ภูธิปนั่งกัดกรามแน่นมองลูกสาวที่นั่งก้มกราบเท้าตัวเองที่พื้น และมือของเขาก็มีมือของภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากอย่างทิพย์มณีที่นั่งข้างๆ จับกุมไว้แน่น แม้จะโกรธลูกสาวมากแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อลูกสาวหมดทางจะไปแล้ว ภูธิปหันมามองหน้าภรรยาที่แหงนเงยมองตัวเองพอดีแล้วเอ่ยขึ้น
“ทิพย์คุยเองเถอะลูกสาวทิพย์ เพราะตั้งแต่ที่มันหนีตามผู้ชายไปทิ้งผู้ชายดีๆ อย่างพ่อแทคไป มันก็ไม่ใช่ลูกสาวพี่อีกแล้ว” เขาเอ่ยบอกภรรยาพร้อมดึงมือออกจากอุ้งมือเหี่ยวย่นของทิพย์มณีแล้วลุกขึ้นยืนและปรายตามองคนที่ก้มลงกราบเท้าตัวเองที่เงยหน้าขึ้นสบตาตัวเองทันที
“อย่าคิดว่ากลับมาอยู่ที่บ้านแล้วฉันจะให้อภัยแก นังลูกไม่รักดี สมน้ำหน้าโดนมันทิ้ง โดนมันหลอก” แม้จะพูดแบบนั้น แต่ในใจนั้นห่วงลูกสาวคนโตเหลือเกินเมื่อมองเห็นรอยฟกช้ำตามแขนตามหน้า
“พี่ภูไม่เอาไม่พูดแบบนี้กับลูกนะคะ ยังไงขวัญก็กลับมาแล้ว ยังไงขวัญก็เป็นลูกเรา ลูกเราพลาดไปใช่ว่าจะแก้ไขไม่ได้ เราคุ
“จอม!” เธอเรียกชื่อน้องสาวด้วยความโกรธพร้อมเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มตัวเองออกแรงๆ “คะ? สุดท้ายแล้วพี่ขวัญก็เห็นแก่ตัว จอมเสียใจที่มีพี่สาวแบบพี่” “ใช่ พี่มันเห็นแก่ตัว พี่ผิดเหรอที่พี่จะทำเพื่อลูกพี่” “พี่ไม่ผิด แต่ต้องไม่แย่งผัวน้องแบบนี้ ตอนนี้จอมกับพี่แทคเราเป็นผัวเมียกัน ไม่ใช่พี่ พี่ลืมไปแล้วรึไง พี่เป็นคนทิ้งตำแหน่งเมียพี่แทคไปเลือกผู้ชายติดการพนันคนนั้นเอง” “อย่าพูดถึงไอ้สารเลวนั่นจอม! พี่ไม่อยากฟัง ถ้าจอมไม่คืนพี่แทคให้พี่ พี่ก็จะแย่งเขากลับมา” พูดจบขวัญใจก็เดินจากไปทันที ส่วนจอมใจก็ได้แต่ยืนกำหมัดแน่นอยู่ที่เดิม เธอผิดหวังในตัวพี่สาวเหลือเกินตอนนี้ พี่สาวที่เคยแสนดีคนเดิมได้ตายไปแล้วจริงๆ สินะ ไม่มีอีกแล้วขวัญใจผู้ที่ตามใจน้องสาวและยอมน้องทุกอย่างคนนั้น พรรธน์ยศกลับมาถึงบ้านก็รีบเ
จอมใจมาร้านอาหารตามปกติ วันนี้พี่สาวเธอก็มาที่ร้านเหมือนกัน และคนที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมพี่สาวก็คือสามีของเธอนั่นเอง เธอเม้มปากแน่นฝืนยิ้มให้ทั้งสองเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหลังร้าน ส่วนพรรธน์ยศก็รีบสาวเท้าเดินตามจอมใจไปทางหลังร้านทันที ส่วนขวัญใจก็เดินตามไปติดๆ “เมื่อคืนไปนอนที่ไหน?” พรรธน์ยศถามเรื่องที่รบกวนตัวเองตลอดคืนจนนอนไม่หลับทันที “ทำไมคะ? จอมจะนอนที่ไหนมันก็เรื่องของจอม” เธอตอบกลับอย่างมีอารมณ์ขุ่นไม่แพ้กัน หึ! “คงไปนอนกับไอ้ชู้นั่นสินะ ถึงได้ปากดีแบบนี้วันนี้ บอกมาว่าไปนอนให้มันเอามาใช่ไหม เผียะ!” เสียงมือเล็กกระแทกใส่หน้าเต็มแรงทันทีที่เขาพูดจบ “ต่ำ! ในหัวพี่คิดแต่เรื่องต่ำๆ ถ้าคิดว่าจอมมีชู้ก็หย่ากันสิคะ หย่ากันเลย ไหนๆ พี่ขวัญคนที่พี่รักก็กลับมาแล้วนี่ ใช่ไหมคะพี่ขวัญ พี่ขวัญเองก็
“ยัยโง่!” เขาไม่รู้จะตอบอะไร เขารู้สึกเจ็บกับคำขอ ‘หย่า’ ของคนดื้อ ดื้อที่จะอยู่ข้างเขามาตลอด แต่ทำไมตอนนี้ถึงยอมแพ้แล้วล่ะ คนอวดดีปากเก่งก่อนหน้านี้ไปไหน คนที่ตะโกนบอกตลอดว่าจะไม่ยอมหย่า แล้วทำไมวันนี้กลับยอมแพ้เสียแล้วล่ะ มันน่านัก มันน่าลงโทษให้หลาบจำว่าหล่อนน่ะคือของเขา ไม่มีสิทธิ์จะขอ ‘หย่า’ ถ้าเขาไม่อนุญาต“ใช่ค่ะ จอมมันโง่ โง่ที่รักคนที่ไม่รักจอม โง่ที่รักคนที่เกลียดตัวเอง แต่ต่อไปนี้จอมจะตัดใจแล้วค่ะ จะไม่พยายามแล้ว เพราะความพยายามสองเดือนที่ผ่านมามันสูญเปล่า เพราะสุดท้ายแล้วคนที่พี่แทคต้องการก็คือพี่ขวัญอยู่ดี” เธอบอกเขาพร้อมกับก้มหน้าไปหาความอุ่นร้อนที่กำลังเหยียดตัวขยายใหญ่ขึ้นในตอนนี้‘ให้ตายสิ ยัยบ้านี่จะมายอมแพ้อะไรตอนนี้วะ เขาไม่มีทางหย่าหรอก ไม่มีทางแน่นอน ฉันไม่หย่ากับเธอแน่นอนจอม’ พรรธน์ยศพึมพำในใจด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับสูดปากร้องครางออกมาเมื่อปากน้อยเริ่มทำงานให้ความสุขความอุ่นร้อนกลางหว่
“อ่ะ...พี่แทคคะ จอม...อ่า...อื้อ” แล้วเธอก็ต้องครางกระเส่าออกมาเมื่อเขาก้มหน้าลงมาหาความเป็นสาวพร้อมดูดเลียความเป็นสาว ทั้งเขินทั้งอาย แม้เขาจะทำแบบนี้แทบทุกคืน แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี เธออายทุกครั้งยามเขาซุกหน้าและดูดเม็ดเกสรของตัวเอง“โอว์...หอมและหวานมาก น้ำของจอมหวานมากทูนหัว อ่า...หลั่งให้ผัวเยอะมาก อืม...เสียวก็ปล่อยออกมา พี่จะกินน้ำของจอมเอง อ่า...อืม”เรียวลิ้นสากลากถูไถกลีบสวาทพร้อมกับดูดเลียเม็ดเกสรอวบอูมสีสวยของคนตัวเล็กไปด้วย มือใหญ่ทั้งสองจับเรียวขาเล็กแยกกว้างไม่ให้เบียดแนบตัวเอง ก่อนจะดุนดันปลายลิ้นเข้าหาโพรงสวาทฉ่ำแฉะแล้วระรัวลิ้นเข้าออกซอยถี่ภายในของหล่อน เอวเล็กแอ่นเด้งไหวตอบสนองลิ้นยิ่งทำให้เขาคึกคะนอง“อ่า...พี่แทคยะ...อย่าทำร้ายจอมแบบนี้ อ่า...ไม่ไหวแล้ว ร้อน อืม...” ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตที่ผุดขึ้นเพราะแรงสวาทกลางลำตัว“อืม...ทำร้ายที่ไหน เนี่ยเขาเรียกว่าให้ความสุขต่างหากล่ะ อ่า...ไม่ไหวแล้ว หวานเหลือเกิน ไปให้ถึงนะ ทูนหัวของพี่” เขาถอดถอนลิ้นออกจากโพรงสวาทคับแน่นเปลี่ยนนำนิ้วแกร่งสอดแทรกทแยงเข้าไปแทนพร้อมเด้งเร่ากระแทกเป็นจังห
เมื่อทุกคนออกไปจากห้องของคู่บ่าวสาวหมดแล้วในตอนนี้ เหลือเพียงพรรธน์ยศ กรีฑา หรือแทค วัย 36 ปี ผู้บริหารบริษัทนำเข้ารถจากยุโรปรายใหญ่ของประเทศ แน่นอนในวันนี้เขาคือเจ้าบ่าว แต่เจ้าสาวนี่สิไม่ใช่คนที่เขาอยากแต่งงานด้วย หล่อนคือจอมใจ พรทิพย์ หรือจอม วัย 24 ปี ที่มาเป็นเจ้าสาวแทนเจ้าสาวตัวจริงของเขาในวันนี้ พรรธน์ยศมองไปยังเจ้าสาวในชุดลายลูกไม้สีขาวที่เคลื่อนตัวจากพื้นพรมขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มแล้วเม้มปากแน่น เขาเกลียดชังหล่อนที่กล้าเอาตัวเองมายัดเยียดให้เขาในค่ำคืนนี้ ทุกคนจัดการทุกอย่างโดยไม่ถามความสมัครใจของเขาที่เป็นเจ้าบ่าวเลยว่าต้องการจอมใจมาเป็นเจ้าสาวของตนไหม ถึงแม้ว่าขวัญใจ พี่สาวของหล่อนจะหนีไป ใช่ว่าเขาจะต้องแต่งงานกับคนเป็นน้องแทน งานแต่งงานมันยกเลิกได้ เขายอมอายดีกว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาชังน้ำหน้าตั้งแต่แรกเจออย่างหล่อน “ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนได้แล้ววันนี้” นั่นคือประโยคแรกที่เขาเอ่ยกับเจ้าสาวป้ายแดงของตนเองในวันนี้ “พี่แทคอาบก่อนจอมก็ได้ค่ะ” เธอบอกเขาเขินๆ เมื่อต้องอยู่กันตามลำพัง หึ! “ฉันจะไปอาบที่คอนโด” เขาตอบกลับสั้นๆ “แต่วันนี
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นมาช่วยแม่ครัวของบ้านเตรียมของใส่บาตรทำบุญเพื่อรอสามีแต่ง แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มา เธอได้ใส่บาตรคนเดียว ยอมรับว่าเสียใจเมื่อตื่นเช้ามาพ่อกับแม่ถามหาพรรธน์ยศ จะให้ตอบยังไงว่าเขาออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาไม่ได้ค้างที่บ้านด้วย ไม่ได้นอนที่ห้องหอ เขาไปค้างที่ไหนเธอยังไม่รู้ รู้แต่ว่าคอนโด แต่คอนโดไหนล่ะ เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสามีป้ายแดงตัวเองเลยสักอย่าง“จอมโอเคไหมลูก” ทิพย์มณีเอ่ยถามลูกสาวหลังจากทานมื้อเช้าอิ่ม“มีตรงไหนที่จอมบอกไม่โอเคบ้างคะแม่ทิพย์ แล้วตอนนี้พ่อภูกับแม่ทิพย์ได้ข่าวของพี่ขวัญรึยังคะ” เธอตอบและถามถึงเรื่องของพี่สาวไปด้วยในท้ายประโยค“อย่าถามถึงนังลูกไม่รักดีเลยจอม พ่อไม่อยากได้ยินชื่อของพี่สาวเรา” เป็นภูธิปเอ่ยตอบ เขาเจ็บใจและโกรธลูกสาวคนโตมากที่หนีงานแต่งงานไปกับผู้ชาย ซึ่งเขาเองก็เพิ่งรู้วันที่ขวัญใจหนีไปว่าเธอแอบมีแฟนอยู่ก่อนที่จะรับหมั้นกับพรรธน์ยศแล้ว“ใจเย็นๆ สิคะคุณภู ยังไงตอนนี้เราก็ต้องตามหายัยขวัญให้เจอ” คนเป็นภรรยาเอ่ยพร้อมลูบต้นแขนสามีเบาๆ เพื่อให้สามีอารมณ์เย็นลง“มันอยากไปก็ไป ไม่ต้องไปตามหามัน ดูซิ...มันจะไปได้กี่น้ำกัน นังล
“ผมจำได้ครับ และจำได้ดีว่าผมต้องแต่งงานกับลูกสาวบ้านพรทิพย์” เขาตอบท่าน เพราะคำพูดในวันนั้นที่เขาพูดกับพ่อก่อนจะสิ้นลมมันยังดังก้องอยู่ในความรู้สึก“ถ้าจำได้ก็ดี เพราะพ่อเราไม่ได้บอกว่าต้องเป็นหนูขวัญคนเดียว เป็นใครก็ได้ในตระกูลพรทิพย์ และตอนนี้เป็นหนูจอมที่เข้าพิธีกับเราแทนหนูขวัญ ถ้าลูกจำคำสัญญากับพ่อได้ แม่ก็สบายใจ แล้วทำไมถึงมาคนเดียว หนูจอมล่ะ” นางวกกลับมาถามถึงลูกสะใภ้อีกครั้ง“ก็อยู่บ้านของเขา” เขาตอบสั้นๆ เมื่อไม่รู้จะพูดอะไร เพราะแม่ก็พูดถูก เขาหนีไปก็ได้ แต่เขาเลือกจะเข้าพิธีแต่งงานเอง ซึ่งตัวเขาเองก็งงจนตอนนี้ทำไมต้องยอมด้วย ทำไมต้องยอมเข้าพิธีแต่งงานด้วยทั้งๆ ที่จะหนีไปหรือยกเลิกงานแต่งงานก็ได้“หมายความว่ายังไงพ่อแทค เมื่อคืนลูกไม่ได้อยู่กับน้องเหรอ?” นางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย“ครับ เมื่อคืนผมไปนอนที่คอนโด พอตื่นก็กลับมาทานข้าวเช้ากับแม่ฐาเนี่ยแหละครับ” เขาตอบหน้าตาเฉยแล้วก้มหน้าตักข้าวต้มในชามตรงหน้าทานต่อ“ลูกไม่ให้เกียรติน้องเลยนะแทคทำแบบนี้” นางตำหนิลูกชาย“การที่ผมไม่ได้นอนกับเธอคืนเข้าหอเป็นการไม่ให้เกียรติ ผมขอโทษด้วยครับ แต่ผมฝืนตัวเองอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ ครับแม่ฐ
พรรธน์ยศขับรถมาเรื่อยๆ จนมาถึงร้านอาหารไทยของเธอที่เป็นทางผ่านไปทางบริษัทของตนเองก็จอดเทียบรถกับหน้าร้านเธอเพื่อให้จอมใจได้ลงจากรถ ส่วนจอมใจก็เปิดประตูรถลงเงียบๆ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาลงไปเหยียบพื้นก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงกระด้างดังขึ้น “ไม่คิดจะขอบคุณสักคำเลยรึไง?” เป็นคนที่บึ้งตึงเงียบตลอดทางนั่นเองเอ่ยขึ้น “ขอบคุณค่ะพี่แทค” เธอหันมาเอ่ยขอบคุณเขาแล้วก้าวลงไปยืนข้างรถเต็มตัว แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูรถ เขาก็ตอบกลับมาอีกด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ “ถ้าฝืนก็ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ ปิดประตูรถได้แล้ว เสียเวลาฉันมากแล้ว” “ค่ะ ถ้าฝืนจะไม่พูดอีกค่ะ” แล้วจอมใจก็กระแทกปิดประตูรถยนต์คันหรูของพรรธน์ยศทันที ตึบ! “น่าเบื่อ!” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วก็ออกตัวรถไปทันทีด้วยความเร็วสูง ส่วนจอมใจก็ได้แต่เม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงมองตามหลังรถยนต์ที่แล่นจากไปด้วยแรงโกรธไม่พอใจของเจ้าของรถ เธอมองออกว่าเขาไม่พอใจเธอก่อนหน้านี้ หรืออาจจะไม่พอใจมาตลอดตั้งแต่รู้จักกันเลยก็ว่าได้ ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! ยังไม่ทันได้เดินเข้าร้านอาหารก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาจนต้องล้วงกระเป๋าค้นหาโทรศั