LOGINShare
บทที่ 272
Related chapters
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 273
เฉินฝานที่กำลังหลงไหลอยู่กับแผ่นหลังที่งดงามของฉินเย่ว์เจียว จึงไม่ได้ป้องกันตัวทันใดนั้นเสียง ‘ตุ๊บ’ ก็ดังขึ้น ใบหน้าของเฉินฝานเต็มไปด้วยเศษหญ้าสิ่งที่ฟาดหน้าของเฉินฝานเมื่อครู่คือเศษหญ้าถุงใหญ่“นายท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวรีบเข้ามาปัดเศษหญ้าบนหน้าของเฉินฝานทันที นางปัดออกอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะหันกลับไปถลึงตาใส่คนที่ใช้ถุงเศษหญ้าฟาดหน้าเฉินฝาน “พวกเจ้าทำอะไร? นายท่านของข้าเดินมาอยู่ดี ๆ เขาไปรุกรานพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?”“ไร้การศึกษาสิ้นดี! เป็นสาวเป็นนางต่อหน้าบุรุษเจ้าพูดแทรกเช่นนี้ได้อย่างไร?”คนที่สั่งสอนฉินเย่ว์เจียวคือสวีจื่อหมิง และคนที่ใช้ถุงเศษหญ้าโยนใส่เฉินฝานเมื่อครู่ก็คือสวีจื่อหมิงนักศึกษาในสำนักศึกษาของหมู่บ้านซานเหอที่เขาพาเข้ามาได้ยืนล้อมรอบเฉินฝานอยู่ในห้องโถงกลางของเรือนแขก“พวกเจ้าใช่สิ่งนี้โยนใส่หน้าของนายท่านก่อน”“นังผู้หญิงไร้การศึกษา หากเจ้ายังปากมากอีก ก็อย่ามาหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ！”“ข้ากลัวพวกเจ้าตายล่ะ!”ใบหน้าเรียวเล็กละคนคมเข้มของฉินเย่ว์เจียวแดงระเรื่อด้วยความโกรธ จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบคันธนู“เย่ว์เจียว ถอยไป！”เฉินฝานดุฉินเย่ว์เจียว กฎระเบียบ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 274
“เย่ว์เจียว เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”เมื่อเห็นว่าฉินเย่ว์เจียวกำลังขุ่นมัว เฉินฝานจึงคว้ามือของนางขึ้นไปชั้นบน“นี่ เสี่ยวฝาน สมุนไพร ๆ!”เฉินเจียงถือสมุนไพรห่อนั้นเดินตามขึ้นไป ฉินเย่ว์เจียวรับไป ก่อนจะโยนใส่ตัวของเฉินเจียง“อยากดื่มก็ดื่มเองสิ”เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นทันทีที่ฉินเย่ว์เจียวปิดประตูเฉินเจียงที่ไล่ตามขึ้นมาไม่ทันระวัง สันจมูกของเขาเกือบกระแทกกับประตู“เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน นังเด็กไร้การศึกษา!”เฉินเจียงที่โดนปิดประตูใส่หน้า ก็ได้แต่ยืนด่าด้วยความโกรธฉุนเฉียวและอับอายเฉินฝานและฉินเย่ว์เจียวไม่สนใจเขา หลังจากด่าเสร็จแล้วเขาก็เดินจากไปอย่างเบื่อหน่ายการสอบวันที่สาม เฉินฝานก็ยังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะเช่นเดิมช่วยไม่ได้ เวลาในการสอบช่างนานและน่าเบื่อ จะไม่ให้ง่วงก็คงไม่ได้สวีจื่อหมิงโกรธมาก เขาตะโกนไล่ด่าเฉินฝานที่กำลังเดินไปยังสำนักศึกษา “พี่หมิง!” มีคนคว้าตัวเขาไว้ “ถึงอย่างไรก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว จะไปจู้จี้กับเด็กโง่นั้นอีกทำไม หลังจากประกาศรายชื่อผู้ที่สอบผ่าน เฉินฝานก็ต้องถูกคัดออกเดินคอตกกลับบ้านอยู่แล้ว ปีนี่เขาหลับในสนามสอบ ไม่มีทางได้ลงสอบระดับอำเภอในปีหน้าอย่า
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 275
“คงจะชื่อเหมือนกัน ไม่มีทางเป็นเฉินฝานจากหมู่บ้านซานเหอคนนั้นอย่างแน่นอน”“ไม่!” ผู้จัดอันดับยกนิ้วขึ้นสูง และขยับไปมาอยู่ตรงหน้าของผู้พูด “เจ้ากล่าวผิดแล้ว เฉินฝานที่อยู่ในแผ่นประกาศนั้นก็คือเฉินฝานจากหมู่บ้านซานเหอนั่นแหละ”“นี่ เถ้าแก่ซาง!” จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนเสียงดังท่ามกลางฝูงชน “หรือว่าปีนี้เถ้าแก่จะเมตตากรุณา อยากให้แข่งขันกันน้อยลง”นางมือยังคงแกว่งนิ้วของเขาต่อไป “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ เดิมพันปีนี้คืออันดับหนึ่งของระดับซานหยวนและรายชื่ออันดับสุดท้าย”“จะลงเดิมพันอันดับสุดท้ายอย่างนั้นหรือ?”“ใช่ ! ยังคงเป็นห้าเหรียญต่อหนึ่งเดิมพัน รีบวางเร็วสิ ซื้อเยอะยิ่งได้เยอะ”“เช่นนี้!” แววตาของสวีจื่อหมิงเปล่งประกายทันใด “เถ้าแก่ซาง ข้าขอวางเดิมพันอีกสี่ร้อยเหรียญ ทุ่มให้เชิญฝานหมดตัว”“ข้าขอเดิมพันสิบเหรียญ”“ข้าขอเดิมพันห้าสิบเหรียญ!”ทุกคนต่างลงเดิมพันว่าเฉินฝานจะได้อันดับสุดท้าย เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ความนิยมของเฉินฝานนั้นเป็นที่ต้องการกว่าเฉินเจียงหลายเท่าเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เฉินฝานก็อดยิ้มไม่ได้ผู้จัดอันดับปีนี้คงจะหาเงินได้เยอะกว่าที่คาดการณ์ไว้เฉินเจียงมองไปทางเฉิน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 276
“ภรรยาหลวงของหลี่เจิ้ง เป็นตำแหน่งที่มีหน้ามีตาขนาดนั้นเชียวนะ เป็นฝ่ายขอหย่าก่อน จุ๊ๆๆ คงเสียสติไปแล้วจริงๆ“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หลี่เจิ้งหัวเราะถากถางดังลั่น “ได้! คำไหนคำนั้น! เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าอย่ามาร้องไห้ไปทั่วหาว่าข้าทรยศต่อเจ้า!”“แม่!”เถียนเสี่ยวอวี่พรวดพราดไปด้านหน้านางหลิว “ลูกขอร้องท่านล่ะ ท่านอย่าทำแบบนี้”เสื้อคลุมสีขาว ชุดกระโปรงผ้าไหมสีชมพู ร่างกายที่ผอมกะหร่อง ดวงตากลมโต สายตาแห่งความกลัดกลุ้มใจ ขนตาที่กะพริบปริบๆอากาศเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวของเดือนสอง เถียนเสี่ยวอวี่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมดูผอมและอ่อนแอเป็นพิเศษ ทำให้รู้สึกสงสารจับใจเสียจริง“เสี่ยวอวี่ เจ้าไม่ต้องโน้มน้าวแล้ว แม่ตัดสินใจดีแล้ว” ในสายตาที่อบอุ่นของนางหลิว แผ่รังสีสว่างโชติช่วงที่แน่วแน่หาสิ่งใดเปรียบมิได้“ป้าหลิว ท่านทำแบบนี้มันไม่เหมาะสมไปหน่อยจริงๆ ขอโทษหลี่เจิ้งดีๆเรื่องนี้ก็ผ่านไปได้แล้ว”เฉินฝานก็ปริปากพูดโน้มน้าวนางหลิวการสอบระดับอำเภอเขาสอบผ่านได้แน่นอน ทว่าเขาเองก็ไม่อยากให้นางหลิวเลิกกับหลี่เจิ้งเพราะตนเองในสมัยต่อให้หย่าร้าง ผู้หญิงหลังจากที่หย่าร้างก็ถูกคนนินทาลับหลัง ทั้งชีวิตก็ไม่ม
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 277
เสียงนี้เพิ่งเปล่งออกไป เสียงคนด้านล่างก็จอแจวุ่นวายทันทีผู้คนวิ่งบอกต่อกันไปมา ช่วงเวลาพริบตาเดียว ทั้งตัวอำเภอผิงอันราวกับน้ำหยดหนึ่งที่หล่นในหม้อน้ำมันเดือดปุดๆโกลาหลวุ่นวาย!“ติดประกาศแล้ว! นายท่าน เร็ว พวกเรารีบไป!”เฉินฝานที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ถูกฉินเย่ว์เจียวลากให้ยืนขึ้น เด็กสาวพละกำลังมหาศาล ทำให้หนังสือที่อยู่มือของเฉินฝานตกลงไปที่พื้น“อ่ะ ตำราของข้า!”“นายท่าน อย่าเพิ่งใส่ใจกับตำรา พวกเราไปดูประกาศก่อน”ฉินเย่ว์เจียวดึงเฉินฝานออกมาจากห้องส่วนตัว วิ่งตรงไปด้านล่างพวกปัญญาชนและนักเรียนของเรือนแขกทั้งหมดต่างคนก็พากันเคลื่อนกายาออกมาจากบ้านความตื่นเต้นกังวลของแต่ละคนพรั่งพรู คนที่รู้สึกว่าตัวเองสอบได้ดี สีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง รู้สึกว่าสอบออกมาไม่ดี ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายไปต่างๆนานา ภาวนาขอไม่ให้ชื่อของตนเองอย่าอยู่ลำดับหลังๆเกินไปอย่างเงียบๆที่ติดประกาศก็อยู่ที่ทางเข้าของสนามสอบตอนที่พวกเฉินฝานมาถึง ที่ติดประกาศก็เป็นลักษณะที่ผู้คนเบียดเสียดมืดฟ้ามัวดินมีพวกปัญญาชนและนักเรียนที่เข้าร่วมการสอบระดับอำเภอ ทว่าที่เยอะกว่าเป็นพวกมวลชนที่เข้าร่วมการทายผ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 278
“ติดแล้ว! ข้าติดแล้ว พ่อ แม่ ข้าติดแล้ว ติดแล้ว!”ไม่นานนัก ในกลุ่มคนก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ ตะโกนเสียงดังกอดรัดคนข้างๆด้วยความดีใจเฉินฝานตามเสียงไปดู คนที่ตะโกนเสียงดังดูแล้วอย่างน้อยก็อายุสามสิบปีแล้ว อายุสามสิบถึงจะสอบผ่านระดับอำเภอ ก็ไม่แปลกที่เขาจะตื่นเต้นดีใจเช่นนี้เสียงแห่งความยินดีปรีดาดังอย่างต่อเนื่อง ทว่าเสียงถอนหายใจแห่งความโศกเศร้ามีมากกว่าขนาดที่ว่าบางคนที่คิดว่าตัวเองทำดีเป็นที่น่าพอใจก็ยังหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาชี้ไปป้ายประกาศก่นด่านายอำเภอมีตาหามีแววไม่ ไม่รับรู้ถึงความสามารถของตน“เฮ้ย พวกเจ้าอย่าเบียดสิ ข้ากำลังหาชื่อของนายท่านข้าอยู่?”ฉินเย่ว์เจียวที่เขย่งเท้าหาชื่อของเฉินฝานถูกคนเบียดออกมา คนส่วนมากกรูเข้าไปที่ด้านหน้าป้ายประกาศคนที่กรูเข้าด้านหลัง ส่วนใหญ่ล้วนเป็นมวลชนที่ลงพนัน พละกำลังของพวกเขามากกว่าพวกปัญญาชนและนักเรียนคณานับ เพียงครู่เดียวฉินเย่ว์เจียวถูกเบียดออกมาอยู่ด้านนอก“อย่าเบียดสิ ให้ข้าหาชื่อนายท่านข้าก่อน” ฉินเย่ว์เจียวเบียดเสียดเข้าไปในกลุ่มคน อยากจะทะลวงเข้าไป ทว่าอย่างไรเสียนางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะเบียดเข้าไปได้อย่างไรกัน“พอเถ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 279
“ไม่ติด สอบไม่ติดจริงๆ!”“เช่นนั้นพวกเราก็ซื้อถูกแล้ว ไป ๆ ไปเอาเงินกับเหลาชาง!”ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ นักเรียนของสถาบันศึกษาในหมู่บ้านซานเหอก็กรูไปหาเฉินฝานทั้งหมด ในนั้นก็รวมถึงเฉินเจียงด้วย“เสี่ยวฝาน ครั้งนี้สอบไม่ติดไม่สำคัญ ปีหน้าเจ้าก็ขยันหน่อย พยายามช่วงชิงตำแหน่งให้ได้”เฉินเจียงเสแสร้งปลอบใจเฉินฝานอีกครั้งเขาสอบผ่านด้วยอันดับสูง เฉินฝานสอบตกถูกคัดออกการเปรียบเทียบที่ชัดเจนแบบนี้ เขาชื่นชอบ“ข้าไม่คิดอย่างนั้น เฉินฝาน ปีหน้าเจ้าก็อย่าสอบเลยดีกว่า ตอนสอบก็หลับ คะแนนก็ไม่ติดอันดับ ชื่อเสียงของสถาบันศึกษาพวกเราจะมาเสื่อมเสียแบบนี้ไม่ได้”สีหน้าของสวี่จื่อหมิงไม่สู้ดีนัก เมื่อปริปากก็รังเกียจที่เฉินฝานทำให้ขายหน้า“ข้าเห็นด้วยกับที่น้องจื่อหมิงพูด นอกจากเฉินเจียงแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเราทั้งหมดสอบไม่ผ่านระดับอำเภอ ทว่าพวกเราทั้งหมดก็ลำดับอยู่ในปิ่งปั่ง ไม่มีใครได้ต่ำกว่าติงปั่งหรือว่าไม่มีลำดับในติงปั่ง”คนที่พูดก็คือหูเฉิงหยางแห่งหมู่บ้านหลิง เขาเป็นนักเรียนที่อายุเยอะที่สุดในสถาบันศึกษา ปีนี้ก็ยี่สิบห้าแล้ว เขาตอนอายุสิบห้าก็เรียนโรงเรียนเด็กเล็ก อายุสิบเจ็ดก็เริ่มเข
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 280
“เจี๋ย...เจี๋ย...ปั่ง!”“ชื่อของเฉินฝานอยู่ท้ายสุดของเจี๋ยปั่ง!!”“หรือก็คือเฉินฝานผ่านการสอบระดับอำเภอแล้ว!!!”“คงไม่ใช่ชื่อซ้ำกันหรอกนะ”“บนป้ายก็เขียนไว้ไม่ใช่หรือ? ตำบลหลี่ผิงหมู่บ้านซานเหอเฉินฝาน หมู่บ้านซานเหอมีเฉินฝานสองคนมาสอบขุนนางไม่ได้?”“เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้ ข้าเป็นคนในหมู่บ้านซานเหอ หมู่บ้านพวกเรามีแค่เฉินฝานเดียว”คำพูดของชาวบ้านหมู่บ้านซานเหอแค่คำพูดเดียวก็ชี้ขาดคำตัดสินใจสุดท้ายได้“ดังนั้น เฉินฝานสอบผ่านระดับอำเภอจริงๆแล้ว!!!”ท่ามกลางเสียงตื่นตกใจอย่างต่อเนื่อง คนที่อยู่ตรงที่ติดประกาศโดยรอบ ท่าทางและสีหน้าแทบจะเป็นแบบเดียวกันตาโตและอ้าปากค้างอย่างสุดขีดในเวลาเดียวกัน ตาค้างจ้องมองชื่อสุดท้ายของเจี๋ยปั่งคนที่ลงพนันทั้งหมดต่างก็มีสีหน้าหงุดหงิดหงุดหงิดที่ตนเองไม่ได้ซื้อหมากพนันที่ว่าเฉินฝานสอบผ่านระดับอำเภอนั้นหมากพนันสามารถเพิ่มขึ้นได้เป็นร้อยเท่าเชียวนะเหลาชางผู้ทายผลก็แอบปาดเหงื่ออย่างเงียบๆ เริ่มแรกเขาทำเพื่อจะหาเงินเพิ่มเล็กน้อย ยังขะมักเขม้นในการประกาศการลงพนันที่ว่าเฉินฝานสอบผ่านระดับอำเภอโชคดีเริ่มแรกไม่คนเห็นว่าเฉินฝานมีอนาคตที่ดี ไม่เช่นน
Latest chapter
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1315
“อะไรนะ!?”“ตอนนี้องค์หญิงเสี่ยวฉู่พาฝ่าบาทไปที่ประตูอู่แล้วขอรับ เจ้าสิ่งนั้น ปะ ปะ...”“ปืนไรเฟิล”“ใช่ ๆ ปืนไรเฟิล ปากกระบอกปืนไรเฟิลจ่อพระเศียรของฝ่าบาทอยู่เลยขอรับ!”“หา นี่เป็นเพราะอะไรกัน?”บรรดาพี่สาวน้องสาวตระกูลฉินได้ยินข่าวขึ้นมา“กราบทูลบรรดาองค์หญิง ข้อเรียกร้องขององค์หญิงเสี่ยวฉู่คืออยากให้ท่านอัครเสนาบดีกับฝ่าบาทอภิเษกสมรสกันเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“เหลวไหล!”เฉินฝานพุ่งตัวออกไปราวกับพายุเวลานี้บรรดาพี่น้องตระกูลฉินที่เพิ่งแสดงท่าทีรีบร้อนทำหน้าร้อนใจกลับมีสีหน้าแจ่มใส ถึงขนาดที่นั่งลงปรึกษาหารือกันฉินเย่ว์โหรว “พี่หญิงรอง ท่านมีฝีมือดี ท่านรีบไปขวางอยู่ที่หอด้านบนประตูอู่ อย่าให้นายท่านลงมา” ฉินเย่ว์เจียว “ไม่มีปัญหา พอถึงเวลานั้นข้าจะเรียกน้องหวั่นเอ๋อร์ นายท่านหนีไม่รอดแน่”ฉินเย่ว์ฉิน “เช่นนั้นข้าจะให้พี่น้องในวังเซียวเหยาก่อนหน้านี้ไปเดินเล่นแถว ๆ ประตูอู่ให้หมดเลย จะต้องครึกครื้นเป็นแน่ รับรองว่าพี่น้องทหารองครักษ์พวกนั้นจะต้องมองสาวงามอย่างไม่หวาดไม่ไหว”สามพี่น้อง “ความปรารถนาของเสี่ยวฉู่ พวกเราในฐานะพี่สาวจะต้องช่วยอย่างเต็มที่!”เมื่อมองถนนละแวกป
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1314
“ข้าไม่ได้ขัดขืนจริง ๆ” เย่ลวี่เลี่ยก้มหน้าลง ชายสูงแปดฉื่อทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ใจ เขาอยากขัดขืนอยู่แล้ว แต่ฉินเย่ว์ฉู่ไม่ได้ให้โอกาสนั้นกับเขาเลยตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่บุกเข้ามาในกระโจมใหญ่ของเย่ลวี่เลี่ย ก็ยิงปืนกำจัดองครักษ์ของเย่ลวี่เลี่ยก่อนพูดแล้วก็น่าอับอาย เย่ลวี่เลี่ยที่เคยผ่านศึกมาอย่างโชกโชนตกใจกลัวรูเลือดตรงกลางหน้าผากขององครักษ์ เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยได้ยินแค่เสียงดังปัง หน้าผากขององครักษ์ก็มีรูเลือดใหญ่ขนาดนี้แล้ว ความเร็วที่แม้แต่เทพเซียนก็ทำไม่ได้ ความแม่นยำที่แม้แต่เทพเซียนก็ยังทำไม่ได้ในตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่ยกปืนขึ้นแล้วลั่นไกอีกครั้ง เมื่อเย่ลวี่เลี่ยได้ยินเสียง เขาก็ตกใจจนสลบไปทันที หลับไปตื่นหนึ่งถึงค่อยพบว่าฉินเย่ว์ฉินยิงใส่หมวกเล็กของเขาเท่านั้นตกใจสาวน้อยจนสลบไป ไม่ว่าสือจิ่งซานผู้นี้จะถามอย่างไร เย่ลวี่เลี่ยก็ไม่บอกเขา .....ในคืนที่เย่ลวี่เลี่ยถูกจับ ข่าวก็ไปถึงเมืองหลวงแล้ว “เครื่องอัดเสียงพลังงานแสงอาทิตย์ เครื่องเสียง...” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยอ่านคำเหล่านี้ก็ถามเฉินฝานด้วยความมึนงงว่า “จดหมายของเสี่ยวฉู่บอกว่า นางแค่อาศ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1313
“นางไม่รู้หรือว่าพวกเราไม่อยากลงมือจริงจัง?” “พอไปถึงค่ายทหารของชาวหู ไม่ใช่แค่โดนฆ่าธรรมดาแบบนั้นหรอกนะ” ชาวหูไม่มีทางปล่อยสตรีชาวต้าชิ่งใด ๆ ที่ตกอยู่ในมือพวกเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสตรีชาวต้าชิ่งที่หน้าตางดงามฐานะสูงศักดิ์อย่างฉินเย่ว์ฉู่ พฤติกรรมของพวกเขาใช้คำว่าเดรัจฉานมาอธิบายยังไม่พอเลย สือจิ่งซานสะบัดแขนเสื้อ “พอได้แล้ว สตรีนางเดียวไม่มีค่าพอให้เราต้องใส่ใจหรอก นางอยากตายก็ปล่อยนางไปเถิด โจวจวี่ เจ้าส่งคนไปบอกเยลวี่เลี่ยว่าให้พวกเขาเหลือศพไว้ครบถ้วน ข้าจะซื้อศพไว้ใช้ประโยชน์” ไม่ต้องให้สือจิ่งซานรอนานเกินไป วันรุ่งขึ้นทหารลาดตระเวนก็มารายงาน “ว่าไงนะ? เยลวี่เลี่ยมาด้วยตนเอง?”“ท่านแม่ทัพใหญ่ หากพูดให้ตรงคือเยลวี่เลี่ยโดนฮูหยินเล็กของท่านอัครเสนาบดีจับกุมมาขอรับ”“เจ้าพูดอีกทีสิ?”ทหารลาดตระเวนพูดซ้ำถึงสามรอบเต็ม ๆ สือจิ่งซานก็ยังไม่เชื่อไม่ใช่แค่สือจิ่งซานที่ไม่เชื่อ ต่อให้เป็นผู้ถูกจับกุมอย่างเยลวี่เลี่ยก็ไม่เชื่อเช่นกัน เขาจะโดนสตรีนางเดียวจับกุมได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นสตรีผู้นี้ยังอายุน้อย พาทหารหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันมาแค่ร้อยกว่าคนเมื่อฉินเย่ว์ฉู่พาเยลวี่เล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1312
สือจิ่งซานยกมุมปากยิ้มคลุมเครือ “แปรพักตร์อันใดกัน ฝ่าบาทกับท่านอัครเสนาบดีเห็นอกเห็นใจกองทัพหมาป่าเรา จึงส่งสะใภ้คนเล็กมา เช่นนั้นกองทัพหมาป่าเราย่อมต้องต้อนรับสะใภ้ท่านนี้ให้ดี ๆ”“แม่ทัพใหญ่กล่าวถูกต้อง พวกเราต้อง ‘ต้อนรับ’ ให้ดี ๆ!” โจวจวี่พูดคล้อยตามทันที ไม่นานนักก็มีคำสั่งจากในกระโจมใหญ่ ให้ทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนยุคโบราณที่จารีตเคร่งครัดอย่างยิ่ง การเปลือยท่อนบนเช่นนี้เป็นพฤติกรรมดูหมิ่นไม่ให้ความกียรติสตรีอย่างรุนแรงยิ่งกว่านั้นฉินเย่ว์ฉู่เป็นภรรยาเอกของอัครเสนาบดีขั้นหนึ่ง องค์หญิงแห่งต้าชิ่ง พระขนิษฐาแท้ๆ ของฮ่องเต้หญิงหากฉินเย่ว์ฉู่เป็นเพียงสตรีทั่วไปในยุคนี้ เกรงว่ามีแต่จะตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมดทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนออกจากกระโจม รอดูท่าทางตกใจกลัวจนร้องไห้โฮยกใหญ่ของฉินเย่ว์ฉู่“ผู้ชายมากมายถึงเพียงนี้ข่มขู่เด็กสาวคนเดียวจะไม่เกินไปหน่อยหรือ” มีบางคนรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่คำพูดของเขาก็โดนคนอื่นสวนกลับทันที “เกินไปอันใดเล่า เฉินฝานเป็นคนส่งมา ให้เขาหยามพวกเราได้เท่านั้น แต่ไม่ยอมให้พวกเราตอบโต้คืนหรือ? เปลือย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1311
เย่ว์หนูได้รับบาดเจ็บในระหว่างที่ปกป้องเฉินฝานครั้งหนึ่ง ร่างกายของนางตอนนี้จึงไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเฉินฝานอยากให้หวงหวั่นเอ๋อร์ตามฉินเย่ว์ฉู่ไป มีหวงหวั่นเอ๋อร์อยู่ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัยของฉินเย่ว์ฉู่ ผลปรากฏว่าฉินเย่ว์ฉู่ปฏิเสธแม้กระทั่งหวงหวั่นเอ๋อร์ด้วยฉินเย่ว์ฉู่พาทหารหญิงไปหนึ่งร้อยกว่าคน มุ่งตรงสู่ทางเหนือ บุกไปยังกองทัพหมาป่าอย่างกล้าหาญ “เจ้าปล่อยให้นางไปเช่นนี้หรือ?” คนที่ตำหนิเฉินฝาน ไม่ใช่แค่พี่น้องตระกูลฉินทั้งสามคนในจวนสกุลเฉิน แม้แต่ฉินเย่ว์เหมยที่อยู่ในวังหลวงก็รีบออกมาเช่นกันนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยที่สุดเฉินฝานต้องให้ฉินเย่ว์ฉู่นำกองพลมือปืนไป“เย่ว์ฉู่เป็นน้องเล็กของพวกเจ้า น้องเล็กของพวกเจ้ามีนิสับแบบไหน พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือไร?” คำพูดประโยคเดียวของเฉินฝานทำให้พวกนางสำลักแล้วแม้ว่าฉินเย่ว์ฉู่จะเป็นน้องเล็กสุดในตระกูลฉิน ทว่าตั้งแต่เด็กจนโต นางมีความคิดของตัวเองมากที่สุด ขอเพียงเป็นเรื่องที่นางตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครสามารถทำให้นางเปลี่ยนใจได้“แต่ว่า...” ฉินเย่ว์โหรวที่เป็นคนกังวลใจมากที่สุด ขมวดคิ้วมุ่น ดูกลัดกล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1310
การปรากฏตัวของนาง ทำให้ทุกคนรู้สึกปีติยินดีกันมากแต่ฉินเย่ว์เจียวกลับถลึงมองสตรีผู้นั้น “พอได้แล้ว เสี่ยวฉู่เจ้าเด็กตัวแสบ แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันใด ยังไม่รีบเข้ามาอีก?” ฉินเย่ว์ฉู่ขี่ม้าเข้ามา ขณะที่นางผ่านฉินเย่ว์เจียวยังไม่ลืมเถียงกลับว่า “พี่หญิงรอง ข้าอายุยี่สิบแล้ว เป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้วนะ”ฉินเย่ว์เจียวเชิดหน้าขึ้นสูง “ไม่ว่าเจ้าจะอายุเท่าไหร่ ถึงอย่างไรในสายตาข้า เจ้าก็เป็นเด็กตลอดกาล” ฉินเย่ว์ฉู่ควบม้าตรงมาหาเฉินฝาน แล้วฟ้องเขาว่า “นายท่านดูสิเจ้าคะ พี่หญิงรองรังแกข้าอีกแล้ว นางรังแกข้ามาตลอด ท่านไม่จัดการนางบ้างหรือ?”เฉินฝานมองฉินเย่ว์ฉู่ที่สดใสมั่นใจในตัวเองตรงหน้า ภาพที่เขาเห็นฉินเย่ว์ฉู่ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนฉายขึ้นมาในสมอง เกิดความรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปชาติหนึ่งเด็กสาวที่ขี้กลัวในวันวาน บัดนี้กลายเป็นโฉมสะคราญที่มีสง่าราศี เฉินฝานรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย“เหตุใดที่กลับมาตอนนี้ ไม่ต้องเข้าเรียนแล้วหรือ?” เฉินฝานถามตั้งแต่ฉินเย่ว์ฉู่อายุสิบห้า เฉินฝานก็ส่งนางไปเรียนที่โรงเรียนสตรีในเมืองเซียนตู“นายท่าน ข้าน้อยเรียนจบแล้วเจ้าค่ะ”“เรียนจบแล้ว?”“ข้าน้อยเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1309
วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ซึ่งทั้งเดือนจะมีเพียงวันเดียวเท่านั้น นี่เป็นวันที่หาได้ยาก ในฐานะที่ฉินเย่ว์โหรวเป็นภรรยาเอกที่ดูแลบ้านย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ นางได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าหลายวันแล้วว่าวันนี้พวกเขาจะไปเที่ยวเล่นกินอาหารที่ชานเมืองกันทั้งครอบครัวนี่เป็นสิ่งที่เฉินฝานเสนอขึ้นเมื่อหลายปีก่อน หลังจากครั้งนั้น ฉินเย่ว์โหรวก็หลงใหลอยู่สุดซึ้ง ขอเพียงเฉินฝานมีวันหยุด นางจะต้องออกไปให้ได้สถานที่เที่ยวเล่นกินอาหารกันในครั้งนี้มีทิวทัศน์งดงามราวกับภาพวาดเหมือนเช่นเคยเฉินฝานนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักพิง กินผลไม้มองบุตรชายบุตรสาวเล่นกันอย่างสนุกสนานบนทุ่งหญ้า ส่วนบรรดาภรรยาก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวันกลิ่นอาหารที่เฉินฝานชอบลอยอยู่ในอากาศอาหารของพวกเขาทั้งหมดเป็นรูปแบบยุคปัจจุบัน เนื้อแกะย่างทั้งตัว สเต๊กซี่โครงย่าง หมูสามชั้นย่าง ปีกไก่ย่าง กระดูกอ่อนย่าง... ยังมีหม้อไฟทะเล และผลไม้แช่เย็นต่าง ๆ นานา“อืม~” เฉินฝานสูดจมูก แล้วแค่นเสียงเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจ เขาหลับตาพักผ่อน พักผ่อนสักพักก็เริ่มกินได้แล้ว“ฮี่!”เฉินฝานเพิ่งจะนอนหลับก็ตกใจตื่นกับเสียงร้องฮี่ของม้า “
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1308
หลังจากสือจิ่งซานควบคุมกองทัพหมาป่า เขาก็เปลี่ยนตัวแม่ทัพก่อนหน้านี้ทั้งหมด ตอนนี้ทหารเหล่านี้ล้วนเชื่อฟังสือจิ่งซานเท่านั้น“ใครบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทและท่านอัครเสนาบดีที่นี่?”สือจิ่งซานตวาดอย่างเย็นชา เขาเดินแหวกแม่ทัพเหล่านั้นพร้อมกับเอ่ยวาจา หลังจากนั้นก็หันกาย สายตากวาดมองไปบนร่างแม่ทัพเหล่านั้นห“ข้าน้อยไม่บังอาจวิจารณ์ เดิมทีสิ่งที่ข้าน้อยพูดก็เป็นความจริง หากไม่มีกองทัพหมาป่าของเรา ไม่มีท่านแม่ทัพใหญ่ ต้าชิ่งจะสงบสุขเหมือนทุกวันนี้ได้อย่างไร เวลานี้กลับให้เฉินฝานผู้นั้นยึดความดีความชอบทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว” “ถูกต้อง พวกเรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับท่านแม่ทัพใหญ่เลย”แม้ว่าเสียงของพวกแม่ทัพจะเบาลงแล้ว แต่ความโกรธเกรี้ยวและความไม่พอใจในคำพูดกลับยิ่งรุนแรงขึ้น “เหลวไหล เดิมทีความสงบสุขของต้าชิ่งก็เป็นหน้าที่ของกองทัพหมาป่าเรา ในฐานะที่ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพหมาป่ายิ่งต้องทำเช่นเดียว ต่อไปหากมีใครกล้าบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทกับอัครเสนาบดีอีก ลงโทษโบยด้วยไม้พลองทหาร!”“ท่านแม่ทัพใหญ่...”“ทหาร!” สือจิ่งซานตัดบทคนผู้นั้น “นำตัวสวี่ต๋าออกไปโบยด้วยไม้พลองทหารห้าสิบที!” ไม่นานนัก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1307
ตอนนี้น่าจะถือว่ารักษาสัญญาแล้วกระมังฉินเย่ว์เหมยรับประทานอาหารค่ำที่จวนสกุลเฉิน พี่น้องทั้งห้าคุยเล่นกันในห้องจนดึกดื่น หลี่เต๋อฉวนเร่งอยู่หลายครั้ง ฉินเย่ว์เหมยถึงค่อยอำลาบรรดาน้องสาวของตนด้วยความอาลัยอาวรณ์“พี่หญิงใหญ่ ท่านถอนรับสั่งได้หรือไม่?”เมื่อเห็นฉินเย่ว์เหมยกำลังจะจากไป ฉินเย่ว์ฉินก็รีบเอ่ยขึ้นมา“รับสั่งใดเล่า?” ฉินเย่ว์เหมยหันหน้ากลับมาถาม“ก็เรื่อง ก็เรื่อง...” เสียงของฉินเย่ว์ฉินแผ่วเบา หน้าแดงเล็กน้อย “เข้าหอในวันนี้”แม้ยามนี้ฉินเย่ว์ฉินไม่รังเกียจเฉินฝานแล้ว แต่นางยังไม่ได้เตรียมใจแต่งงานกับเฉินฝาน “เหตุใดต้องถอนคืนด้วย เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรจะมีทายาทให้สามีของเจ้าได้แล้ว เช้านี้ข้าตรวจดูปฏิทินโหรแล้ว วันนี้เป็นวันดี ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธอีก”นี่ก็คือการปราบปรามโดยสายเลือด ก่อนที่ฉินเย่ว์เหมยจะมา พวกฉินเย่ว์เจียวไม่อาจเอ่ยถึงเรื่องเข้าหอได้เลย เวลานี้เมื่อฉินเย่ว์เหมยเอ่ย ฉินเย่ว์ฉินไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่คำเดียว “ยังจะว่าข้าอีก ท่านก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าท่านเองก็หาเหตุผลต่าง ๆ เพื่อหนีนายท่านหรือไร” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยหันกายเดินจากไป ฉินเย่ว์ฉ
