บทที่ 1005

“นายเป็นยังไงบ้าง?”

ทันทีที่ลืมตาขึ้น ก็เห็นร่างที่งดงามและฉู่เฉินก็รู้ว่า เขากำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของหนิงชิงเสว่

และเจ้าของร่างนี้ก็มองมาที่เขาด้วยความกังวล

“ฉันสบายดี เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?”

ฉู่เฉินรู้ตัวว่าเขาได้ออกจากโลกนั้นมาแล้ว และรีบถาม

ในโลกนั้น เขารู้สึกเหมือนว่าเขาอยู่ที่นั่นมาหลายวันแล้ว หวังว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อโลกความเป็นจริง ไม่เช่นนั้นฉินปิงเยว่จะตกอยู่ในอันตราย

เมื่อนึกถึงฉากสุดท้ายก่อนที่จะออกจากโลกนั้น ฉู่เฉินยังคงรู้สึกยากที่จะเชื่อ

ในแสงสว่างจ้า ดูเหมือนว่ามีร่างหนึ่งปรากฏขึ้น และร่างนั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าขนลุก ซึ่งคล้ายคลึงกับร่างที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในจิตใต้สำนึกของฉู่เฉิน

เป็นไปไม่ได้

ฉู่เฉินไม่อยากเชื่อ แต่ก็ปฏิเสธความรู้สึกนั้นไม่ได้

ร่างในแสงจ้านั่น คนคนนั้นกำลังพูดอยู่จริง ๆ เพราะริมฝีปากบนและล่างขยับ แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา

ฉู่เฉินมีลางสังหรณ์ว่าคนคนนั้นกำลังคุยกับเขา

“ผ่านไปนานแค่ไหนเหรอ นายเพิ่งจะกางกำแพงกันเสียง และตอนนี้กำแพงนั่นก็หายไป แต่นายกลับเป็นลม เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หนิงชิงเสว่ถามด้วยท่าทางสับสน

เมื่อได้ยินคำตอบของหนิงชิ