เมื่อได้ยินคำถามของซ่งชิงชวน เฉียวสือเนี่ยนก็มองไปที่ประตูด้วยจิตใต้สำนึก ด้านนอกไม่มีร่างเงาของคุณหนิงแต่อย่างใดหรือว่าโม่ซิวหย่วนกำลังโกหก?เฉียวสือเนี่ยนนึกถึงบางอย่าง หัวใจพลันเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน เธอจ้องไปที่โม่ซิวหย่วน!โม่ซิวหย่วนไม่ได้มองเธอ ยังคงมองซ่งชิงชวนด้วยสีหน้ากึ่ง ๆ จริงจังแต่
พอฟังจบแล้ว โม่ซิวหย่วนก็มองไปที่ซ่งชิงชวนด้วยท่าทางอืดอาดยืดยาด “คุณชายใหญ่ซ่ง ได้ยินแล้วใช่ไหม? ฉันรู้ดีว่าตัวเองชอบอะไร ต่อให้ฉันจะเหลวแหลกแค่ไหนก็ไม่ข้องแวะกับคนของฮั่วเยี่ยนฉือหรอก”“นายมีรสนิยมประหลาด แล้วทำไมต้องลากฉันลงน้ำไปด้วยเล่า?” โม่ซิวหย่วนถาม“นั่นสิ!” หนิงเสี่ยวเยว่พูดคล้อยตามอย่างไม
“ประธานซ่งไม่ต้องกังวล ฉันแค่อยากมาเจอด้วยตัวเอง และยืนยันเสียหน่อย”หนิงเสี่ยวเยว่กล่าวเสริมอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ฉันทำแบบนี้เพื่อหลีกเลี่ยงปัจจัยไม่แน่นอนใด ๆ ของอาหย่วนในอนาคต ประธานซ่ง คุณน่าจะเข้าใจได้นะ?”ซ่งชิงชวนยิ้ม “เข้าใจได้ครั้บ แต่ช่วงนี้ม่านม่านโกรธผมอยู่ ผมคงรับประกันไม่ได้ว่าเธอจะรับ
เฉียวสือเนี่ยนก็รู้สึกว่าช่วงเวลาที่โม่ซิวหย่วนเข้ามาค่อนข้างบังเอิญเกินไปหน่อยขณะที่เธอถูกซ่งชิงชวนทำให้ลำบากใจ เขาก็ได้เข้ามาบางทีซ่งชิงชวนอาจจะเพราะความสงสัย จึงหยั่งเชิงโม่ซิวหย่วนหลายครั้งเขาจงใจพูดเรื่องที่โม่ซิวหย่วนเคยมีความรู้สึกต่อเธออย่างลึกซึ้ง ทั้งยังจงใจพูดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาก
ความสงสัยของเฉียวสือเนี่ยน เฉียวตงไห่ก็ไม่อาจวิเคราะห์สาเหตุได้เช่นกัน“เนี่ยนเนี่ยนวางใจเถอะ ถ้าหลานไม่อยากแต่งงาน ก็ไม่มีใครมาบังคับหลานได้”เฉียวตงไห่พูดอย่างหนักแน่น “ตาจะไม่ให้ใครมารังแกหลานแบบนี้”หลังจากนั้นสามชั่วโมง ฮั่วเยี่ยนฉือก็มาถึงตระกูลเฉียวแล้วเฉียวสือเนี่ยนเห็นเขาเหน็ดเหนื่อยจากการ
เมื่อเผชิญเข้ากับดวงตากลมโตซึ่งมีแต่ความงงงวยของเฉียวสือเนี่ยนแล้ว ฮั่วเยี่ยนฉือจึงกระแอมไอออกมา “ก็แค่ถามไปงั้น”จากท่าทางแบบนี้ของฮั่วเยี่ยนฉือ เฉียวสือเนี่ยนก็พอจะเดาออกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “อีกไม่นานโม่ซิวหย่วนกับคุณหนิงก็จะหมั้นกันแล้ว ที่เขาไปห้องส่วนตัวก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญ ไม่ได้ตั้งใจ
สร้อยข้อมือที่ฮั่วอวี่ซานชี้เป็นสร้อยข้อมือทองที่ฮั่วเยี่ยนฉือมอบให้เธอ ตอนที่เธอกลับจากเมือง S เฉียวสือเนี่ยนคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าฮั่วอวี่ซานจะตาดีขนาดนี้ ของที่เธอต้องตาเข้าล้วนเป็นของที่คนอื่นให้เฉียวสือเนี่ยนมาทั้งนั้นเดิมทีก็ปฏิเสธไม่ให้สร้อยข้อมือถั่วแดงกับฮั่วอวี่ซานไปแล้วครึ่งหนึ่ง ถ้าคราวนี
เฉียวสือเนี่ยนเงยหน้า โม่ซิวหย่วนก้มหน้าเล็กน้อย เพราะเขาใส่แว่นกันแดดอยู่ เฉียวสือเนี่ยนเลยเดาอารมณ์เขาไม่ออกแต่เฉียวสือเนี่ยนสัมผัสได้ราง ๆ ว่าเหมือนกับโม่ซิวหย่วนกำลังมองข้อมือของเธออยู่เฉียวสือเนี่ยนเองก็ไล่สายตาตามไป บนข้อมือของเธอก็คือสร้อยข้อมือถั่วแดงที่หนิงเสี่ยวเยว่ให้มานั่นเองเฉียวสือเ