บทที่ 422

“หนึ่งร้อยคน?!”

เสียงของหลูเฉิงกวงดังราวผ่าเปรี้ยงลงไปในโสตประสาทของเฉินฝาน

เฉินฝานแสยะยิ้ม “ใช่แล้ว หนึ่งร้อยเหวินหนึ่งคนหนึ่งเหวิน ข้าไม่มีเงินจ้างเยอะขนาดนั้น”

“เสี่ยวฝาน ข้ารู้ว่าเจ้าปราดเปรื่องใช่ย่อย ทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาล้อเล่น” สีหน้าของหลูเฉิงกวงจริงจัง

เฉินฝานก็หุบยิ้มเช่นกัน “ใต้เท้า ข้าไม่ได้ล้อเล่น หนึ่งร้อยคนก็เพียงพอ”

หลี่ซานเคยวาดลักษณะทางภูมิประเทศของภูเขาวิฬาร์ให้เฉินฝานดู

เส้นทางที่จะขึ้นเขาไปมีทางเดียวที่กว้างไม่ถึงสิบเมตร เป็นที่คับแคบ ถึงขั้นไม่ถึงห้าเมตรด้วยซ้ำ ตรงที่อื่นๆก็เป็นหน้าผาสูงชัน

ถ้าต้องขึ้นไปทั้งหนึ่งพันคนจริงๆ คนเยอะขนาดนั้นคงจะตายตั้งแต่ยังไม่ได้รบ

การสูญเสียที่ไม่ได้มาจากการรบเป็นข้อห้ามของการทหาร

เฉินฝานไปเรือนแขกสำราญสุขคัดสรรหนึ่งร้อยคนด้วยตัวเอง

เลือกหนึ่งร้อยคนจากพันคน ก็ควรจะได้คนที่ร่างกายกำยำ

ผลลัพธ์ทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย

เนื่องด้วยผู้ชายเยอะผู้หญิงน้อย ชายหนุ่มพวกนี้ถูกเลี้ยงด้วยการเอาอกเอาใจ สภาพร่างกายของพวกเขาธรรมดามากจริงๆ

ก็ไม่แปลกที่พวกโจรภูเขาวิฬาร์จะออกอาละวาดขนาดนั้น

แต่ก็ช่างเถอะ

อย่างไรเสียครั้งนี้ ก็ไม่ได้ต้