ชาติกำเนิดกับผัวหน้าหม้อ

"นั่น ไททัน" ผมชี้ไปที่ร่างสูงใหญ่ยักษ์ที่กำลังเดินอยู่ ในมือเขาถือหัวคนเคี้ยวไปด้วย!!!!

แล้วทำไมไม่มีใครหนีเลยเนี่ย เดี๋ยวไททันก็จับกินหมดหรอก!!!!

"เอ๊ะ นั่นสไลม์ใช่มั้ย" จะใช่ท่านริมุรุรึเปล่านะ

"อ๋าาา คนมีปีกบิน อะ ม้าบินได้"

"เฮ้ยๆๆๆๆ ไททันเกราะก็มีด้วย" สไลม์ก็กระโดดดึ๋งๆไปทั่ว เสียงคนคุยกันก็เสียงดังโหวกเหวกไปหมด

"เฮ้ย ไททันตัวนั้นน่ะ หลีกทางหน่อยสิโว้ย!!"

"บินดีๆหน่อย หลับตาบินรึไงว่ะ"

"นี่นาย ไปกินหมาที่บ้านให้หน่อย เหมือนมันจะติดเชื้อซอมบี้"

อะ อะไรกัน!!!!

ผมนั่งลงบนพื้นสีน้ำเงินนี่ แม้แต่พื้นดินยังเป็นสีแปลกประหลาด ทุกอย่างดูพิลึกพิลั่น มันเหมือนความฝัน แต่ทุกอย่างคือเรื่องจริง รึเปล่า?

เพียะ!!!!

ผมตบตัวเองจนหน้าหัน แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าเจ้าของร่างนี้จะแรงโคตรเยอะ

"ฮือออออ"

ผมหงายหลังล้มพับ เลือดกำเดาไหลพลั่กๆ

"ทำอะไรของน้องเนี่ย" สามีในนามของผมดึงเสื้อลูกน้องจนขาดแล้วเอามายัดจมูกผม

"โอ๊ยๆๆๆๆ ทำไมแรงเยอะอย่างนี้ ฟันจะร่วงมั้ย" ผมร้องโอดโอย

"น้องทำไมไม่ควบคุมพลังตัวเองล่ะ" พลังอะไรผมไม่รู้จักโว้ย

และแล้วผมก็ถูกลากขึ้นรถกระทิง ใช่ กระทิงแดง มันวิ่งลากรถพาพวกเรามุ่งหน้าไปยังพระราชวัง มีบอดี้การ์ดขี่เสือสีชมพู(ที่ตัวใหญ่มาก)ขนาบข้างรถกระทิงเรามาด้วย

ผมเปิดหน้าต่างออกมองข้างทาง "อะ" แต่ก็ต้องตกใจ เพราะมีชาวบ้านมายืนมุงเหมือนกำลังรอรถกระทิงเราวิ่งผ่าน

"ท่านซาว่าหล่อมาก"

"ผิวสีแทนของเขาเซ็กซี่จริงๆ"

"แต่เป็นเมียนายพลสเวนไปซะแล้ว"

หน็อยยยย

ผมปิดหน้าต่างฉับ เจอพูดใส่อย่างนี้ใครจะสบอารมณ์กัน

กึกกกก

แล้วผมก็หันมาเห็นสเวนนั่งยิ้มตาเยิ้ม "ยิ้มอะไรไม่ทราบ"

"หึ หึ"

สเวนไม่ตอบ เขาหัวเราะในลำคอ รู้สึกภูมิใจนักหนาที่ได้ยอดนักรบอย่างซาว่ามาครอบครอง

และแล้วเราทั้งคู่ก็มาถึงพระราชวัง "สวยมาก" ผมพึมพำคนเดียว มองดูปราสาทสุดยิ่งใหญ่ มันสูงเสียดฟ้า เป็นสีแดงสดเหมือนดาบของผม มีมังกรดำตัวใหญ่ยักษ์เอาตัวพันรอบปราสาทตั้งแต่ชั้นบนสุดจนถึงล่างสุด

กรร

เสียงคำรามของมันดังสนั่นจนพื้นดินสะเทือน ผมตกใจจนเผลอมาหลบอยู่หลังสเวน

"กลัวอะไร บรรพบุรุษของน้องอุตส่าห์ทักทาย ไม่เข้าไปหาเขาหน่อยเหรอ" สเวนบอกภรรยา ก่อนจะประทับตราประจำตำแหน่งของตนลงกับหนังสือเลือด

"บรรพบุรุษเหรอ" ซาว่าของเขาทำหน้ายุ่งยากใจ "รอสักครู่นะ" สเวนหันมาบอกองครักษ์หนุ่ม เขาสะบัดหน้าหนีสเวนอย่างไม่พอใจ ทั้งที่คืนก่อนแต่งงานยังปล่อยน้ำใส่ตรงนั้นเขาอยู่แท้ๆ ผ่านมาแค่วันเดียวกลับทำราวกับเขาเป็นคนอื่น

กรรรรร

"ไปสิ ท่านโกรธเจ้าแล้วนะนั่น"

ผมงงงวย แต่ก็เดินมาตามเขาบอก "อ๊ากกกกก" หางมังกรตวัดเกี่ยวรัดตัวผม "โอ๊ยมันสูงเกินไปแล้ว" ร่างของผมลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ผมหลับตาปี๋ มังกรดำยิ่งส่ายหางไปมาแกล้งผม "เฮ้ย อย่าแกล้งสิเฮ้ย"

แล้วผมก็ขึ้นมาอยู่บนหลังคาชั้นบนสุดของปราสาท

"สวัสดีเหลนข้า" อะ มังกรพูดได้ด้วย

"อ่า สวัสดีครับ"

"เจ้าเป็นยังไงบ้าง"

ผมไม่รู้จะว่ายังไง เพราะตัวตนจริงๆผมไม่ใช่เหลนเขา "ก็ดีครับ" มั้งนะ "หนึ่งพันปีแล้วที่เราผูกพันธะกับราชวงศ์ เพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ให้ราชวงศ์เราเสียสละมากมายเหลือเกิน แล้วคราวนี้ก็ถึงคราวของเจ้า" เขาพูดอะไรผมไม่เข้าใจหรอก ก็ผมไม่ใช่ซาว่านี่นา

"ไปเถอะ ไปทำหน้าที่ของเจ้า แค่ได้เห็นว่าเจ้ายังสุขสบายดีข้าก็พอใจแล้ว"

แล้วตัวผมก็ถูกพาลงมาด้านล่างอีกครั้ง หางมังกรคลายออก ร่างผมหล่นตุ้บ

แง ท่านทวดไม่อ่อนโยนเลย

แล้วนั่นสามีในนามของผมมันไปคุยอะไรกับองครักษ์ซะไกลเลยล่ะนั่น

"น้องเองก็มีผัวแล้ว" สเวนพูดกับโดนัลที่กำลังแง่งอน แต่ถึงปากจะว่าอย่างนั้นมือเขาดันขยำตูดโดนัลไม่ปล่อย

"เราก็แอบมาหากันเหมือนเดิมไง" โดนัลจำความรู้สึกตอนแก่นกายสเวนบดบี้จุดเสียวในตัวเขาได้ดี เขาเสียวซ่านจนสั่นไปทั้งตัว น้ำพุ่งทะลักออกมาเองโดยไม่ได้ใช้มือชักเลย

เขาสุขมากจริงๆนะ

"เมียพี่เป็นถึงชาวเผ่าดิร็อกเลยนะ ถ้าเกิดเขาหึงหวงพี่ขึ้นมา น้องไม่กลัวพลังเขาเหรอ"

"พี่ก็ปกป้องน้องสิ พี่เก่งกว่าเขาอยู่แล้ว" โดนัลขยับกายเข้าบดเบียดสเวน

เฮ้ยๆๆๆๆๆ สองคนนั้นน่ะทำอะไรกันกูเห็นนะเว้ย แต่เอาเถอะ แกล้งทำเป็นไม่เห็นให้ก็ได้

"สเวน ไปกันเถอะ ผมคุยกับท่านทวดเสร็จแล้ว" แกล้งๆตะโกนไป เห็นไอ้หมอนั่นสะดุ้งเฮือกแล้วตลกชะมัด ไอ้หน้าหม้อเอ๊ย

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามผมมา" องครักษ์นั่นเดินนำหน้าพวกเราเข้ามาภายในวัง และผมก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง เพราะภายในนี้มีแต่รูปสลักมังกร แม้แต่พื้นที่ผมเหยียบอยู่ก็ยังเป็นรูปมังกร

แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็เห็นจะเป็นรูปถ่ายมังกรสีแดงสดที่ฝาผนัง สีเหมือนกับพระราชวังแห่งนี้ และก็ดาบของผมเลยอะ

ผมหยิบดาบขึ้นมาดู

เอ๋? ดาบของผมก็สลักรูปมังกรไว้ แถมยังดูเหมือนตัวในรูปถ่ายเลยด้วย!!!