로그인공유
บทที่ 2
최신 업데이트:
2025-03-22 15:48:17ผ่านไปครึ่งเดือนที่สโรชาอยู่ในร่างหลินไป่หลันที่ท้ายจวนอ๋องพ่อบ้านจัดการเอาโฉนดมาให้เธอเรียบร้อย
ดายหญ้าขุดบ่อน้ำพลิกหน้าดินและปลูกผักไปเรียบร้อย สร้างบ้านให้สำหรับคนงานอีกสี่หลังรวมทั้งบ้านของแม่นมและพี่สาวทั้งสองด้วย แยกครัวห้องน้ำต่างหากประตูจวนก็ทำให้ใหม่ และพ่อบ้านให้รถม้าไว้ใช้1คัน ไป่หลันจะให้พี่สาวสองคนหัดขับก่อนไปซื้อทาส ไป่หลันเอาน้ำเข้าบ่อที่ขุดไว้จนเต็มด้วยการให้พ่อบ้านหาช่างมาทำ กังหันน้ำเหมือนโลกเก่าของเธอ พ่อบ้านตกใจในความสามรถของพระชายา และยังขุดคลองเล็กๆรอบที่ดินที่ปลูกผักผลไม้ ใช้ไม้ไผ่ลำใหญ่ต่อกันรับน้ำจากกังหันน้ำ และยังวางตรงแปลงผักผลไม้เจาะรูเล็กๆน้ำไหลรดน้ำผักเองไม่ต้องเปลืองแรงคนงาน ตอนนี้เธอจึงพา2สาวไปซื้อทาส ไปถึงโรงค้าทาสก็ให้หดหู่ใจมากเพราะที่เธอจากมาเป็นประเทศที่เลิกทาสแล้ว พอพนักงานตอนรับเห็นก็เข้ามาต้อนรับ "คุณชายสวัสดีขอรับ ต้องการทาสแบบไหนขอรับ" พนักงานต้อนรับถาม "ข้าอยากได้ทาสมีวรยุทธ 6 คน ทาสที่ทำไร่ทำสวนอีก 2 ครอบครัว ข้าจะเลือกด้วยตัวเอง" ไป่หลันที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายบอกคนดูแล "ได้ขอรับ" จากนั้นก็เดินนำไป่หลันเข้าไปด้านใน ในกรงที่แออัดเสียงลูกเล็กเด็กแดงร้องกระจองอแงมองดูแล้วให้หดหู่หัวใจแม่นมถงจับแขนไป่หลัน "คุณหนูไหวไหมเจ้าคะ" "เดี๋ยวเถอะแม่นม ต้องเรียกข้าว่าคุณชาย" "ตายจริงแม่นมลืม คุณชายไป่เจ้าคะท่านไหวหรือไม่เจ้าคะ" "ไม่เป็นไรแม่นมข้าไหว" เดินไปดูในห้องขังทาสเรียงกันมีที่มาขายตัวเป็นครอบครัวหรือที่โดนจับมาขายโดยไม่เต็มใจ ไป่หลันสะท้านในอกทำไมเราถึงไม่สามารถช่วยทุกคนได้ มันเป็นสิ่งที่ทรมานจริงๆเขาก็คนทำไมถึงต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้ ไป่หลันหลับตาข่มใจเดินให้ไหว พนักงานต้อนรับพามาถึงกรงทาสที่เคยทำงานคุ้มกันหรือทาสบางคนที่เคยเป็นทหารมาก่อน ไป่หลันมองดูทาสทีละคน ก่อนจะเรียกคนมีอายุหน่อยๆมา 4 คน และทาสอีกสองคนเป็นฝาแฝดที่โดนคนในครอบครัวสายหลักโกง ไม่มีเงินทำศพพ่อแม่ที่เสียชีวิต จึงมาขายตัวเป็นทาส เพราะเคยทำงานสำนักคุ้มภัย เธอจึงเรียกเอามาด้วย จากนั้นก็เดินไปดูกรงอื่นมีครอบครัวแออัดกันบางคนก็นอนหมดอาลัยตายหยาก บางคนก็มองเธอด้วยสายตามีความหวัง "แม่นมที่ดินที่ข้าซื้อใหม่ 100 หมู่ที่ติดกับท้ายจวนของพวกเรา ข้าอยากทำเป็นบ้านให้คนยากไร้" ไป่หลันกระซิบเบาๆกับแม่นม ไป่หลันคิดขึ้นมาอยากช่วยชีวิตของทาส "ให้ทุกคนมีอาชีพเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว จับมาฝึกฝีมือสอนงานให้พวกเขามีที่ให้พักพิง" "เจ้าค่ะคุณหนูคนพวกนี้น่าสงสารนัก" ลู่ซิงกับลู่ฟางพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งชีวิตไม่เคยมาตลาดค้าทาสมาก่อนเป็นสิ่งที่น่าหดหู่ใจจริงๆ พวกเขาก็อยากช่วยเท่าที่จะช่วยได้ "ในกรงนี้มีกี่ครอบครัว" ไป่หลันหันไปถามคนดูแล "5 ครอบครัวขอรับ โดนใส่ร้าย แล้วโดนขายออกมายกจวนขอรับ เคยเป็นพ่อค้าที่รุ่งเรือง แต่ไปขัดขาขุนนางใหญ่เข้า เลยโดนใส่ร้ายยึดจวนขายออกมานี้ละขอรับ" ผู้ดูแลอธิบายเขาก็สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ไป่หลันที่ได้ยินดังนั้นก็โกรธพวกบ้าอำนาจมีทุกยุคสมัยน่ารังเกียจเสียจริง แว่วเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียก "คุณชายช่วยซื้อครอบครัวของข้าด้วยขอรับ ข้ายอมเป็นวัวเป็นม้าให้คุณชายน้องสาวของข้าป่วยได้โปรด" ผู้ชายอายุหน้าประมาณ15หนาวได้โขกหัวขอร้องเธอด้วยแววตามุงมั่นและอ้อนวอน "พอแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องโขกหัว ตัวเจ้าเองจะเจ็บ" "น้องเธอป่วยกี่วันแล้ว" ไปหลันถาม "3วันแล้วขอรับ ท่านแม่ดูแลนางอยู่แต่ไม่มียาให้กินได้แต่เช็ดตัวเอาขอรับ " ไป่หลันมองเข้าไป่ในกรง เห็นผู้หญิงอายุประ 30 ปีถึงแม้จะมอมแมม แต่ครอบครัวนี้ก็ยังมีราศรีของคนที่เคยจะมีกินมาก่อน กำลังเช็ดตัวให้ลูกสาวด้วยใบหน้าที่ร้อนรนน้ำตาไหลอาบแก้มสามีช่วยอยู่ข้างๆ เธอจึงบอกคนดูแลเปิดกรง "เราซื้อทั้งหมดในกรงนี้ มี5ครอบครัวหรือ ท่านขายครอบครัวละเท่าไร" ไปหลันถามคนดูแล "ครัวครัวละ1ตำลึงทองขอรับคุนชาย" ผู้ดูแลตอบ ไป่หลันพยักหน้าเข้าใจ หันไปบอกให้ลู่ฟางจ่ายไป 5 ตำลึงทอง "กรงทาสที่มีวรยุทธ และครอบครัวที่เหลือ ข้าขอเวลาอีกสามวันท่าน ให้ไปส่งพวกเขาที่ท้ายจวนท่านอ๋องโม้เทียนหลงได้เลย" "ต้องส่งไปท้ายจวนเท่านั้นห้ามไปหน้าจวนเด็ดขาด" ไป่หลันย้ำ "ขอรับคุณชาย" ผู้ดูแลรับคำ หลังจากไปทำสัญญาซื้อขายทาสกันเสร็จ จากนั้นไป่หลันก็พาครอบครัวที่มีคนป่วยและอีกหนึ่งครอบครัวกลับจวนไปก่อนเพราะรถม้าบรรจุได้ไม่เยอะ ไปหลันพาเด็กสาวไปหาหมอก่อนและซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับทุกคน ไป่หลันยังแอบเอาซาลาเปาในมิติและน้ำวิเศษใส่ในกระบองไม้ไผ่ตอนที่อยู่ในรถม้าให้กับลู่ซิงไปแจกให้ทุกคนได้กินก่อนจะถึงจวนของเธอ ทุกคนต่างก้มหัวขอบคุณเจ้านายคนใหม่ที่ใจดีให้กินซาลาเปาลูกใหญ่ใส้ทะลักมีเนื้อหมูเต็มๆ กลิ่นหอมและอร่อยมากกินไปน้ำตาใหลไป พวกเขาคิดว่าจะทำงานตอบแทนเจ้านายคนใหม่อย่างถวายหัวแน่นอน พอได้ดื่มน้ำทุกคนต่างรู้สึกมีกำลังไม่เหนื่อยหอบบางคนปวดหัวก็หาย รู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก เจ้านายคนเก่าที่เป็นพ่อค้าบอกกับทุกคนว่า "พวกเราโชคดีมากที่ได้เจ้านายคนเดียวกันช่วยซื้อออกมาทั้งหมด ต่อไปพวกเจ้าต้องเคารพคุณชายให้มาก มีอะไรก็ให้ช่วยเหลือกันเหมือนที่พวกเจ้าเคยทำ"พ่อค้าบอกกับคนงานเก่า "ขอรับนายท่าน" ทุกคนตอบพร้อมกัน ไป่หลันเลือกชื้อเสื้อผ้าสำเร็จผู้ชายผู้หญิงและเด็กรวมกัน100ชุด และสั่งชุดเพิ่มอีก400ชุดรวมชุดของเด็กด้วยเพราะอีก3วันพวกเขาก็จะถูกส่งมาที่จวนของนาง และแวะชื้อข้าว10กระสอบอาหารแห้งอีกและเครื่องปรุงให้ครบทีเดียวเลยไม่พอค่อยสั่งใหม่จากนั้นแวะชื้อผ้าห่มที่นอนอย่างละ100ชุด และสั่งที่นอนเพิ่ม100ชุด "อีก3วันให้ไปส่งท้ายจวนอ๋องโม้เทียนหลง" เธอเน้น "ต้องท้ายจวนเท่านั้น" เธอบอกกับเจ้าของร้าน "เจ้าค่ะคุณชาย" เจ้าของร้านแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเข้าใจว่าอะไรควรไม่ควร จากนั้นก็เดินทางกลับจวนเลยมาถึงจวนก็ยามอุ่ย(13.00-14.59) ไป่หลันพาทาสมาบ้านพัก2หลังท้ายจวน ไป่หลันยังได้เลือกเด็กสาวอีกสามคนไปดู และให้แม่นมช่วยอบรมดูแลเพื่อจะให้ทำความสะอาดบ้าน ช่วยงานแม่นม และยกบ้านให้อยู่กันสามคนเป็นบ้านที่สร้างให้พี่สาวลู่ฟางหลังหนึ่ง ส่วนพี่สาวก็ให้ไปนอนบ้านของแม่นมถงซือก่อนเธอจะสร้างให้อีกหลัง เพราะบ้านมีแค่4หลังยังมีทาสที่ยังไม่มาส่งเธอจำเป็นต้องให้อยู่รวมกันก่อนแล้วจะสร้้างบ้านให้ครบทุกครอบครัว ทุกคนก้มหัวขอบคุนไป่หลัน ไป่หลันแจกชุดใหม่ให้คนละ2ชุดก่อนและที่นอนผ้าห่มคนละชุด "พักผ่อนกันให้เพียงพอแยกย้ายกันไปทานข้าว" "เรื่องที่พักจะให้พ่อบ้านจ้างคนมาสร้างให้เพียงพอกับเพื่อนอีกหลายคนที่จะมาอีกสามวันข้างหน้าแต่อาจเสร็จไม่ทันให้อาศัยร่วมกันก่อนถ้าสร้างเสร็จข้าจะแยกครอบครัวให้" "ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทุกคนขอบคุณทั้งน้ำตาคุนชายท่านใจดีต่อทาสนัก หลินไป่หลันบอก "อ้อข้าลืมบอกไปข้าเป็นผู้หญิงเป็นหญิงหม้ายข้าชื้อหลินไป่หลัน" ทุกคนตกตลึงโธ่ฮูหยินน้อยหลินไป่หลันประกาศว่า "นี้คือแม่นมถงชือและนี้พี่สาวลู่ฟางกับพี่สาวลู่ซิง "พวกเราจะอยู่แบบครัวครัวไม่มีทาสทุกคนฉีกสัญญาทิ้งได้เลย ส่วนใครอยากออกไปอยู่ข้างนอกก็ให้มาบอกข้าได้เลย ไม่มีการบังคับใครทั้งนั้น ข้าไม่ห้าม ที่ช่วยทุกคนเพราะข้าอยากช่วย ใครจะไปให้เดินมาข้างหน้าได้เลย" ไปหลันประกาศไม่มีใครออกมาสักคนเพราะการจะหาเจ้านายดี แบบนี้เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ออกไปข้างนอกไม่รู้จะอยู่ไหน สู้อยู่ที่นี้กับทุกคนดีกว่า "จากนี้ ก็อยู่แบบครัวครัวในเมื่อพวกท่านผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้วจากนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน " "ขอรับ/เจ้าค่ะฮูหยินน้อย" "อาหารอยู่ที่ครัว พวกท่านแม่บ้านทั้งห้าครอบครัวก็ช่วยกันไปทำอาหารมื้อเย็นกันได้เลยนะ ข้าเตรียมไว้ให้ทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ" "อ้อนี้คือกุญแจประตูสะพานที่ข้ามไปฝั่งโน้น ให้พ่อบ้านถือไว้ แต่ไม่ต้องเข้าไปลึกนะ รอพรุ่งนี้ข้าจะพาไปหาของอร่อยๆในป่ามาให้กินกัน" "แต่เราจะไปหลายคน จับกลุ่มกันไป ห้ามแตกกลุ่มกัน ให้ช่วยเหลือกัน มีดตระกร้ามีในโรงครัวใหญ่พวกท่านไปเลือกเอาได้เลย" "วันนี้ข้าขอตัวกับไปพักผ่อนก่อน เชิญพวกท่านตามสบาย ส่วนที่จะไปหาฟืน เอาแค่พอใช้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" จากนั้นไป่หลันก็พาแม่นมกับพี่สาวและก็สาวใช้อีกสามคนกลับจวนของเธอไปพักผ่อน โปรดติดตามตอนต่อไป
관련 챕터
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 3
หลินไป่หลันตื่นมาตอนเช้าเธอหยิบเอาสบู่ยาสีฟันออกมาไว้ในห้องอาบน้ำและหยิบเอาชุดชั้นในออกมาใส่ตู้เสื้อผ้าต้องเอาออกมาเผื่อแม่นมกับสาวใช้ของเราด้วยดีนะซื้อมาเก็บไว้เยอะสโรชาชอบซื้อของทีละหลายโหลเวลาซื้อของ หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ก็มีเสียงสาวใช้และแม่นมเรียกอยู่หน้าห้อง"คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ"" ข้าตื่นแล้วพอดีที่นอนใหม่เลยยังไม่ชินนะแม่นมเข้ามาได้เลย" ไป่หลันตอบสักพักแม่นมกับสาวใช้ก็เดินเข้ามาเพื่อปรนนิบัติคุณหนูหลินไป่หลัน สโรชาในร่างไป่หลันเห็นดังนั้นจึงพูดคุยให้เข้าใจกัน"แม่นมถงเจ้าคะเรามีกันแค่4คนมีอะไรให้พูดคุยกันข้าไม่เคยคิดว่าว่าแม่นมคือคนใช้ข้ารักแม่นมเหมือนแม่จริงๆเจ้าค่ะ ตลอดชีวิตของข้านอกท่านพ่อกับพี่ใหญ่ก็มีแม่นมเป็นสั่งสอนปกป้องข้าตลอดมา และพี่ลู่ฟางกับพี่ลู่ซิงท่านพ่อเลี้ยงคู่กันมากับข้า ข้าไม่เคยคิดว่าเป็นสาวใช้ต่อจากนี้เราคือพี่น้องร่วมสาบานกันความลับอะไรที่เห็นต่อจากข้าขอให้เก็บไว้เป็นความลับจนตายข้าเชื่อใจพี่ทั้งสอง" สองพี่น้องน้ำตาคลอ"คุณหนูเราสองคนรักคุณหนูเท่าชีวิตพวกเราไม่พูดสิ่งไดที่เป็นอันตรายกับคุณหนูเจ้าค่ะ""บอกแม่นมได้หรือไม่เจ้าคะว่ามีเรื่องอะไร "
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 4
โอ้ยทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับบ้านมา ทางขึ้นบ้านบนเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับในเพราะไปกันหลายวันจึงไม่พักที่เซฟเฮ้าส์ที่กรุงเทพ พากันรีบกลับบ้านไร่เพราะมีงานด่วนที่ไร่ เธอจำได้แค่นี้จากนั้นเห็นรถเสียหลักชนต้นไม้ลงข้างทางทุกอย่างก็มืดสนิท...โอ้ยมึนหัวทำไมรู้สึกเจ็บๆเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจเพราะมีผู้ชายกำลังคร่อมร่างของเธออยู่ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยสโรชาพยามยามถีบออกด้วยความตระหนก แต่เธอดันไม่มีแรงขัดขืน ทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับมาบ้านทางขึ้นเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับเธอมองผู้ชายที่ย่ำยีเธอด้วยความโกรธแต่แล้วความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้าหัวเธอ สโรชาจึงเข้าใจเรื่องราวมากขึ้น เธอจำสายตาผู้ชายคนนั้นได้เขามองเธออย่างรังเกียจจากนั้นสโรชาก็สลบไปตื่นมาตอนเช้าสโรชาจำได้ว่าเจ้าของร่างเดิมชื่อหลินไป่หลันเมื่อวานเป็นงานแต่งงานของเธอที่แต่งเข้าจวนอ๋องโม้เทียนหลง หลินไป่หลันเป็นลูกสาวของท่านราชครูที่ปรึกษาข้างกายฮ็องเต้ที่ต้องแต่งงานเพราะสมรสราชทาน อ๋องโม้เทียนหลงจึงเกลียดหลินไป่หลันหา
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 5
วันนี้หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จไป่หลันเธอก็รีบไปท้ายจวนถามอาการคนป่วยเป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง"ไม่มีไข้แล้วขอรับฮูหยินน้อย""ขอบคุณขอรับฮูหยินน้อย ""ดีแล้วให้เขาพักผ่อนเยอะๆ ทานอาหารเยอะๆสัก4-5 วันก็จะหายดีแล้ว อย่าลืมกินยาตามเวลาด้วยละ"ไป่หลันยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่มีนมวัวเธอแอบใส่น้ำวิเศษลงไปด้วยให้กับแม่ของเด็กสาว เทใส่แก้วให้เขาดื่มรับรองหายจากไข้ร่างกายแข็งแรงแน่แนนอน"ขอบคุณนายหญิงเจ้าค่ะ" มารดาของเด็กสาวตอบจากนั้นเธอก็เรียกให้แต่งตั้งพ่อบ้านของที่จวนเลยเรียกพ่อบ้านคนเดิมของครอบครัวพ่อค้าให้แบ่งคนออกเป็น3กลุ่มก่อน ผู้ชาย3กลุ่มผู้หญิง3กลุ่มเด็กสาวเด็กหนุ่มให้อยู่ในกลุ่มที่สามส่วนเด็กเล็กไม่ต้องรวมกลุ่ม"เอาละเราต้องการให้พ่อบ้านไปจ้างช่างที่จะมาทำบ้านให้กับคนที่โรงค้าทาสจะมาส่งอีก3วัน""นายหญิงต้องการบ้านกี่หลังขอรับ""เราต้องการบ้าน13หลังนี้คือแบบบ้านท่านไปตกลงราคาได้เลย ถ้าตกลงราคาไม่ได้ให้พานายช่างมาหาเราจะรออยู่ที่นี้แล้วเราจะคุยเอง นี้เงินท่านไปชื้อข้าวของเครื่องใช้กับเครื่องปรุงมาเพิ่มไว้อีกให้พอกินสำหรับทุกครอบครัว""ขอรับนายหญิง" ไป่หลันหยิบเงินให้พ่อบ้าน2000ตึาลึงทอง"นี้
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 6
จากนั้นหลินไปหลันก็พาพี่สาวลู่ซิงเดินไปน้ำตกกัน"พี่ลู่ซิงเร็วๆ""เจ้าค่ะๆ" ลู่ซิงรีบเร่งฝีสาวตามคุณหนูที่รักไปมาถึงน้ำตกมองขึ้นไปบนต้นน้ำมีหลายชั้นเหมือนกันคงจะมีตาน้ำผุดขึ้น น้ำจึงมีให้ใช้ตลอดดีจริงๆ แหล่งอาหารชั้นดีคนที่อยู่ใกล้กับภูเขาลูกนี้คงไม่มีนายพรานเท่าไรส่วนมากคงมีแต่จวนของพวกขุนนาง พวกผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดินทีคอยกดขี่คนที่จนอย่างพวกชาวบ้านตาดำๆ ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็คงมีให้เห็นตลอดไป่หลันคิดในใจชาวบ้านก็คงไม่มีใครขึ้นเขาได้เพราะลำธารขวางอยู่ไม่มีใครทำสะพานข้ามมาได้ เลยไม่มีใครเข้ามาหาของป่าจึงมีอาหารเต็มฝืนป่าเช่นนี้ เพราะสะพานที่ไป่หลันทำเธอก็ทำประตูปิดเหมือนกันและป้องกันอาจจะมีสัตว์ป่าหลงฝูงลงมาหากินฝั่งข้างล่าง ไป่หลันเปิดก็ต่อเมื่อเธอพาคนงานขึ้นมาหาอาหารเหมือนกันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เธอพาคนมาด้วย ส่วนมากเธอจะแอบขึ้นมาคนเดียวตอนแม่นมเผลอกับพี่สองทั้งสองไม่เห็น ไม่งั้นมาคนเดียวโดนบ่นตลอดเลยต้อฝแอบๆเอา"โอ้พี่ลู่ซิงปลากับกุ้งเยอะมากมีแต่ตัวใหญ่ๆเลยเจ้าค่ะเรามาช่วยกันจับดีกว่าเอาแต่กุ้งก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาลอบมาดักเอาก็ได้ข้าจะทำเพิ่มแล้วมาวางเองแล้วให้พวกสาวๆขึ้นมาเก็บผัก
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 7
จากนั้นหลินไป่หลันก็ขึ้นเขาไปคนเดียวเธอเอาปืนเก็บเสียงออกมาไว้ใช้เมื่อจวนตัวหรือถ้าบังเอิญเจอสัตว์ป่าดุร้ายป้องกันไว้ก่อน ธนูไป่หลันก็สะพายหลังไปด้วยเธอใช้มีดพร้าเล่มพอเหมาะมือถือและทำสัญลักษ์เอาไว้ป้องกันการหลงป่าไป่หลันเดินขึ้นเขาที่มีเนินบ้างเป็นทุ่งโล่งบ้างเพื่อหาหัวมันเทศและมันฝรั่งจนเจอผักป่าเยอะแยะไปหมด ยิ่งลึกเท่าไรเห็ดก็เยอะมากบางอย่างไป่หลันก็เก็บโยนเข้ามิติเห็นโคนไป่หลันไม่พลาดที่จะเก็บใส่มิติไว้ นี้มันสวนครัวในป่าชัดๆเลยนี้นารอดตายแล้วละคนงานของเธอไม่ต้องหาซื้อเดี๋ยวจะพาขึ้นมาเก็บเอาไว้ไปกินโอ้ะนี้มันดอกเก็กฮวยอย่างเยอะเดี๋ยวพาสาวๆมาเก็บไปทำชา ฟักทองแตงโมมีทุกอย่างเลยเก็บเอาไปสักหน่อยเหลือนั้นให้พวกหนุ่มๆมาขนละกัน ไป่หลันเดินไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนในที่สุดก็เจอสักทีหัวมันเทศเป็นทุ่งเลยสบายละไม่ต้องหาพันธุ์ขุดเอาไปให้พวกเขาเผากินสัก10ชั่งก่อนไป่หลันหันหน้ามุ่งสู่น้ำตกต่อไปเดินมาเจอทุ่งคนละฝากฝั่งอีกฝั่งสีทองอีกฝั่งสีเขียวไป่หลันวิ่งไปดูฝั่งสีทองก่อนทันทีหวังว่าจะเป็นอย่างที่คิดนะโอ้ะพระเจ้าทุ่งข้าวสีทองเหลืองอร่ามเต็มทุ่งไม่ตำกว่า30หมู่ขอบคุนสวรรค์สำหรับเมล็ดพันธุ์ข้าวนะเจ้
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 8
ตัดมาที่หลินไป่หลันที่อยู่ในเขา เธอวิ่งดูทุ่งสีเขียวของอีกฝั่งก็เป็นดังที่เธอร้องขอก็คือมันฝรั่งนั้นเองเธอยืนหัวเราะคนเดียวในป่าถ้ามีคนเห็นคงคิดว่าเธอเป็นบ้าแน่ๆเดินสำรวจจนพอใจแล้วเธอขุดกลับได้ด้วยสัก20ชั่งให้พวกเขาทำอาหารกินกันจากนั้นไปหลันก็เกินขึ้นไปทางน้ำตกไปหาสำรวจดูดีกว่าว่าจะมีเหมือนในนิยายไหมเห็ดหลินจือเอยโสมเอยรอเจ้ก่อนนะกำลังตามหาพวกเจ้าอยู่ เดินเล่นไปไป่หลันก็คิดอะไรในหัวไปเรื่อย คิดถึงที่ทะลุมิติมาสงสัยเธอจะทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายเพราะอะไร เพราะเป็นนางร้ายไงล๊า! เท่าที่เธอคิดนะคุณหนูโจอะไรนั้นคงเป็นนางเอก เหอะมิหน้าละถึงเจออ๋องวายร้ายปากหมาเป็นตัวร้ายที่จับได้บทพระเอกแน่ๆ คิดถึงทีไรก็ให้แค้นใจทุกทีทำไมเรากลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไปได้นะ เห้อปลงๆต่างคนต่างอยู่ดีละพอเดินตามเสียงน้ำมาเรื่อยๆ ก็เจอกับกวางป่าอีก3ตัวเอามันทั้งหมดนี้แหละยังต้องหาเสบียงอีกเยอะสำหรับทาสที่จะมาส่งในอีก3วัน ไป่หลันยิงทันทีไม่พลาดสักลูก เสร็จแล้วก็โยนกวางเข้ามิติเดินขึ้นน้ำตกต่อไป ข้างบนสวยมากป่าก็อุดมสมบูรณ์ดีไป่หลันแวะล้างหน้าล้างตา เจอกุ้งข้างบนกุ้งก็เยอะเหมือนกันแหล่งอาหารชั้นดีของเราชัดๆไป่หลัน
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 9
หลังจากพาคนงานในจวนขึ้นเขามาสองวันแล้ววันนี้หลินไป่หลันจึงหยุด1วันเพื่อรับทาสที่จะมาส่งที่ในจวนวันนี้แต่ปลาก็ไปเก็บมาทำตากแดดเหมือนทุกวันตั้งแต่ตอนเช้าจนเสร็จและจะพากันปลูกเถามันเทศต่อยามซื่อ(09.00)รถม้าจากโรงค้าทาส10คันรถม้าก็มาถึงท้ายจวนอ๋อง พ่อบ้านเป็นคนเปิดประตูต้อนรับทุกคน "ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ครอบครัว" พ่อบ้านกล่าว ทาสชายลงจากรถม้า5คันทาสหญิงก็ลงจากรถม้า5คันเหมือนกัน และยังมีอีกสองคันตามมาเป็นทาสเด็กผู้หญิงและทาสเด็กผู้ชายตามหลังมามีคนดูแลโรงค้าทาสตามหลังคุ้มกันมาด้วย ทาสลงรถม้าหมดแล้วพ่อบ้านจ่ายค่าเดินเดินให้คนดูแลทาสไป20ตำลึงเงิน คนดูแลก้มหัวขอบคุนและบอกว่า"ถ้าคุณชายหลินต้องการทาสอีกก็ขอให้บอกตนได้เลย" พ่อบ้านตอบ "ได้จะแจ้งคุนชายให้รับทราบ"จากนั้นก็ประกาศให้ทาสแยกหัวหน้าครอบครัวชายหญิงมาเข้าแถวเพื่อรอพบนายหญิง15ครอบครัวที่ตามมาจากโรงค้าทาส หลินไป่หลันยืนอยู่ข้างหน้าสุดมีแม่นมถงชือกับพี่สาวลู่ฟางลู่ซิงยืนขนาบข้างซ้ายขวาคนละข้าง พ่อบ้านประกาศ"นี้คือนายหญิงหลินไป่หลันคนที่ไปซื้อพวกเรามาจากโรงค้าทาส""ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ครอบครัว ข้าหลินไป่หลันมีอะไรให้บอกกับพ่อบ้านได้เลยเพ
최신 업데이트 : 2025-03-22เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 10
ผ่านมาแล้วครึ่งเดือนที่หลินไป่หลันพาคนงานขึ้นเขาหาเสบียงสำหรับทุกคนให้ผ่านหน้าหนาวไปโดยที่ไม่ต้องหาซื้อ นอกจากข้าวสารและเครื่องปรุงเท่านั้น เธอแบ่งกลุ่มหัวหน้าครอบครัวและแม่บ้านของแต่ละครอบครัว คนแก่บางครอบครัวก็มีพ่อแม่ที่แก่ชราอายุ60ขึ้นไปมี12คนรวมผู้หญิงไป่หลันก็ให้สานกระจาดตากปลาที่ดักปลาสานและของใช้ในครัวเรือนทุกอย่างโดยมีแม่นมถงชือคอยดูแลเพราะวัยเดียวกันผู้ชาย6คนหญิง6คนรวมแม่นมก็13คนพอดี นั่งแคร่ไม้ไผ่คนละฝั่งชายหญิงแต่ก็อยู่ในบริเวณเดียวกันไป่หลันเป็นคนบอกเองอย่าแยกชายหญิงเวลาทำงาน มีอะไรสามารถปรึกษาหาลือกันได้ตลอดใครมีความรู้อะไรก็ให้ช่วยสอนกันไม่ต้องหวงวิชา เพราะสิ่งที่ทำอยู่นี้คือการช่วยเหลือกันทุกคนและให้มีความสามัคคีกันทุกคนนี้คือการช่วยเหลือซึ้งกันและกันไม่มีแบ่งแยกหัวหน้าครอบครัวทั้ง20สิบครอบครัวให้แบ่งออกสองกลุ่มกลุ่มละ10คนช่วยกันสร้างเก้าอี้ไม้ไผ่แคร่ไม้ไผ่เป็นโต๊ะตู้ชั้นวางของสำหรับคนที่มีฝือมือทางนี้ อีก10คนขึ้นเขาไปตัดไม้กับชายหนุ่มที่อายุ18-20ขึ้นไปก็ให้ไปช่วยกันตัดไม้และลากลงมาให้คนในจวนทำงานจักสานและก็สอนให้เผาถ่านไว้สำหรับหน้าหนาวที่จะถึงให้เพียงพอที่เผาถ่าน
최신 업데이트 : 2025-03-22
최신 챕터
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 63
วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกในวันนี้หลินไป่หลันกลับมาจากชายแดนได้เกือบปี มาถึงเมืองหลวงไป่หลันตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วสร้างความดีใจให้กับสามีจนร้องให้ด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ปั้นก้อนแป้งสำเร็จ ท้องของเธอใหญ่โตจนคิดว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่หลายคนตามที่หมอหลวงมาตรวจ"เส้นมงคลของพระชายาหลายสายมากพระย่ะค่ะท่านอ๋อง" เธอจึงไม่ต้องทำอะไรนอกจากกินและนอนและเดินออกกำลังกาย งานการก็ยกให้สวามีกับพี่สาวทั้งสองดูแลไปส่วนแม่นมอยู่ข้างกายไม่ห่างกายต่อจากสามีผู้หน้ารัก หลังออกไปดูแลงานก็จะเป็นแม่นมดูแลต่อไม่ห่างส่วนพี่ทั้งสองก็แต่งให้กับองครักษ์คนสนิทของท่านอ๋องทั้งสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวงได้หนึ่งเดือนส่วนตอนนี้ทางท่านพ่อก็ส่งจดหมายมาเป็นประจำพร้อมของท่านแม่และพี่ชายและเพื่อนสาวว่าตอนนี้ทั้งสองสาวได้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว สร้างดีใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมากท่านพ่อก็น้ำยาดีใช่ย่อยแฮะทำน้องได้สำเร็จจนได้พี่ชายก็เก่งเหมือนกัน ทั้งสี่คนจะขึ้นมาในอีกหนึ่งเดือนมาดูแลลูกสาวที่จะคลอดในอีกเดือนกว่าๆเท่านั้นไป่หลันนั่งอ่านจดหมายในห้องนอนให้สามีฟังด้วยที่ห้องนอนตอนนี้เธอเดินลำบากเพราะท
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 62
และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันแต่งงานของท่านพ่อกับพี่ชายก็มาถึง ไป่หลันนำเห็ดหลินจือที่เก็บไว้ในมิติออกมายี่สิบดอกโสมคนอีกยี่สิบหัวไข่มุกในหอยน้ำจืดที่เก็บไว้ในมิติอีกคนละห้าสิบเม็ดเงินตำลึงทองสองแสนตำลึงทองทองคำอีกสิบหีบและแหวนเพรชสองวงให้องค์หญิงทั้งสอง และเครื่องเพรชครบชุดอีกสองชุดแลชุดเครื่องทองอีกสองชุดและสร้อยทองที่สลักรูปของท่านพ่อและพี่ชายสองเส้นใหญ่สวมใส่ที่คอให้ทั้งสองสาวรวมทั้งผลไม้ในมิติทุกอย่างขนมาเป็นสินสอดให้ท่านพ่อกับพี่ชายสร้างความฮือฮาให้กับขุนนางเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เห็นเห็ดและโสมคนทั้งที่บ้านเมืองแห้งแล้งแต่พระชายากับมีของล้ำค่าไว้ในครอบครองอย่างมากมายฮ้องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมากจะให้กลับไปเอาของที่จวนของท่านพ่อก็อยู่ไกลเกินไปจึงขนเอาของในมิตินี้ละง่ายดีไป่หลันคิดเราเป็นคนแต่งงานให้ท่านพ่อกับพี่ชายนะนี้ไม่เป็นไรวันหน้าจะขอคืนมาใช้ก็ได้ถ้าเธอจนขึ้นมาหึๆส่วนแม่ทัพก็ขนสินสอดในค่ายมาเติมจนเต็มเหมือนกันไม่น้อยหน้าน้องสาว"ขอบใจมากลูกกลับเมืองหลวงไปลูกก็ไปขนในคลังของพ่อคืนนะ" ท่านราชครูบอกลูกสาวเขาไม่คิดว่าการชายแดนพร้อมกันกับลูกสาวครั้งนี้ทำให้ได้เมียรักกลับไปด้วยจึงไม่ได้เอ
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 61
และแล้วกองทัพของอ๋องอี้ถูก็มาประชิดเมืองกำลังทหารนับแสนจากที่มันบังคับลูกผัวใครไม่สนขอแค่บังคับให้รบเพื่อตัวเองก็พอ ใครขัดขืนฆ่าทิ้งให้หมดแม้แต่คนในแคว้นของตัวเองมันยังไม่ละเว้นเพราะว่าอยากจะเป็นฮ้องเต้ซะเองแต่ชอบใช้กำลังข่มเหงประชาชนตาตาดำๆกองทัพตั้งท่ารอคำสั่งแม่ทัพใหญ่อี้ถูว่าจะให้ลงมือยามใด หลินไป่หลันอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูทรงใช้ปืนไรเฟิลเล็งหัวแม่ทัพอี้ถูและกุนชือและรองแม่ทัพมันคนละกระบอกเตรียมยิงทันทีจะไม่มีการให้เสียเลือดเนื้อชาวบ้านและทหารที่โดนบังคับมาเด็ดขาดทุกคนเล็งหัวของพวกมันได้แล้วรอให้มันยกมือส่งสัญญาญก็จะยิงพร้อมกันทันทีฟากฝั่งชายแดนของค่ายทหารใหญ่แม่ทัพฝูทรงรองแม่ทัพใหญ่เฟยหลงก็เอาปืนเล็งหัวแม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกันรวมทั้งกุนชือใหญ่ด้วย ส่วนทหารทั้งหลายก็เตรียมธนูที่ใส่ระเบิดขี้ค้างคาวเรียงหน้ากระดานบนกำแพงค่ายทหารรอแค่คำสั่งรองแม่ทัพเท่านั้นการรบเหมือนกับที่วางแผนเอาไว้กับท่านแม่ทัพฝูทรงทุกอย่างและไม่ประมาทอย่างเด็ดขาดไป่หลันส่งสัณญาณมือยกขึ้นและบอกให้ยิงทันทีพร้อมกันที่เห็นมือของท่านอ๋องยกขึ้น ให้บุกเข้ากำแพงเมือง ลูกปืนยิงแสกหน้าผากของอ๋องอี้ถูและคนสนิททั้ง
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 60
ในเวลาสองอาทิตย์ที่ข้าศึกจะมาถึงเมืองหลวงฮ้องเต้ได้เกณฑ์ชาวบ้านที่อยู่ทางที่ข้าศึกจะผ่านให้ไปหลบภัยบนภูเขาที่สร้างเป็นที่หลบภัยชั่วคราวทุกหมู่บ้านและเตรียมรับมืออย่างแข็งแกร่งในทุกวันหลินไป่หลันก็ออกไปช่วยหารทำระเบิดและแปรรูปอาหารแห้งให้เพียงพอและยังมีสัตว์ที่ดักได้ขนลงมาเลี้ยงขยายพันธุ์อีก ส่วนปลานำมาตากแดดทำปลาร้าปลาส้มกุ้งจ๋อมปลาจ๋อมไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆและรมควันปลาย่างไว้อีกเยอะแยะส่วนท่านแม่ของเธอก็ไปช่วยลูกสะใภ้ปรุงยาทุกวันเหมือนกันแต่ทุกเย็นต้องกลับมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนรับรองจนดึกทุกคืนจึงจะกลับไปตำหนักของตัวเอง ส่วนกลางวันก็กลับไปเสวยกับบิดาและมารดาเพื่อที่พวกท่านจะวางใจไม่เป็นห่วงเวลาไปช่วยงานพระชายาและไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงส่วนบิดาของเธอที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ในวันที่ท่านแม่วิ่งเข้ากอดท่านพ่อคนหล่อในตอนค่ำที่มาถึงและเรียกท่านพ่อว่าท่านพี่ ไป่หลันอยากหัวเราะดังๆท่านพ่อตกใจจนหน้าซีดที่องค์หญิงลี่อิงฮวากอดและเรียกท่านว่าท่านพี่ ทั้งยังกอดเขาร้องให้และเล่าเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันและตั้งชื้อลูกก่อนจะเกิดว่าให้ชื่ออะไรบ้าง บิดาตกใจและเรียกองค์หญิงว่าเป็นน้
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 59
หลินไป่หลันตั้งสติและจับมือองค์หญิงลี่อิงและตบหลังมือเบาๆ"ใจเย็นก่อนเพคะองค์หญิงลี่อิงฮวาค่อยๆเล่าเพคะหม่อมฉันรับฟังทุกอย่างที่องค์หญิงจะเล่าให้ฟังเพคะ"หลังจากสงบใจอยู่พักหนึ่งองค์หญิงลี่อิงก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอกับหลินไป่หลันหลินฟางเซียนคือชื่อของเธออดีตคือภรรยาของท่านราชครูหลินตรงให่และเสียชีวิตตอนลูกสาวได้10ขวบ"วันนั้นแม่เข้าวังไปงานเลี้ยงกับบิดาของเจ้าโดนวางยาพิษโดยไม่รู้ตัวจึงล้มป่วยและเสียชีวิตในที่สุด คนที่วางยาพิษคือคนที่หลงรักบิดาของเจ้าแต่บิดาเจ้าไม่รักตอบกลับมาแต่งงานกับแม่ทำให้นางเสียใจและอาฆาตแค้นโดยที่แม่ไม่รู้เลยว่านางเข้ามาแก้แค้นและวางยา คิดว่าแม่ตายไปบิดาของลูกจะรับนางมาเป็นเมียอีกคนแต่ดีที่บิดาของลูกมั่นคงในความรักกับแม่จึงไม่รับรักนางตอบ นางจึงโกรธมากพูดเหมือนคนเสียสติบิดาถึงรู้ว่าแม่โดนวางยามันไม่ออกฤทธิ์ทันทีมันค่อยๆกัดกินที่ละน้อยกว่าจะรู้ก็สายแม่จึงเสียชีวิตจากลูกทั้งสอง" องค์หญิงเล่าไปน้ำตาก็ไหลไปและเอามือลูบแก้มไป่หลันไปด้วยความรัก"แล้วคนที่วางยาท่านแม่ละเจ้าค่ะท่านพ่อทำอย่างไร" กับนางไป่หลันถามมารดาต่อด้วยความอยากรู้"บิดาของเจ้าก็จับนางกรอกยาพิษแบบเดี
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 58
หลินไป่หลันสอนทหารที่ขึ้นเขาให้รู้จักผักป่าที่กินได้เห็ดป่าเถามันเทศมันฝรั่งและสอนทำที่ดักปลาอยู่หนึ่งอาทิตย์ ส่วนหลุมดักสัตว์เป็นคนสนิทของท่านอ๋องที่สอนทั้งทำที่ดักและบอกวิธีดักสัตว์ใส่รอบดักปลาพาเก็บผักบุ้งมาผัดกินกันอย่างอร่อยส่วนแม่ทัพฝูทรงก็ขึ้นเขาไปช่วยองค์หญิงลี่จูไปเก็บสมุนไพรเหมือนเดิมอยู่หนึ่งอาทิตย์เหมือนกันและพากันไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงหนักเข้าไม่กลับมากินข้าวกับน้องสาวเลย ขลุกอยู่กับองค์หญิงทั้งคืนเพื่อเร่งปรุงยาให้ได้เยอะที่สุด กลับมาก็นั่งยิ้มตาหวานในตอนเช้ากับน้องสาวไป่หลันบอกเย้ายอกพี่ชายเหม็นกลิ่นความรักจึงได้เจอแจกค้อนจากพี่ชายในวันนั้นมาส่วนวันนี้ทุกคนหยุดเพื่อจะวางแผนรบและฟังสายข่าวที่ไปสืบความว่าอ๋องอี้ถูนำทหารมาถึงไหนแล้วจะได้เตรียมรับมือถูก"ไม่เกินสองอาทิตย์ขบวนทหารจะถึงชายแดนฝั่งแม่ที่แม่ทัพฝูทรงดูแลขบวนหนึ่งและขบวนที่ท่านอ๋องนำมาเองคือมุ่งสู่วังหลวงพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ม้าเร็วเข้ามารายงานในท้องพระโรงฮ้องเต้จึงปรึกษาแม่ทัพใหญ่ของพระองค์เองพร้อมทั้งอ๋องโม้เทียนหลงและแม่ทัพใหญ่ฝูทรงต่อในห้องส่วน"พระองค์หม่อมฉันวางแผนเอาไว้กับแม่ทัพของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพฝ
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 57
ไป่หลันเปิดประตูออกมาจากในห้อง หน้าห้องมีสามีและพี่ชายยืนอยู่แต่สีหน้าเคร่งเครียดกังวล พอเห็นหน้าเมียรักเปิดประตูท่านอ๋องรีบถามทันที"น้องหญิงมีเรื่องอะไรกันบอกพี่ได้หรือไม่" น้ำเสียงร้อนรนของสวามีไป่หลันจับแขนสวามีและตบหลังมือเบาๆ"ไม่มีอะไรเพคะท่านพี่เดี๋ยวน้องจะเล่าให้ฟังเพคะ" จากนั้นทุกคนจึงออกมาพูดกันต่อที่ห้องรับแขกและไม่ใครเข้าใกล้ได้องครักษ์คำอย่างเข้มแข็ง ไป่หลันจึงเล่าเรื่องที่เธอเคยบอกกับพี่ชาย"จำได้ไหมที่น้องเคยเล่าให้ฟังว่าน้องเคยตายและท่านเทพพาไปภพอื่นมาและน้องก็ได้พบเจอกับดวงจิตขององค์หญิงเหมือนกันและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆด้วยกันแต่เพื่อนของน้องเธอเรียกเรียนหมอทุกอย่างจนชำนาญและรวมทั้งอาหารเจ้าค่ะท่านพี่" ไป่หลันเลือกที่จะโกหกเพราะไม่อยากให้พี่ชายของไป่หลันร่างเดิมเสียใจรวมทั้งท่านราชครูด้วยจึงบอกและอ้างท่านเทพแทนแม่ทัพฝูทรงพยักหน้าว่าเข้าใจและมองหน้าองค์หญิงใหญ่ตรงหน้านิ่งๆ ศรุตาก็มองหน้าพี่ชายของเพื่อนตาใสและพยักหน้า"เรื่องจริงที่น้องสาวท่านบอกทุกอย่างเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ" องค์หญิงลี่จูตอบ แม่ทัพหนุ่มมองหน้าองค์หญิงรู้สึกคันยุบยิบในใจและตอบ"พี่เชื่อแล้ว" ตอนนี้เขาจะลองเชื่
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 56
ผ่านมาอีกเดือนชาวบ้านก็เก็บเกี่ยวข้าวเสร็จ เก็บใส่ยุ้งฉางด้วยความดีใจที่มีข้าวกินโดยไม่ต้องซื้อหาอีกต่อไปเมื่อก่อนพวกเขากินเพียงโจ๊กใสๆต้มผักกินประทังชีวิตเพราะความแห้งแล้งและไม่มีเงินจะซื้อข้าวกินแต่ตอนนี้ทุกครอบครัวชาวบ้านที่อยู่ติดชายแดนมีข้าวกิน มีพืชผักที่ปลูกกินเองในครัวเรือนมีหมูป่าเลี้ยงไก่ป่าให้เลี้ยงทุกครอบครัว ตั้งแต่ท่านแม่ทัพใหญ่ฝูทรงท่านอ๋องโม้เทียนหลงและพระชายาหลินไป่หลันรวมถึงท่านราชครูที่สอนหนังสือให้กับเด็กทุกหมู่บ้านที่ติดชายแดนรวมทั้งทหารที่ให้การช่วยเหลือทุกอย่าง ในวันนี้พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่น่ากลัวตอนนี้คือข่าวที่ทางทหารให้ชาวบ้านทุกหมู่บ้านทำที่หลบภัยบนภูเขาของทุกหมู่บ้าน หากว่ามีเหตุจะได้นำเด็กๆและคนแก่ขึ้นไปหลบบนเขาเพราะข่าวว่าอ๋องเมืองเว่ยกระหายสงครามอยากแย่งชิงเมืองหลวงและอยากขึ้นเป็นฮ้องเต้เอง ทหารจึงให้ผู้นำหมู่บ้านทุกหลังให้พวกผู้ชายฝึกฝีมือไว้ป้องกันหมู่บ้านของตัวเองและครอบครัวและช่วยกันสอดส่องดูคนแปลกหน้าที่เข้ามาในหมู่บ้านต้องแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านทันทีห้ามประมาทโดยเด็ดขาด วันนี้ท่านอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูท
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 55
ผ่านไปอีกสี่เดือนทุกอย่างก็เริ่มลงตัวไป่หลันวางแผนเอาไว้ว่าอีกสองเดือนจะเดินทางกลับเมืองหลวงถ้าไม่มีปัญหาอะไรเร่งด่วนเกิดขึ้นมาก่อน ตอนนี้ข้าวให้แปลงนาในค่ายทหารเริ่มแก่อีกไม่นานก็จะเก็บเกี่ยวข้าวได้แล้วก่อนที่จะเข้าหน้าหนาวรวมทั้งชาวบ้านที่ว่านข้าวในไร่นาของพวกเขาก็จะได้เก็บเกี่ยวหลังข้าวของทหารไม่นานเพราะว่าว่านข้าวห่างกันเดือนหนึ่ง"หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวเสร็จพวกเราก็เดินทางกลับได้แล้วละ ท่านพี่คิดเช่นไร" ไป่หลันถามความคิดเห็นของท่านอ๋อง"พี่ก็ว่าอย่างนั้นถ้าไม่มีอะไรมาขัดขวาง ตอนนี้ได้ข่าวว่าฝั่งเมืองหลวงแคว้นเว่ยมีอ๋ององค์หนึ่งคิดจะกบฏยึดบัลลังก์พี่ชาย คนของพี่สืบข่าวว่าอีกไม่นานชายแดนต้องเกินสงครามแน่นอนตอนนี้ที่สงบสุขเพราะฮ้องเต้องค์ที่อยู่ไม่ชอบสงครามจึงทำสัญญาสงบศึกมาหลายปีและติดที่มีภัยแล้งเข้ามาในชายแดนที่ติดกับพวกเราชาวบ้านก็ลำบากไม่ต่างกันหรอกตอนนี้ เพราะไม่มีลูกชายมีองค์หญิงฝาแฝดสองคนทำให้ตอนนี้อ๋องผู้เป็นน้องชายที่ไปดูแลอีกเมืองคิดจะครองบัลลังก์เอง ตอนนี้อ๋องคนนี้กระหายสงครามตีเมืองที่ปกครองที่พี่ชายให้ไปดูแลเข้ามาเรื่อยๆใกล้จะถึงเมืองหลวงอีกไม่นาน ตอนนี้ชาวบ้านเริ่มหนี
