บทที่ 327

ในห้องมืดอับแห่งหนึ่ง

หนิงชิงเสว่ฟื้นจากอาการโคม่า แต่กลับพบว่าแขนขาของเธอถูกมัด แม้แต่ปากของเธอก็ถูกปิด

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างในทันที เพราะถึงยังไงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอประสบกับเรื่องแบบนี้

เธอจำได้เพียงว่าเธอวางแผนที่จะไปที่สุสานเจียงจวินซานเพื่อพบกับน้องเสี่ยวสือโถว แต่เมื่อเธออยู่ในลานจอดรถใต้ดิน เหมือนว่าจะมีคนปิดปากของเธอจากด้านหลัง จากนั้นเธอก็สลบไป

หนิงชิงเสว่ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง จากนั้นมองไปรอบ ๆ ด้วยความช่วยเหลือจากแสงที่ฉายจากภายนอก

มีอีกคนหนึ่งอยู่ข้างๆ เธอที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเธอทุกประการ

ใบหน้าของหนิงชิงเสว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็จำได้ว่าบุคคลนั้นดูเหมือน ฉินปิงเยว่

ทำไมปิงเยว่ถึงอยู่ที่นี่?

แม้ว่าหนิงชิงเสว่จะสับสน แต่เธอก็ยังคงคร่ำครวญและพยายามขยับร่างกายเพื่อปลุกฉินปิงเยว่ให้ตื่น

น่าเสียดายที่เชือกรอบตัวเธอถูกมัดแน่นเกินไป และเธอไม่สามารถขยับได้เลย

แต่เพราะความใจร้อน ทำให้เธอล้มลงกับพื้นอย่างแรง

แต่ก็เป็นเพราะเสียงล้มของเธอทำให้ ฉินปิงเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ เธอตื่นขึ้นมา

ฉินปิงเยว่ลืมตาขึ้นและมองตัวเองก่อนแล้วจึงไปที่หนิงชิงเสว่ที