Share

บทที่ 152

“ฉันซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้เมื่อไม่กี่ปีก่อน ส่วนใหญ่ก็จะพักอยู่ที่นี่แหละ”

เธอพูดกับฉู่เฉินพร้อมกับชี้ไปที่ห้องนอนชั้น 2 : “อีกหน่อยห้องนี้ก็เป็นของคุณแล้วล่ะ”

ถึงแม้เธอจะไม่อยากอยู่รวมชายคาเดียวกับผู้ชาย แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ฉู่เฉินก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีในนามของเธอ เธอไม่ควรให้เขาต้องเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก

อีกอย่างฉู่เฉินก็ยังทำให้จ้าวหมิงฮวยโกรธอีกด้วย จนต้องพูดคำรุนแรง ทำให้เธอยิ่งเมินฉู่เฉินไปไม่ได้เลย

“แบบนี้เรียกว่าผู้ร่วมอาศัยรึเปล่า?” ฉู่เฉินมองเธออย่างไม่ยินดียินร้าย

“อย่าคิดไปไกล”

ใบหน้าของหนิงฉิงเสวี่ยร้อนฉ่าขึ้น จากนั้นเธอก็จ้องมองเขาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง : “ฉันก็แค่สงสารคนจนๆ อย่างนาย อยู่เจียงหนานก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน เลยหวังดีให้นายมาอยู่ด้วย นายอย่าคิดไปไกล”

“แต่ก่อนนายจะอยู่ ฉันมีกฎอยู่ 3 ข้อ”

“พูดมาสิ” ฉู่เฉินพูดต่อ

“ข้อแรก นายห้ามแตะต้องตัวฉันเป็นอันขาด แค่จับมือก็ไม่ได้”

“ข้อสอง ห้ามเข้าห้องฉันถ้ายังไม่ได้รับอนุญาต ห้ามยุ่งกับของของฉัน โดยเฉพาะจำพวกชุดชั้นใน”

“ฉันจะไปยุ่งกับชุดชั้นในเธอทำไม?” ฉู่เฉินทำหน้างง ข้อแรกยังพอเข้าใจได้ แต่หลังๆ มันออกจะแปลกๆ

“ให้มันน้อยๆ หน่อย
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status