Share

บทที่ 315

มีฝนตกปรอย ๆ ไปทั่วท้องฟ้า

ณ ซากปรักหักพังของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชิงซาน

หญิงในชุดดำถือร่มด้วยมือข้างหนึ่งและยืนอยู่ข้างหลังฉู่เหมิงเหยา

“เหล่าสหายผู้ร่วมเดินทาง บรรดาคณบดีทั้งหลาย จงลืมตาดูเอาไว้ให้ดี วันนี้เป็นวันสิ้นสุดของตระกูลจ้าว!”

ฉู่เหมิงเหยาเหลือบมองที่พื้น และภาพควาใทรงจำในอดีตก็ปรากฏขึ้นในสมองของเธออย่างไม่อาจควบคุม

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปสิบสองปีแล้ว เธอก็ยังจำมันได้ชัดเจนทุกครั้งที่คิดถึงมัน

จู่ ๆ ฉู่เหมิงเหยาก็พูดว่า: “พี่หง มีข่าวอะไรจากท่าเรือและสนามบินบ้างไหม?”

ผู้หญิงที่ถือร่มที่มีนามว่าพี่หงส่ายหน้า: “ไม่ค่ะ ลุงหลี่จับตาดูอยู่ และไม่มีข่าวว่าจ้าวอู่จี๋ผู้อาวุโสของตระกูลจ้าวเข้ามาเลย!”

“สุนัขแก่ตัวนี้ซ่อนตัวมายี่สิบปีแล้ว เป็นไปได้ไหมที่เขารู้แผนการของเราที่จะจัดการกับเขา ดังนั้นเขาก็เลยยอมละทิ้งให้กับตระกูลจ้าว?” ฉู่เหมิงเหยาขมวดคิ้ว

“ยากที่จะพูดนะ ยังไงซะเขาก็เป็นปรมาจารย์วรยุทธ์ มีลางสังหรณ์ถึงอันตรายได้อย่างชัดเจนในระดับหนึ่ง”

พี่หงพูดว่า: “ยิ่งกว่านั้น เขาอาจจะไม่ผ่านด่านท่าเรือและสนามบิน แต่แอบเข้ามาเงียบ ๆ!”

ฉู่เหมิงเหยาพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะมองไปยังทิศท
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status