บทที่ 312

“ใช่แล้วล่ะ ชิงเสว่ หลานโดดเด่นและมีความสามารถมาก ตระกูลหนิงจะเก่งขึ้นถ้าหากได้อยู่ภายใต้การนำของหลาน” หนิงเหรินเจี๋ยสมาชิกที่อายุมากที่สุดคนที่สามของตระกูลหนิงเห็นด้วย

“ชิงเสว่ กลับมาเถอะ ตระกูลอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหลานนะ หลานไม่อยากเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของคุณปู่เหรอ?”

กลุ่มคนตระกูลหนิงด้วยสีหน้าเอาอกเอาใจ ขาดแค่เพียงคุกเข่าให้หนิงชิงเสว่เท่านั้นแล้ว

“คุณลุง นี่พวกคุณ…” หนิงชิงเสว่ตกตะลึง

เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าทุกคนที่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนศัตรูจะดูเหมือนแตกต่างออกไป และถึงกับขอร้องให้เธอกลับไปเป็นหัวหน้าตระกูล

“ชิงเสว่ หลานอยากให้เราทุกคนคุกเข่าลงก่อนหลานถึงจะตกลงเหรอ?”

หนิงเหรินฮ่าวกล่าว ก่อนที่เขาจะตั้งท่าเหมือนจะคุกเข่าลง

พวกเขาได้เห็นวิธีการของฉู่เฉินแล้ว หากหนิงชิงเสว่ไม่ตกลงที่เป็นหัวหน้าตระกูล จุดจบของพวกเขาก็สามารถจินตนาการได้เลย

หนิงชิงเสว่รีบหยุดเขา เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “คุณลุงคะ ฉันกลับไปเป็นหัวหน้าตระกูลก็ได้ แต่คุณต้องบอกฉันก่อนว่าทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน”

ทันใดนั้น หนิงเหรินฮ่าวก็ลังเลและเริ่มส่งสายตาขอความเชื่อเหลือจากคนอื่น

ตอนพวกเขาอยู่ในเมือง