บทที่ 29 Specialty Coffee

Specialty Coffee

               ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยจุมพิตที่แก้มขวา เมื่อลืมตาดูก็เห็นพี่วศินอยู่ในชุดพร้อมออกเดินทางแล้ว ผมคิดว่าตัวเองตื่นสายจึงผุดลุกขึ้นนั่ง ทว่าความปวดร้าวที่บั้นท้ายร่วมกับฝ่ามือใหญ่ของพี่วศินกลับยันกายผมให้นอนลงบนเตียงเหมือนเก่า

               “นอนเถอะเจ้าหมา เดี๋ยวพี่ไปที่ดินเอง”

ผมยังเมาขี้ตา กึ่งเป็นห่วงกึ่งดีใจจึงจับมือเขาเอาไว้ “จะดีเหรอ”

“ดีสิ พี่ไปไม่นานก็กลับแล้ว” เขาว่า “ให้หมิงพักดีกว่า เดี๋ยวจะสะบักสะบอมเกิน”

“รู้ตัวเหมือนกันนะว่าเล่นผมซะเยิน”

“ก็เราชอบไม่ใช่เหรอครับ”

“ชอบที่สุด” ผมยิ้มเผล่ทั้งที่ตายังปิด

&l