตาสวยขนาดนี้ บุคลิกลักษณะดีขนาดนี้ ที่แท้ก็คือมู่หรงยิ่นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลมู่หรงนี่เอง”“คิดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่จะรู้จักกับเธอเหมือนกัน! คุณชายใหญ่ตอนนี้ เก่งกาจกว่าเมื่อสองปีก่อนมาก ตอนที่ท่านประธานหลินกับคุณนายยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ได้มีเกียรติมากขนาดนี้!”ห้องหนังสือชั้นบน หลินหยางถาม “คุณมาหาผม มีธุระอะไร?”“ไม่มีธุระก็มาหาคุณไม่ได้หรือไง?”มู่หรงยิ่นย้อนถาม“คุณหนูมู่หรงงานรัดตัว จะมาเสียเวลากับเรื่องไร้สา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 145
มู่หรงยิ่นดูเหมือนมีเกียรติยศ และเป็นไฮโซที่อยู่บนยอดพีระมิดของลั่วหยางแต่ทั้งหมดต่อหน้าของตระกูลมู่หรง เธอเป็นเพียงแค่หนึ่งในคนทำงานของสาขาเท่านั้น มีหลายอย่างที่จนปัญญา“ไอ้แก่นั่นยังกล้าแทงข้างหลัง ดูท่าจะกระทืบเบาไปหน่อย เลยไม่จำ”“โชคยังดี ที่ฉันรู้จักหมอเทวดาคนนี้ ดังนั้น ฉันเลยทำได้แค่เพียงมาขอร้องให้คุณช่วยเหลือเท่านั้นแล้วล่ะ”มู่หรงยิ่นสีหน้าท่าทางน่าสงสาร“หนานตูไม่ขาดแคลนหมอที่มีชื่อเสียง ตระกูลฉินแห่งเฟิ่งหยางนั่น ก็คือเส้นสายใหญ่มากจนน่าตกใจ จะหาหมอเทวดาไม่ได้เลยเหรอ? ไม่จำเป็นต้องให้ผมลงมือหรอกมั้ง”ในใจของหลินหยางต่อต้าน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เขาต้องแสดงพรสวรรค์ โดยเฉพาะกับตระกูลใหญ่พวกนี้ ต่อหน้าอิทธิพลใหญ่โต เขาไม่อยากจะดึงดูดความสนใจ แล้วก็ไม่อยากเข้าไปคลุกคลีด้วย“ฝีมือการรักษาของหมอมีชื่อเสียงแห่งหนานตูพวกนั้น เกรงว่าจะไม่ได้แม้แต่หนึ่งในสิบของฝีมือการรักษาของคุณ! วงศ์ตระกูลทางนั้นได้เชิญหมอที่มีชื่อเสียงแห่งหนานตูท่านหนึ่งมา แต่ว่าฉันไม่ได้เรื่อง”มู่หรงยิ่นเองก็ประจบสอพลอหลินหยางเช่นกันหลินหยางยิ้มบาง ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็รอหลังจากที่หมอมีชื่อเสียงของหนานต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 146
โต้วเทากล่าว “ไอ้เด็กนี่มันกล้าหาญจริง ๆ อาศัยว่าตนเองมีศิลปะการต่อสู้ก็ทำตัวหยิ่งผยอง หัวหน้าหวังจ้างคุณติงมาได้ จะต้องทำให้มันต้องคุกเข่าอ้อนวอนให้ได้เลย”โต้วเทาพ่อลูกมาที่นี่ก็เพื่อดูความสนุก ประจบสอพลอเท่านั้น“คุกเข่าขอร้องยังไม่พอ! ฉันจะทำให้มันต้องเหมือนกับตายทั้งเป็น!” หวังเซิ่งหลานสั่นระริกไปทั่วทั้งตัว ใบหน้าภายใต้หน้ากากบิดเบี้ยวด้วยความโมโห เคียดแค้นเป็นอย่างยิ่ง“ใช่! อย่าให้อภัยมันง่าย ๆ จะต้องให้มันอยากอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่เชิง ให้มันอับอายจนถึงที่สุด”โต้วจวิ้นพูดจาอย่างอวดดีตามจากนั้นโต้วเทาสองพ่อลูกรับอาสาไปเคาะประตูเสิ่นลี่หมินพวกเขาที่อยู่ในบ้านได้ยินเสียงเคาะประตูดังปัง ๆ“เวยเวย เหมือนว่าจะมีแขกมาอีกแล้ว ลูกไปเปิดประตู”เสิ่นลี่หมินตะโกนเสิ่นโย่วเวยได้ยินความเคลื่อนไหวที่รุนแรงขนาดนี้ นี่มันเป็นการเคาะประตูที่ไหนกัน เห็นชัด ๆ ว่าเป็นการถีบประตู แขกจะไร้มารยาทขนาดนี้ยังไง?“คงไม่ใช่ว่าเว่ยต้ากังพาคนมาเพื่อแก้แค้นหรอกมั้ง?”เสิ่นโย่วเวยไม่กล้าเดินไปเปิดประตูในตอนแรกหลินหยางกับมู่หรงยิ่นที่อยู่ชั้นบนก็ได้ยินความเคลื่อนไหวเช่นกัน เดินมาที่ระเบียง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 147
“ฉันรู้ว่าฝีมือของแกไม่เลว วันนี้เลยตั้งใจจ้างคุณติงไท่มาโดยเฉพาะ เขาเป็นถึงลูกศิษย์ที่ปรมาจารย์เจียงสอนด้วยตัวเอง ยอดฝีมือระดับแปด ตอนนี้ แกยังกล้าอวดดีอยู่อีกไหม?”หวังเจียเฉียนทำท่าทางสูงส่ง ท่าทางมั่นใจในชัยชนะ“ถ้าหากปรมาจารย์เจียงสอนด้วยตัวเองจริง ฉันก็คงต้องหวาดกลัวจริง ๆ แค่ระดับแปดง่อย ๆ เหมือนกับมดแมลง ยังไม่มีสิทธิ์มาเร่งเร้าต่อหน้าฉัน”หลินหยางกล่าว“ไอ้ตัวดี! แกจองหองดี! ฉันจะดูว่าแกยังจะปากแข็งไปได้ถึงตอนไหน!”เมื่อหวังเจียเฉียนเห็นหลินหยางปากแข็งแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดมากอีก หันไปส่งสัญญาณมือให้แก่ติงไท่“คุณติง คุณก็เห็นแล้วใช่ไหม? ว่าไอ้เด็กนี่ ไม่เห็นแม้กระทั่งหัวคุณ”สายตาของติงไท่สีหน้าเคร่งขรึม ใบหน้าปรากฏความอาฆาต“หวังว่าความสามารถของแก จะเก่งเหมือนปากของแก! ฉันเองก็หวังว่ากระดูกของแก จะแข็งเหมือนกับปากของแก ไม่อย่างนั้นฉันจะบีบกระดูกของแกให้แตกละเอียดทุกท่อน ให้แกเหมือนตายทั้งเป็น”ติงไท่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหลินหยางส่ายหน้าเล็กน้อย กล่าว “ถ้าอย่างนั้นก็...เข้ามาเลย”ติงไท่ตั้งท่า มีเสียงกระดูกลั่นดังออกมาทั่วทั้งตัว เส้นเลือดทุกเส้นบนแขนปูดโปน ขมับเต้
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 148
ถึงแม้ว่าติงไท่จะประหลาดใจกับความสามารถของหลินหยาง แต่เขายังคงมีความมั่นใจในตัวเองมาก“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณติงด้วย”หวังเจียเฉียนประสานกำปั้นกล่าวติงไท่โบกมือ จากนั้นถามหลินหยาง “ไอ้เด็ก อาจารย์ของแกคือใคร?”“แกไม่มีสิทธิ์ถาม เห็นแก่หน้าปรมาจารย์เจียงของแก เมื่อกี้ฉันออมมือ ถ้าแกลงมืออีก จะเป็นหรือตายก็รับผิดชอบด้วยตัวเอง”เดิมทีหลินหยางสามารถทำให้ติงไท่บาดเจ็บสาหัสได้ด้วยกระบวนท่าเดียว แต่อย่างไรก็เป็นลูกศิษย์ที่ได้รับการสั่งสอนจากปรมาจารย์ เขาจึงให้เกียรติอยู่บ้างติงไท่เชื่อคำพูดของหลินหยางที่ไหนกัน พ่นลมหายใจอย่างเหยียดหยาม“พูดจาอวดดีไร้ยางอาย! เมื่อครู่นี้ ฉันยังไม่ได้ออกแรงเต็มที่ แต่กลับทำให้แกมั่นใจเสียแล้ว ต่อไป ฉันจะออกแรงเต็มที่ แกรอรับความตายได้เลย!”ติงไท่ตั้งท่าอีกครั้ง แสดงท่าทางเสือร้าย พุ่งเข้าไปโจมตีหลินหยางอีกครั้งครั้งนี้ ติงไท่ไม่ได้ออมมือเลยแม้แต่น้อย พลังหมัดดุดันยิ่งกว่าเดิม พละกำลังมหาศาลถูกรวบรวมเอาไว้ที่กำปั้นแต่ครั้งนี้หลินหยางไม่ได้ยืนรอรับการโจมตีอยู่ที่เดิมอีกเขาแสดงวิชาอสนีบาตสามสหัสสะ ในระหว่างที่หมัดหนักของติงไท่กำลังกระแทกเข้ามา เขาเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 149
ถึงแม้ว่าในเวลานี้หวังเจียเฉียนจะยังดูสุขุมอยู่ แต่ในใจก็หวาดกลัวมากเช่นกันถึงแม้ว่าสมาคมการค้าวั่นเหาจะใหญ่ แต่อิทธิพลก็ไม่อาจเทียบกับพรรคไห่เทียนที่มีปรมาจารย์นั่งบัญชาการอยู่“พ่อ...ทำยังไงดี...มันจะฆ่าพวกเราทิ้งไหม!”หวังเซิ่งหลานที่จิตใจเต็มไปด้วยความอยากแก้แค้น ในเวลานี้ตกใจจนขวัญหนีกระเจิงไปหมดแล้ว เห็นหลินหยางราวกับเห็นผี กลัวจนขี้หดตดหาย“แก...แกจะทำอะไร?”หวังเจียเฉียนติดอ่าง พยายามพูดออกมาให้เป็นประโยคหลินหยางแสยะยิ้ม แต่รอยยิ้มของเขา ในสายตาของทั้งสี่คนนั้น เต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัวเขายังไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ โต้วจวิ้นปฏิกิริยาตอบโต้ไว คุกเข่าไถลตัวไปที่ตรงหน้าของหลินหยางทันที โขกหัวดังโป๊ก ๆ สามที“หลินหยาง ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับนาย ยิ่งไม่ควรมาแก้แค้นนายถึงบ้านอีก ขอร้องนายให้เห็นแก่ความเป็นร่วมชั้นกันสักครั้ง ไว้ชีวิตฉันสักครั้งเถอะ ฉันไม่อยากตาย!”“ขอเพียงนายไม่ฆ่าฉัน ต่อไปฉันจะยอมเป็นหมารับใช้ของนาย ติดสอยห้อยตาม โดยไม่ลังเลอย่างเด็ดขาด! นายบอกให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำแบบนั้น นายให้ฉันกินขี้ ฉันก็จะไม่ลังเลเลยสักนิด” การกระทำทั้งหมดของโต้วจ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 150
จากการแสดงอย่างสุดความสามารถของตัวเองของพ่อลูกตระกูลโต้ว การขอโทษที่จริงใจ ถือว่าเป็นการใช้สติปัญญาเพื่อเอาตัวรอดจากหายนะ รอดชีวิตมาได้ครั้งหนึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่เพียงพ่อลูกตระกูลหวังหวังเซิ่งหลานยังไม่หยุดดึงเสื้อของหวังเจียเฉียน ส่งสัญญาณให้เขา ว่าจะแสดงสักหน่อยหรือไม่?ถึงอย่างไรเสียเมื่อคืนวานนี้เขาก็ตบหน้าตัวเอง เลียพื้นรองเท้า แค่การคุกเข่าโขกหัว เหมือนว่าไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่นาหวังเจียเฉียนดึงมือของหวังเซิ่งหลานออก ถึงแม้ว่าในใจจะหวาดกลัวมากก็ตาม แต่เขาหวังเจียเฉียนเป็นใคร?เป็นรองหัวหน้าสมาคมแห่งสมาคมการค้าวั่นเหา ทรัพย์สินหลายพันล้านบาท เป็นคนมีหน้ามีตาของเมืองลั่ว จะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองได้ยังไง“วันนี้ถือว่าพวกเราพ่อลูกแพ้แล้ว แต่ว่าแกอยากจะให้พวกเราพ่อลูกโขกหัวขอโทษเหมือนกับไอ้ลูกหมานั่น ไม่มีทางอย่างเด็ดขาดหวังเจียเฉียนกล่าวเสียงแข็ง“เฮอะ...แกนี่มันหยิ่งทระนงจริง ๆ”หลินหยางแสยะยิ้มหวังเจียเฉียนกล่าวต่อ “แกปล่อยพวกเราไป ต่อไปต่างคนต่างอยู่ เรื่องที่แกเหยียดหยามลูกชายฉัน ฉันจะไม่ความอีก เป็นยังไง?”“ไม่เอายังไง! ฉันจะฆ่าพวกแกสองคน ไม่ง่ายกว่าหรือไง”
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
