LOGINShare
บทที่ 1084
Related chapters
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1085
“เฉินฝานมองข้ามเหมียวเหลียงจื้อไปที่เหล่าเสนาบดีด้านหลังเขาแทน “พวกเจ้าก็ด้วย ยังมิรีบไปหาสถานที่พัฒนาเศรษฐกิจอีก!”“พัฒนาเศรษฐกิจงั้นรึ?”เหล่าขุนนางเงยหน้าเล็กน้อยมองเฉินฝานด้วยความสงสัย“โอ้ ถ้าพูดในแบบพวกเจ้าก็คือคิดหาวิธีที่ทำให้ราษฎรหาเงินได้ดีขึ้น หากราษฎรมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดี ก็จะจ่ายภาษีได้มากขึ้น เงินในท้องพระคลังจะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย”หลังจากที่ขุนนางเหล่านั้นพยักหน้าเข้าใจแล้ว น้ำเสียงของเฉินฝานก็เปลี่ยนเป็นดุดันทันที “อย่าหาว่าข้ามิเตือน หลังจากนี้ห้าปีหากเหมียวเหลียงจื้อทำเป้าหมายที่ข้าพูดเมื่อครู่มิได้ พวกเจ้าทุกคนจะถูกตัดหัวเหมือนกับเหมียวเหลียงจื้อ”เฉินฝานเพิ่งกล่าวจบก็มีขุนนางพูดโพล่งขึ้นมาทันที“ใต้เท้า ข้าน้อยขอกราบลาขอรับ”คนแรกทูลลาเสร็จ ก็มีคนที่สองตามมาทันที“ใต้เท้า ข้าน้อยขอกราบลาเช่นกันขอรับ”ขุนนางเหล่านี้ทยอยกันทูลลาจากไป ในใจพวกเขาคิดเพียงแค่ว่าอยากออกไปโดยเร็วเพื่อไปแย่งชิงเมืองที่ดีในการพัฒนาเศรษฐกิจเฉินฝานผายมือกว้าง “ไปเถอะ!”“ขอบคุณท่านอัครเสนาบดี!”เพิ่งจะได้รับการอนุญาตจากเฉินฝานได้มินาน ขุนนางเหล่านั้นรีบวิ่งแข่งกกันเพื่อไปเขตพระราช
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1086
คนแก่คนนี้คือฝูป๋อ คนที่เคยช่วยเฉินฝานดับไฟที่เมืองตงเจียวในตอนแรก เดิมทีเขาไปที่เมืองตงเจียวเพื่อจะไปหาลูกชายคนเล็ก เพิ่งกลับมาเมื่อวาน มิคิดว่าเมื่อเข้าเขตวังหลวงก็พบว่าพวกเหมียวเหลียงจื้อกำลังจะกระโดดหน้าผาและได้ยินมาว่าเฉินฝานจะเดินทางมาจัดการ เขาจึงให้หลานคนโตพาเขามาที่นี้ทันที“ดี ๆ!” ฝูป๋อพยักหน้าหงึก ๆ “โชคดีของข้าที่ได้เจอใต้เท้า ตอนนี้ข้าสบายดีเป็นอย่างมาก!”เฉินฝานกำลังจะพูด ทว่าก็ถูกฝูป๋อชิงพูดตัดบทไปอีกแล้ว“พวกเด็กเปรต ช่างมิรู้จักผิดชอบชั่วดีเสียจริง!” ฝูป๋อยกไม้เท้าชี้ไปที่ฝูงชนด้านหน้าเขาฝูป๋อค่อนข้างมีอำนาจในกลุ่มฝูงเหล่านี้ ฝูป๋อตีพวกเขาก็ยังไม่มีใครกล้าต่อต้าน“มีความรู้อันน้อยนิด ก็กล้าพูดช่วยพวกเดียวกันเองแล้วรึ? พวกเจ้ารู้หรือว่าสิ่งใดเรียกว่าช่วยพวกเดียวกันเอง?”“ขุนนางเหล่านั้นตายไปแล้ว นอกจากทำให้พวกเจ้าคลายความเคียดแค้นลงไปได้เล็กน้อย แล้วมันทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของพวกเจ้าดีขึ้นงั้นรึ? ก็ยังคงจะต้องใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อด้วยความยากลำบากทุกวันมิใช่หรือกระไร?”“ตอนนี้ใต้เท้าให้ขุนนางเหล่านั้นสร้างความชอบชดเชยความผิด พวกเขาจะทุ่มเทแรงกายคิดหาทุกวิธีทางให้พว
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1
“ฝ่าบาท ในรัชสมัยนี้ขาดแคลนชายหนุ่มอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ!”“ร้ายแรงถึงขั้นไหน”“ในหนึ่งร้อยคน มีชายหนุ่มไม่ถึงยี่สิบคน หลายปีมานี้ มีหญิงสาววัยเหมาะสมจำนวนมากจบชีวิตตนเองเพราะไม่มีใครแต่งงานด้วย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่ารากฐานของแผ่นดินอาจสั่นคลอนได้พ่ะย่ะค่ะ”“จงประกาศราชโองการลงไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกเขตการปกครอง เมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองให้ดำเนินการจัดสรรการแต่งงาน ผู้ใดยินดีรับมากกว่าสามคน มอบรางวัล!”“ผู้ใดให้กำเนิดบุตรชาย มอบรางวัลใหญ่!”“ภายในสามปี ต้องพลิกปรากฏการณ์หญิงมากชายน้อยของแผ่นดินให้จงได้!”-เฉินฝานตื่นขึ้นด้วยเสียงร้องไห้รบกวนเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องที่ตนไม่รู้จักมีหญิงสาวนั่งปิดหน้าร้องไห้เสียงเบานั่งอยู่ข้างกาย“หยุดร้องได้แล้ว ข้ารำคาญ!”เมื่อได้ยินเสียงของเฉินฝาน หญิงสาวปาดน้ำตาและมองเขาทันที “นายท่าน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ!”เฉินฝากเงยหน้ามองหญิงสาว……ผมเผ้าดำเงาวับ ผิวขาวนวลผุดผ่องดังหยก ดวงตาคู่งามแลมองหมุนรอบเป็นพันครั้ง ทุกการขมวดคิ้วคือการตีความคำว่าสง่างามน่าประทับใจผ้าดิบหยาบกระด้าง ก็ไม่อาจปกปิดรูปร่างน่าเอ็นดูของนางเฮ้ย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 2
“นายท่าน ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”“……” เฉินฝานทำหน้ามึนงง นางมีความผิดอะไร!เขาโน้มตัวจะพยุงฉินเย่ว์โหรวให้ลุกขึ้น ปรากฏว่านางโขกศีรษะกับพื้นโป๊ก ๆ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสถึงตัว“ข้าน้อยรู้ว่านายท่านรังเกียจฝีมือของข้าน้อยเสมอมา ข้าน้อยจะไปร่ำเรียนกับกลุ่มสตรีในชุมชนเจ้าค่ะ”“ก่อนหน้านี้ ท่านลงโทษจนขาขวาของข้าน้อยหักแล้ว หากท่านลงโทษจนขาซ้ายของข้าหักอีก ข้าน้อยก็จะปรนนิบัติท่านไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ”!!!แท้จริงแล้วเจ้าของร่างเดิมเป็นคนตีขานางหัก!!เมื่อมองขาขวาที่หักของฉินเย่ว์โหรว พลางมีเสียงหวีดดังขึ้นในหัวของเฉินฝานคนสวยขนาดนี้ทั้งคน ยังนอบน้อมอ่อนโยนเช่นนี้อีก มีแต่อยากเอ็นดู เจ้าของร่างเดิมคิดอะไรอยู่กันแน่ เหตุใดถึงกล้าลงมือเช่นนี้!“เมื่อขาเจ้าไม่สะดวก งั้นก็ลุกขึ้นเถิด!”ฉินเย่ว์โหรวตัวสั่นและกลัวเฉินฝานมาก นางแทบไม่ได้รู้ว่าเฉินฝานพูดอะไร “ได้โปรดนายท่าน อย่าทุบตีข้าเลย อย่าทุบข้าเลย”ร่างกายที่สั่นจนควบคุมไม่ได้และสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวั่นกลัวเห็นได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าของร่างเดิมทุบตีนางเป็นประจำจนนางกลัวเฉินฝานพูดสามครั้งติดต่อกันว่าจะไม่ทุบตี จากนั้นฉินเย่ว์โหรวก็หยุ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 3
เฉินฝานพลันตะโกนเสียงแข็ง จูต้าอันกับผู้ชายอีกสองคนถึงกับสะดุ้งตกใจไอ้หมอนี่ กล้าพูดจาเสียงดังกับพวกเขา!ภายในห้องเงียบสงบในทันใด“เฉินฝาน!” จูต้าอันแสดงหน้าถมึงทึง “ตั้งแต่พวกเราเข้ามา เจ้าก็ทำกร่างตลอด เมื่อครู่นี้ข้าถือว่าเจ้าเพิ่งตกเขากลับมาร่างกายยังไม่หายดี แต่เจ้าอย่าทำตัวไว้หน้าแล้วไม่สนใจ ข้าขอพูดไว้ตรงนี้ ไม่ว่าเจ้าจะยอมหรือไม่ เมื่อเจ้ารับเงินไปแล้วก็ต้องทำตามที่ตกลงไว้”ตอนที่จูต้าอันกำลังพูด ผู้ชายสองคนด้านหลังยืนขึ้นแล้วผู้ชายสองคนนั้น ทั้งตัวสูงและบึกบึนหากเกิดการปะทะขึ้นมาจริง ๆ เขาสามารถเอาตัวรอดได้ เพียงแต่ว่า……เฉินฝานชำเลืองมองฉินเย่ว์โหรวที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านข้าง“โหย ดูสมองข้าสิ!” เฉินฝานกุมหัวแสดงสีหน้าเหมือนเจ็บปวด “หลังจากตกเขาและฟื้นขึ้นมาข้าก็ไข้ขึ้นไม่หยุด จนป่านนี้หัวของข้าก็ยังเจ็บตื้อ ๆ ไม่หาย และลืมเรื่องต่าง ๆ ไปเยอะมาก ข้าขออภัยด้วย”เมื่อเห็นสีหน้าของชายสามคนผ่อนคลายลง เฉินฝานพลางรีบเอ่ยถามจูต้าอัน “พี่จู ก่อนหน้านี้ข้าตกลงกับพี่เรื่องอะไรนะ!”“หากเป็นเช่นนั้น……ก็ช่างเถอะ!” จูต้าอันส่งสัญญาณให้สองคนนั่งลง “ตกเขาฤดูหนาวแต่ไม่ถูกหมาป่าคาบ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 4
“ขอร้องแม่เจ้าสิ!” เฉินฝานยกอีกถ้วยหนึ่งขึ้น“ปึก!”“ดูซิว่าข้าจะกล้าตีเจ้าหรือไม่ ?”“อ๊าก!” จูต้าอันที่ไม่ทันระวังตัวส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ต่อมาเขาพยายามจะลุกขึ้น แต่เฉินฝานไม่ให้โอกาสเขาเลย“ปึก!”“กล้าไหม!”“ปึก!”“กล้าไหม!”เขาพูดคำว่ากล้าไหมหนึ่งครั้ง ก็ฟาดจูต้าอันหนึ่งครั้งกำลังมือที่เฉินฝานฟาดลงไปหนักขึ้นทุกครั้งศีรษะของจูต้าอันกลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว เลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาปากแข็งในตอนเริ่มต้น แต่ภายหลังส่งเสียงร้องเจ็บปวดดังสนั่นและร้องขอความเมตตาไม่หยุดชายสองคนที่มาจากหอนางโลมอี๋ชุนย่วนวางมือลงและมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยจูต้าอันสักคนไอ้เฉินฝานนี่ เหตุใดถึงไม่เหมือนอย่างที่รู้จักเฉินฝานที่พวกเขารู้จัก นอกจากผู้หญิงในเรือนตนเองแล้วก็สู้ใครไม่ได้เลย คำว่าอันธพาลของหมู่บ้านล้วนได้มาเพราะอยู่กับจูต้าอันและล้วนเพราะมีจูต้าอันคอยหนุนหลังทำไมตอนนี้กลับ……“ปึกๆๆ!” เฉินฝานยังทุบไม่หยุด“นายท่านเจ้าคะ นายท่าน!” ฉินเย่ว์โหรวนั่งลงข้างเฉินฝาน “หยุดตีได้แล้ว หยุดตีได้แล้ว ถ้ายังตีต่อไปเขาจะตายได้นะเจ้าคะ!”ครอบครัวไม่อาจไร้ผู้นำ หากเฉินฝานเข้า
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 5
“วืด”“ตุบ!” ธนูดอกหนึ่งเสียบตรงบานประตูเฉินฝานมองลูกธนูที่อยู่ห่างเขาไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรอย่างตาโต เขามีความรู้สึกเหมือนรอดพ้นเคราะห์กรรม หากธนูลูกนี้เฉียงอีกเพียงเล็กน้อย……ใคร!ใครสามหาวถึงเพียงนี้!คนสูงโปร่งรูปสวยคนหนึ่งพลันแสดงตัวขึ้นตรงหน้าเฉินฝาน“พี่สาม!”เฉินฝานยังไม่ทันได้ตอบโต้ ฉินเย่ว์โหรวก็วิ่งไปพี่สาม!ฉินเย่ว์เจียว?ในความทรงจำ ฉินเย่ว์เจียวเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของฉินเย่ว์โหรว ภรรยาอีกคนของเขาเฉินฝานมองฉินเย่ว์โหรวอย่างละเอียดมองจากสายตาน่าจะสูงราว 170 เซนติเมตร ความสูงนี้ ในสมัยโบราณถือว่าสูงมากรูปหน้าคล้ายคลึงกับฉินเย่ว์โหรวแต่ก็มีความแตกต่างนางมีโครงหน้าชัดกว่า ร่างกายอวบอิ่มกว่าฉินเย่ว์โหรว สีผิวค่อนไปทางเหลืองข้าวสาลี ประกอบกับความสูงของนางแล้ว ช่างชวนให้รู้สึกมีความองอาจ เย้ายวนแทบทุกอิริยาบถอาจเป็นเพราะวิ่งเร็ว สีหน้าของฉินเย่ว์เจียวจึงแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อหยดลงจากหน้าผาก หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง เสื้อผ้าก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ……เห้อ!เฉินฝานหันหน้าหนีอย่างเร็วหากพูดว่าฉินเย่ว์โหรวที่อ่อนแอแต่อ่อนโยนทำให้รู้สึกอยากปกป้อง ถ้าเช่นนั้นฉินเย่ว์เจียวท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 6
เมื่อมาถึงยามนี้ ฉินเย่ว์เจียวไม่สามารถพูดต่อไปได้อีก นางถอดด้ามธนูออกจากคันธนู กำไว้ในมือแน่น ขณะที่จ้องเฉินฝานถมึงทึงเฉินฝานยังรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ไม่ต้องพูดถึงฉินเย่ว์เจียวเลย เขาฟังแล้วยังอยากบีบคอนายท่านคนเดิมให้ตายไปเสียฉินเย่ว์โหรวลดแขนที่กางออกลงอย่างช้า ๆ แสงในดวงตาหรี่ลงทีละน้อย ฉินเย่ว์เจียวพูดถูก ตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้พวกนางไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ เลยสักวันหลายครั้งที่นางเองก็สงสัย ความตายนั้นดีกว่าการมีชีวิตอยู่หรือไม่“น้องสี่ เจ้ามายืนข้างข้า” ฉินเย่ว์เจียวดันฉินเย่ว์โหรวไปด้านข้าง พลางชี้ด้ามธนูและคันธนูไปยังเฉินฝานอีกครั้ง“อา!” ฉินเย่ว์โหรวหลับตาไม่กล้ามองผ่านไปชั่วพริบตา“ท่าน......”ฉินเย่ว์เจียวจ้องมองเฉินฝานตรงหน้านางอย่างว่างเปล่า ในขณะนี้เฉินฝานกำลังจับมือของนางที่ถือคันธนูอยู่“เหตุใดท่านถึง ถึงได้...” ฉินเย่ว์เจียวเอ่ยขึ้นตะกุกตะกักเขาเข้ามาตรงหน้านางและจับมือนางได้รวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร เขาจะมีทักษะเช่นนี้ได้อย่างไรหากเขามีทักษะเช่นนี้ ฉินเย่ว์โหรวคงถูกขายไปนานแล้ว จะรอให้นางออกไปแล้วค่อยแอบขายฉินเย่ว์โหรวทำไมกัน“เย่ว์.
Latest chapter
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1086
คนแก่คนนี้คือฝูป๋อ คนที่เคยช่วยเฉินฝานดับไฟที่เมืองตงเจียวในตอนแรก เดิมทีเขาไปที่เมืองตงเจียวเพื่อจะไปหาลูกชายคนเล็ก เพิ่งกลับมาเมื่อวาน มิคิดว่าเมื่อเข้าเขตวังหลวงก็พบว่าพวกเหมียวเหลียงจื้อกำลังจะกระโดดหน้าผาและได้ยินมาว่าเฉินฝานจะเดินทางมาจัดการ เขาจึงให้หลานคนโตพาเขามาที่นี้ทันที“ดี ๆ!” ฝูป๋อพยักหน้าหงึก ๆ “โชคดีของข้าที่ได้เจอใต้เท้า ตอนนี้ข้าสบายดีเป็นอย่างมาก!”เฉินฝานกำลังจะพูด ทว่าก็ถูกฝูป๋อชิงพูดตัดบทไปอีกแล้ว“พวกเด็กเปรต ช่างมิรู้จักผิดชอบชั่วดีเสียจริง!” ฝูป๋อยกไม้เท้าชี้ไปที่ฝูงชนด้านหน้าเขาฝูป๋อค่อนข้างมีอำนาจในกลุ่มฝูงเหล่านี้ ฝูป๋อตีพวกเขาก็ยังไม่มีใครกล้าต่อต้าน“มีความรู้อันน้อยนิด ก็กล้าพูดช่วยพวกเดียวกันเองแล้วรึ? พวกเจ้ารู้หรือว่าสิ่งใดเรียกว่าช่วยพวกเดียวกันเอง?”“ขุนนางเหล่านั้นตายไปแล้ว นอกจากทำให้พวกเจ้าคลายความเคียดแค้นลงไปได้เล็กน้อย แล้วมันทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของพวกเจ้าดีขึ้นงั้นรึ? ก็ยังคงจะต้องใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อด้วยความยากลำบากทุกวันมิใช่หรือกระไร?”“ตอนนี้ใต้เท้าให้ขุนนางเหล่านั้นสร้างความชอบชดเชยความผิด พวกเขาจะทุ่มเทแรงกายคิดหาทุกวิธีทางให้พว
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1085
“เฉินฝานมองข้ามเหมียวเหลียงจื้อไปที่เหล่าเสนาบดีด้านหลังเขาแทน “พวกเจ้าก็ด้วย ยังมิรีบไปหาสถานที่พัฒนาเศรษฐกิจอีก!”“พัฒนาเศรษฐกิจงั้นรึ?”เหล่าขุนนางเงยหน้าเล็กน้อยมองเฉินฝานด้วยความสงสัย“โอ้ ถ้าพูดในแบบพวกเจ้าก็คือคิดหาวิธีที่ทำให้ราษฎรหาเงินได้ดีขึ้น หากราษฎรมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดี ก็จะจ่ายภาษีได้มากขึ้น เงินในท้องพระคลังจะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย”หลังจากที่ขุนนางเหล่านั้นพยักหน้าเข้าใจแล้ว น้ำเสียงของเฉินฝานก็เปลี่ยนเป็นดุดันทันที “อย่าหาว่าข้ามิเตือน หลังจากนี้ห้าปีหากเหมียวเหลียงจื้อทำเป้าหมายที่ข้าพูดเมื่อครู่มิได้ พวกเจ้าทุกคนจะถูกตัดหัวเหมือนกับเหมียวเหลียงจื้อ”เฉินฝานเพิ่งกล่าวจบก็มีขุนนางพูดโพล่งขึ้นมาทันที“ใต้เท้า ข้าน้อยขอกราบลาขอรับ”คนแรกทูลลาเสร็จ ก็มีคนที่สองตามมาทันที“ใต้เท้า ข้าน้อยขอกราบลาเช่นกันขอรับ”ขุนนางเหล่านี้ทยอยกันทูลลาจากไป ในใจพวกเขาคิดเพียงแค่ว่าอยากออกไปโดยเร็วเพื่อไปแย่งชิงเมืองที่ดีในการพัฒนาเศรษฐกิจเฉินฝานผายมือกว้าง “ไปเถอะ!”“ขอบคุณท่านอัครเสนาบดี!”เพิ่งจะได้รับการอนุญาตจากเฉินฝานได้มินาน ขุนนางเหล่านั้นรีบวิ่งแข่งกกันเพื่อไปเขตพระราช
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1084
“ข้าถามพวกเจ้าหน่อย มิรู้สึกผิดอันใดบ้างรึ?”“เหล่าราษฎรมากมายปานนั้นต้องเสียชีวิตอยู่ในกองเพลิงครั้งนี้ พวกเจ้ามีสามัญสำนึกอยู่หรือไม่ พวกเจ้ามิกลัวว่ากลางดึกพวกเขาจะเอาวิญญาณของพวกเจ้าไปงั้นรึ?”“แปะ!”“แปะ ๆ ๆ ๆ!”เฉินฝานเพิ่งพูดจบ ทั่วบริเวณเกิดเสียงดังขึ้นเกรียวกราวราษฎรที่มามุงดูปรบมือจนเจ็บมือ ทว่าก็ยังคงปรบมือต่อไป“พูดได้ดีมาก!”“ท่านอัครเสนาบดีพูดได้ดีมาก!”เหล่าราษฎรล้วนน้ำตาไหลทุกคนเฉินฝานได้พูดความเกลียดชังและความคับแค้นใจของพวกเขาออกไปแล้วขุนนางที่อยู่บนพื้น มีบางส่วนที่สอบขุนนางได้จากหมูบ้านเล็ก ๆ ตอนที่พวกเขายังเด็กก็มีชีวิตที่ยากลำบากเช่นกันท่ามกลางเสียงกล่าวถามของเฉินฝานและเสียงเชียร์ของเหล่าราษฎร ไม่นานนักพวกเขาก็กลั้นน้ำตาไว้มิอยู่สีหน้าพลันปรากฎความเศร้าสลด“เพียะๆ!”มีขุนนางจำนวนหนึ่งเริ่มตบหน้าตัวเอง“หลงผิด ตอนนั้นข้าถลำตัวหลงผิดเกินไปแล้ว!”ขุนนางที่ตบหน้าตนเองเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดเหลือเพียงเหมียวเหลียงจื้อ เขาสีหน้าไร้อารมณ์ ทำเพียงก้มหน้าคุกเข่าอยู่ตรงนั้นเฉินฝานยกมือขึ้นเล็กน้อย“ทุกคนจงหยุดเถอะ!” อวิ๋นเต๋อออกคำสั่งให้ขุนนางเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1083
เมื่อถึงหุบเขาซื่อสัตย์แล้ว เฉินฝานก็เปิดม่านลงรถม้าทันทีในขณะที่เขารีบสาวเท้ารุดหน้าขึ้นไป ก็ยื่นมือไปทางองครักษ์ข้างกาย “กระบี่!”เมื่อได้ยินดังนั้น องครักษ์รีบนำกระบี่ประจำกายส่งให้เฉินฝานทันที เฉินฝานรับกระบี่มา มิพูดพร่ำทําเพลงขว้างกระบี่ออกไปอย่างสุดแรงทันที“ปึก!”กระบี่ที่เฉินฝานขว้างลอย ปักเข้ากับเรือนร่างเหมียวเหลียงจื้อที่กำลังจะกระโดดหน้าผาพอดี“เอื้อ...”เหมียวเหลียงจื้อกรีดร้องเพียงเล็กน้อยก็ล้มลงไปทันทีกระบี่ของเฉินฝานพุ่งเข้าหาเหมียวเหลียงจื้อจากทางด้านหน้า ดังนั้นจึงทำให้เขาล้มหงายหลังลงไปเหมียวเหลียงจื้อลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เมื่อเห็นเฉินฝานแล้วก็จะกระโดดหน้าผาทันที ขุนนางคนอื่นจึงพากันทำตาม“ขวางพวกเขาไว้!”ในขณะที่เฉินฝานตะโกนลั่น ก็ขว้างกระบี่ออกไปอีกสองเล่มองครักษาพระองค์ที่ติดตามเฉินฝานมาด้วย รีบรุดหน้าเข้าไปลากเหล่าเหมียวเหลียงปิงจากหน้าผาเข้ามาทันทีคำสั่งของเฉินฝานเด็ดขาดมากพอ เหล่าพลทหารก็ลงมือทำได้อย่างรวดเร็วทันท่วงทีเช่นกัน ทว่าก็มีสองสามาที่กระโดดลงหน้าผาได้สำเร็จ“อ้าก!”เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาด้านล่างหุบเขาเฉินฝานส่ายหน้าคนที่อยาก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1082
“ข้าอยากไปเดินเล่นข้างนอกได้หรือไม่?”กลัวว่าเฉินฝานจะไม่อนุญาต นางจึงรีบพูดเสริมทันที “ ขืนยังนอนต่ออีก ข้าก็จะอ้วนกว่าเดิมแล้ว”“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้ชอบสตรีที่ผอมบางร่างน้อยเสียหน่อย”คำพูดของเฉินฝานทำให้โอวหยางน่าหลันหยุดชะงักไปทันที“โอ้!”โอวหยางน่าหลันนั่งกลัดกลุ้มอยู่บนเตียง ผิดหวังอย่างมากที่ช่วงนี้เฉินฝานไม่ให้นางลงจากเตียงช่วงแรกนางก็ดีใจอย่างมาก เพราะความเป็นห่วงและความใส่ใจของเฉินฝาน ต่อมานางก็ไม่ดีใจแล้ว เพราะนอนอยู่บนเตียงตลอดช่างทรมานเหลือเกิน“เด็กโง่!”เฉินฝานยื่นมือไปหยิกจมูกโอวหยางน่าหลันเบาๆ จับมือของนางไว้ “ไปกันเถอะ!”ช่วงก่อนที่เขาไม่ยอมให้โอวหยางน่าหลันลงจากเตียง เพราะนางมีความเสี่ยงที่จะแท้งบุตร ดังนั้นจึงไม่ให้นางลงจากเตียง ที่ไม่ได้บอกเหตุผลกับนางเพราะกลัวว่านางจะกังวลเกินเหตุเมื่อครู่หมอหลวงบอกเขาว่าตอนนี้เด็กในครรภ์ของโอวหยางน่าหลันปลอดภัยแล้ว“อะไรนะ?”โอวหยางน่าหลันมองเฉินฝานด้วยสายตาเหลือเชื่อ“งงอันใดอีกเล่า เมื่อครู่โวยวายอยากจะออกไปมิใช่รึ? หรือว่าตอนนี้ไม่อยากออกไปแล้ว?”“ไปสิ ข้าอยากออกไป!”โอวหยางน่าหลันกระโดดลงเตียง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1081
เฉินฝานจับคอเสื้อโจวหยางชิงกระชากเขาลงมาจากเก้าอี้“ฝ่าบาท ๆ ช่วย...”โจวหยางชิงที่ถูกเพิ่งเฉินฝานกระชากตัวออกมา รีบขอความช่วยจากโอวหยางกว่างเซวียนทันที เขาพูดไม่ทันจบ ศีรษะก็ถูกตัดตกลงพื้นไปเรียบร้อยแล้วศีรษะของโจวหยางชิงไหลลงบันไดไปทีละขั้นพร้อมกับเลือดสดที่ไหลนองเป็นทางขุนนางฝ่ายบุ๊นส่วนใหญ่มิเคยเห็นเหตุการณ์นองเลือดเช่นนี้มาก่อน บางคนไม่กล้าดู บางคนอาเจียนออกมามิหยุด ถึงขั้นมีบางคนที่ขี้กลัวเป็นลมหมดสติไปทันทีทว่าคนส่วนใหญ่ล้วนตกตะลึงทำอันใดไม่ถูกโจวหยางชิงเป็นมหาราชครูของโอวหยางกว่างเซวียนและเป็นคนที่โอวหยางน่าหลันเคารพนับถือ คิดไม่ถึงว่าเฉินฝานจะลงมือสังหารจริงและยังเป็นตอนที่กำลังปรึกษาหารือในพระราชวังอีกด้วยเฉินฝานรูปร่างดูสะอาดเกลี้ยงเกลา หน้าตาดูใจดีมีเมตตา มิคิดว่าเขาจะโหดเหี้ยมกว่าโอวหยางน่าหลันเสียอีกเพียงโอวหยางน่าหลันคนเดียวพวกเขาก็จวนจะรับมือไม่ไหวแล้ว ตอนนี้มีเฉินฝานเพิ่มมาอีกหลังจากนั้น...บรรยากาศในพระราชวังน่าอึดอัดใจสุดขีด ทุกคนล้วนท้อแท้ใจกับอนาคตโดยเฉพาะพรรคพวกเหมียวเหลียงจื้อและเหล่าเสนาบดีที่ยืนระนาบเดียวกันกับโจวหยางชิง คนเหล่านั้นล้วนมีสีหน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1080
โอวหยางกว่างเซวียนขมวดคิ้วจนเป็นปม ขอบตาเริ่มแดงก่ำ ดูเหมือนจะร้องไห้แล้ว“ร้องไห้อะไร ฝ่าบาททรงเป็นชายชาตรี ห้ามร้องไห้นะพ่ะย่ะค่ะ!”น้ำตาของโอวหยางกว่างเซวียนหดกลับไปเพราะเสียงตวาดของโจวหยางชิง เขาเม้มปาก เลื่อนบั้นท้ายไปบนบัลลังก์มังกรด้วยความไม่เต็มใจ“ใต้เท้าโจวพูดถูกต้อง ชายชาตรีจะร้องไห้ไม่ได้ แต่ยิ่งไม่อาจให้ผู้อื่นมาตวาดใส่ตามใจชอบได้!”เฉินฝานพูดพลางเดินเข้ามาในท้องพระโรงโอวหยางกว่างเซวียนที่ตอนแรกยังอืดอาดชักช้า คราวนี้เขากระโดดพรวดมาอยู่ตรงหน้าเฉินฝานราวกับลิงที่กระโดดขึ้นฟ้า “พี่หญิงของข้าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”ใบหน้าของโอวหยางกว่างเสวียนเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้เขาจะเป็นเด็กโง่เขลา สติปัญญาเทียบเท่าเด็กอายุห้าหกขวบ แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อโอวหยางน่าหลันนั้นเป็นของจริง“ท่านยังมีหน้ามาถามอาการพี่สาวของท่านอีกหรือ?”เฉินฝานถลึงตาใส่โอวหยางกว่างเซวียนด้วยความเดือดดาล เขาโมโหแล้วจริง ๆ ความไม่รู้ของโอวหยางกว่างเซวียนเกือบจะทำให้ภรรยาและลูกที่ยังไม่เกิดมาของเขาต้องตายเสียแล้วโอวหยางกว่างเซวียนเอามือขยุ้มเสื้อแน่นราวกับเด็กที่ทำผิด ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า “เซวียนเอ๋อ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1079
“อ๊า!”เสียงกรีดร้องดังไปทั่วท้องพระโรง“หุบปาก!”ขณะที่เฉินฝานประคองโอวหยางน่าหลันไว้ เขาก็ตวาดใส่ขันทีที่อยู่ทางด้านข้างด้วยความเกรี้ยวกราดตอนที่กระบี่แทงมา คนที่กรีดร้องไม่ใช่โอวหยางน่าหลัน แต่เป็นขันทีข้างกายนางโอวหยางกว่างเซวียนอายุสิบสามปีก็ตัวสูง 185 เซนติเมตรแล้ว ส่วนโอวหยางน่าหลันสูง 165 เซนติเมตร เมื่อโอวหยางกว่างเซวียนแทงกระบี่ลงมา จึงแทงเข้าใส่ไหล่ของโอวหยางน่าหลันไม่ได้โดนจุดสำคัญ นี่เป็นความโชคดีในความโชคร้ายแล้ว“พี่หญิง พี่หญิง พี่หญิง”โอวหยางกว่างเซวียนจ้องมองกระบี่ที่แทงเข้าไหล่ของโอวหยางน่าหลัน ก่อนจะตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก “ไสหัวไป!” เฉินฝานเตะโอวหยางกว่างเซวียนที่อยากจะพุ่งเข้ามาให้ออกไป“ท่านพี่ฝาน...”โอวหยางน่าหลันที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉินฝานข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสบนไหล่ จับคอเสื้อของเฉินฝานไว้แน่น “เซวียนเอ๋อร์แค่โง่เขลา ท่านอย่าต่อว่าเขาเลย”แม้โอวหยางกว่างเซวียนจะทำร้ายนาง แต่นางยังคงเป็นห่วงว่าเฉินฝานจะแก้แค้นคนนอกเอาแต่พูดว่าภรรยาของเฉินฝานล้วนเป็นมารคลั่งปกป้องสามี แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าเพราะเหตุใดพวกนางถึงปกป้อ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1078
โอวหยางกว่างเซวียนมองโจวหยางชิง แล้วหันหน้ากลับไปมองโอวหยางน่าหลัน สีหน้าดูลำบากใจ“เซวียนเอ๋อร์ เจ้ายังลังเลอะไรอีก? สังหารขุนนางชั่วที่นำภัยมาสู่บ้านเมืองและราษฎรผู้นี้เสีย!”โอวหยางน่าหลันเร่งเร้า โจวหยางชิงก็เร่งเร้าเช่นกัน“ฝ่าบาท พระองค์รีบลงมือเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“แต่ว่า...” โอวหยางกว่างเซวียนทำหน้านิ่ว ดูลำบากใจมากยิ่งขึ้นเสด็จพ่อเคยบอกเขาว่าเขาต้องเชื่อฟังคำพูดของพี่หญิงเขาเองก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของท่านอาจารย์ด้วยแต่เพราะเหตุใดพี่หญิงถึงอยากฆ่าท่านอาจารย์ท่านอาจารย์ก็จะให้เขาฆ่าท่านอาจารย์ด้วยเขาไม่กลัวเจ็บเลยหรือไร?หลายวันมานี้ท่านอาจารย์เอาแต่พูดเรื่องความตายกับเขา ท่านอาจารย์บอกว่าตายแล้วก็จะไม่ได้พบคนผู้นั้นอีกตลอดกาลหากท่านอาจารย์ตายแล้ว เช่นนั้นเขาก็จะไม่ได้พบท่านอาจารย์ตลอดไปไม่ใช่หรือ?เขาไม่อยากไม่ได้เจอท่านอาจารย์ตลอดไป“....ขะ ข้ากลัวดาบ!”ในขณะที่โอวหยางน่าหลันกับโจวหยางชิงเร่งเร้าครั้งแล้วครั้งเล่า โอวหยางกว่างเซวียนก็เค้นคำพูดนี้ออกมาด้วยความร้อนรน“เจ้าเป็นฮ่องเต้ ฆ่าคนไยต้องให้เจ้าลงมือเองด้วยเล่า หลีกังหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก็อยู่ที่นี่ เจ้า
