Share

บทที่ 294

หมัดนี้ ตรงเข้าที่ฟันหน้าของปรมาจารย์หม่าหัก จนอาเจียนออกมาพร้อมด้วยเลือดกับฟัน

เป็นจังหวะเดียวกับที่อู่ฉางชุนง้างหมัดที่สามของเขานั้น

ปรมาจารย์หม่ากระโดดลงมากราบกับพื้นทันทีว่า ”โอ้ย อย่าตีเลย อย่าตีเลย ผมยอมแพ้แล้ว

ในทันที สถานการณ์ที่มีเสียงโหวกเหวกแต่เดิมก็เงียบกริบลงไป

ทุกคนมองภาพนั้นบนสังเวียนด้วยสีหน้าว่างเปล่า

โหวเหลยและหวังซวี่กับพวกยิ่งเหมือนกลายเป็นหิน

นี่ยังเป็นปรมาจารย์หม่าที่มีชื่อเสียงอยู่เหรอ? ทําไมเขาถึงได้อ่อนแอแบบนี้?

อู่ฉางชุนเอื้อมมือไปจับข้อมือเขา แล้วตะโกนว่า "แกจะไม่เป็นกังฟูเลยสักนิด เสียดายจริงๆที่ก่อนหน้านี้สนใจคนอย่างแก"

"ใช่ ฉันไม่รู้กังฟูเลยจริง ๆ" ปรมาจารย์หม่าเสแสร้งต่อไปไม่ได้แล้ว พูดตามความจริง "ฉัน... เหตุผลที่ฉันมีชื่อเสียงในตอนนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะฉันหาคนมาสมรู้ร่วมคิดและแสดงละคร..."

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ด้านล่างเวทีก็กลายเป็นโกลาหล ทุกคนคิดว่าพวกเขาหูฝาดไปแล้ว

ปรากฎว่าปรมาจารย์ที่พวกเขาเฝ้าดูเป็นเพียงนักแสดงจอมปลอมใช่ไหม?

ในขณะนั้น หวังซวี่ก็อ้าปากกว้าง กัวรุ่ยก็อ้าปากกว้าง เฉินย่าก็อ้าปากกว้าง

นี่คือปรมาจารย์หม่าที่โหวเหลยยกย่องช
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status