บทที่ 1

ณ เมืองหนานเจียง

ในห้องทำงานของประธานกรรมการแห่งเฟยเสวี่ยกรุ๊ป

หนิงชิงเสวี่ยกำลังเบิกตาโพลงมองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความเหลือเชื่อ “นายบอกว่าอะไรนะ? นายเป็นคู่หมั้นของฉันงั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ สามปีก่อนคุณปู่ของคุณหมั้นหมายคุณให้ผม นี่ทะเบียนสมรสครับ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็ลองดูเองเถอะครับ”

ชายหนุ่มนามว่าฉู่เฉิน เขาหยิบเอาทะเบียนสมรสเล่มหนึ่งออกมาและยื่นส่งให้เธอ

หลังจากที่หนิงชิงเสวี่ยได้เห็นทะเบียนสมรสนั้นแล้ว ความคิดอยากตายก็ผุดขึ้นมาทันที

เธอมั่นใจว่าทะเบียนสมรสเล่มนี้เป็นของจริง เพราะตัวอักษรด้านบนเป็นรูปแบบตัวหนังสือของหนิงฉางเจิ้งปู่ของเธอ แถมยังประทับตราส่วนตัวของเขาเอาไว้ด้วย

หนิงชิงเสวี่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือกก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นายชื่อฉู่เฉินสินะ?”

“ครับ”

ฉู่เฉินพยักหน้ารับเล็กน้อย แต่กลับอดใจไม่ไหวที่จะมองพิจารณาเธอ

หน้าสวยแบบสาวงามล่มเมือง ทั้งผิวพรรณก็ขาวเปล่งปลั่งนุ่มนิ่ม แม้ตอนนี้จะกำลังทำหน้าตาเคร่งเครียดอยู่ แต่ก็มากพอที่จะทำให้ผู้ชายทุกคนหัวใจเต้นรัว

เธอสวมชุดทำงานทรงรัดรูป และมีรูปร่างที่ร้อนแรงแบบสุด ๆ โดยเฉพาะเอวเรียวบางดุจหนึ่งมือโอบของเธอ ที่แม้แต่นางแบบมืออาชีพเมื่อมายืนอยู่เบื้องหน้าของเธอก็ยังต้องชิดซ้ายไปเลยทีเดียว

เมื่อเห็นเขาจ้องมองตัวเองด้วยสายตาที่ลุ่มหลง หนิงชิงเสวี่ยก็เอ่ยปากขึ้นมาด้วยความขยะแขยงว่า “ไอ้ลามก นี่สายตาอุบาทว์ของนายมองอะไรอยู่น่ะ?”

แต่แล้วในวินาทีต่อมา คำพูดของฉู่เฉินก็เกือบจะทำให้เธอโมโหจนแทบร้องไห้ขึ้นมาทันที

“หน้าตาเก้าคะแนน รูปร่างสิบคะแนน มาเป็นภรรยาของผม ก็พอถูไถไปได้นะ”

“คุณ……” หนิงชิงเสวี่ยแทบจะกระอักเลือด

เธอเป็นใครน่ะเหรอ?

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหนิงผู้ร่ำรวย ประธานบริษัทแห่งเฟยเสวี่ยกรุ๊ปที่เป็นดั่งหัวแก้วหัวแหวนน่ะสิ

เธอสามารถสร้างบริษัทที่มีมูลค่าตลาดมากกว่าหนึ่งพันล้านโดยไม่ต้องพึ่งพาอำนาจเก่าของตระกูลเลยแม้แต่น้อย

นอกจากนี้ เธอยังได้รับแต่งตั้งให้เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหนานเจียงอีกด้วย ไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มมากมายแค่ไหนที่ถูกเธอทำให้คลั่งไคล้จนแทบคลั่ง

ส่วนชายหนุ่มตรงหน้าท่าทางบ้านนอกคอกนา สวมเสื้อกล้ามสีดำ กางเกงขาก๊วยตัวใหญ่ แถมมาด้วยรองเท้าแตะสกปรกอีกคู่หนึ่ง นอกจากใบหน้าที่ยังพอถือว่ามีความหล่อเหลาอยู่บ้าง ทั้งตัวของเขาใช้คำว่าโคตรจะโลโซก็คงจะไม่เกินไป

คนโลโซแบบเขา กลับมาบอกว่าหนิงชิงเสวี่ยเป็นภรรยาของเขายังพอถูไถไปได้?

เธอพูดอย่างอดกลั้นความโกรธเอาไว้ “บอกมาเถอะ คุณไปหลอกล่อให้ท่านปู่ของฉันยอมเขียนทะเบียนสมรสได้ยังไง?”

ในความคิดของเธอ ท่านปู่หนิงฉางเจิ้งที่เป็นคนฉลาดปราดเปรื่องขนาดนั้น จะหมั้นหมายเธอให้กับคนบ้านนอกคอกนาที่แสนจะโลโซแบบนี้ได้ยังไง?

จะต้องเป็นฉู่เฉินที่ใช้วิธีการอะไรก็ไม่รู้มาหลอกท่านปู่เป็นแน่

และฉู่เฉินก็พูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบออกมาว่า “เมื่อสามปีก่อนท่านปู่ของคุณป่วยหนัก เขาเลยมาขอร้องให้ผมช่วยรักษา ผมทำการต่อชีวิตให้เขาสามปี และเพื่อเป็นการขอบคุณผม เขาเลยเขียนทะเบียนสมรสและหมั้นหมายคุณให้กับผมไงล่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อจะกลับไปลองถามเขาดูก็ได้นะ”

หนิงชิงเสวี่ยนิ่งอึ้งไป ก่อนจะพูดประชดขึ้นมา “ปู่ของฉันเป็นโรคหลอดเลือดสมองและมีอาการโคม่าไม่ฟื้นมานานกว่าครึ่งเดือนแล้วนะ”

ตอนนี้ทั้งเมืองหนานเจียง มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณปู่นอนป่วยหนักติดเตียงแม้แต่จะพูดก็ยังทำไม่ได้? นายคนนี้ไม่มีทางไม่รู้แน่ แต่ที่เขาพูดแบบนี้ก็เพื่อจะหลอกเธอชัด ๆ

หนิงฉางเจิ้งโคม่า?

ฉู่เฉินที่ได้ยินก็ได้แต่ตกตะลึง

แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าเมื่อสามปีก่อนเขาไม่ได้รักษาหนิงฉางเจิ้งให้หายขาด แค่เพื่อกดอาการบาดเจ็บของเขาไว้ชั่วคราว และให้เขามีชีวิตต่อได้อีกสามปีเท่านั้น

ตอนนี้เวลาก็คงมาถึงแล้ว และอาการบาดเจ็บก็คงกำเริบอีกครั้งจนทำให้เขาต้องกลายเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นเขาไม่พูดไม่จา หนิงชิงเสวี่ยก็คิดว่าเขาคงจะเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว เธอจึงพูดต่ออย่างเย็นชาว่า “ฉู่เฉินสินะ? ฉันจะขอพูดตามตรงนะว่า ฉันไม่มีทางแต่งงานกับนายแน่ เพราะนายไม่คู่ควรกับฉัน”

“คนที่ตามจีบฉันออกจะเยอะแยะไปหมด พวกเขาแต่ละคนถ้าไม่ใช่หนุ่มหล่อมากความสามารถของหนานเจียง ก็จะเป็นพวกเจ้าของบริษัทที่ร่ำรวย แม้แต่พวกเขาฉันยังไม่ถูกใจเลย แล้วจะนับประสาอะไรกับนายล่ะคะ?”

“เพราะงั้น ฉันอยากจะยกเลิกสัญญาแต่งงานนะ นายคิดว่ายังไงล่ะ?”