2. ภารกิจเหลือเชื่อ

โหวงเฮ้ง...แบบไหน จึงเหมาะสม

เป็นตำนานระดับพรีเมี่ยม...ขอยกนิ้วให้ที่ยังมีคนงมงายในยุคนี

--------------------------------

“เอ้า...นี่ชาเขียวมะนาว แก้หน้าแก่ก่อนวัย” เสียงใครไม่รู้เอ่ยขึ้นก่อนเอาแก้วพลาสติกทรงสูงพร้อมหลอดอยู่ในถุงหูหิ้วยื่นมาตรงหน้า

“อย่ากวนบาทา ยิ่งกลุ้มอยู่” เสียงหญิงสาวตอบไม่มองหน้าแต่เอามือกุมขมับ เธอนึกว่าเป็นเพื่อนฝึกงานในแผนกไอทีที่ยังช่วยแก้ไขวิดีโอที่ต้องนำเสนอบ่ายนี้ไม่สำเร็จ

“นี่...บาทา เอาเลย” เสียงอีกฝ่ายยกเท้าเตะที่ขาเก้าอี้หญิงสาว ทำให้เธอสะดุ้งจากใจลอย ลุกขึ้นยืนเงยหน้าขึ้น

“เฮ้ย...นายมาทำอะไรแถวนี้ ไอ้แก๊งมิจฉาชีพ...!!!” กังสดาลส่งเสียงตกใจ เธอเผลอด่าออกไปแรงมาก

“ตามเธอคนเมื่อวานมาถึงนี่ล่ะมั้ง” เขายังทำเสียงยั่วเธอต่อ

“เฮ้ย... วันนี้จะตามไปหลอกถึงบ้านล่ะสิ” กังสดาลใจเต้นกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“เอาชาเขียวไปดื่มให้สดชื่นก่อน...นี่หน้าเหี่ยวแก่ล่ะ” คำพูดของเขาถึงกับทำให้เธอสะดุ้ง เธอรีบเปิดกระเป๋าหยิบกระจกพับอันเล็กออกมาส่องดู

“เออ...อย่ามายุ่ง” เธอปัดแก้วน้ำหกต่อหน้าชายหนุ่ม ลุกเดินหนี กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากร้านทันที

กังสดาลมีเวลาเหลืออีกแค่สองชั่วโมงก่อนที่จะนำเสนอสรุปการฝึกงานให้กับแผนก

พี่เลี้ยงได้แจ้งแล้วว่าบ่ายสองโมงครึ่งเธอต้องเตรียมตัวให้พร้อม

กังสดาลนึกถึงวันนี้ซึ่งเป็นการทำงานวันสุดท้าย ใจเธอห่อเหี่ยวกระวนกระวายตั้งแต่มาถึงที่ทำงานตอนเช้า รู้สึกสงสารย่าที่เธอทำกับข้าวอย่างลวกๆ เพื่อรีบจัดการไฟล์ที่ผิดพลาดเกือบทั้งคืน

“ย่าคะ กับข้าวพรุ่งนี้หนูขอทำเตรียมให้คืนนี้เลย เพราะมีงานต้องเตรียม ต้องรีบออกแต่เช้า” หญิงสาวมองหน้าย่าอย่างวิงวอน

“เออ... หน้าตาแกเหมือนแย้เข้าไปทุกวันแล้ว” ย่าวัยเกือบ80ปี ที่เลี้ยงดูหลานมาตั้งแต่พ่อแม่เธอเสียชีวิตไป

“ค่ะ...ไว้คุยกันนะคะ หนูทำกับข้าวไว้แล้ว พรุ่งนี้ย่าดูแลตัวเองนะ”

----------------

“เอ้า...ยังไม่เตรียมตัวอีก ไปแต่งหน้าให้ดูสดใสกว่านี้”เสียงคุณบิวพี่เลี้ยงของกังสดาลเดินมาทัก ขณะเห็นสาวน้อยรวบผมเรียบเป็นหางม้าเผยหน้าผากมีผมม้าบางๆ แซมระหว่างคิ้วที่ขมวดยุ่งเหยิง หน้าตามันเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดตรงพวงแก้มอมชมพู

“ค่ะ...พี่  เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ” ใจเธอลอยไปถึงวันวาน

“ทำไม...ตื่นเต้นมากเลยรึ” พี่บิวของเธอเอ่ยถามอย่างสงสัย

“วิดีโอที่นำเสนอมันเกิดอะไรไม่รู้ แกล้งกันชัดๆ ขี้เกียจเฉยเลย”

“เอ้า...เฮ้ย ก็ไม่มีอะไรให้ประเมินนะสิ แค่ตัวหนังสือบนพาวเวอร์พอยท์นำเสนอ มันไม่ค่อยเวิร์คหรอกนะ...เบล” เสียงร้องเอ้าของอีกฝ่ายทำสาวน้อยฝึกงานพลอยหวั่นใจ

“ได้ข่าวว่า ท่านรองประธานจะเข้ามาประเมินนักศึกษาฝึกงานทุกคนด้วยนะ”

“โห...ตายแน่ๆ เลย...พี่” เสียงร้องของกังสดาล ทำอีกฝ่ายกระสับกระส่าย

“ไปตามคุณโจ้ไอที มาช่วยเดี๋ยวนี้ ไม่มีเวลาแล้วนะ...” เสียงพี่บิวสั่งสาวน้อยทันที

แต่แล้วเวลาผ่านไปจนเกือบใกล้เวลาก็ยังแก้ไขอะไรไม่ได้ กังสดาลพลาดจริงๆ เหมือนเธอไปกดเซฟไฟล์ผิดพลาดโดนปุ่มอะไรไม่รู้ หญิงสาวเริ่มประสาทเสีย กังสดาลกุมขมับ นึกในใจตลอดจะแก้ปัญหายังไงดี

“เบล...ถึงเวลาแล้ว” เสียงพี่เลี้ยงเรียกกังสดาล เพื่อนนักศึกษาฝึกงานที่เดินออกมาจากห้องประชุม บ่นอุบว่าโดนแก้งานเกือบหมดทั้งไฟล์ แล้วเธอคงถูกประเมินไม่ต่างจากเพื่อนคนนี้แน่ๆ

“สวัสดีกรรมการทุกท่านค่ะ...ดิฉันกังสดาล นักศึกษาฝึกงานแผนกประชาสัมพันธ์” เสียงกังสดาลกำลังทักทายเพื่อเปิดการนำเสนอ เธอกำลังก้มหน้าอยู่ตรงโพเดียมเพื่อกดปุ่มรีโมทเปิดพาวเวอร์พอยท์ขึ้นจอ

“ก่อนอื่น ดิฉันต้องขอประทานโทษที่ทำวิดีโอเก็บภาพการทำงานมาทั้งหมดสูญหาย เป็นเหตุการณ์ซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้น ขอรับผิดชอบทั้งหมดหากกระทบกับเพื่อนคนอื่นที่มาร่วมฝึกงานด้วยกันสำหรับสามเดือนครึ่งนี้” หญิงสาวทำหน้าสำนึกผิดอย่างรุนแรง

“ขอเริ่มจากการทำงานนอกสถานที่ก่อนแล้วจะกล่าวถึงการทำงานในสำนักงาน โดยมีเบื้องหลัง หลักการและเหตุผล ประโยชน์ของการฝึกงานที่เป็นกรณีศึกษาต่อองค์กรที่จะนำไปปรับปรุงต่อไป”

กังสดาลกล่าวนำเสนออย่างช้าๆ ไล่เรียงทั้งหมด มีรูปภาพประกอบการบรรยายที่ขึ้นบนจอเพื่อให้กรรมการทุกคนประเมิน เธอเดินแจกเอกสารประกอบการบรรยาย ให้กับทุกคนพร้อมใบประเมินที่ทางสาขาวิชาได้ส่งมาให้ แล้วเธอก็มาหยุดชะงักมือสั่น มองหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เพิ่งส่งน้ำชาเขียวให้เธอที่ร้านอาหาร เขามาทำอะไรอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาสวมแว่นตากรอบสีดำเหมือนผู้ทรงคุณวุฒิปกปิดแววตาที่ดูเฉยชา สีหน้านิ่งเงียบสุขุมไม่มีทีท่าเหมือนที่เคยเจอกันก่อนหน้านี้ ซึ่งเหมือนคนกะล่อนหลอกลวง

“ทำไม...ยังตามมาหลอกหลอนถึงที่นี่อีก” เธอพูดพึมพำเบาๆ เหลือบมองใบหน้าของเขานึกสงสัยว่าเขามาทำอะไรอยู่ที่นี่

กังสดาลใช้เวลาการนำเสนออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ช่วงสุดท้ายเป็นข้อซักถามจากกรรมการ เธอถูกซักจากนายคนนั้นเป็นคนสุดท้าย

“บอกให้เข้าใจหน่อยว่า การเป็นนักประชาสัมพันธ์ ไม่ควรเสียมารยาทเรื่องอะไรบ้างเวลาอยู่ต่อหน้าคนที่พบกันครั้งแรก” คำถามนี้แทงใจเธอเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที ทำหญิงสาวหน้าชาเปลี่ยนสี เพราะเหมือนด่าเธอกลับอย่างตรงๆ แรงๆ

กังสดาลตอบอย่างตะกุกตะกัก เธอจิตตกขณะเดินออกจากห้องประชุมอย่างไร้เรี่ยวแรง ถูกตอกกลับทุกข้อที่เธอตอบคำถามนายคนนั้นไป เธอเบลอแทบจำอะไรไม่ได้เลยว่า นายคนที่ใส่กรอบแว่นดำนั้นแนะนำเธออย่างไร จำได้อยู่คำพูดท่อนเดียวทั้งหมดในที่ประชุม

“ไม่ผ่าน...พรุ่งนี้ไปพบผมที่ห้องทำงาน” กังสดาลนึกถึงความวิบัติกำลังเกิดขึ้น หน้าเธอซีดจนไม่เห็นสีเลือด กรรมการทุกคนมองหน้ากันอย่างเห็นด้วยเพราะประธานในการสรุปผลคือนายคนนี้

กังสดาลนั่งซึมอยู่ที่โต๊ะทำงานจนได้เวลาเลิกงาน ทุกคนที่แผนกกลับไปกันหมดแล้วเหลือเธอไว้กับแม่บ้าน ทั้งที่คุณบิวมาพูดปลอบใจว่า ไม่เป็นไรสามารถแก้ตัวได้อีกหนึ่งครั้ง

หากเธอต้องติด F สำหรับการฝึกงาน เป็นโปรไฟล์ไปสมัครงานที่ไหนใครจะรับ ถูกย่าบ่นเป็นปีเป็นชาติ เงินทองที่จะส่งตัวเองเรียนรวมทั้งทุนที่ได้คงจบกัน ไม่พอสำหรับเทอมต่อไปหากเทอมนี้เธอไม่ผ่านวิชานี้

 กังสดาลกลับถึงบ้านน้ำตาซึม เปิดประตูเห็นย่ากำลังนั่งรอเธออยู่ที่ตรงห้องรับแขก มองมาที่หลานสาวอย่างสงสัย ใบหน้าของเธอซีดขาวเหมือนไม่มีจิตใจหมดสิ้นเรี่ยวแรง

“ย่าคะ หนูขอโทษ วันนี้พลาดจริงๆ หนูไม่ผ่านค่ะ” ย่าได้ยินสาวน้อยตอบเสียงสั่นๆ ทั้งน้ำตา

“ฉันสังหรณ์แล้ว เมื่อวานแกทำกับข้าวอย่างซังกะตาย” ย่าถอนหายใจ

“ช่างมัน ไม่ต้องทำกับข้าว สั่งมากิน เอาเงินย่าไปซื้อ” เหมือนวันนี้ย่าใจดีสุดๆ ตั้งแต่เห็นท่านมา

เธอสั่งอาหารเบาๆ ประเภทสลัดผักไข่ต้ม และปลาไหลย่างที่ย่าชอบ ส่วนน้ำเต้าหู้และเต้าทึงร้อนย่าบอกว่าเอาไว้กินตอนดึก เผื่อกังสดาลกินมื้อเย็นไม่ลง

หลังจากเก็บครัวและอาหารที่เหลือใส่ตู้เย็น เธอเดินขึ้นห้องชั้นบนปิดประตู ล้มตัวลงนอนบนเตียงเอามือก่ายหน้าผาก

“พรุ่งนี้ นายคนนั้นจะเรียกเธอไปทำไม” สาวน้อยบ่นกับตนเอง

“ดันไปด่าเอาไว้ เลยแกล้งให้ไม่ผ่าน...ซวยจริงๆ” หญิงสาวถอนหายใจ

“พรุ่งนี้...จะมาไม้ไหนอีกกันเนี่ย” เธอคิดไม่ตก

วันรุ่งขึ้นกังสดาลมาถึงที่ทำงานก่อนเวลานัดบ่ายสามโมงครึ่ง หญิงสาวผลักประตูห้องทำงานที่มีป้ายระบุตำแหน่งรองประธานฝ่ายบริหารเข้าไปอย่างทะมัดทะแมง ตัวตั้งตรงอย่างกระฉับกระเฉงมั่นอกมั่นใจ เขาเชิญเธอให้นั่งที่โซฟารับแขกถัดไปจากโต๊ะทำงานด้านซ้าย หน้าตาเรียบเฉยไม่สนใจกับท่าทีของสาวน้อยที่กำลังประเมินสถานการณ์

“ตกลงว่าไง...” เขาถามคำถามที่ไม่มีประเด็น

“ยังไงคะ...”

“จะต้องให้ทวนคำถามอีกกี่ครั้ง” น้ำเสียงของชายหนุ่มเหมือนจงใจแกล้งเธอ

“ดิฉันไม่ทราบว่า...ท่านหมายความว่าอะไร” เธอเถียงทันที

“อ่านกระดาษที่ให้ไปรึยัง” เขาเอ่ยถึงโน้ตใบนั้น

“อ่านแล้วค่ะ...” เธอจ้องหน้าและแววตาของเขา

“ตกลงไหม แค่หนึ่งวัน ค่าจ้างมหาศาล”

“เวอร์ไปไหมคะ...งานอะไรยังไม่รู้เลย” เธอซัดกลับทันที

“สี่โมงเย็น...เราจะไปหาคนคนหนึ่ง...”

“หมอดูโหวงเฮ้ง” เขากล่าวสั้นๆ จ้องหน้าเธอ

“ฮะ...ขออนุญาตนะคะ...คนรุ่นใหม่อย่างท่านนี่นะ เชื่อหมอดู” หญิงสาวเผลอทำเสียงเยาะเย้ย

กังสดาลออกจากออฟฟิศพร้อมชายหนุ่มหลังจากที่พูดคุยกันไม่กี่คำ เขาสอบถามเธอว่าเหลือกี่เทอมหลังจากที่จะสำเร็จการศึกษา กังสดาลตอบสั้นๆ ว่าถ้าเธอถูกประเมินไม่ผ่านการฝึกงานจะต้องกลับไปซ้ำวิชานี้อีกหนึ่งเทอม เขานิ่งฟังเธอตอบเฉยเมย

คนขับรถที่เคยเจอกันที่ร้านสตูดิโอชุดแต่งงานเดินมาเปิดประตูรถมองเธออย่างยิ้มๆ ชายหนุ่มบอกแค่ชื่อของคนที่จะไปพบ คนขับรถพยักหน้ารับคำทันที น่าจะเคยไปที่แห่งนี้มาก่อนแล้ว พอรถมาหยุดอยู่หน้าสำนักงานแบบโฮมออฟฟิศที่มีป้ายชื่อของหมอดูคนนี้ติดอยู่ด้านหน้า เธอจึงรู้ทันทีว่าหมอดูคนนี้มีชื่อเสียงในแวดวงระดับไฮโซ

“คุณลุงครับ...คนนี้โอเคไหม” ชายหนุ่มถามชายสูงวัยอายุราวหกสิบเศษทันที

“คนนี้หน้าผากสูงมน มีไฝเม็ดตรงกลาง เรียกว่าตาที่สาม” ชายหมอดูทักเมื่อสำรวจใบหน้าของกังสดาล

“ดีไหมครับ” เขาถามอย่างร้อนรน

“ขอวันเดือนปีเกิด เวลาเกิดด้วยครับ” หมอดูหันมาถามกังสดาล

“ขอโทษนะคะ คุณลุง ดิฉันว่าเป็นความลับค่ะ” หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจเพราะยังไม่รู้เลยว่า ที่เธอถูกพามานี่มันอะไรกัน

“ทำไม...คุณผู้ชายให้ผมดูคู่ครองว่าดวงสมพงศ์ไหม โหวงเฮ้งเข้ากันได้ไหม” ลุงหมอดูกล่าวอย่างสงสัย”

“เหรอคะ...ไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย” กังสดาลสวนกลับทันที แล้วเธอถูกชายหนุ่มดึงข้อศอกเหมือนสะกิดให้เธอเงียบ

“ถ้าคุณไม่อยากให้คุณผู้ชายรู้ ส่งข้อมูลมาที่ไลน์ผมได้” หมอดูส่งนามบัตรให้หญิงสาว เธอเอามือถือขึ้นมาแสกน QR code และเข้าไปทักทายกับลุงหมอดู

“ไลน์หนู...ชื่อ เบลลานะคะ” กังสดาลตอบแล้วเธอเขียนลงไปว่า ขอคำตอบแบบส่วนตัวไม่ต้องให้คุณผู้ชายรู้ก่อน

ขณะทั้งสองคนเดินออกมาที่รถ ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจที่หมอดูมีทีท่าให้ความเป็นกันเองกับหญิงสาว เขากล่าวขึ้น

“ผมว่าลุงหมอดู คงพอใจคุณนะ”

“ภารกิจ...คืนนี้กลับไปคิดดู...” เขากำชับเหมือนเร่งรัดเธอ

“อะไรคะ...ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไร” สีหน้าของหญิงสาวลังเล

“เป็นเจ้าสาวคืนแรก ...ต่อสัญญาปีต่อปี”

“ฮะ...งานอะไรของคุณอีกนี่ ไปหลอกใครล่ะ” เธอสวนกลับเลย

“ให้ผม...ไม่ใช่คนอื่น”

“ค่าจ้างเท่าไหร่”

“สามล้าน ไม่ต้องทำอะไร...ง่ายจะตาย” เขาพูดเบาๆ ขณะมองหน้าเธอ

“ไม่เคยรู้จักกันนี่นะ...ฟอกเงินไหม”

เธอกลับถึงบ้านนึกถึงเรื่องที่สุดประหลาด พึมพำกับตนเองอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่ม

“โหวงเฮ้ง...แบบไหน จึงเหมาะสม

เป็นตำนานระดับพรีเมี่ยม...ขอยกนิ้วให้ที่ยังมีคนงมงายในยุคนี้”