บทที่ 307

“คุณหนูของคุณคือใคร?” ฉู่เฉินขมวดคิ้ว

“ถึงตอนนั้นท่านจะรู้เองค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบคำถาม

ฉู่เฉินมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นชา: “ถ้าผมไม่ไปล่ะ?”

“พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ...”

จู่ ๆ เงาร่างหลายสิบร่างก็ปรากฏตัวขึ่นรอบด้าน ทุกคนสวมหน้ากาก และปืนสีดำของพวกเขาก็ชี้เข้าใส่ฉู่เฉิน

“อะไรกัน นี่คุณคิดจะลักพาตัวผมด้วยเหรอ?” ฉู่เฉินพูดอย่างไม่สะทกสะท้านและเอามือไพล่หลัง

ผู้หญิงคนนั้นเลิกคิ้วและตะโกนเสียงดัง: “กล้าดียังไงมาสร้างความวุ่ยวายต่อหน้าคุณชายฉู่ ไอ้พวกสารเลว!”

“ยังไม่รีบถอยไปอีก!”

ทันใดนั้น ปากของเธอก็มีพลังลมปราณออกมา ทำเอาคนเหล่านั้นกระเด็นออกไปไหล

มหายุทธ์ลมปราณ!

ฉู่เฉินมองดูเธอด้วยสายตาลึกล้ำ

ดูจากอายุของเธอ เธอน่าจะอายุราวสี่สิบกว่า อีกทั้งตัวเธอที่เป็นผู้หญิงแต่กลับเป็นถึงมหายุทธ์ลมปราณ

ชั่วครู่หนึ่ง ฉู่เฉินเริ่มสนใจคุณหนูที่เธอพูดถึง: “นำทางไปสิ”

ไม่นานนัก เธอก็พาฉู่เฉินไปที่คฤหาสน์ส่วนตัว

ทันทีที่ฉู่เฉินก้าวเข้ามา ปืนไรเฟิลซุ่มยิงหลายกระบอกก็มุ่งเป้าไปที่เขาจากจุดที่มองไม่เห็น

“มีปืนบาร์เร็ตต์อยู่จริงสินะ…” ฉู่เฉินเหลือบมองด้วยท่าทางสบาย ๆ และมุมปากของเขาก็โค้งเล็กน้อ