ตอนที่11 วันรุ่งขึ้น

วันรุ่งขึ้นหลี่เค่อเรียกน้องสาวมาพบ เมื่อเห็นนางมีสีหน้าอมทุกข์ เขาก็รู้สึกโกรธมู่หรงอี้หวายขึ้นมาทันที จึงบอกเรื่องที่ตนตั้งใจจะไปฟ้องร้อง เรียกค่าเสียหายกับคุณชายมู่หรง แต่หลี่จื่อเหยาขอร้องให้พี่ชายคลายโทสะ อย่างน้อยก็ให้เห็นแก่ความดีที่บุรุษผู้นั้นได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้ อีกทั้งยังบอกเรื่องที่คิดได้เมื่อคืนว่า อาจจะเป็นประมุขตระกูลที่ไม่เห็นชอบกับบุตรชาย เช่นนั้นตระกูลหลี่ก็ควรเข้าใจความจำเป็นของเขา

หลี่เค่อถอนหายใจยาว ที่น้องสาวเขาพูดก็มีเหตุผล อีกอย่างหากตนไปฟ้องร้อง ก็เท่ากับเปิดศึกกับตระกูลใหญ่ ย่อมได้ไม่คุ้มเสีย สู้เอาเวลาไปเตรียมจัดงานมงคลจะดีกว่า

“น้องพี่อย่าได้เสียใจไปเลย ใช่ว่าจะไม่มีผู้ชายดีๆ สนใจเจ้าเสียเมื่อไหร่ รู้หรือไม่ มีตั้งยี่สิบหกคนแน่ะ”

“จริงหรือพี่ใหญ่ ทำไมถึงได้เยอะเช่นนั้น น้องแค่เล่นพิณเพลงเดียวเองนะเจ้าคะ” นางรู้สึกตกใจจริงๆ

“เด็กโง่ ยามนี้เจ้าเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง ทั้งบริสุทธิ์และงดงามยิ่ง ชายใดได้เห็นย่อมต้องพึงใจเป็นธรรมดา”

“พี่ใหญ่กล่าวเกินไปแล้ว ข้าเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้วิเศษเลิศเลอกว่าผู้ใด”

“น้อยไปสิ ขนาดคุณชายมู่หรงถึงกับลืมตนกินเต้าหู้เจ้าไป หึ! คิดแล้วก็ยังแค้นใจไม่หาย เขาทำท่าจะเป็นจะตายตอนที่เจ้าปฏิเสธ แต่กลับไม่มาตามสัญญา ทั้งที่ก็ลงชื่อในสัญญาแต่งงานเรียบร้อยแล้ว”

“สัญญาแต่งงานหรือ”

“ใช่ เขาร้องขอให้ข้าทำ เนื่องจากกลัวถูกบิดพลิ้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าคนสับปลับนั่นจะฉีกสัญญาเสียเอง”

หลี่จื่อเหยาเพิ่งรู้ว่ามีสัญญาแต่งงาน หนังสือสัญญานั้นเป็นหลักฐานในการฟ้องร้องอย่างดี มู่หรงอี้หวายเองก็เป็นบุตรชายคหบดีที่มีความรู้ หากเขาตั้งใจบิดพลิ้วตั้งแต่แรก คงไม่ทำเรื่องยุ่งยากเช่นนี้แน่ๆ หรือว่าจะมีเหตุจำเป็นบางอย่าง ทำให้เขาไม่สามารถส่งแม่สื่อมาภายในสามวันได้ตามที่เอ่ยปากไว้

หากเป็นเช่นนั้น ถ้าวันนี้นางเลือกเจ้าบ่าวใหม่ มิเท่ากับว่าตระกูลหลี่เป็นฝ่ายผิดสัญญาก่อนหรือ

“พี่ใหญ่ สัญญาแต่งงานได้ระบุเอาไว้หรือไม่ว่าต้องมาสู่ขอน้องสาวภายในสามวัน”

“เจ้าแกล้งความจำเสื่อมหรืออย่างไร”

“น้องสาวจำได้เจ้าค่ะ คุณชายมู่หรงเอ่ยว่าหลังจากนี้สามวันจะไปดำเนินการ เรื่องการสู่ขอ”

“เจ้าก็ไม่ได้เลอะเลือน เหตุใดจึงถามโง่ๆ เล่า”

หลี่จื่อเหยาส่ายศีรษะ พี่ชายของนางความจริงเป็นคนมีความสามารถ แต่ขาดความละเอียดลออ ทำให้หลายๆ ครั้งตัดสินใจพลาด

“ผิดแล้วพี่ใหญ่ ท่านต้องคิดให้ดี นี่เป็นสัญญาที่ลงลายลักษณ์อักษร ท่านห้ามเอาเรื่องที่พูดปากเปล่ามาปะปนเด็ดขาด”

“เจ้าอย่าหาเรื่องประวิงเวลาเพื่อรอเขาอีกเลย”

“มิได้ ที่น้องสาวพูดขึ้นมาก็เพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้น พี่ใหญ่ลองตรองดูก่อนเถิด หากวันนี้น้องเลือกเจ้าบ่าวคนใหม่โดยไม่ตรวจสอบข้อความให้ ดี มิเท่ากับว่าเราผิดสัญญาเองหรอกหรือ สุดท้ายแล้วอาจจะกลายเป็นตระกูลหลี่ที่ต้องโดนฟ้องร้อง”

“อืม น้องสาวข้าช่างรอบคอบยิ่ง ไหนดูซิ...ว่าระบุไว้อย่างไร”

สิ้นคำหลี่เค่อก็ควานหาหนังสือสัญญาในลิ้นชักออกมา เขากวาดสายตาอ่านข้อความอีกครั้งอย่างตั้งใจ สุดท้ายนัยน์ตาสีน้ำตาลก็พลันเบิกกว้าง ข้อความระบุในสัญญาว่า มู่หรงอี้หวายจะเตรียมการสู่ขอภายในสามเดือน ไม่ใช่สามวัน

“ให้ตายเถอะ หนังสือสัญญานี้คุณชายมู่หรงเป็นคนเขียนด้วยตนเอง ตอนนั้นข้าเชื่อใจเขา จึงมิได้อ่านข้อความอีกครั้งก่อนลงนาม”

“มีปัญหาอันใดหรือพี่ใหญ่”

“ในสัญญาระบุว่าเขาจะมาสู่ขอเจ้าภายในเวลาสามเดือน ไม่ใช่สามวันอย่างที่พูด คุณชายมู่หรงช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก”

หลี่จื่อเหยายกยิ้มเล็กน้อย นางเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้อาจจะเป็นฝันกลางวันอีกครั้งก็ตามที แต่นางก็พร้อมจะรอชายในดวงใจ ด้วยเชื่อว่าอีกฝ่ายคงมีเหตุผลที่ต้องประวิงเวลา

“เช่นนั้นเราก็มีแต่ต้องรอคุณชายมู่หรงเท่านั้น”

“บัดซบ!” ใบหน้าของหลี่เค่อเปลี่ยนเป็นถมึงทึง เขาไม่สามารถ ดำเนินการอะไรได้อีกแล้ว และสิ่งที่หน้าหวาดวิตกที่สุดสำหรับหลี่เค่อคงหนีไม่พ้นเรื่องระยะเวลา ถ้าครบสามเดือนแล้วคุณชายมู่หรงไม่ยอมมาเล่า บรรดาคุณชายที่ตนเพียรคัดสรรเอาไว้คงไม่ยอมรอคำตอบนานถึงเพียงนั้น ดีไม่ดี คนที่ยอมรอก็เป็นเพียงปลาตัวน้อยที่ไม่สามารถทำให้ท้องอิ่มได้ หากเป็นเช่นนี้เท่ากับว่าการลงทุนของเขาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาต้องเสียเปล่าอีกแล้ว

ด้วยเหตุนี้ผู้นำตระกูลหลี่จึงไม่อาจนิ่งเฉยตามที่หลี่จื่อเหยาขอได้

 “น้องเล็กเจ้าต้องเลือกเจ้าบ่าวคนใหม่”

“พี่ใหญ่” หลี่จื่อเหยาไม่คาดคิดว่าพี่ชายของนางจะดื้อดึง “เหตุไฉนท่าน จะทำผิดสัญญาเล่า อีกอย่างหนึ่งจากท่าทีของคุณชายมู่หรงแล้วเขาต้องมาแน่”

“หึ! ข้ารู้ว่าเจ้ามีความหวังขึ้นมาอีกแล้ว แต่เรามิอาจประมาทได้น้องรัก ชาวแคว้นหานถืออย่างยิ่ง หากพวกเขาส่งแม่สื่อมา แต่ไม่ได้การตอบรับจะถือว่าถูกปฏิเสธ เมื่อเป็นเช่นนี้ต่อให้เราเปลี่ยนใจในอีกสามเดือน พวกเขาจะไม่ยอมเสียหน้าแน่”

“แล้วถ้าอีกไม่กี่วันคุณชายมู่หรงส่งแม่สื่อมาเล่า ไม่เท่ากับเราผิดสัญญา แล้วต้องเดือดร้อนหรือ ท่านพี่การขึ้นโรงขึ้นศาลจะทำตระกูลหลี่ถูกมองเป็นพวกไม่รักษาสัญญา ท่านก็รู้ว่าความซื่อสัตย์นั้นสำคัญมากเพียงใด” หลี่จื่อเหยาค่อยๆ ให้เหตุผลด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่วนหนึ่งเพราะมั่นใจในตัวมู่หรงอี้หวาย อีกส่วนก็ไม่ต้องการให้พี่ชายเดือดร้อนจากการกระทำที่ผิด

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากของหลี่เค่อ “ข้ามีแผนสำรองต่างหาก ป้องกันเอาไว้หากคุณชายที่รักของเจ้าบิดพลิ้ว”

“แผนสำรองหรือ” หลี่จื่อเหยาขมวดคิ้ว

“ให้เจ้าเลือกบุรุษที่เจ้าพึงใจมากที่สุดออกมาห้าคน จากนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปเจรจาต่อรองกับบิดาของพวกเขาเอง ต้องมีสักคนที่ยินยอมรอคำตอบได้นานสามเดือน”

“พวกเขาจะยอมแน่หรือ”

“พี่จะอ้างว่าท่านแม่ต้องการให้เจ้าดูแลท่าน จนกว่าญาติผู้น้องของเราจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง เพื่อรับหน้าที่ต่อ”

“แล้วถ้าหากคุณชายมู่หรงส่งคนมาเล่า”

“เด็กโง่ ข้าแค่ไปเจรจาให้พวกเขารอคำตอบ มิใช่ไปตกลงวันแต่งงาน หากระหว่างนั้นคุณชายมู่หรงส่งแม่สื่อมา ข้าก็แค่ไปบอกเหล่าตัวสำรองว่า เจ้าได้ตัดสินใจเลือกเจ้าบ่าวแล้ว แต่ไม่ใช่พวกเขา เห็นไหมเล่าง่ายจะตายไป”

“น้องสาวคิดว่าคงไม่มีชายใดทนรอได้นานถึงเพียงนั้น แต่ถ้าทำแล้วพี่ใหญ่สบายใจก็เอาเถิด”

รอยยิ้มถูกแขวนไว้บนใบหน้าคมสันนั้นอีกครั้ง หลี่เค่อเอาข้อมูลรวมถึงรูปเหมือนของคุณชายที่เขาคัดกรองแล้วออกมาให้หลี่จื่อเหยาเลือก

หญิงสาวใช้เวลาตลอดเช้าในการอ่านข้อมูลเหล่านั้น นางได้แต่แอบถอนหายใจ เพราะไม่ต้องการแต่งงานกับชายอื่น ครั้นหลี่เค่อเร่งรัดให้นางเลือกเจ้าบ่าวสำรองโดยเร็ว ก็มีแต่ต้องจำใจหยิบประวัติของชายสามคนออกมาจากกอง แล้วยื่นให้พี่ชายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

หลี่เค่ออ่านประวัติเหล่านั้นอีกครั้งก็ร้องว่าดี คิดไม่ถึงนางจะมีสายตาแหลมคม เลือกคุณชายร่ำรวยและมีอนาคตไกลมาทั้งสิ้น เมื่อดูจากรายชื่อแล้ว คุณชายทั้งสามคนล้วนอยู่ในละแวกการค้า ดังนั้นเขาจึงสามารถไปเจรจากับผู้นำตระกูลเหล่านั้นได้ภายในวันนี้

หลังจากบอกให้หลี่จื่อเหยากลับไปพักผ่อนที่เรือน หลี่เค่อก็รีบแต่งกาย แล้วขึ้นรถม้าออกไปพบเป้าหมายทันที