ตอนที่ 7 ซื้อที่ดิน

เช้าวันต่อมาหลินหว่านคิดว่าตนเองตื่นเช้าแล้ว แต่ยังถือว่าช้ากว่าบ่าวทั้งสองของตนเองอีก เพราะที่หน้าประตูมี

น่าซือและหยุนเหลียงยืนรอนางอยู่นานแล้ว พวกเขาไม่เคาะประตูเรียกเนื่องจากต้องการให้เจ้านายได้พักผ่อน จากที่ได้สังเกตรูปร่างของหลินหว่านมาสักพักพวกเขาเห็นว่ายังซูบผอมอยู่มาก จึงอยากบำรุงให้นางมีน้ำมีนวลมากอีกสักเล็กน้อย 

“แอ๊ด อะ อ้าว ท่านอาทั้งสองมาอยู่หน้าห้องของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ แล้วเหตุใดไม่เคาะประตูเรียกจะได้ไม่ต้องยืนรอให้เมื่อยเช่นนี้” หลินหว่านตกใจเล็กน้อยที่เปิดประตูก็เจอบ่าวทั้งสอง

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะคุณหนูเราสองคนอยากให้ท่านได้พักมากหน่อย ที่สำคัญวันนี้จะให้หยุนเหลียงพาคุณหนูไปที่ศาลาว่าการ เพื่อติดต่อเรื่องซื้อที่ดินที่ท่านต้องการนะเจ้าคะ ส่วนตัวบ่าวจะไปร้านขายสมุนไพรหาซื้อยาบำรุงมาต้มให้คุณหนูได้ดื่ม ร่างกายจะได้มีน้ำมีนวลมากขึ้นเพราะยามนี้ท่านยังดูซุบผอมอยู่เลยเจ้าค่ะ หากยังผ่ายผอมเกรงว่าจะล้มป่วยได้ง่าย ๆ นะเจ้าคะ”

“ขอบคุณท่านอาน่าซื้อมากเจ้าค่ะที่เอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่ว่านอกจากจะซื้อที่ดินแล้วข้ายังต้องการขอขึ้นทะเบียนกับท่านเจ้าเมือง เพื่อเปลี่ยนสถานะเป็นชาวแคว้นหยางอย่างเต็มตัว จึงอยากถามท่านอาทั้งสองว่าจะเปลี่ยนตามข้าหรือจะคงสถานะคนแคว้นเว่ยเอาไว้เจ้าคะ” หลินหว่านอยากเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเสียใหม่

“พวกเรายินดีทำตามความต้องการของคุณหนูอยู่แล้วขอรับ”

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้พวกเราไปทานอาหารเช้ากันก่อนเถิดเจ้าค่ะ จากนั้นจะได้ไปจัดการธุระต่าง ๆ ให้เรียบร้อย เพราะข้ายังต้องไปเยี่ยมคนเจ็บที่โรงหมออีก ไม่รู้ว่าป่านนี้จะฟื้นคืนสติหรือยังหมดสติเช่นเดิม ดูท่าทางแล้วจะเป็นคนดื้อรั้นไม่เบาเลยเจ้าค่ะ” หลินหว่านไม่ลืมที่บอกกับบุรุษแปลกหน้าที่ตนเองช่วยเอาไว้ ว่าวันนี้นางจะไปเยี่ยมเขาก่อนยามอู่

“อ้อ แล้วท่านหมอว่าอย่างไรบ้างหรือขอรับ บ่าวเห็นบาดแผลเต็มตัวไปหมดเกรงว่าจะถูกคนลอบสังหาร จึงได้สู้กลับอย่างเต็มที่แต่อย่างไรเสียน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟถึงได้มีสภาพเช่นนั้นนะขอรับ” หยุนเหลียงคาดเดาดูจากอาการบาดเจ็บที่เห็นตามร่างกาย

“อืม บาดแผลภายนอกไม่ได้ลึกถึงกระดูกดื่มยาไม่กี่เทียบและหมั่นทายาก็จะหายเป็นปกติในไม่ช้า แต่ที่หนักคงเป็นอาการบาดเจ็บภายในเจ้าค่ะท่านหมอบอกว่าต้องดื่มยาตามที่จัดไว้ให้ ห้ามฝืนใช้กำลังภายในหรือต่อสู้เด็ดขาดมิฉะนั้นอาจมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานเจ้าค่ะ ข้าจึงอยากช่วยให้เขาหายจากอาการบาดเจ็บ จะได้เดินทางกลับบ้านไปหาครอบครัวของเขาอย่างปลอดภัย ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่น่าจะมีฐานะร่ำรวยอยู่บ้างนะเจ้าคะ”

“โธ่ คุณหนูของบ่าวช่างมีจิตใจเมตตาต่อผู้ตกทุกข์ได้ยากเสียจริง บุญกุศลที่คุณหนูได้ทำจะต้องส่งผลให้กิจการของท่าน เจริญรุ่งเรืองมีลูกค้ามากมายจนนับเงินไม่หวาดไม่ไหวแน่นอนเจ้าค่ะ” น่าซือที่ยังไม่เห็นด้านมืดของหลินหว่านยังคงมองว่านางนั้นอ่อนโยนจิตใจดี

“น่าซืออย่ามัวแต่ชวนคุณหนูคุยอีกเลยประเดี๋ยวจะเลยเวลาอาหารเช้าได้ วันนี้คุณหนูยังต้องไปอีกหลายที่นักหากยังชักช้าแดดจะร้อนเสียก่อนนะ” หยุนเหลียงรีบเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อนเมื่อเห็นว่าน่าซือกำลังจะพูดต่อพอดี

“ไปทานอาหารพร้อมกันเถิดเจ้าค่ะ”

“ขอรับคุณหนู/เจ้าค่ะคุณหนู”

 หลังจากทานอาหารเช้าง่าย ๆ กันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนต่างแยกย้ายตามที่ได้คุยกันเอาไว้ก่อนหน้านี้ น่าซือนั้นกลับมาถึงที่พักก่อนมีหน้าที่เตรียมยาบำรุงไว้ให้หลินหว่านดื่มก่อนนอน ส่วนสถานที่แรกสำหรับหลินหว่านกับหยุนเหลียงคือศาลาว่าการ เพื่อทำเรื่องซื้อที่ดินและขึ้นทะเบียนเป็นคนแคว้นหยาง 

เมื่อมาถึงศาลาว่าการมีชาวบ้านมาติดต่อไม่มากนัก หลินหว่านรอไม่นานก็ได้พบผู้ช่วยเจ้าเมืองหม่าเหวินซู ที่ดูแลเรื่องการซื้อขายที่ดินของเมืองหยางหลินแห่งนี้ หยุนเหลียงแจ้งกับใต้เท้าหม่าว่าหลินหว่านต้องการที่ดินติดเชิงเขา และต้องเป็นที่ดินอยู่ในหมู่บ้านนอกเมืองซึ่งใช้เวลาเดินทางไม่นานมากนัก ใต้เท้าหม่ารีบนำแผนที่มากางและอธิบายรายละเอียดทุกอย่าง จนถึงราคาขายที่ดินที่ถูกกว่าราคาประมาณการของหลินหว่านไปมาก หากเป็นพื้นที่งดงามสภาพอากาศดีถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงขายราคาถูกนักหลินหว่านสงสัยอย่างมาก จึงได้สอบถามกับใต้เท้าหม่าอย่างจริงจัง

“สวัสดีทั้งสองท่านไม่ทราบวันนี้มาติดต่อเรื่องอันใดงั้นหรือ พวกท่านสามารถบอกกับข้าได้หากเป็นเรื่องทั่วไป พวกท่านไม่ต้องรอนานเจ้าหน้าที่ของเมืองหยางหลินทุกคน ทำงานอย่างขยันขันแข็งไม่มีล่าช้าอย่างแน่นอน” ใต้เท้าหม่ารีบต้อนรับหลินหว่านอย่างเอาใจ เนื่องจากวันนี้เขาได้ค่าน้ำร้อนน้ำชาหลายตำลึงทีเดียว

“รบกวนสอบถามใต้เท้าว่ามีที่ดินบรรยากาศดี ๆ อยู่ติดเชิงเขาบ้างหรือไม่เจ้าคะ ขอเป็นหมู่บ้านนอกเมืองที่เดินทางได้สะดวกไปเช้าเย็นกลับได้สบายเจ้าค่ะ”

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณหนูต้องการซื้อที่ดินไปทำอันใดหรือ ข้าจะได้แนะนำว่าในหมู่บ้านไหนบ้างมีแบบที่ท่านต้องการน่ะ”

“ข้าอยากได้ไว้ปลูกบ้านและทำสวนผักผลไม้เจ้าค่ะ เพราะเป็นสิ่งที่ถนัดมากที่สุดและคิดว่าน่าจะทำได้ดีอีกด้วย อ้อ ข้าต้องการซื้อทั้งหมดหนึ่งร้อยหมู่นะเจ้าคะ เพราะต้องสร้างบ้านพักให้กับคนงานในอนาคต รวมถึงคนติดตามของข้าด้วยเจ้าค่ะ”

“ถ้าเป็นที่ดินสำหรับทำการเกษตรข้าแนะนำที่หมู่บ้านหลูหยางนะ ยังมีที่ดินติดเชิงเขาเกือบสองร้อยหมู่อาจจะอยู่ห่างจากชาวบ้านคนอื่นเล็กน้อย แต่บรรยากาศเป็นไปตามที่คุณหนูต้องการทุกอย่าง ที่สำคัญชาวบ้านยังเป็นกันเองและไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นอีกด้วย” ใต้เท้าหม่าอยากจะขายที่ดินตรงมานานแล้ว 

“ไม่ทราบว่าขายราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะใต้เท้า ข้าจะได้คำนวณเงินที่เตรียมมาให้เรียบร้อย หากไม่พอจะได้ให้คนติดตามไปนำมาเพิ่มอีกเจ้าค่ะ”

“เอ่อ ที่ดินบริเวณนี้ขายหมู่ละแปดร้อยอีแปะเท่านั้น รับรองว่าถ้าคุณหนูได้เห็นจะต้องชื่นชอบมาก”

“หือ เหตุใดถึงขายถูกนักล่ะใต้เท้าแค่แปดร้อยอีแปะเท่านั้นหรือเจ้าคะ ที่ดินแถบนั้นมีปัญหาอะไรที่ท่านยังไม่ได้บอกข้าหรือไม่ หากทำการค้าไม่โปร่งใสข้ามีสิทธิ์ร้องเรียนกับท่านเจ้าเมืองได้นะ ใต้เท้าจะลองดูสักครั้งไหมอย่าคิดว่าข้าเป็นสตรีแล้วจะโง่ดูท่าทางของท่านไม่ออกนะเจ้าคะ” หลินหว่านเริ่มใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด้างขึ้น เพื่อต้องการรู้สาเหตุของการขายที่ดินแห่งนั้นในราคาถูก

“ไม่ ๆ ๆ คุณหนูอย่าทำเช่นนั้นเลยนะข้าจะบอกท่านก็ได้ สาเหตุของราคาขายที่ถูกของที่ดินแถบนั้นก็คือ เมื่อฤดูหนาวมาเยือนและหิมะตกหนักมักจะมีหมาป่าออกมาหาอาหาร และเคยทำร้ายคนในหมู่บ้านตายไปหลายคน ก่อนหน้านี้มีคนเร่ร่อนแอบไปสร้างกระท่อมอยู่ที่นั่น ก็ถูกหมาป่ารุมทำร้ายกลายเป็นอาหารของพวกมัน ชาวบ้านจึงขยับออกมาสร้างบ้านเรือนให้ห่างจากเชิงเขาเล็กน้อย ทำให้ที่ดินแห่งนี้เงียบสงบไม่มีเสียงผู้ใดมารบกวนได้ ฟังเช่นนี้แล้วคุณหนูยังต้องการจะซื้ออีกหรือไม่เล่า” ใต้เท้าหม่าขายที่ดินแห่งนี้ไม่ออกมานานหลายปีแล้ว

“ฮึ แน่นอนข้าต้องซื้อมันอยู่แล้วรบกวนใต้เท้าช่วยจัดการเรื่องโฉนดที่ดิน จำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบหมู่ในชื่อของโจวหลินหว่านด้วยเจ้าค่ะ อีกอย่างข้ากับผู้ติดตามอีกสองคนต้องการขึ้นทะเบียนเป็นราษฎรของแคว้นหยาง ไม่ทราบว่าใต้เท้าพอที่จะช่วย....” หลินหว่านยังพูดไม่จบใต้เท้าหม่าก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี

“โอ้ คุณหนูสบายใจได้เรื่องแค่นี้เองข้าสามารถจัดการให้ท่านได้เลย เชิญนั่งรอทางด้านนี้ข้าใช้เวลาไม่นานทั้งสองเรื่องนี้จะนำมามอบให้ถึงมือท่านทันที เอ่อ ค่าใช้จ่ายทั้งสองเรื่องนี้รวมแล้วเป็นเงินทั้งสิ้นหนึ่งร้อยยี่สิบห้าตำลึงเงิน คุณหนูเตรียมเงินมาเพียงพอหรือไม่เล่า”

“นี่เป็นตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงินหนึ่งใบและนี่อีกยี่สิบห้าตำลึงเงินแต่เป็นข้ารบกวนใต้เท้าจัดการเรื่องเอกสารด้วยตนเองคงจะเหนื่อยแย่ ถ้าอย่างไรก็อย่าลืมพักผ่อนดื่มน้ำชาดี ๆ บ้างนะเจ้าคะ” หลินหว่านยื่นตั๋วเงินพร้อมกับก้อนตำลึงเงิน พร้อมกับสินน้ำใจเล็กน้อย ที่ต้องมีอยู่เสมอเมื่อคิดจะทำการใด ๆ กับเจ้าหน้าที่ของทางการ

“ขอบคุณคุณหนูที่ห่วงใยข้ารับรองว่าจะดูแลตนเองอย่างดี ท่านกับคนติดตามโปรดนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะขอรับ อีกประเดี๋ยวข้าจะรีบนำเอกสารมาส่งให้ท่านกับมือตนเองแน่นอน”

“ขอบคุณใต้เท้าเช่นกันเจ้าค่ะ”

และเป็นไปตามที่ใต้เท้าหม่าได้บอกเอาไว้ว่าใช้เวลาไม่นาน ผ่านไปเพียงหนึ่งจิบชาทั้งโฉนดที่ดินและหนังสือรับรอง การเป็นราษฎรของแคว้นหยางพร้อมป้ายประจำตัวของนายบ่าวทั้งสาม ก็มาอยู่ในมือหลินหว่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นการทำงานของใต้เท้าหม่านางถึงกับเลิกคิ้วที่โก่งดั่งคันศรขึ้น เพราะไม่รู้สึกแปลกใจเท่าใดนักกับการเป็นคนมีเงินทองร่ำรวยมันดีเช่นนี้นี่เอง ไม่ว่าจะทำอะไรก็สะดวกรวดเร็วกว่าการเป็นชาวบ้านธรรมดาจริง ๆ 

พอจัดการธุระที่ศาลาว่าการเสร็จสิ้นแล้ว หลินหว่านจึงให้หยุนเหลียงไปส่งนางที่โรงหมอ เพื่อที่จะไปเยี่ยมคนป่วยตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บจะเป็นเช่นไร ส่วนเรื่องหาร้านทำอุปกรณ์ขายขนมและนายช่างสร้างบ้าน คงต้องเป็นตอนบ่ายแทนหลินหว่านค่อยสอบถามคนในเมืองดู เพราะพวกเขาน่าจะรู้จักนายช่างเก่ง ๆ ของเมืองหยางหลินอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อมาถึงหน้าโรงหมอก็พบผู้ช่วยหมอคนเดิม ที่ช่วยเหลือนำคนเจ็บลงจากรถม้ากำลังจัดยาอยู่พอดี จึงได้กล่าวทักทายเล็กน้อยและขอเข้าไปเยี่ยมคนเจ็บด้านใน ซึ่งยามนี้เขาฟื้นขึ้นมาได้สักพักและกำลังนั่งอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับจนทำให้คนป่วยที่อยู่เตียงข้าง ๆ หวาดระแวงไปตาม ๆ กัน

“นี่คุณหนูท่านมาได้เสียทีช่วยพูดกับคนรักของท่านทีเถิด ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่ยอมพูดยอมจาข้าวปลาไม่ยอมกิน ยาที่ต้องดื่มหลังอาหารก็ยังไม่ได้ดื่มหากเป็นเช่นนี้จะยิ่งหายช้านะขอรับ” ท่านหมอที่ทำการรักษาเมื่อเห็นหลินหว่านเข้ามาก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“เอ่อ....เฮ้อ ถ้าเช่นนั้นรบกวนท่านหมออุ่นยามาให้อีกครั้งนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะจัดการกับคนป่วยที่ไม่เชื่อฟังเอง ขออภัยท่านหมอด้วยจริง ๆ ทำให้ท่านต้องลำบากแล้วเจ้าค่ะ” หลินหว่านจะปฏิเสธก็คิดว่าคงไม่มีประโยชน์อันใด จึงเออออตามน้ำไปให้ท่านหมอสบายใจ

“เชิญคุณหนูตามสบายข้าจะให้คนไปอุ่นยาเดี๋ยวนี้ขอรับ”

“เอาล่ะพี่ชายข้ารู้ว่าท่านหน้าตาหล่อเหลาแต่ท่านจะทำหน้าบูดบึ้ง หรือใช้สายตาดุ ๆ นั่นมองคนอื่นไปทั่วไม่ได้หรอกนะ ที่ทุกคนต้องนอนอยู่ในโรงหมอแห่งนี้เพราะพวกเขาต่างก็เจ็บป่วยเช่นท่าน อีกอย่างท่านบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ยังไม่ยอมทานข้าวทานยา แล้วเมื่อไหร่จะหายเป็นปกติท่านไม่อยากกลับไปหาครอบครัวรึ อ้อ อย่าคิดไปเองว่าข้าแค่พูดให้จบ ๆ ไปที่ว่าจะกลับมาเยี่ยมท่านเมื่อวานนี้ เพราะคนอย่างข้าไม่เคยผิดคำสัญญาที่พูดออกไปอย่างแน่นอน ทีนี้จะทานข้าวได้หรือยังประเดี๋ยวยาก็คงอุ่นเสร็จแล้วนะเจ้าคะ” หลินหว่านนั่งลงได้ก็เริ่มร่ายยาวบ่นอุบให้กับชายหนุ่มตรงหน้าทันที

“อืม ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ และยังพามาส่งโรงหมอที่นี่อีก หากต้องการความช่วยเหลืออันใดในภายหน้าเจ้าสามารถบอกข้าได้ทุกเมื่อ” หวังซินหยางที่ได้ฟังเสียงเจื้อยแจ้วของหลินหว่าน อาการคันยุบยิบที่หัวใจก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ปกติแล้วเขาจะไม่ยอมพูดคุยกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะสตรี

“จะให้ข้าขอความช่วยเหลือจากพี่ชายสุดหล่อได้อย่างไร ชื่อแซ่ก็ไม่รู้จักที่อยู่หรือก็หามีไม่จะติดต่อกันอย่างไรยังไม่รู้เลย แต่ท่านกลับบอกว่ายินดีให้ความช่วยเหลือเนี่ยนะ ช่างเถิด ๆ ข้าเป็นคนไม่คิดมากและไม่ติดใจเรื่องบุญคุณอะไรเท่าไหร่ ถ้าเป็นความแค้นนั่นก็อีกเรื่องแต่มันไม่เกี่ยวกับท่านอยู่ดี ในห่อผ้านี้เป็นชุดที่ท่านใส่ติดตัวมาเนื่องจากมันเปรอะเปื้อนทั้งยังเปียกน้ำ ข้าจึงนำไปซักทำความสะอาดให้แล้ว ท่านก็เก็บเอาไว้เปลี่ยนวันที่จะออกจากโรงหมอก็แล้วกัน ส่วนเรื่องค่ารักษาค่ายาทั้งหมดเดี๋ยวข้าจะช่วยจ่ายให้เอง”

“ข้าหวังซินหยางมีครอบครัวอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงของแคว้นหยาง ครั้งนี้เดินทางมาที่หยางหลินเพื่อพูดคุยเรื่องการค้า แต่ถูกศัตรูลอบทำร้ายหวังเอาชีวิตเป็นเพราะประมาทศัตรูเกินไป จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดถือว่าสวรรค์ยังพอมีเมตตากับข้าอยู่บ้าง ถึงได้ส่งคุณหนูมาช่วยเอาไว้ได้ทันก่อนที่ข้าจะไปเยือนสะพานเหลือง” หวังซินหยางแนะนำตัวเล็กน้อยมิได้บอกรายละเอียดทั้งหมด

“ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะคุณชายหวัง ข้าแซ่โจวมีนามว่าหลินหว่าน ย้ายถิ่นฐานมาจากแคว้นเว่ย เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แคว้นหยางแห่งนี้ แต่ยังไม่มีบ้านเป็นของตนเองเนื่องจากเพิ่งซื้อที่ดินไป ก่อนที่จะมาเยี่ยมท่านที่โรงหมอตามสัญญาเจ้าค่ะ”

“คุณหนูคงมีเหตุผลส่วนตัวที่ย้ายมาจากแคว้นเว่ย ในนามที่ข้าเป็นคนแคว้นหยางขอกล่าวคำว่ายินดีต้อนรับ นับต่อจากนี้ไปหวังว่าท่านจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข” 

หวังซินหยางคอยสังเกตหลินหว่านอยู่ตลอดเวลา เขามองไม่เห็นถึงอาการเสียใจหรือเสียดายในดวงตาของนางสักนิด ทั้งที่ต้องย้ายถิ่นฐานจากแคว้นบ้านเกิดของตนเองแท้ ๆ แต่เมื่อกี้นางพูดถึงเรื่องความแค้นอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้น กับคนสำคัญในชีวิตของนางก็เป็นได้ จึงไม่ต้องการอยู่ในสถานที่ที่มีความทรงจำเลวร้าย และเลือกที่จะเดินทางมาอาศัยยังแคว้นหยางแห่งนี้แทน คงต้องรอให้เหวินเสียนมาพบเขาที่หยางหลินเสียก่อน ค่อยสืบเรื่องราวของนางทีหลังแต่ตอนนี้เขาทำสิ่งใดไม่ถนัด เป็นเพราะถูกฝ่ามือนั้นซัดเขาอย่างแรงจนบาดเจ็บภายใน เพื่อตอบแทนที่นางช่วยเหลืออาจจะหน้าด้านเล็กน้อย แต่หวังซินหยางคิดว่ามันน่าจะได้ผลหากพูดกับนางตามตรง

“อ่ะ นี่โจ๊กของท่านคุณชายหวังทานตอนที่มันยังอุ่นอยู่จะดีกว่า ยาต้มที่นำไปอุ่นคงใกล้จะยกมาให้ท่านอีกครั้งแล้วกระมัง หลังจากทานยาเสร็จท่านก็นอนพักผ่อนให้มาก ๆ อาการบาดเจ็บจะได้หายในเร็ววัน”

“คุณหนูโจวข้าขอกล่าวตามตรง เนื่องจากข้ายังบาดเจ็บภายในอยู่ ไม่สะดวกเดินทางกลับเมืองหลวงในเวลาเช่นนี้ ข้ายินดีช่วยคุณหนูจ่ายค่าเช่าบ้านหากท่านพอจะแบ่งห้องพักให้สักหนึ่งห้อง รอให้อาการบาดเจ็บดีขึ้นและคนของข้านำกำลังติดตามมาถึงที่นี่ จากนั้นอีกหนึ่งเดือนถึงจะเดินทางกลับเมืองหลวงแต่ข้าจะทิ้งนกพิราบสื่อสารไว้ เผื่อคุณหนูโจวมีเรื่องต้องการความช่วยเหลือ ท่านสามารถให้คนส่งข่าวถึงข้าได้ทุกเมื่อ”

“ในเมื่อท่านกล้าเอ่ยปากขออนุญาตกับคุณหนูโจวผู้นี้ แล้วเหตุใดข้าจะแบ่งห้องพักเพียงหนึ่งห้องให้ท่านพักไม่ได้เล่า ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเช่าบ้านเพราะข้าสามารถจัดการได้เจ้าค่ะ แค่ท่านพยายามรักษาตัวเองให้หายดีก็พอ ป่านนี้ฮูหยินของท่านคงรอให้ท่านกลับบ้านอย่างปลอดภัยอยู่ก็ได้เจ้าค่ะ ไว้ข้าหาเช่าบ้านหรือจวนสักหลังได้แล้วจะส่งท่านอาหยุนเหลียงมารับท่านนะเจ้าคะ ส่วนวันนี้ท่านต้องนอนที่โรงหมอไปก่อนและพักผ่อนให้มาก ท่านหมอก็อายุมากแล้วเห็นใจคนแก่สักนิดเถิดเจ้าค่ะ”

“ฮูหยิน? คุณหนูโจวเพิ่งพูดว่าข้ามีฮูหยินรออยู่ที่เมืองหลวงงั้นหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะข้าพูดผิดตรงไหนหรือรูปร่างหน้าตาอย่างคุณชายหวัง น่าจะแต่งงานมีลูกหลายคนแล้วกระมังเจ้าคะ สตรีคนนั้นคงจะโชคดีมากที่สามารถคว้าหัวใจของทะ...”

“ขออภัยคุณหนูโจวด้วยข้ายังไม่เคยแต่งงาน และที่สำคัญไม่เคยมีคนรักแม้แต่คู่หมั้นก็ยังไม่มีเช่นกัน รบกวนคุณหนูโจวเข้าใจข้าเสียใหม่” หวังซินหยางรีบพูดขัดกลางปล้องก่อนที่หลินหว่านจะเข้าใจผิดไปไกล

“อะ อ่อ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะไม่คิดว่าคุณชายหวังจะยังไม่มีสตรีในดวงใจ อย่างไรเสียท่านควรทานข้าวและดื่มยาด้วยนะเจ้าคะ ไว้ข้าจัดการธุระทำอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วจะมาเยี่ยมท่านอีกครั้ง ดูก็รู้ว่าท่านอายุมากกว่าข้าหลายปีถ้าจะให้ดีอย่าเป็นเด็กดื้อจะดีกว่านะเจ้าคะไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ” หลินหว่านรีบตัดบทก่อนจะยิ้มแหย ๆ เพื่อขอตัวออกไปทำธุระอีกสองเรื่อง ส่วนหนึ่งก็เพราะรู้สึกเขินอายหวังซินหยางที่ตนพูดเป็นตุเป็นตะ กล่าวหาว่าเขาแต่งงานมีฮูหยินและมีบุตรแล้วนี่สิ

‘หึ นี่นางกล้าอบรมข้ามิให้ทำตัวเป็นเด็กดื้อเช่นนั้นหรือ ได้ข้าจะเป็นเด็กดีทำตามที่เจ้าบอกก็แล้วกันคุณหนูโจว แต่ห้ามเจ้าไปพูดเช่นนี้กับผู้ใดอีกก็เท่านั้นเอง’ หวังซินหยางไม่มีทางให้หลินหว่านพูดเช่นนี้กับใครอีก

หลินหว่านที่รู้สึกอับอายกับเรื่องที่ตนคิดไปเอง เกี่ยวกับคุณชายหวังซินหยางเมื่อเอ่ยขอตัว จึงรีบเดินออกจากห้องพักของคนป่วยทันที ซึ่งท่าทางที่แสดงออกไปนั้นหวังซินหยางล้วนเห็นอย่างชัดเจน ยามที่เห็นหลินหว่านยิ้มจนเห็นแก้มบุ๋มทั้งสองข้าง ยิ่งทำให้ใบหน้าเรียวได้รูปน่ามองมากขึ้นไปอีก ส่วนอาการคันยุบยิบที่หัวใจกลับหายไปเมื่อคิดว่ารอยยิ้มนี้ จะมีบุรุษอื่นได้รับมันเช่นเดียวกับตนเองก็กลายเป็นกรุ่นโกรธ พอคิดถึงเรื่องนี้จึงตั้งใจเอาไว้ว่าจะรักษาตนเองให้หายดีในเร็ววัน ช่วงเวลาที่อยู่เมืองหยางหลินเขาต้องติดตามนางทุกฝีก้าว รวมถึงจดจำบุรุษหน้าตาดีที่คิดเกี้ยวพาหลินหว่านเอาไว้ แล้วค่อยส่งเหวินเสียนกับซิ่วเหยียนไปตักเตือนคนเหล่านั้นทีหลัง