อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนเห็นได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพื้นใต้เท้าของเขา สีหน้าก็เหมือนกับเห็นผีComment by suphirat boonrin: เพราะทุกครั้งที่ชายชราเดินไป ก็จะฝังรอยเท้าลึกไว้บนพื้น และรอยเท้าฝังทะลุไปสามส่วนของพื้นคุณพระ!นั้นมันเป็นพื้นหินอ่อนเลยนะ!หลังจากชายชราเดินเข้ามา หงว่านสุ้ยก็แสดงความเคารพและพูดว่า "ปรมาจารย์ซุน เกิดเรื่องแล้ว"ปรมาจารย์ซุนคนนี้เป็นปรมาจารย์วนยุทธโบราณ ถูกไล่ล่าฆ่าฟันในช่วงปีแรก ๆ และบังเอิญได้รับการช่วยเหลือจากหงว่านสุ้ยไว้ หลังจากฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บแล้ว ก็อยู่เคียงข้างหงว่านสุ้ยมาตลอด เพื่อปกป้องเขาซึ่งถือเป็นการตอบแทนบุญคุณหลายปีที่ผ่านมา หงว่านสุ้ยไม่เคยเปิดเผยถึงความแข็งแกร่งของปรมาจารย์ซุน แต่ตอนนี้เพื่อจัดการกับฉู่เฉิน เขาจําเป็นต้องเปิดเผยมันออกมาปรมาจารย์ซุนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองฉู่เฉินComment by suphirat boonrin: ผู้ชมทั้งหมดมองฉู่เฉินด้วยสายตาที่มองศพผู้เชี่ยวชาญตัวจริงมาแล้วไอ้เด็กคนนี้ตายอย่างเขียดแน่!ยังไงซะ คนคนนี้ก็สามารถสร้างรอยเท้าบนพื้นได้ หากเหยียบไปบนร่างกายของคน มันคงจะกลายเป็นรูโบ๋แน่หงเจี
“ปะ….ปรมาจารย์ฉู่ เข้าใจผิด นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด”หงว่านสุ้ยคุกเข่าอยู่บนพื้น เหงื่อเย็นไหลออกอย่างบ้าคลั่ง กลัวจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างเขาเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับฉู่เฉิน ในเวลานั้นเขายังคิดกับตัวเองว่าจะไม่มีวันขัดใจกับบุคคลเช่นนี้แต่เขาไม่เคยฝันเลยว่าปรมาจารย์ฉู่คนนี้จะมาที่พื้นที่ของเขาจริง ๆ และลูกชายของเขายังไปยั่วยุเขาอีกและหลังจากเห็นท่าทางของเขา ผู้คนที่อยู่ข้างๆ ก็สมองขาวโพ้นจนว่างเปล่าหงเจียเชากําลังจะพูด แต่หลังจากสบกับสายตาอาฆาตของหงว่านสุ้ยแล้ว ก็ไม่กล้าพูดอีกแม้แต่คําเดียว"เข้าใจผิด?"มุมปากฉู่เฉินยกขึ้นราวกับเยาะเย้ย "เมื่อกี้คุณหงตะโกนว่าจะตัดมือของฉัน ทําไมผ่านไปแปบเดียวมาถึงบอกฉันว่าเข้าใจผิดแล้วล่ะ?"หงว่านสุ้ยรู้ดีว่าหากเขาไม่แสดงความสำนึกผิดในวันนี้ เขาอาจจะตายไม่ดีแน่เขากัดฟันแล้วพูดว่า "ปรมาจารย์ฉู่ สุนัขไม่มีตาไม่รู้จักภูเขาไท่ซานและไปยั่วยุท่าน ผมเป็นพ่อที่สอนลูกไม่ดี หากจะฆ่าก็ฆ่าหงคนนี้เถอะ""แค่ขอให้ปรมาจารย์ฉู่ปล่อยลูกชายผมไป แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยทําอะไรที่เป็นอันตรายต่อสังคมรอบข้างเลย"คํ
ฉู่เฉินพูดว่า "ฉันอยากให้แกไปตามหาที่อยู่ของสองสิ่งนี้มาให้ฉัน นั่นคือดอกเทียนหลิงและโสมโลหิตอายุร้อยปี"แม้ว่าก่อนหน้านี้พี่หงบอกวว่าข่าวโสมโลหิตร้อยปีและดอกเทียนหลิงปรากฏออกมาที่จิงโจว แต่รายละเอียดที่เฉพาะเจาะจงนั้น เธอเองก็ไม่ทราบและหงว่านสุ้ยในฐานะหัวโจกของจิงโจว เส้นทางข่าวสารย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้วหงว่านสุ้ยอุทานขึ้นทันทีว่า "ปรมาจารย์ฉู่ก็มาเพื่อโสมโลหิตร้อยปีด้วยเหรอครับ?""แกรู้ที่อยู่ของมันเหรอ" ดวงตาของฉู่เฉินเป็นประกายหงว่านสุ้ยอดไม่ได้ที่จะมองปรมาจารย์ซุนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพยักหน้าว่า "โสมโลหิตร้อยปีที่คุณต้องการจะปรากฏออกมาในการประมูลสมุนไพรในจิงโจวในวันพรุ่งนี้ เวลาสิบโมงเช้าและที่โรงยาโบราณ""โรงยาโบราณ?" ฉู่เฉินขมวดคิ้ว"ไม่เลวนิ"หงจวี่เหว่ยพูดว่า "โรงยาโบราณเป็นหัวขบวนของตลาดยาสมุนไพรจิงโจวของผม เจ้าของชื่อกู้ไป่ชวน ได้รับการยกย่องว่าเป็นราชาโอสถแห่งจิงโจว ในมือมีกลุ่มเก็บยาพิเศษกลุ่มหนึ่ง มีคนเป็นพันไม่เพียงแต่สามารถเก็บยาได้ แต่ยังฆ่าคนได้ด้วย เกือบจะผูกขาดตลาดสมุนไพรของจิงโจว"จู่ๆ ฉู่เฉินก็ตระหนักได้ว่าหงว่านสุ้ยมองเขา ท่าทางอยากพูดแล้วหยุดพูด"คุณอ
สีหน้าของปรมาจารย์ซุนก็เปลี่ยนไป เขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นว่า "ใช่แล้ว ตระกูลจินในฐานะตระกูลของนักรบโบราณแห่งจิงโจว หากมองลงมาที่พวกเราเหมือนเทพเจ้า มีข่าวลือว่าบรรพบุรุษของตระกูลจินสงสัยว่าเป็นปรมาจารย์วรยุทธ ถ้าตระกูลจินเข้ามาแทรกแซง แม้แต่ปรมาจารย์ฉู่คนนี้ก็ต้องกลับบ้านมือเปล่า""อย่างไรก็ตามนี่ก็เป็นโอกาส หวังว่าปรมาจารย์ฉู่จะไม่ธรรมดาเหมือนข่าวลือจริง ๆ"หงว่านสุ้ยส่ายหัว……เมืองหนานเจียง คฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลข 1 ฉินปิงเยว่เดินออกจากรถพร้อมกับหนิงชิงเสว่"ชิงเสว่ นี่ก็คือที่ที่คุณฉู่อาศัยอยู่" ฉินปิงเยว่พูดด้วยรอยยิ้มหนิงชิงเสว่เงยหน้าขึ้น มองไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอที่หรูหราที่สุดในหนานเจียง สีหน้าของเธอก็มีหลากหลายอารมณ์อย่างไม่น่าเชื่อภาพในอดีตปรากฏขึ้นอีกครั้งในความคิดของเธอเธอยังจำครั้งแรกที่เธอได้พบกับฉู่เฉินได้ เขามาที่บ้านของเธอพร้อมกับใบทะเบียนสมรสตอนนั้นเธอต่อต้านการหมั้นหมายครั้งนี้มาก และดูถูกฉู่เฉินในทุกคําพูดต่อมาเพื่อรักษาคุณปู่ เธอได้รู้จากฉู่เซียงตงว่า "แพทย์เซียนแห่งกุ่ยเหมิน" อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ตรงหน้าเธอเธอกับพานอวิ๋นเข้
ป้าหลานตัวสั่นและรีบเอื้อมมือไปข้างหน้า เพื่อถกแขนเสื้อซ้ายของหนิงชิงเสว่ ทันใดนั้นก็พบว่าข้อมือของหนิงชิงเสว่มีปานสีแดงขนาดเท่าถั่วแดงอยู่ครู่ต่อมาเธอกอดหนิงชิงเสว่ไว้แน่น และสะอึกสะอื้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: "ชิงเสว่นั่นคือเธอจริงๆ คือเธอจริงๆ ... "เป็นเด็กผู้หญิงคนนี้แน่!เธอจำไม่ผิดเพราะตอนที่ตัวเองได้เก็บเธอกลับมาจากอ่างไม้ริมทะเลสาบในปีนั้น ก็พบว่ามีปานสีแดงบนมือของเธอ"ป้าหลาน หนูขอโทษ เสี่ยวเสว่ช่างไร้ประโยชน์นัก หลายปีมานี้ตามหาป้าไม่เจอเลย...""เด็กน้อย ไม่ร้องไห้ ป้าหลานสบายดี แถมป้าหลานยังได้เจอเธออีก แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว"ทั้งสองกอดหัวร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้ ทำให้ฉินปิงเยว่และเฉินเหม่ยหรูที่ได้ยินเสียงตามเข้ามาก็ตาแดงก่ำพี่หงซึ่งรับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของฉู่เมิ่งเหยาได้ยินเสียงโกลาหลที่ชั้นล่างจึงออกมาถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"ป้าหลานกลับมาได้สติอีกครั้ง พยุงหนิงชิงเสว่ขึ้นพร้อมน้ำตาไหลอาบเต็มหน้า "เสี่ยวเสว่ เร็วเข้า... ไปหาพี่หกของเธอเร็ว เธอ... เธอใกล้ไม่ไหวแล้ว"หนิงชิงเสว่รีบขึ้นไปชั้นบน และแม้ว่าพี่หงอยากจะหยุดเธอ ป้าหลานก็ตามมาและพูดว่า "นังหนู เธอเป็นน้อ
"ใช่""น้องเสี่ยวสือโถวแบกภาระคนเดียวไว้มากเกินไปแล้ว ฉัน... ฉันเลยอยากช่วยแบ่งเบาเขาบ้าง""และอาการป่วยของพี่หก คนที่เป็นน้องสาวอย่างฉันก็มีต้องหน้าที่ทําให้ดีที่สุดด้วย"หนิงชิงเสว่มีสีหน้ามุ่งมั้นฉินปิงเยว่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "แต่ฉันได้ยินมาว่าจิงโจวยุ่งเหยิงวุ่นวายใหญ่โตมาก และเธอเองก็ไม่รู้ที่อยู่ที่แน่นอนของคุณฉู่อีก แล้วเธอจะไปหาเขายังไง?""ยิ่งกว่านั้น เธอเป็นแค่ผู้หญิงอีก ถ้าตกอยู่ในอันตรายที่นั่นจะทํายังไง?"หนิงชิงเสว่พยักหน้า "ฉันรู้ ดัง... ดังนั้นฉันจึงอยากยืมสร้อยข้อมือบนข้อมือของเธอไง""เธอวางใจได้ ฉันจะคืนให้เธอทันทีเมื่อฉันกลับมา"เธอทําหน้าวิงวอนฉินปิงเยว่ลังเลเล็กน้อย และก้มหน้ามองสร้อยที่ข้อมือที่เหลือลูกปัดเพียงสามเม็ดเท่านั้น นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่คุณฉู่มอบให้เธอ มันมีค่ามาก แถมยังช่วยชีวิตเธอเอาไว้ด้วยเธอไม่เต็มใจที่จะมอบมันให้คนอื่นจริง ๆเมื่อเห็นอย่างนั้น หนิงชิงเสว่ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "ในเมื่อเธอไม่เต็มใจ งั้นก็ช่างมันเถอะ"เธอหันหลังกลับเพื่อจะเดินจากไป“ชิงเสว่ เดี๋ยวก่อน”ฉินปิงเยว่หยุดเธอไว้ กัดริมฝีปากก่อน และจากนั้นจึงถอดสร้
ชายโรคจิตหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีและโทรหาไปยังปลายสาย เพื่อสนทนาไม่ช้า หญิงวัยกลางคนที่เดินอย่างงุ่นง่ามก็มาพร้อมกับบุหรี่ชายโรคจิตกระซิบข้างหูเธอสองสามคํา และบางครั้งก็ชี้ไปที่หนิงชิงเสว่ที่อยู่ไกลออกไปหลังจากทั้งสองต่อรองราคากัน หญิงวัยกลางคนก็รับเงิน 5000 บาท ก่อนที่จะทิ้งก้นบุหรี่และเดินเข้าไปหาหนิงชิงเสว่หนิงชิงเสว่กําลังกินหมั่นโถวอยู่ ทันใดนั้นก็มีคนตบไหล่เธอจากด้านหลังเธอหันหน้ากลับไป ก็เห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยิ้มให้เธอ "เธอไม่ใช่นกนางแอ่นของบ้านชุนฮวาเหรอ?""สวัสดีค่ะ คุณคงจำคนผิดแล้ว" หนิงชิงเสว่ขมวดคิ้ว"ไม่ใช่มั้ง? ฉันเคยเห็นเธอ เธอชื่อสวี่ชุนเหยีนไม่ใช่เหรอ" หญิงวัยกลางคนกระซิบ"ขอโทษค่ะ คุณจําคนผิดแล้ว ฉันไม่ได้แซ่สวี่" หนิงชิงเสว่พูดอย่างเย็นชา"ฉันไม่เชื่อจนกว่าเธอจะเอาบัตรประชาชนออกมาให้ฉันดู" หญิงวัยกลางคนพูดอย่างไม่ย่อท้อหนิงชิงเสว่ระงับความโกรธเอาไว้ ยื่นบัตรประชาชนให้เธอดู แล้วก่อนดึงเอากลับมาพูดว่า "ตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหม?"“เพี้ยะ!”ทันใดนั้น หญิงวัยกลางคนก็ตบหน้าเธอและด่า "ฉันจะตีคนหน้าด้านอย่างแกให้ตาย!""นี่คุณทําอะไร?" หนิงชิงเสว่กุมหน้
เช้าวันรุ่งขึ้นตอนเก้าโมงครึ่ง รถของหงว่านสุ้ยก็จอดอยู่ชั้นล่างของโรงแรมที่ฉู่เฉินพักอยู่ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ก็ตกใจหลังจากเห็นของหงว่านสุ้ย แต่ส่วนใหญ่กลับให้ความสนใจว่าคนใหญ่โตอย่างเขานั้น ว่ากําลังรอใครบางคนอยู่ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งตัวธรรมดา แต่ท่าทางไม่ธรรมดาเดินออกมาจากโรงแรม"ปรมาจารย์ฉู่!"หงว่านสุ้ยและคนของเขาก้มหัวลงเล็กน้อยในทันที และสีหน้าของพวกเขานั้นก็เต็มไปด้วยความกลัว"ไปเถอะ"ฉู่เฉินมองไปยังผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาที่กำลังมีท่าทีไม่เชื่อสายตาตนเอง ก่อนจะยกเท้าขึ้นก็นั่งเข้าไปในรถของหงว่านสุ้ยหลังจากเห็นกลุ่มคนจากไป ไทยมุงบริเวณนั้นก็ระเบิดทันที"คุณพระ หงว่านสุ้ยผู้ยิ่งใหญ่แห่งจิงโจวมาต้อนรับชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยตัวเอง""ไม่ใช่แค่นั้น ดูเหมือนว่าคุณหงจะเคารพชายหนุ่มคนนั้นมากอีกด้วย""ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเลย..."“……”“……”ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา จับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา……รถเคลื่อนตัวได้อย่างราบรื่นบนท้องถนน รถหรูหราไม่น้อยต่างตกใจ และรีบพากันเปิดทางให้ หลังจากเห็นป้ายทะเบียนรถ 10000 สุดพิเศษของหงว่านสุ้ยในรถ หงว่านสุ้ยพู