บทที่ 74

เธอสามารถซื้อได้แต่ถ้ากินไม่หมด ก็เก็บไว้นิดหน่อยเพื่อกินมื้อต่อไป

“ได้เลย ทั้งหมดห้าบาท”

เมื่อเสียงของเถ้าแก่ดังขึ้น สวี่เนี่ยนชูก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก:

“ห๊า? ห้า ห้าบาท?”

ข้าวหนึ่งถ้วยกับมันฝรั่งฝอยราคารวมกันก็สิบบาทแล้ว ถ้ารวมไข่กับหน่องไก่ จะยังไงก็ต้องจ่ายเงินสามสิบบาทขึ้นไป

จะราคาห้าบาทได้ยังไง?

“เถ้า เถ้าแก่ ฉันอยากได้ไข่หนึ่งฟองและน่องไก่หนึ่งชิ้นด้วย”

“ฉันรู้แล้ว ไข่ไก่กับหน่องไก่ฟรี”

"ห๊า?"

“ทางโรงเรียนได้ขอทุนช่วยเหลือให้เธอแล้ว ต่อไปถ้าเธอมากินที่ร้านฉัน ก็จะได้ไข่และน่องไก่ฟรี ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ สาวน้อย อย่าลืมล่ะ”

หลังจากที่เถ้าแก่อ้วนพูดจบ เขาก็หลิ่วตาให้หลินโจว และรีบตักอาหารให้สวี่เนี่ยนชู

คำพูดหล่านี้วันนี้เขากับหลินโจวได้หารือกันเอาไว้แล้ว

ถึงอย่างไรทางโรงเรียนก็ไม่มาตรวจอยู่ดี

ถ้ามาจริงๆ ก็แค่บอกว่าอยากช่วยเหลือนักเรียนที่ยากจน

เอาไข่ไก่หน่องไก่ให้คนแค่คนเดียว แลกกับการค้าขายที่ดีขึ้นอย่างนี้ เถ้าแก่อ้วนรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก

เขาตัดสินใจว่า อีกสักพักก็จะเพิ่มน่องไก่ให้กับหลินโจวเช่นกัน

“เป็น…แบบนี้เหรอคะ?”

“อืม รีบไปเถอะ ฉันยังต้องตักอาหารให้คนท