เฉียวสือเนี่ยนส่งเสี่ยวซื่อคืนให้หลีซูเหยียน “คนที่เสี่ยวซื่อชอบมากกว่าก็คือคุณ ถึงอย่างไรคุณก็เป็นคนที่เก็บมันมา ทั้งยังคอยดูแลเอาใจใส่มันมาตลอด”“บางครั้งใช่ว่าเอาใจใส่แล้วจะได้เรื่องนี่คะ เธอลองดูเสี่ยวซื่อสิ มันไม่ค่อยติดฉันเลย”หลีซูเหยียนพูดไปพลางลูบหัวเสี่ยวซื่อไปพลาง แม้ว่าเสี่ยวซื่อจะไม่ได้
พวกเขาน่าจะเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน เพราะพนักงานกำลังจัดวางอาหารลงบนโต๊ะของพวกเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอ ฮั่วเยี่ยนฉือที่นั่งอยู่ก็เลิกตาขึ้นมอง พอเห็นเธอ ดวงตาดำขลับของเขาก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น“ประธานฮั่วคะ บังเอิญจังเลย พวกคุณก็มากินข้าวเหมือนกันสินะคะ!” หลีซูเหยียนพูดขึ้นอย่างประหลา
ของหวานที่เพิ่งตักออกมาจากหม้อหมาด ๆ จึงร้อนเป็นอย่างมากเมื่อช้อนร่วงตก น้ำร้อนจึงกระเด็นโดนมือของหลีซูเหยียน เธอร้อง “อ๊ะ” ออกมาแล้วปล่อยชามทิ้งผลกลับกลายเป็นว่าพอชามของหวานหล่นลงไปในหม้อมน้ำร้อน ๆ ก็กระเด็นออกมามากกว่าเดิม โดนหลังมือของเฉียวสือเนี่ยนและอิ๋นเสี่ยวซืออย่างเป๊ะ ๆ ทั้งสองคนส่งเสียง
“เถียนเถียน ถ้าเธออยากเม้าท์ขนาดนี้ฉันว่าเธอไปเป็นนักข่าวบันเทิงดีกว่านะ เหมาะกับเธอดี”เมื่อถูกเฉียวสือเนี่ยนเย้าแหย่ ฟู่เถียนเถียนก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร “ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ไม่งั้นเธอซื้อกิจการค่ายบันเทิงมาสักค่ายดีไหม?” “แล้วก็นะ เฉียวสือเนี่ยนเพื่อนรัก ทำไมเธอไม่ยอมตอบคำถามฉันตรง ๆ?” ฟูเถียนเถียนจ
ลิฟต์กำลังเลื่อนลง นอกจากพวกเขาแล้วในลิฟต์ก็ไม่มีคนอื่นเฉียวสือเนี่ยนมองดวงตาสดใสของโจวหยางอิง ในนั้นวูบไหวไปด้วยความหวังราง ๆราวกับว่าขอแค่เธอพยักหน้า เขาก็พร้อมที่จะพูดทุกอย่างที่กักเก็บไว้ออกมาแม้ว่าโจวหยางอิงจะไม่เคยชัดเจนในความรู้สึกของตัวเอง แต่เฉียวสือเนี่ยนก็พอจะสังเกตได้ว่าโจวหยางอิงมีคว
หลีซูเหยียนได้ยินแบบนั้นก็นิ่งงันไปทันทีต่อมานัยน์ตาของเธอก็แดงก่ำ “ประธานฮั่ว เมื่อวานฉันทำให้สือเนี่ยนและคุณอิ๋นต้องมาซวยโดนน้ำร้อนลวกมือ แต่นั่นมันเป็นเพียงอุบัติเหตุ คุณจะให้ฉันอธิบายอะไร?”ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วเยี่ยนฉือเย็นชา “คุณหลี คุณเป็นคนฉลาด เรื่องอะไรทำได้เรื่องอะไรทำไม่ได้ ผมหวังว่าคุณ
“ขออยู่ในสถานะนี้ไปก่อนดีกว่าค่ะ ให้หนูกับฮั่วเยี่ยนฉือได้ทำความรู้จักกันก่อน!”หลีซูเหยียนวางพุดดิ้งในมือลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มหวาน “ถึงเวลานั้นถ้าเขายังไม่อยากเกี่ยวดองกับตระกูลของเราจริง ๆ จะได้ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!”ฮั่วหย่วนเจ๋อรีบแสดงออกอย่างแข็งขัน “เยี่ยนฉือต้องยอมแน่นอน ถึงอย่างไรซูเ
เมื่อเห็นสีหน้าของเฉียวสือเนี่ยนที่แฝงไปด้วยความห่างเหิน ฮั่วเยี่ยนฉือจึงเม้มปากลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยาที่คลินิกจ่ายให้เธอเมื่อวานอยู่บนรถฉัน”ตอนนั้นเฉียวสือเนี่ยนเพียงต้องการหลบหน้าหลิวเสี่ยวซือ เธอจึงไม่ได้นำยากลับมาด้วย แต่ก่อนที่จะกินข้าว โจวหยางอิงได้ยืนกรานที่จะช่วยไปซื้อยาจากร้