로그인공유
บทที่ 1024
관련 챕터
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1025
“ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน ตอนนี้แม้กระทั่งศพก็ยังหามิเจอ ทั้งร่างคงจมบ่อโคลนไปแล้วเป็นแน่”เหล่าโจรป่าพากันกระซิบกระซาบ“ปึก!”อ๋องตวนเคาะสายรัดเอวพยัคฆ์ทันที“เสี่ยวฝานต้องรอด เขามิตายง่ายๆหรอก!”อ๋องตวนตะโกนดังมากเพียงใด ในใจก็หวาดกลัวมากเพียงนั้นที่จริงทุกคนก็ปักใจเชื่อไปแล้วว่าเฉินฝานตายแล้วโพรงหญ้าที่เฉินฝานกลิ้งตัวเข้าไปโคลนหนาแน่นมากที่สุด ผ่านไปเนิ่นนานแล้ว หากเฉินฝานยังมีชีวิตรอด ก็คงจะขานรับไปนานแล้วเริ่มเข้าสู่ยามค่ำคืน ลมพัดแรงกว่าเดิมจนใบหญ้าโอนเอนไปมา เสียงใบหญ้าเสียดสีดังมาก ต้องตะโกนพูดเสียงดัง ผู้อื่นจึงจะได้ยินในตอนนี้ มีร่างเงาหนึ่งกลิ้งจากพื้นที่ธารน้ำที่ลึกที่สุดกลิ้งไปทางโจรป่าด้วยความรวดเร็วบุคคลผู้นี้คือเฉินฝานที่ฝูงชนใช้เวลาตามหามานานเฉินฝานยังมิตาย เขาจงใจจะซ่อนตัวจนฟ้ามืดร่างกายของเฉินฝานกลิ้งผ่านบ่อโคลนแต่ละที่ด้วยความรวดเร็ว ในสถานการณ์ที่ไร้เครื่องมือนี่คือวิธีที่ข้ามพื้นที่ธารน้ำที่ยอดเยี่ยมที่สุด ซึ่งเขาคิดออกตอนที่จวนตัวพลัดตกลงไปในบ่อโคลนตอนที่เขาเพิ่งได้เป็นทหารในกองทัพยุคปัจจุบันใหม่ ๆ หัวหน้าของเขาได้เล่าเรื่องตอนเดินทัพทางไกลใ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1026
“ไอ้หยา เสี่ยวฝาน ข้าบอกแล้วเจ้ามิตายหรอก เจ้าจะตายได้อย่างไรกัน?”อ๋องตวนตะโกนร้องด้วยความดีใจชายกำยำสูงสองเมตร จู่ ๆก็น้ำตาไหลอาบน้ำราวกับสาวน้อยเฉินฝานอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายผู้นั้นรึ?เหอหรันหันไปมองเฉินฝานตามสัญชาตญาณ“ข้าเตือนเจ้าไว้ก่อนทางที่ดีอย่าขยับ หากโดนปืนยิงจะมีจุดจบเช่นไรข้าว่าสหายเหล่านั้นของเจ้าทราบดี!” เฉินฝานกล่าวเสียงเรียบนิ่ง“หัวหน้าใหญ่ ท่านอย่าขยับเด็ดขาดนะขอรับ!”เหล่าโจรป่ากล่าวเตือนเหอหรันด้วยความลนลาน“เหอะ!”เฉินฝานแสยะยิ้มทันที “ดูสิ เหล่าสหายของเจ้าตื่นตระหนกแทนเจ้าปานนั้น แต่เจ้ากลับสังเวยชีวิตพวกเขาให้กับข้า เจ้ายังมีสามัญสำนึกอยู่หรือไม่? นอนหลับอย่างไร้กังวลได้รึ?”“สังเวยชีวิต?”กั้วเจียงหลงมองเฉินฝานด้วยความงุนงง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“หมายความว่าจงใจให้พวกเจ้าออกไปตาย เมื่อพวกเจ้าตายแล้ว พวกเราก็ถือว่าปราบโจรได้สำเร็จ หลังจากนั้นพวกเราก็จะกลับเมืองหลวง และพวกเขา...”อ๋องตวนโบกมือด้านหน้าเหอหรันและชายชราผู้นั้นไปมา “ก็สามารถสบายใจหายห่วง จากนั้นค่อยฝึกโจรป่ากลุ่มใหม่”“หัวหน้าใหญ่ ท่านอาจารย์ เป็นความจริงรึ?”กั้วเจียงหลงจ้องเหอ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1027
“แน่นอนว่าต้องจับมัดห้อยลงมาแล้วโบยตี เจ้าคนมิรู้จักผิดชอบชั่วดี” อ๋องตวนก่นด่ามิหยุดปาก“ท่านอ๋องพูดถูก!”ระหว่างที่พูด เฉินฝานยกดาบปลายปืนจ่อทางเหอหรันเหนี่ยวไกออกไป...วันถัดมาณ ประตูทางเข้าจวนพำนักของเจ้าเมืองเฟิ่งหวง“เขาคือหัวหน้าของโจรป่ารึ?”“หน้าตาคล้ายคลึงกับใต้เท้าเหอจริงด้วย!”เหล่าราษฎรเมืองเฟิ่งหวงพากันมารวมตัวที่ประตูทางเข้าจวนพำนักเจ้าเมือง ชี้ไปชายหนุ่มที่ถูกมัดห้อยอยู่บนคานประตู“เพี้ยะ ๆ ๆ ๆ!”อ๋องตวนใช้แส้ในมือฟาดก้นเหอหรันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะเดียวก็บ่นพึมพำมิหยุดปาก“เจ้าคนที่ริเอาโจรมาเป็นพ่อ ที่แห่งนี้เป็นบ้านของเจ้า เจ้าเมืองเหอต่างหากที่เป็นพ่อของเจ้า”เหอจื้อเฟยที่อยู่ในจวนพำนักมองลูกชายที่ถูกอ๋องตวนใช้แส้โบยตีมัดห้อยตรงคานประตู สีหน้าเหมือนกับพ่อส่วนใหญ่ที่มองลูกชายทรพีทั้งโกรธและสงสารหลายปีที่ผ่านมานี้ เหอหรันปล้นเงินและเสบียงของชาวบ้านทำลายครอบครัวไปตั้งมากมายก็สมควรถูกโบยตีนายหญิงเหอสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสาร ทนมิได้จึงคิดที่จะวิ่งนำเหอหรันลงมา ทว่าเมื่อชนเข้ากับอ๋องตวน จึงมิกล้ารุดหน้าเข้าไปอีกเหอหรันจ้องเขม็งไปที่เหอจื้อเฟยทันที “พ่อ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1028
“เรื่องนี้ข้าคิดว่าเหอจื้อเฟยทำถูกแล้ว อย่างไรเสียเหอหรันก็ทำผิดกฎหมาย นายหญิงเหอก็มิได้ผิดอันใด เฝ้ารอมานานหลายปีในที่สุดหลานที่กลายเป็นโจรก็กลับบ้านมาเสียที ทว่ามินานก็ถูกลูกชายส่งเข้าคุก จะมิเศร้าโศกได้อย่างไร?”อ๋องตวนส่ายหน้าไปมา “เสี่ยวฝาน ทางที่ดีพวกเราอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ดีกว่า”เฉินฝานมองไปทางเสียงร้องไห้ของนายหญิงเหอ กล่าวเสียงเรียบนิ่ง “ข้าก็มิได้คิดจะเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว”สองสามปีที่ผ่านเหอจื้อเฟยตรากตำเพียรพยายามที่ให้ราษฎรเมืองเฟิ่งหวงมีชีวิตที่ดีขึ้น เพราะประจบประแจงมิเป็นจึงทำให้อยู่ตำแหน่งเดิมมาหลายปี ให้กำเนิดลูกชายสองคนด้วยความยากลำบากก็ถูกโจรป่าจับตัวไปอีกเมื่อคำนึงถึงความยากลำบากของเหอจื้อเฟย เฉินฝานจึงมิได้พูดถึงเรื่องกฎหมาย เนื้อแท้ของเหอหรันก็มิใช่คนเลว เขาจึงทำเป็นมิรู้มิเห็นปล่อยผ่านเรื่องที่เหอหรันเคยเป็นโจรป่าไปการที่เขาปล่อยผ่านเรื่องนี้ตอนที่รับประทานอาหารค่ำ เฉินฝานก็บอกเป็นนัยให้เหอจื้อเฟยแล้ว เขาเข้าใจและซาบซึ้งอย่างมาก กล่าวขอบคุณเฉินฝานมิหยุดมิคิดว่าผ่านไปครู่เดียวเหอจื้อเฟยจะส่งลูกชายตนเองเข้าคุกเฉินฝานลอบพยักหน้า เขามองคนมิผิด มิว่าจะเป
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1029
“ข้าน้อยหลี่เต๋อเจียงขอคารวะท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายขอรับ!” กลุ่มขุนนางจำนวนมหาศาลด้านหลังพากันคุกเข่า ทำให้ด้านหน้าเฉินฝานมีคนคุกเข่ามากมายสุดลูกหูลูกตาเมื่อทราบว่าหลี่เต๋อเจียงมาเยือน เหอจื้อเฟยก็รีบพาเหล่าขุนนางวิ่งขึ้นมาด้านบนหอประตูเมืองเช่นกัน“ข้าน้อยขอคารวะใต้เท้าหลี่ขอรับ!”เหอจื้อเฟยนำเหล่าขุนนางเมืองเฟิ่งหวงคารวะหลี่เต๋อเจียง หลี่เต๋อเจียงมิชายตามองเขาแม้แต่น้อย เดินนำเหล่าขุนนางเมืองเหอตูผ่านหน้าเหอจื้อเฟยไปคุกเข่าต่อหน้าอ๋องตวนทันที“ข้าน้อยขอคารวะอ๋องตวนขอรับ!”อ๋องตวนเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมา คิดสิ่งใดก็จะเปิดเผยออกไปทันที เขายกเท้าถีบออกไปทันที“หลี่เต๋อเจียง เจ้าคนไร้ประโยชน์ ไฉนจึงมาช้าเช่นนี้?” อ๋องตวนถีบไปพลางก่นด่าไปด้วย“ท่านอ๋อง มิใช่ว่าข้าน้อยมิอยากมา ในอำเภอหนึ่งของเมืองเหอตูมีโจรประจำถิ่นอาละวาด ข้าน้อยจึงต้องไปปราบปรามตั้งแต่เมื่อแปดวันก่อน วันนี้ปราบปรามได้สำเร็จจึงรีบเดินทัพมาโดยมิได้หยุดพักขอรับ”“เรื่องนี้ข้าให้ส่งเรื่องไปที่เมืองหลวงแล้ว ฝ่าบาทก็เห็นชอบแล้วด้วยขอรับ”เกรงว่าอ๋องตวนและเฉินฝานจะมิเชื่อ หลี่เต๋อเจียงจึงเอ่ยถึงฉินเย่ว์เหมยด้วยการที่หล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1030
หลี่เต๋อเจียงมองหมวกขุนนางในมือเฉินฝานด้วยความงงงันทั้งตกใจ งุนงงและหวาดกลัวหลี่เต๋อเจียงมิกล้าหายใจดังคนที่ตกใจกลัวมิได้มีเพียงหลี่เต๋อเจียงเท่านั้น ยังมีเหล่าขุนนางเมืองเหอตูอีกด้วยเฉินฝานเขย่าหมวกขุนนางสีดำเล็กน้อย “ฝุ่นบนหมวกช่างมากมายเสียจริง!”หลี่เต๋อเจียงลอบถอนหายใจที่แท้เฉินฝานมิชอบใจที่หมวกขุนนางของเขามีฝุ่นมากมาย“ใต้เท้า ข้าน้อยรีบเคลื่อนทัพมามิได้หยุดพัก ฝุ่นควันระหว่างทางมีมากมายจึงมาติดอยู่บนหมวก ข้าน้อยจะไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ขอรับ”ระหว่างที่พูด หลี่เต๋อเจียงคุกเข่ายกมือสองขึ้นต่อหน้าเฉินฝาน รอให้เฉินฝานนำหมวกขุนนางสีดำส่งคืนให้กับมือเขาเฉินฝานเหลือบมองมือของหลี่เต๋อเจียงอย่างเรียบนิ่ง เขาเงยหน้าขึ้น กล่าวกับเหอจื้อเฟยที่คุกเข่าอยู่ตรงมุมหนึ่ง “เหอจื้อเฟย เจ้ามานี้!”เหอจื้อเฟยโน้มวิ่งเหยาะมาด้านหน้าเฉินฝาน“ใต้เท้า!” เหอจื้อเฟยคุกเข่าอยู่ด้านหลังหลี่เต๋อเจียง เขาตำแหน่งต่ำกว่าหลี่เต๋อเจียงจึงมิสามารถคุกเข่าอยู่ในระนาบเดียวกันได้“เจ้าขยับขึ้นมาอีกนิด” เฉินฝานกล่าวเหอจื้อเฟยขยับขึ้นเล็กน้อยตามที่สั่งทว่าก็ยังอยู่ด้านหลังหลี่เต๋อเจียงอยู่ดี“ไฉนเจ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1031
“ทำไม?” อ๋องตวนเคาะศีรษะของเหอจื้อเฟย “ซื่อบื้อไปแล้วจริงๆ หรือ? ยังไม่รีบขอบพระทัยฝ่าบาทอีก?”“ข้าน้อยจะเป็นเจ้าเมืองเหอตูได้อย่างไร?”“เหอจื้อเฟยจะเป็นเจ้าเมืองเหอตูได้อย่างไร?”เหอจื้อเฟยและหลี่เต๋อเจียงพูดขึ้นพร้อมกันเหอจื้อเฟยถูกอ๋องตวนเคาะศีรษะอีกครั้ง “เสี่ยวฝานบอกว่าเจ้าทำได้ก็ทำได้ พูดพล่ามอะไรมากมาย?”“ท่านอัครเสนาบดีเบื้องซ้าย ท่านมีสิทธิ์อันใดจึงทำเช่นนี้? มีอำนาจใดในการทำเช่นนี้?”หลี่เต๋อเจียวที่กำลังสับสนงุนงงอยู่นั้น ใบหน้าและหูแดงก่ำ เขาทั้งกระวนกระวาย ทั้งสับสนและทั้งหงุดหงิด จึงถามเฉินฝาน“เฉินฝานไม่ได้ตอบในทันที แต่ง้างมือตบอย่างแรง“เพี๊ยะ!”เสียงตบดังก้อง ใบหน้าของหลี่เต๋อเจียง มีรอยฝ่ามือแดงก่ำ“ข้าเป็นถึงอัครเสนาบดีเบื้องซ้าย ข้าไม่อาจเปลี่ยนเจ้าเมืองคนหนึ่งได้หรือ?”“ข้า ตำแหน่งเจ้าเมืองของข้า ท่านอัครเสนาบดีเบื้องขวาเสิ่นหมิงหยวนเป็นคนแต่งตั้งด้วยตนเอง...”“เพี๊ยะ!”หลี่เต๋อเจียงยังพูดไม่จบ เขาก็ถูกตบอีกหนึ่งฉาด“เจ้าแกล้งทำเป็นถูกรังแกอะไรของเจ้าหา?” แววตาเย็นชาของเฉินฝาน มองไปยังใบหน้าเคืองขุ่นของหลี่เต๋อเจียง “เจ้าแทนตนเองว่าข้าเมื่อครู่ตอนอย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1032
หลี่เต๋อเจียงใช้สายตา ลอบส่งสัญญาณให้กับขุนนางที่คุกเข่าอยู่ข้างๆหลังจากขุนนางคนนั้นเห็น ก็รีบย่องออกไปจากหอประตูเมืองทั้งหมดนี้ หลี่เต๋อเจียงคิดว่าตนทำได้อย่างเนียบแนนโดยไม่รู้เลยว่า...เฉินฝานยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยวันนี้อารมณ์ดี เช่นนั้นก็จะเล่นกับหลี่เต๋อเจียงเสียหน่อย เขาจะดูสิว่า หลี่เต๋อเจียงจะมาไม้ไหน?หลังจากขุนนางคนนั้นไปจากหอประตูเมืองไม่นาน...“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง”เสียงฝีเท้ามากมายและชุลมุนวุ่นวาย ดังมาจากด้านล่างหอประตูเมืองเฉินฝานโน้มตัวมองลงไปกลุ่มคนมากมายล่างหอประตูเมืองพวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นชาวเมืองเฟิ่งหวงหลังจากพวกเขามาถึงด้านล่างหอประตูเมือง ต่างก็คุกเข่าลง“ท่านอัครเสนาบดี โปรดให้ใต้เท้าเหออยู่ในเมืองเฟิ่งหวงต่อด้วยขอรับ”“ท่านอัครเสนาบดี พวกเราไม่อาจไปจากใต้เท้าเหอ”“ท่านอัครเสนาบดี โปรดเมตตาด้วยขอรับ!”ใต้หอประตูเมืองมีชาวบ้านมาขอร้องมากขึ้นเรื่อยๆ ถนนตรอกซอยต่างๆ ระแวกหอประตูเมือง ล้วนเต็มไปด้วยชาวบ้านที่กำลังคุกเข่าเจตนาของชาวบ้านล้นหลามเช่นนี้ บวกกับเหอจื้อเฟยไม่ยอมไป หากเฉินฝานยืนกรานให้เหอจื้อเฟยเช่นนั้นก็ไร้ประโยชน์ ทั้งยังทำให้ชาว
최신 챕터
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1170
ตอนแรกเฉินฝานปรากฏตัวขึ้นในสายตาของราษฎรชาวต้าชิ่งในฐานะนายบำเรอของฉินเย่ว์เหมย คนที่ไม่รู้จักเขาดีย่อมดูแคลนเขาอย่างยิ่ง มีผู้คนมากหมายเห็นเขาเป็นคนประเภทเดียวกับนางสนมจอมล่อลวงเมื่อพรรคพวกของเสิ่นหมิงหยวนปลุกปั่นเช่นนี้ ชาวบ้านรอบ ๆ ก็รู้สึกอีกแล้วว่าพวกเขาพูดถูกต้อง เสิ่นหมิงหยวนสมควรถูกจับ เฉินฝานเองก็ควรถูกจับเช่นกัน“ไป่เผยหราน เหตุใดยังไม่ให้คนของเจ้าลงมือจับกุมเสิ่นหมิงหยวนให้เราอีก” ฉินเย่ว์เหมยหัวเสียเล็กน้อยหากเป็นผู้อื่น เมื่อฮ่องเต้มีรับสั่ง ไฉนเลยยังจะสนใจอะไรอีก ย่อมต้องจับกุมทันที แต่ไป่เผยหรานไม่ใช่ผู้อื่น ในใจของเขา กฎหมายและความยุติธรรมอยู่เหนือทุกสิ่ง หลักฐานที่เฉินฝานแสดงออกมาในตอนนี้ทำได้เพียงพิสูจน์ว่าเสิ่นหมิงหยวนวางแผนทำร้ายเขาเท่านั้นจริง ๆ แต่ไม่อาจพิสูจน์ยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้วางยาพิษในใจของไป่เผยหรานย่อมเชื่อว่าเฉินฝานไม่มีทางวางยาพิษ แต่ว่าภายใต้สายตาจ้องมองของประชาชน หากจับกุมเพียงเสิ่นหมิงหยวนแต่ไม่จับกุมเฉินฝาน เขาทำไม่ได้เมื่อมองฉินเย่ว์เหมยที่โกรธเกรี้ยว แล้วมองไป่เผยหรานที่ทำหน้าลำบากใจ เสิ่นหยวนเลี่ยงก็ลอบปีติยินดีในใจ นับถือบิดาของตนมากยิ่ง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1169
“ขุนนางต่ำต้อยอย่างกระหม่อมไม่มีอะไรจะพูดพ่ะย่ะค่ะ เรื่องที่จางทงและจางสิงทำเป็นคำสั่งของกระหม่อมจริง กระหม่อมเป็นคนทำเพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”เสิ่นหมิงหยวนเงียบไปครู่เดียวเท่านั้นก็ยอมรับทันที ไม่เพียงแต่เฉินเย่ว์เหมยที่ประหลาดใจ แม้แต่เสิ่นหยวนเลี่ยงก็ประหลาดใจเช่นกันผู้คนทั้งต้าชิ่งต่างรู้ว่าอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายและเบื้องขวาเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาโดยตลอด ทั้งสองฝ่ายขับเคี่ยวกันไม่ยอมปล่อย และรู้ว่าเรื่องการวางยาพิษในครั้งนี้จะต้องเกี่ยวพันกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเสิ่นหมิงหยวนจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้“ท่านพ่อ...”เสิ่นหยวนเลี่ยงเบิกตาโตมองเสิ่นหมิงหยวน แต่เสิ่นหมิงหยวนกลับก้มหน้าลงครึ่งหนึ่ง ไม่มีใครมองเห็นสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน“ดูท่าเสิ่นหมิงหยวนคิดจะสู้จนตกตายไปด้วยกัน”เฉินฝานพูดเสียงเบา เขาเอ่ยคำพูดนี้จบ เสียงเย็นชาเคร่งขรึมของฉินเย่ว์เหมยก็ดังมาจากด้านหน้าว่า “ขุนนางต่ำต้อย? ตอนนี้เจ้าเป็นขุนนางผู้กระทำผิดไม่มีสิทธิ์เรียกขานตนเองว่าขุนนางต่ำต้อยแล้ว ไป่เผยหราน จับกุมเสิ่นหมิงหยวนเสีย!” เสิ่นหมิงหยวนเบนศีรษะเล็กน้อย เสิ่นหยวนเลี่ยงม
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1168
ครึ่งชั่วโมงต่อมา สีหน้าของจางทงและองครักษ์ของเสิ่นหมิงหยวนไม่ได้ซีดเผือดเหมือนเมื่อครู่นี้แล้ว จางทงได้รับพิษสองครั้ง เขาดูอ่อนแอเล็กน้อยส่วนองครักษ์ของเสิ่นหมิงหยวนมีสีหน้าปกติ ราวกับไม่ได้รับพิษเลยการล้างท้องเป็นวิธีการช่วยชีวิตผู้ได้รับพิษในทางศัลยแพทย์ เป็นวิธีการรักษาที่ธรรมดาอย่างยิ่งในยุคปัจจุบัน แต่ในสายตาคนโบราณเหล่านี้เป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงจริง ๆ “ช่วยชีวิตได้แล้ว ใต้เท้าเฉินช่วยชีวิตทั้งสองคนได้จริง ๆ!” “กินสารหนูแล้วยังช่วยชีวิตกลับมาได้ด้วย? ใต้เท้าเฉิน นั่นเป็นวิชาแพทย์จริง ๆ หรือ?” “ไฉนเลยวิชาแพทย์จะร้ายกาจถึงเพียงนี้ เป็นวิชาเซียนต่างหากเล่า” “ใต้เท้าเฉินเป็นเทพสวรรค์จุติลงมา!” นี่ก็คือชาวบ้านทั่วไป ในสายตาของพวกเขามีแค่ดำสุดโต่งและขาวสุดโต่งเมื่อพวกเขาโดนฝ่ายเสิ่นหมิงหยวนหลอกลวง ก็ด่าทอเฉินฝานด้วยคำพูดที่โหดร้ายสุดขีด ตอนนี้พบว่าเฉินฝานเป็นคนดีแล้ว พวกเขาก็สรรเสริญเฉินฝานอย่างดีที่สุดโดยไม่ตระหนี่เลย พวกเขาไม่เพียงสรรเสริญเฉินฝาน แถมยังเริ่มด่าทอสงสัยเสิ่นหมิงหยวนด้วย “พวกเจ้าดูองครักษ์ผู้นั้นสิ หากเมื่อครู่นี้ไม่ได้เห็นกับตาตนเอง ข้าไม่อยากจ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1167
“ท่านพี่!” จางสิงร้องเสียงดัง โน้มตัวไปกอดจางทง “ใต้เท้า รีบช่วยพี่ชายของข้าด้วยขอรับ”แม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ตอนที่จางทงกินสารหนูลงไปจริง ๆ จางสิงก็รู้สึกตื่นตระหนกในใจไม่ไหวแล้วเฉินฝานสามารถช่วยพวกเขากลับมาจากประตูผีได้ครั้งหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าจะช่วยได้เป็นครั้งที่สองพิษสารหนูออกฤทธิ์ไวมาก เวลานี้ใบหน้าของจางทงไม่มีสีเลือดเลยสักนิดเดียว ร่างกายเริ่มชักกระตุก มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก“เฮ้อ!” เฉินฝานถอนหายใจ “นี่เจ้าจะลำบากลำบนทำไมกัน?”“ใต้เท้า ข้าน้อยไม่ได้ลำบาก เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่ข้าน้อยจะได้เป็นคนขอรับ” จางทงฝืนข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ฝืนยิ้มให้เฉินฝาน “รบ...กวนท่าน...ช่วยข้าน้อยอีกสักครั้ง...” เมื่อพูดจบ ร่างกายของจางทงก็เริ่มชักกระตุกอย่างรุนแรง ตาขาวเริ่มเหลือกขึ้นมาเช่นกัน เลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากเยอะขึ้นเรื่อย ๆ“เร็วเข้า หามเขาไปที่โรงเตี๊ยม!”จางทงถูกหามเข้าไปในโรงเตี๊ยมได้ไม่นาน องครักษ์ของเสิ่นหมิงหยวนก็ถูกหามเข้ามาด้วยเช่นกันในขณะที่เฉินฝานสั่งให้คนหามจางถงเข้าไปในโรงเตี๊ยม เสิ่นหมิงหยวนก็ให้คนกรอกสารหนูใส่ปากองครักษ์ผู้นั้น เสิ่นหมิงห
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1166
“ให้เขากิน!”เสิ่นหมิงหยวนผลักองครักษ์คนนั้นไปตรงหน้าเฉินฝานทันที“ใช่แล้ว จะปล่อยให้เฉินฝานเลือกคนกินสารหนูไม่ได้” พรรคพวกของเสิ่นหมิงหยวนพากันสนับสนุน“ไม่เพียงไม่อาจให้เฉินฝานเลือก สารหนูก็ต้องให้ใต้เท้าเสิ่นหาคนไปนำมาด้วยเช่นกัน” เฉินฝานไม่มีความเห็นอะไรกับข้อเสนอนี้ของเสิ่นหมิงหยวนเลย คนของเสิ่นหมิงหยวนกินสารหนู นี่เป็นข้อเสนอที่ไม่อาจดีไปกว่านี้แล้วองครักษ์ที่โดนผลักออกมาหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทา หากไม่ใช่เพราะมีคนพยุงอยู่ข้าง ๆ เกรงว่าตอนนี้เขาคงจะตกใจกลัวจนล้มไปกองกับพื้นแล้ว “สั่นทำไม ใต้เท้าเลี้ยงดูเจ้ามานานถึงเพียงนี้ ก็ถึงเวลาที่เจ้าต้องตอบแทนแล้ว” รองแม่ทัพข้างกายเสิ่นหมิงหยวนตะคอกใส่องครักษ์ผู้นั้นเบา ๆ “ข้าน้อย...”“วางใจได้ หากเจ้าตาย ครึ่งชีวิตที่เหลือของมารดา ภรรยาและบุตรสาวของเจ้าจะมีเงินให้ใช้ไม่หมดไม่สิ้น ได้ใช้ชีวิตที่ดีเหนือผู้อื่นตลอดไป หากเจ้าสั่นอีก เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ ให้พวกเจ้าทั้งครอบครัวไปเจอกันที่ปรโลก” รองแม่ทัพของเสิ่นหมิงหยวนใช้ทั้งบุญคุณและความเข้มงวดกับองครักษ์ผู้นั้น องครักษ์ผู้นั้นค่อย ๆ เลิกดิ้นรน สองตาว่างเปล่า ยืนอยู
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1165
“เช้ง!”เสียงกระบี่คมกริบออกจากฝักดึงขึ้นในอากาศหน้าประตูโรงเตี๊ยม“พูดมา!” หลี่ชิ่งชักกระบี่ออกจากเอวแล้วจ่อไปที่คอของจางทง “พวกเจ้ารับผลประโยชน์จากเฉินฝานใช่หรือไม่ ถึงได้ใส่ร้ายใต้เท้าเสิ่น”“พวกเราจะรับผลประโยชน์จากใต้เท้าเฉินได้อย่างไร เขาช่วยชีวิตพวกเราไว้” จางทงกล่าว“ยังจะบอกว่าเฉินฝานไม่ได้ให้ผลประโยชน์กับพวกเจ้าอีก เขาช่วยชีวิตพวกเจ้าไว้ก็เป็นผลประโยชน์แล้ว”พรรคพวกของเสิ่นหมิงหยวนยิ่งพูดก็ยิ่งบิดเบือน จางทงร้อนใจไม่ไหวแล้ว แต่กลัวว่าหากไม่ระวังคำพูดของตนเอง พวกพ้องของเสิ่นหมิงหยวนจะนำมาเล่นงานได้แต่ว่าไม่แก้ตัวก็ไม่ได้อีก ทำให้เขาร้อนใจจนหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว “นี่จะนับเป็นผลประโยชน์ได้อย่างไร ใต้เท้าเฉินแค่มีเมตตา...”จางสิงที่อยู่ข้าง ๆ รีบเอ่ย แต่เขายังไม่ทันพูดจบ พรรคพวกของเสิ่นหมิงหยวนก็เอ่ยตัดบทเขา“มีเมตตา บนโลกนี้จะมีเมตตาโดยไม่มีเหตุผลหรือ หากไม่ใช่เพราะเดิมทีพวกเจ้าเป็นองครักษ์ของตระกูลเสิ่น เจ้าคิดว่าเขาจะช่วยพวกเจ้าหรือ?” “เรื่องนี้...”เมื่อเห็นจางทงกับจางสิงลังเลใจ พรรคพวกของเสิ่นหมิงหยวนก็ฉวยโอกาสโจมตีต่อทันที “เห็นหรือไม่ พวกเจ้าเองก็คงคิดว่าไม่มีท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1164
“เหลวไหลสิ้นดี!”พวกพ้องของเสิ่นหมิงหยวนเอ่ยโต้แย้งจางทงและจางสิงทันที “พวกเขาสองคนเป็นคนเลวย่อมพูดแต่เรื่องเลว ๆ ผู้คุ้มกันและบ่าวอาศัยครอบครัวเจ้านายไปวางอำนาจบาตรใหญ่ข้างนอกก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ? หากบอกว่าพวกเจ้ากระทำผิดเพราะใต้เท้าเสิ่นสั่งการ เช่นนั้นใต้เท้าหรือว่าเชื้อพระวงศ์ทั่วทั้งเมืองหลวง แต่ละคนก็สั่งการแบบนี้เช่นกันหรือ? สบคบคิดทำเรื่องที่สร้างความเสียหายต่อต้าชิ่งเช่นนี้ด้วยหรือ?” “ใต้เท้าเฉิน บ้านของท่านก็มีบ่าวเลวเช่นนี้เหมือนกันกระมัง” พวกพ้องของเสิ่นหมิงหยวนถามเฉินฝานเฉินฝานไม่อาจปฏิเสธได้เลยขณะที่สนทนาเล่นกับฉินเย่ว์เจียวเมื่อคืน ฉินเย่ว์เจียวบอกเขาว่ามีองครักษ์ในบ้านถูกใจภรรยาที่งดงามของชาวบ้านคนหนึ่ง จึงบังคับแย่งชิงตัวมาตรง ๆ องครักษ์คนนั้นถูกฉินเย่ว์เจียวจับมัดส่งเข้าคุกกรมอาญาด้วยตนเองไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้สถานการณ์ของต้าชิ่งไม่สู้ดีนัก กอปรกับบุรุษน้อยสตรีมาก บุรุษมีค่าดั่งทองคำ ขอเพียงบุรุษไม่ได้กระทำความผิดใหญ่หลวงอะไรก็จะไม่ได้รับการลงโทษอะไรเลย ก็เหมือนกับจางทงและจางสิงที่ข่มเหงสตรีดีงามกลางถนน แค่โดนลงโทษไล่ออกจากเมืองหลวงเท่านั้น อย่าว่าแ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1163
“พวกเจ้าหมายถึงขุนนางเสิ่นหรือ? พวกเจ้าควรรู้เอาไว้ว่าหากไม่มีหลักฐาน การพูดให้ร้ายขุนนางขั้นหนึ่งของราชสำนักมีโทษถึงตายนะ!” ฉินเย่ว์เหมยเน้นคำว่าโทษถึงตายเป็นพิเศษ พูดให้จางทงกับจางสิงฟัง และพูดให้เสิ่นหมิงหยวนกับเสิ่นหยวนเลี่ยงฟัง รวมถึงพูดให้ผู้คนมากมายฟังด้วย“ฝ่าบาท!” เสิ่นหมิงหยวนพลันเดินมาข้างหน้า “อย่าทรงถูกหลอกนะพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาจะต้องไม่ได้กินสารหนูอย่างแน่นอน บนโลกนี้ไม่มีผู้ใดกินสารหนูแล้วรอดชีวิตต่อไปได้พ่ะย่ะค่ะ”“โอ้?” ฉินเย่ว์เหมยเลิกคิ้วขึ้น “ขุนนางเสิ่นรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่ได้กินสารหนู?” “เพราะว่าเดิมทีพวกเขาอยู่ในตระกูลเสิ่นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นหมิงหยวนกล่าว“นี่ขุนนางเสิ่นยอมรับว่ารู้จักสองคนนี้หรือ?”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ เดิมทีพวกเขาเป็นผู้คุ้มกันตระกูลเสิ่นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ"“ดังนั้น ข้อกล่าวหาของพวกเขาเป็นความจริงหรือ?” ฉินเย่ว์เหมยเอ่ยถามเสียงเย็นชาเสิ่นหมิงหยวนยอมรับว่าจางทงกับจางสิงเป็นคนของเขารวดเร็วถึงเพียงนี้ ทำให้ฉินเย่ว์เหมยประหลาดใจมาก การเปิดเผยตรงไปตรงมาของเสิ่นหมิงหยวนกลับทำให้ฉินเย่ว์เหมยไม่สบายใจเล็กน้อย เสิ่นหมิงหยวนมีแผนการรับมือที
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1162
เมื่อฉินเย่ว์เหมยถามจางทงกับจางสิงว่าผู้ใดบงการพวกเขา ทั่วทั้งบริเวณก็เงียบลงอีกครั้งทั้ง ๆ ที่มีคนยืนอยู่นับล้าน แต่กลับเงียบงันจนได้ยินแม้กระทั้งเข็มตกลงบนพื้น...เสิ่นหมิงหยวนกับเสิ่นหยวนเลี่ยงสบตากันอันที่จริงแล้วไม่เรียกว่าสบตากัน แต่เสิ่นหมิงหยวนกำลังปลอบใจเสิ่นหยวนเลี่ยง ไม่ให้เขาตื่นตระหนกมากกว่าจางทงกับจางสิงเองก็สบตากันแวบหนึ่ง“ท่านพี่ พูดไปเถิด” จางสิงกล่าว“ปึก!”จางทงโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรงจางสิงก็ทำตามเช่นกัน“ฝ่าบาท ผู้ที่บงการพวกกระหม่อม ก็คือ...”“พวกเขา!”จางทงและจางสิงชี้ไปที่พ่อลูกตระกูลเสิ่นพร้อมกันคำตอบที่ได้นี้ทำให้ชาวเมืองลู่ตูตกตะลึงเกินไปแล้ว ถึงขนาดที่พวกเขาไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ ในตอนที่จางทงกับจางสิงชี้ไปยังพ่อลูกตระกูลเสิ่น ชาวบ้านทั่วไปตะลึงงัน เสิ่นหมิงหยวนกับเสิ่นหยวนเลี่ยงก็ตะลึงงันเช่นกันจางทงกับจางสิงเป็นนักรบกล้าตายที่ตระกูลเสิ่นของพวกเขาเลี้ยงดูสั่งสอนมาตั้งแต่เล็ก จงรักภักดีต่อพวกเขาอย่างถึงที่สุด จางทงกับจางสิงไม่มีทางหักหลักพวกเขาเพราะเฉินฝานช่วยชีวิตจางทงกับจางสิงไว้เป็นอันขาดเดิมทีจางทงกับจางสิงจงรักภักดีต่อต
