Share
บทที่ 5
บุษราคัมร้องถามซึ่งก็ได้รับคำตอบกลับมาว่า
“มันเป็นถ้ำใต้น้ำนอกชายฝั่งครับ เราเรียกว่าหลุมสีน้ำเงินใต้สมุทร มันเป็นพื้นที่ส่วนขยายของทะเลที่ได้รับอิทธิพลของกระแสน้ำขึ้นน้ำลงรุนแรง ตอนน้ำทะเลหนุนสูงมันจะดูดน้ำหลายล้านลิตรลงไปอย่างกับท่อน้ำทิ้งในอ่างยักษ์เลยล่ะครับ...สวยงามและอันตรายสุด ๆ “
เรียวปากจิ้มลิ้มบนหน้าหวานอ้าค้าง ในที่อันสวยงามแท้จริงแอบซ่อนความน่าสะพรึงไว้เช่นนี้เอง ก่อนจะได้คิดเรื่องอะไรต่อไปก็รู้สึกว่าเครื่องบินเล็กที่เธอโดยสารมากำลังร่อนลงสู่เบื้องล่างและได้ยินเสียงชายผู้นั้นหลังจากที่เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
“เชิญครับ...คุณบุษราคัม เรามาถึงเกาะนี้แล้ว ไดโอนีที่แสนสวย”
บุษราคัมก้าวลงจากเครื่องบินเล็กและจรดปลายเท้าในรองเท้าส้นแบนลงบนผืนทรายขาวเนียน ณ ที่แห่งนั้น...เกาะไดโอนีอันสงบเงียบ ยินเพียงเสียงลมทะเลหอบคลื่นเล่นล้อชายฝั่งและลมชายหาดพัดเข้ามาปะทะใบหน้าสวยหวานสีระเรื่อยามแดดอาบไล้ สถานที่ซึ่งหญิงสาวเคยใฝ่ฝันถึงทอดตัวอยู่ใต้เงาของเธอในตอนนี้แล้ว
“พี่อิงล่ะคะ...พี่อิงอยู่ที่ไหน?”
เจ้าของร่างแน่งน้อยเอ่ยถามขณะเกลี่ยปอยผมที่โดนลมพัดมาปรกผิวแก้ม ทว่าชายในชุดสูทไม่ตอบ เขาเพียงย่ำไปบนผืนทรายตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ซึ่งวางตัวอยู่บนเนินโอบล้อมด้วยแมกไม้เขียวขจี บุษราคัมเดาเอาว่านี่อาจป็นที่พักของพี่สาว บ้านหลังนั้นถูกสร้างขึ้นในสไตล์โมเดิร์นกรุกระจกโดยรอบและดูกว้างขวาง ไม่มีรั้วกั้นหรือกำแพงบดบังทัศนียภาพของท้องทะเลแสนสวย
“เชิญด้านในครับ คุณบุษราคัม”
คนที่พาเธอมาเปิดประตูให้หญิงสาวก้าวเข้าไปเพื่อพบกับการตกแต่งภายในอันน่าตื่นตาในบ้านหลังนั้น เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกออกแบบอย่างประณีตให้กลมกลืนกันไปทั้งหมด ชุดรับแขกแบบเรียบอยู่ในพื้นที่โล่งกว้างสบายตาซึ่งเธอไม่อยากคาดเดามูลค่าวัสดุและการก่อสร้าง
“คุณคะ...พี่อิง...” บุษราคัมหันกลับไปทว่าไม่ทันชายร่างใหญ่ที่จากไปเสียแล้ว หญิงสาวยืนมองบานประตูตาปริบ ๆ และเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น เขาไม่ยอมบอกว่าอัญมณีอยู่ที่ไหนแถมยังปล่อยให้เธอยืนอยู่อย่างนี้ หรือว่า...
“สวัสดีครับ...คุณ...บุษราคัม”
ความคิดของหญิงสาวชะงักกึกเมื่อเสียงห้าวกังวานดังขึ้นเบื้องหลัง เสียงนั้นลึกและราวกับมีอำนาจซึ่งร่างบางก็ไม่คิดลังเลที่จะหันกลับไปมอง
“คุณ...”
บุษราคัมอ้าปากค้างเมื่อพบว่ามีบุรุษร่างสูงใหญ่ยืนในท่าเอามือล้วงกระเป๋าเดนิมทั้งสองข้างโดยพิงไหล่กว้างกับผนังด้านหนึ่งของห้อง คนที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นชายชาวต่างชาติ นัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายขับความหล่อเหลาบนใบหน้าเข้มคมจับจิตภายใต้ทรงผมสั้นดูคล้ายทหาร เรือนร่างทั้งสูงใหญ่สีแทนจัดเต็มไปด้วยมัดกล้ามดูแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า แต่หญิงสาวมีเวลาพินิจเขาได้ไม่นานนักเพราะสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือการมาหาใครอีกคน
“คุณเป็นใคร...ฉันมาหาพี่สาวของฉัน เธอเป็นนางแบบชื่ออัญมณีและเธอก็มาถ่ายแบบที่นี่”
หญิงสาวพยายามคุมน้ำเสียงให้คงที่แม้ความประหม่าแล่นขึ้นมาท่วมท้นเมื่อ เขา ก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทีสงบนิ่ง เรียวปากหยักบนใบหน้าเข้มกระตุกยิ้มน้อย ๆ ก่อนพูด
“ที่นี่ไม่มีผู้หญิงที่ชื่ออัญมณีหรือจูเวลอะไรนั่น มีแต่ผม...ฮอฟมันน์ แม็คเคลน!”
คำตอบของอีกฝ่ายที่ดังก้องทำเอาดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง บุษราคัมคิดว่าเธอคงหูฝาดแต่ให้บังเกิดความกลัวจนมือเริ่มสั่น
“คุณ...คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ...ก็ผู้ชายที่พาฉันมาเมื่อกี๊เขาบอกว่าพี่อิงส่งเขาไปรับฉันที่สนามบิน หรือว่า...หรือว่าเขาพาฉันมาผิดที่...ขอโทษทีค่ะ...ฉันจะกลับออกไปเดี๋ยวนี้”
“เขาพาคุณมาถูกที่แล้ว! ที่นี่แหละ...เกาะไดโอนีที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ของบาฮามาส!”
เสียงดุดันสะกดร่างบางที่กำลังหันไปจับลูกบิดประตูให้หยุดชะงัก บุษราคัมมือสั่นเทาอยู่ตรงนั้นกระทั่งรู้ตัวว่าเธอไม่ปลอดภัยเสียแล้วเมื่อลูกบิดถูกล็อคจากภายนอก
“คุณต้องการอะไร!”
ร่างเล็กรวบรวมความกล้าหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่อีกครั้ง เรือนผมสีน้ำตาลประกายเงางามที่ถูกมุ่นไว้อย่างดีหลุดรุ่ยเหมือนสติองเธอที่กระจัดกระจายแตกซ่าน แต่แล้วหญิงสาวกลับต้องถอยกรูดจนหลังชนกับบานประตูเมื่อชายหนุ่มภายใต้เสื้อยืดอวดกล้ามเป็นมัดค้ำแขนทั้งสองข้างกับผนังเพื่อกักตัวเธอไว้ ในเสี้ยววินาทีที่ได้อยู่ชิดใกล้ชายหนุ่มจึงเห็นชัด ๆ ว่าใบหน้าแม้ตื่นตระหนกนั้นงดงามแค่ไหน นี่คือภาพอันมีชีวิตชีวาหาใช่รูปถ่ายหากแต่ฮอฟมันน์กลับสำแดงอากัปกิริยาตรงข้ามกับความนึกคิด
”สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้อยู่ที่นี่แล้ว...คุณยังไงล่ะ บุษราคัม!”
“ฉันไม่รู้จักคุณ! หรือว่า...คุณเป็นพวกมาเฟียหลอกผู้หญิงมาขาย ปล่อยฉันไปนะ รู้มั้ยว่าพี่สาวฉันเป็นนางแบบ ถ้าเขารู้ต้องส่งบอดี้การ์ดของเขามาจัดการคุณแน่”
“พวกที่พาคุณมาเป็นคนของผม! ส่วนพี่สาวคุณก็เป็นแค่นางแบบกระจอก ๆ ที่หวังแต่จะใช้ความสวยปอกลอกผู้ชายรวย ๆ !”
บุษราคัมตัวแข็งทื่อเมื่อฮอฟมันน์ตะเบ็งเสียงและมองเธอด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย เธอเกลียดเขาขึ้นมาจับหัวใจ ถึงจะหล่อปานเทพบุตรแต่ช่างเป็นคนกักขฬะหยาบคายและปากร้ายเป็นที่สุด ขอให้นี่เป็นความฝัน...แต่แล้วหญิงสาวก็รู้ว่ามันไม่ใช่เมื่อจิกเล็บลงบนอุ้งมือกลับรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม
Related chapters
เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 1
เสียงการสนทนาพาทีหลากหลายภาษาทั้งเยอรมัน สเปน อังกฤษ ฝรั่งเศสและอิตาลี ดังไปทั่วบริเวณห้องที่ถูกจัดขึ้นเป็นสถานที่แถลงข่าวภายในสำนักงานสีขาวอันโอ่โถงของศูนย์ปฏิบัติการอวกาศยุโรป เมืองดาร์มตัดช์ ประเทศเยอรมนี ท่ามกลางบุคคลมากมายทั้งนักวิทยาศาสตร์ นักศึกษาและเหล่านักข่าวไม่มีใครแม้สักคนสังเกตเห็นเจ้าของร่างสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซ็นติเมตรในชุดสูทสีดำสนิท ทว่าเรือนผมสีน้ำตาลเข้มประกายทองแดงถูกตัดจนสั้นเกรียนหากก็มิอาจบดบังรัศมีความหล่อเหลาเข้มคมที่ก้าวเข้ามาและหยุดพูดคุยกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยชั่วครู่ก่อนบ่ายหน้าไปยังอีกด้านหนึ่งของตึกสำนักงานที่อยู่ห่างออกไปจากสถานที่แออัดไปด้วยผู้คนไม่ไกล เจ้าของร่างสีแทนจัดทั้งสูงใหญ่และบึกบึนไม่รั้งรอจะเปิดประตูห้องเข้าไปด้านในเพื่อพบหญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ กำลังนั่งพลิกเอกสารบนเก้าอี้รับแขกอยู่เพียงลำพัง“แม็กซ์!” เจ้าของเรือนร่างระหงในชุดสูทสีเข้มตัดเย็บด้วยฝีมือคมเฉียบทุกกระเบียดอุทานเมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าใครเข้ามาในห้อง เธอรีบวางเอกสารในมือและลุกขึ้นอ้าแขนรับเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาถึงก็กอดใว้แน่นราวไม่ได้พบกันมาเนิ่นนาน”แม่ค
เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 2
“แม็กซ์...แม่คงห้ามลูกไม่ได้แล้วซีนะ” คลอเดียยิ้มแห้งแล้ง แต่แล้วก็ทำหน้าราวกับนึกอะไรได้“แล้วนี่...ลูกจะอยู่กับแม่ที่เยอรมันสักพักใช่ไหมจ๊ะ”“ผมคงต้องรีบกลับวันนี้ครับ เพราะให้คนเตรียมเครื่องบินไว้แล้ว”“ลูกจะกลับไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา...อย่างนั้นหรือ?”ฮอฟมันน์ส่ายหน้าน้อย ๆ โดยที่มารดาไม่ทันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างฉายวาบขึ้นมาบนดวงตาคู่นั้น“ผมจะกลับไปอยู่ที่บาฮามาสสักพัก ที่เกาะไดโอนีของผมไงครับแม่”“โอ!” คลอเดียขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้ความคิดบุตรชาย “แม่ไม่ชอบไดโอนีของลูกเลย ที่เกาะนั่นอันตรายจะตายไป”เธอกำลังบ่นถึงเกาะเล็ก ๆ ซึ่งอยู่เลยหมู่เกาะบาฮามาสเข้าไปในเขตทะเลลึกของมหาสมุทรแอตแลนติก ฮอฟมันน์ซื้อเกาะที่อยู่ห่างไกลผู้คนเอาไว้และเรียกมันว่า ไดโอนี ตามชื่อดาวเคราะห์ซึ่งเป็นหนึ่งในดวงจันทร์บริวารของดาวเสาร์ เธอไม่เคยย่างกรายเข้าไปเพราะรอบ ๆ อาณาบริเวณเกาะมีน้ำวนในหลุมสีน้ำเงินใต้สมุทร (Ocean Blue Hole) ซุกซ่อนอยู่ในที่ใดสักแห่งหนึ่ง ทว่าสถานที่ยิ่งมีภยันตรายมากเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าบุตรชายหัวขบถของเธอจะยิ่งโปรดปราณมันมากเท่านั้น“แม่ไม่เคยได้ยินหรือครับว่า ที่ยิ่งอันตรายก็ยิ่งปลอดภัย
เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 3
หญิงสาวยิ้มกว้างอวดฟันขาวเยบเป็นระเบียบขณะอีกฝ่ายชะโงกหน้าดูของที่เธอกุมไว้ในมือ“ข่าวดีอะไรกันที่ทำให้บุษมีความสุขได้ขนาดนี้”ปกรณ์ หนุ่มหล่อวัยยี่สิบแปดซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงเชฟระดับมิชลินของ เคป พาราไดส์ โรงแรมระดับห้าดาวริมหาดพัทยาออกอาการใคร่รู้เมื่อ บุษราคัม สาวสวยพนักงานต้อนรับบอกเขาเช่นนั้น“พี่อิงส่งจดหมายมาค่ะ แถมมีตั๋วเครื่องบินให้บุษไปหาเขาด้วย”“อะไรนะ! พี่อิงของบุษน่ะหรือ ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้”เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายบอกข่าวดีของเธอ หากช่างเป็นเรื่องน่าแปลกประหลาดสำหรับเขายิ่งนัก ปกรณ์รู้จักบุษราคัม สาววัยยี่สิบสี่ปีรูปร่างบอบบางและมีใบหน้าสวยหวานตั้งแต่เธอมาทำงานในตำแหน่งพนักงานประชาสัมพันธ์ของเคป พาราไดส์เขาไม่เพียงรู้จักหญิงสาวแค่ผิวเผิน แต่รู้ว่าเธอเป็นลูกของนายดาบตำรวจที่ประสบอุบัติเหตุสูญเสียขาไปข้างหนึ่งขณะปฏิบัติหน้าที่และมีพี่สาวแสนสวยเป็นนางแบบระดับอินเตอร์ทว่าไม่เคยเหลียวแลหรือให้ความช่วยเหลือครอบครัวที่มีเพียงบิดาและน้องสาวที่เมืองไทย อัญมณี เดินทางไปทำงานอยู่ต่างประเทศเป็นเวลาเกือบสองปีซึ่งการส่งข่าวมาในคราวนี้จะไม่ทำให้เขาแปลกใจอย่างไร
เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 4
“บุษลูกพ่อ” อาคมลูบศีรษะทุยของบุตรสาวก่อนเอียงหน้าจนขมับแนบลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย ชีวิตที่เหลืออยู่ของนายดาบวัยใกล้เกษียณก็ดูเหมือนจะเหลือเพียงบุษราคัม ลูกคนเล็กผู้มีอัธยาศัยอ่อนหวานและไม่เคยขัดใจผู้เป็นพ่อซึ่งต่างกันลิบลับกับพี่สาวที่ทั้งเอาแต่ใจ ทะเยอทะยานไม่เคยคิดถึงใครอย่างอัญมณี“บุษอย่าปิดกั้นตัวเองเรื่องความรักนะลูก พ่อแน่ใจว่าอาจมีใครสักคนที่จริงจังและอยากดูแลสาวน้อยของพ่อ...ปกรณ์ล่ะ เขาไม่พูดอะไรกับลูกบ้างเลยหรือ?”“ไม่ค่ะ”“ท่าทางเขาชอบลูกนะ พ่อว่าเขาก็ไม่เลวนักหรอก...ลูกว่าอย่างไร?”“ไม่มีความเห็นค่ะ”“อืม...”“หนูรักพ่อนะคะ”อาคมไม่กล่าวอะไรต่อนอกจากกอดตอบลูกสาว บุษราคัมอาจไม่เคยขัดความประสงค์บิดา ทว่าเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าภายใต้ท่าทีหวานอ่อนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าอัคนีที่ไม่หลอมละลายไฟ000000000เพียงก้าวแรกที่ย่างเหยียบลงจากเครื่องบินที่บรรทุกผู้โดยสารมาเต็มลำเรือเพื่อมุ่งหน้าสู่ดินแดนในฝันท่ามกลางทะเลแคริบเบียนในเขตมหาสมุทรแอตแลนติก บุษราคัมก็แทบสกัดความตื่นเต้นที่อัดอั้นเอาไว้ไม่ไหวเมื่อมาถึงสนามแนสซอของกรุงแนสซอ (Nassau) เมืองหลวงซึ่งตั้งอยู่บนเกาะนิว โพรวิเดนซ์ หนึ่งในหม
Latest chapter
