เฉียวสือเนี่ยนเงยหน้า โม่ซิวหย่วนก้มหน้าเล็กน้อย เพราะเขาใส่แว่นกันแดดอยู่ เฉียวสือเนี่ยนเลยเดาอารมณ์เขาไม่ออกแต่เฉียวสือเนี่ยนสัมผัสได้ราง ๆ ว่าเหมือนกับโม่ซิวหย่วนกำลังมองข้อมือของเธออยู่เฉียวสือเนี่ยนเองก็ไล่สายตาตามไป บนข้อมือของเธอก็คือสร้อยข้อมือถั่วแดงที่หนิงเสี่ยวเยว่ให้มานั่นเองเฉียวสือเ
เมื่อเผชิญเข้ากับสายตาของเฉียวสือเนี่ยนกับฮั่วอวี่ซาน ท้ายที่สุดฮั่วเยี่ยนฉือก็ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไปเขากระแอมออกมาอีกสองครั้ง แล้วยอมรับออกมาอย่างเคอะเขินอยู่บ้าง “เนี่ยนเนี่ยน รูปนี้อยู่ในอัลบั้มของฉันมานานแล้วจริง ๆ”เฉียวสือเนี่ยนคาดไม่ถึง “คุณได้รูปนี้มาจากไหน? หรือว่าก่อนหน้าที่พวกเราจะเจอกั
ตอนที่ฮั่วอวี่ซานชูมือขึ้นมา ในใจเฉียวสือเนี่ยนก็รู้ทันทีว่าไม่ค่อยดีแล้ว สายตาของฮั่วเยี่ยนฉือถมึงทึงขึ้นมาอย่างที่คิดเลย รอยยิ้มก่อนหน้านี้ก็ค่อย ๆ หายไปเช่นเดียวกันเฉียวสือเนี่ยนรู้ดีว่าตัวเธอเองทำไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนักในเรื่องนี้ เธอจึงรีบเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นทันที “อวี่ซาน ถ้าหนูชอบก็กินเยอะ
เมื่อได้ยินคำถามของเฉียวสือเนี่ยน หัวใจของฮั่วเยี่ยนฉือจู่ ๆ ก็รู้สึกตื่นตะหนกขึ้นมาอีกครั้งดังนั้นเมื่อคืนเขาเลือกที่จะไม่ฟังคำตอบ ก็เป็นเพราะกลัวว่าจะได้ยินผลลัพธ์ที่เขาไม่ต้องการจากปากของเฉียวสือเนี่ยน“เนี่ยนเนี่ยน ฉัน...”“ฉันจะตอบคุณก็ได้” เฉียวสือเนี่ยนขัดคำพูดของฮั่วเยี่ยนฉือ และเอ่ย “หากโม
ฮั่วเยี่ยนฉือเป็นคนส่งข้อความมา เขาบอกเธอว่าสองวันนี้ซ่งชิงชวนไปเมืองเป่ยเฉิงอีกแล้ว คงจะหาเวลามาตามตื้อเธอไม่ได้อีกเรื่องนี้เมื่อวานเฉียวสือเนี่ยนก็รู้จากปากของซ่งม่านแล้วฮั่วเยี่ยนฉือจงใจส่งข้อความมาแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร มันก็เห็นค่อนข้างชัดเจนหลังจากที่ฮั่วเยี่ยนฉือจากไปในคืนนั้น สองวันมานี้เ
เฉียวสือเนี่ยนกังวลว่าหลีพัวถิงจะหกล้ม จึงเดินเข้าไปประคองเขาไว้“คุณท่านหลี เดินช้า ๆ นะคะ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณขึ้นรถ” เฉียวสือเนี่ยนกล่าวเสียงเบาถึงอย่างไรหลีพัวถิงต้องมาดื่มเยอะเพราะเธอ เฉียวสือเนี่ยนจะนิ่งดูดายก็ไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวสือเนี่ยน บนใบหน้าสง่าของหลีพัวถิงก็เผยรอยยิ้มซาบซึ้งออ
เมื่อเห็นคนที่มาไม่มีท่าทีที่เป็นมิตรต่อพวกเขา ในใจของเฉียวสือเนี่ยนก็พวยพุ่งด้วยลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างเธอป้องปากตะโกนเรียกคนขับรถและบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหน้า แต่ผู้ชายหนึ่งในนั้นกลับเข้ามาบีบคอเธอไว้ด้วยความรวดเร็ว!ความรู้สึกหายใจไม่ออกเข้าจู่โจม จนเฉียวสือเนี่ยนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะคนร้ายที่เ
เพราะไม่รู้ว่าคนเข้ามาเป็นใคร และก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร เฉียวสือเนี่ยนจึงตัดสินใจแกล้งสลบไว้ก่อน“เอี๊ยด” เสียงประตูไม้เปิดดังขึ้น กลิ่นคาวเหม็นโชยเข้ามา น่าจะมีคนเข้ามาอย่างน้อยสองคน หนึ่งในพวกเขาใช้เท้าเขี่ยหลีซูเหยียนที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะพูดเสียงแหลม “ยานี่ใช้ได้ผลดีจริง ๆ ดูสิสองสาวย