LOGINShare
ตอนที่ 42 มองผ่านสายตาของตนเอง
Last Updated:
2025-01-28 02:47:38
Related chapters
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 43 ไม่ผิดแม้ตัวเดียว
เจียงหลี่เฉียงเห็นร่างบางในชุดคลุมสีน้ำเงินสั่งคนดูแลรถสมุนไพรให้เอารถไปที่โรงหมอก็นึกแปลกใจขึ้นมามากกว่าเดิม เขาได้ยินอย่างชัดเจนว่านางบอกตำแหน่งที่ตั้งของโรงหมอของเขากับคนดูแลรถขนเสบียงว่าตั้งอยู่ส่วนไหนของหมู่บ้าน นางรู้ที่ตั้งของโรงหมอของเขาได้เช่นไร นึกไปนึกมาอีกครา ตนยังไม่ได้บอกนามออกไปเลยนะ หรือนางเห็นจดหมายลงชื่อเขาไว้งั้นหรือ? หรือเป็นไปได้ว่านางเป็นคนของหมู่บ้านนี้ ถึงได้รู้ทั้งชื่อและรู้ถึงที่ตั้งโรงหมอของเขา เมื่อครู่ยังรู้ด้วยว่าข้อเข่าของเขาไม่ค่อยดี เขาเดินทรงตัวไม่ดีหรือนางจึงสังเกตได้ เรื่องมากมายที่ไม่เข้าใจและไม่สามารถอธิบายได้พรั่งพรูเข้ามาในหัว พินิจมองดูนางอีกหลายครา เขาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้มาร่วมยี่สิบปีแล้ว เหมือนจะไม่เคยเห็นนางมาก่อน ผิวพรรณของนางก็ไม่เหมือนชาวบ้านที่หมู่บ้านนี้ด้วย เพราะที่นี่ปลูกข้าวทำสวนทำไร่กันเสียส่วนใหญ่ผิวค่อนข้างที่จะโดนแดดไหม้จนเข้มกว่านางหลายส่วน พอสตรีผู้นั้นสั่งการเสร็จก็เดินมาหาเขาอีกรอบ ในดวงตาที่มองเขานั้นเหมือนมองผู้มีพระคุณนั้นคืออะไรกัน เขามองผิดหรือไม่ "แม่นาง เออออ ท่านจูมี่เอิน เป็นครั้งแรกที่เห็นสตรี
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 44 ใช้งานท่านอ๋องห้าอย่างหนำใจ
ทำไมนะทำไมนางไม่เอาความฉลาดด้านนี้มาใช้กับชีวิตรอบตัวนางบ้าง แต่ก็ดี หากนางไม่ซื่อบื้อเขาเองก็โดนคนอื่นแย่งตัวนางไปนานแล้ว เหรินโยว่หลุนเงยหน้ามองฟางอี้ นี่ก็ซื้อบื้ออีกคน ฉลาดคิดฉลาดวางแผน เหรินโยว่หลุนถึงได้เลือกเขาเป็นมือขวาของตน แต่หากพูดถึงเรื่องความรักของหนุ่มสาวแล้วนั้น เรียกว่าพอๆ กับจูมี่เอินเลยทีเดียว เหรินโยว่หลุนยกมือไล่ฟางอี้ออกไป เมื่อองครักษ์ส่วนพระองค์จากไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปมองที่หน้าต่าง ทอดสายตามองดวงจันทร์ที่แขวนอยู่บนนภา เห็นดวงจันทร์แล้วทำให้นึกถึงใบหน้าของจูมี่เอินขึ้นมา 'นี่แค่สี่วันเอง' เหรินโยว่หลุนคิดในใจ นางจากไปแค่นี้ยังคิดถึงเสียแล้ว ครั้นเลยพาลไปให้นึกถึงตอนที่คิดจะพานางมาที่วังหลวง เพียงเพราะตามหานางมานานแค่คิดว่าอยากตอบแทนอะไรนางบ้างที่นางได้ช่วยชีวิตเขาไว้ พอเห็นอารามถูกเผาเขาก็เลยเชิญนางมาที่วังและอยากรู้ว่าสิ่งที่เขาคาดการณ์ว่านางสามารถเห็นอนาคตได้นั้นมันจริงหรือไม่ พอพิสูจน์ได้แล้วว่าจริง แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถให้นางจากไปได้ รู้ตัวอีกทีความคิดที่อยากตอบแทนนางก็เปลี่ยนไปแล้ว ความต้องการในตัวนางกลับชัดเจนขึ้นแทนที่ ก้มมองม
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 45 ถูกเรียกตัวกลับ
แม้การช่วยเหลือท่านหมอและชาวบ้านจะไม่ได้ยากอะไรแต่ก็อยู่ต่างที่ทำให้รู้สึกแปลกไปบ้าง พอมีเหรินเยว่เทียนมาอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยด้วยทั้งวันก็ทำให้คล้ายตนเองได้กลับไปอยู่ที่อารามของหมู่บ้านจิ้งสบายใจอย่างหายห่วง "ฮ่องเต้ทรงส่งเจ้ามาช่วยปัดเป่าวิญญาณอย่างนั้นหรือ" เหรินเยว่เทียนหาบน้ำเข้ามาในห้องครัวสองถัง เขาวางมันลงแล้วยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อ คราบคุณชายเจ้าสำราญถูกปัดทิ้งไปจากสายตาของจูมี่เอินแล้ว "..." จูมี่เอินพยักหน้าไป เป็นการโกหกที่นางไม่ชินเอาเสียเลย "แต่ดีที่ยังไม่มีผู้เสียชีวิต" จูมี่เอินยกยิ้มขึ้น เดินไปหาเขาแล้วตักน้ำไปเติมในข้าวต้มที่ต้มไว้อยู่ในกระทะใหญ่ ภายในห้องครัวที่มีเพียงคนสองคน กับไปความร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากอาหาร เป็นภาพความทรงจำที่เหรินเยว่เทียนไม่เคยได้พบ ยามได้มองสตรีผู้นี้ทำอาหารก็ดูสงบใจอย่างบอกไม่ถูก การที่นางเป็นนักบวชมันทำให้ความรู้สึกของคนรอบข้างเบาสบายใจเช่นนั้นหรือไม่ "..." เหรินเยว่เทียนมองยังคงมองดูจูมี่เอินทำอาหาร และคิดว่าการช่วยเหลือมาทันได้ยังไง แม้จะดีที่ราษฎรในหมู่บ้านยังไม่มีใครเสียชีวิตจากโรคท้องร่วง แต่การส่งเสบียงมาได้ไวเช่
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 46 ข้าไม่ยินยอมให้ท่านตาย
"พี่เฉิน!" ร่างบางในชุดคลุมน้ำเงินรีบวิ่งไปหาหนึ่งในทหารที่ตามนางมาด้วย ในใจร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก ฮ่องเต้ของนาง ในนิมิตรนั้น เลือดนั้น ทำให้นางมือสั่นจนห้ามตนเองไม่อยู่ "มี่เอินเจ้าเจองูรึ?" จางเฉินเห็นนางวิ่งมาหน้าตั้งก็คิดว่าเจอสัตว์ร้ายอะไรเข้า เหรินเยว่เทียนที่อยู่แถวนั้นด้วยก็รีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง "โรงน้ำชาชื่อเยว่กวาง [1] ท่านรู้จักหรือไม่?" ดวงตากลมเบิกโตคล้ายมีน้ำตาชั้นบางเคลือบอยู่หนึ่งชั้น ^ (เยว่กวาง แปลว่าแสงจันทร์) เหรินเยว่เทียนมองท่าทางร้อนลนของนางด้วยความแปลกใจ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนักบวชหญิงเป็นเช่นนี้ "รู้จัก" จางเฉินก่อนได้มาเป็นทหารในวัง ได้รับมอบหมายลาดตะเวนที่นอกวังอยู่ห้าเดือน เป็นคนที่รู้จักในเมืองหลวงทุกซอกทุกมุม นางถามถูกคนแล้ว "อยู่ที่ใด!?" จูมี่เอินขยับเท้าไปอีกก้าวเร่งให้เขาตอบ "เป็นร้านน้ำชาที่ตั้งอยู่ที่เขตชานเมือง" "รีบเถิด ต้องรีบไป" จูมี่เอินวิ่งหันหลังกลับทันทีไม่ได้บอกว่าอะไรเป็นอะไร นางกลับไปที่ม้าของตน ปีนขึ้นม้าด้วยตนเองทั้งที่ยามปกติต้องมีคนคอยช่วยเพราะตัวนางค่อนข้างตัวเล็ก "นำทางข้าที!" ขึ
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 47 ท่านพี่ นั่นนักบวชนะ
"มี่เอิน?" เสียงในความมืดตอบกลับมาด้วยความแปลกใจ เหรินโยว่หลุนไหนเลยจะไปคาดคิดว่าจะเจอนางที่นี่ และสภาพเช่นนี้ มองสองคนที่ตนส่งให้ดูแลนางตลอดการเดินทางวิ่งตามมาด้านหลังไม่ไกลก็โล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง คิดว่านางโดนใครทำร้ายแล้ววิ่งหนีมาและเผอิญเจอเขาพอเข้าดีเสียอีก "ฝ่าบาท!" ร่างบางพุ่งเข้ามาประชิดตัวของเหรินโยว่หลุน มือเล็กจับรอบลอยเลือดแผ่วเบา ท่าทางระแวดระวังไม่ได้สัมผัสตรงกลางรอยโดยตรงเพราะกลัวจะไปโดนแผลของเขาเข้า ยามนี้จางเฉินและหวงตงก็มาถึงพอดี เมื่อได้รู้ว่าจูมี่เอินเรียกคนตรงหน้าว่าอะไรพวกเขาก็รีบก้มหน้าลงไม่กล้ามองพระพักตร์ฮ่องเต้โดยตรง ทั้งคู่มีสีหน้ากังวลขึ้นมา ตอนได้ภารกิจนี้คิดว่าง่ายมาก รอเพียงพาท่านนักบวชหลวงกลับไปก็จะได้เลื่อนขั้นไปอีกขั้น แต่พอตอนนี้มาเจอฮ่องเต้เข้าระหว่างทางก็รู้ว่าตนนั้นได้ทำงานพลาดแล้วที่ไม่ส่งท่านนักบวชหลวงกลับให้ถึงวังตั้งแต่แรก แต่เมื่อทหารทั้งสองสังเกตรอบกายก็คล้ายมีกลิ่นเลือดปะปนในอากาศ จึงพากันเงยหน้าขึ้นมอง ตอนนั้นถึงได้เห็นเสื้อของฮ่องเต้มีรอยเลือดอยู่ พวกเขาเตรียมท่าจะเข้าไปช่วยกลับถูกฝั่งตรงข้ามยกมือขึ้นห้ามก่อน ย
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 48 ที่แท้ก็เข้าใจผิด
"มี่เอิน ข้าช่วยประคองเสด็จพี่เอง" เป็นเหรินเยว่เทียนที่พูดขึ้นอย่างจงใจ มุมปากตอนนี้ก็กดยิ้มไว้แน่นพยายามกลั้นรอยยิ้มไว้สุดฤทธิ์ แต่แววตากับเป็นประกายระยิบระยับไม่อาจซ้อนไว้ได้ จูมี่เอินหันเพิ่งจะหันไปสนใจสามคนที่ตามมา ดวงตากลมโตกระพริบสองสามครั้ง นั่นสิ ให้พวกเขาช่วยน่าจะพาฮ่องเต้กลับไปได้ไวยิ่งกว่า "ใครอยากให้เจ้าช่วยกัน!" เหรินโยว่หลุนยืดตัวขึ้นเอามือพ่ายหลังท่าทางวางอำนาจ แถมยังแผ่กระจายความกดดันรอบตัวใส่ผู้อื่นอีกด้วย จูมี่เอินถึงกับผละออกมามองท่าทางของเขาอีกที ไม่เจ็บแล้ว? หรือยังทนไหว? พลันมีคำถามในหัวขึ้นมากมาย ตอนนั้นองค์รักษ์ส่วนพระองค์ก็ปรากฏกายขึ้นด้านหลังของเหรินโยว่หลุนและกล่าวว่า "จัดการด้านในเรียบร้อยแล้วพะยะค่ะ" เป็นฟางอี้นั้นเอง จูมี่เอินเมื่อได้ยินเข้าใจได้ในทันที นิมิตรนั้นคนที่ได้รับบาดเจ็บหรือถึงขั้นเสียชีวิตไม่ใช่ฮ่องเต้ของตน กลับเป็นอีกคนที่อยู่ในห้องนั้น เลือดบนตัวนี้หาใช่ของฝ่าบาทไม่ เพราะนางไม่เห็นบาดแผลของเขาเลย น่าจะเป็นเลือดของอีกฝ่าย แล้วเลือดของอีกฝ่ายจะมาเปื้อนเขาขนาดนี้ได้ยังไงถ้าเขาไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดระยะปะชิด และเป็นคนล
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 49 ไม่ควรสงสัยในตัวเขา
จูมี่เอินกลับมาก็ได้อาบน้ำชำระร่างกายเปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน นางหยิบผ้าคลุมที่เปื้อนเลือดขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชากลางห้อง ดีที่มันค่อนข้างหนาทำให้ไม่ไปเลอะชุดด้านในของนางที่เป็นสีขาว ชุดพระราชทานนั้นหากเสียหายขึ้นมานางคงโดนโทษหนักเป็นแน่ ถึงคนที่ทำเลอะจะเป็นคนที่ให้นางมาก็ตามเถอะ เหม่อมองดูผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มที่เปื้อนเลือดคิดว่าซักยังไงก็คงไม่ออกนางเลยตัดสินใจทิ้งไป "ท่านนักบวชหลวง" พลันได้ยินเสียงเรียกของสตรีดังขึ้นหน้าห้องของตน จูมี่เอินวางเสื้อคลุมลงที่โต๊ะน้ำชาตามเดิมแล้วเดินไปที่หน้าประตู "มีอะไรรึ" ยามนี้ก็ดึกมากแล้วเหตุใดนางกำนัลถึงมาเรียกนางหน้าห้องเวลานี้ "ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า พระองค์ทรงตรัสว่ารู้สึกไม่ดี เหมือนจะนอนไม่หลับ อยากให้ท่านนักบวชไปจุดธูปหอมและปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้เจ้าค่ะ" "ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ารอข้าสักครู่เถิด" จูมี่เอินคิดว่าฝ่าบาทเองก็คงตกใจกับเหตุการณ์ที่ได้พบวันนี้ นางจึงรีบเดินกลับเข้าไปในตัวห้องนอนเพื่อไปเปลี่ยนชุดทันที ได้ยินว่าในรัชศกของฮ่องเต้องค์ก่อนได้ลงนามเป็นพันธมิตรกับแคว้นโดยรอบทั้งหมดแล้ว ทำให้นอกจากโรคภัยไข้เจ็บ ภ
Last Updated : 2025-01-28ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 50 แค่บังเอิญเจอกัน
"เหตุใดเหรินเยว่เทียนถึงมากับเจ้า?" จูมี่เอินตกใจจนเผลอเงยหน้าขึ้น ฮ่องเต้ไม่ใช่คนส่งเขามาหรือ งั้นนางควรตอบออกไปเช่นไร นางไม่ใช่คนชอบพูดปด ครั้งที่เคยโกหกออกไปนั้นก็แทบนับได้ ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งว่าให้อยู่ห่างจากอ๋องห้า นางก็คิดว่าเขาคงห่วงน้องชายตนที่มาคลุกคลีอยู่กับนักบวชที่มีชนชั้นธรรมดา แต่ต่อมาเหรินเยว่เทียนก็มาหานางที่หมู่บ้านนั้นและบอกเป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท พอตอนนี้ฮ่องเต้ทรงถามเช่นนี้ก็รู้ได้ว่าเหรินเยว่เทียนนั้นโกหก ดังนั้นตอนนี้นางควรตอบเช่นไรเพื่อให้ไม่มีใครได้รับผลกระทบดี "บังเอิญผ่านมาเจอกันเท่านั้นเพคะ" พูดจบก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก มือเล็กกำถาดไม้แน่นขึ้น บังเอิญเจอ? เหรินโยว่หลุนมีสีหน้าเรียบเฉยแววตามืดดำลงหลายส่วน เขาสอบถามทหารสองคนนั้นที่ได้ส่งให้ตามจูมี่เอินไป คอยดูแลนางและอย่าให้นางออกนอกเส้นทาง ก็ได้ความว่าเหรินเยว่เทียนตามไปช่วยนางที่หมู่บ้าน นี่มันคนละทางกับคำตอบของสตรีตรงหน้าเลยนี่น่า มี่เอิน...เจ้ากลับเลือกที่จะโกหกข้าเพราะเหรินเยว่เทียน?หรือบางทีเหรินเยว่เทียนจะรู้ว่านางไม่ได้เป็นนักบวชจริงๆ ถึงได้ตามใกล้ชิดส
Last Updated : 2025-01-28
Latest chapter
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช 53 ไม่อาจหลีกหนี ++
"ฝ่าบาท!" จูมี่เอินรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางส่ายหน้า ขอร้องเขา "อย่า...หม่อมฉันขอร้องเพคะ" มือเล็กที่กุมมือเขาไว้บีบแน่นขึ้น หัวใจดวงน้อยราวกลับหยุดเต้นไปแล้วก็กลับมาเต้นใหม่อีกทีด้วยความตกใจกลัว นางส่ายหน้าไปมา แต่ฮ่องเต้ที่นั่งทับนางกลับยกยิ้มชอบใจที่เห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ จูมี่เอินขอถอนคำพูดที่เคยคิดว่าเขามีจิตใจที่เมตตาต่อปวงประชา นางเองก็เป็นคนใต้อาณัติของเขา ต่อให้เขาเป็นฮ่องเต้แล้วสามารถบังคับนางได้หรือ นิสัยเสียเกินไปแล้ว เหรินโยว่หลุนดึงข้อมือที่ถูกกุมไว้ออก คล้ายเล่นแข่งจ้องตากับนางขณะลงมือถอดอาภรณ์บนตัวที่ยังถอดไม่เสร็จออกไป ตุบ เขาโยนเสื้อคลุมของตนไปที่พื้นข้างเตียง จูมี่เอินหันมองตามเสื้อคลุมนั้นแต่แล้วก็ถูกมือใหญ่จับใบหน้าให้หันกลับมามองตน ถึงยามนี้คนที่อยู่ในศีลในธรรมมาตลอดได้เห็นรูปร่างกำยำตรงหน้าก็ถึงกับลอบกลืนน้ำลายเบิกตาโตมองเขา ก่อนหน้านี้ที่เข้ามาในห้องและเห็นแผ่นอกของเขานางก็ไม่ได้รู้สึกอันใด แต่พอรู้ว่าเขาจะทำอะไรและถอดอาภรณ์ออกเช่นนี้ก็ใจไม่ดีขึ้นมา ผิวของเขาขาวเนียนไร้รอยแผลเพราะไม่เคยออกรบ แต่กลับมีรูปร่างเหมือนนักดา
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช 52 คนโกหกต้องโดนลงโทษ +++
"ฮ่องเต้...หม่อมฉันเป็นนักบวชนะเพคะ!" "ข้าให้เจ้าพูดอีกรอบ" มองริมฝีปากบางของนางแล้วจิตใจด้านมืดของเขาก็รู้สึกอยากทำให้มันบวมขึ้นมา เมื่อครู่เขาแค่ประกบปากลงไปสัมผัสแผ่วเบาเท่านั้น ยามนี้คนที่กำลังอยู่ในแขนของตนก็หน้าแดงไปจนถึงใบหู ปากก็ยังคงโกหกเขาไม่เลิก นางคิดว่าเขาเป็นใครกัน ฮ่องเต้ของแคว้นจะโดนนางหลอกได้โดยง่ายรึยังไง "หม่อมฉันเป็นนักบวชเพคะ!" นางย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องมองเขาตาไม่กระพริบ ทั้งยังมีความโกรธเจือปนอยู่ในน้ำเสียงใสกังวาลของนาง "เจ้าคือนักบวช?" เขาถามย้ำอีกรอบ มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ พลางผลักนางลงบนที่นอนของตนเอง ใช้แขนสองข้างของตนคร่อมนางไว้ แถมยังลงแรงนั่งทับเอวของนางไว้อีกด้วย "..." คนตัวเล็กพยักหน้าหลายทีเพื่อยืนยันสิ่งที่ตนพูดออกไป ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงดำเนินมาเป็นเช่นนี้ได้ ท่าทางที่เขากระทำอยู่มันช่างล่อแหลมจนเกินเลยที่ต้องการจะรู้นิมิตรของนางจากการสัมผัสร่างกายกันมากไปแล้ว จูมี่เอินไม่อาจสู้แรงเขาได้ ต่อให้สู้ได้ก็ไม่กล้าผลักเขาออกอีกรอบ ด้วยกลัวหัวจะหลุดออกจากบ่า มองคนที่เสื้อผ้าหลุดลุยจนเห็นแผงอกแข็งแกร่งอย่างชัดเจนก
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 51 ฮ่องเต้...หม่อมฉันเป็นนักบวช (แบบเดียวกับตัวอย่าง ไม่ต้องกดซื้อล่วงหน้า)
"ในเมื่อเท่าที่เจ้าเล่ามา... การสัมผัสอาจทำให้เจ้าเห็นอนาคตของผู้อื่นเพิ่มมากขึ้น งั้นเรามาลองกันหน่อยดีหรือไม่?" เหรินโย่วหลุนมองหญิงสาวในชุดขาวไม่วางตา ใบหน้าสวยสะครานตาก้มหน้าลงต่ำ ผมดำยาวของนางถูกจัดแต่งทรงไว้อย่างงดงาม หัวไหล่มนเล็กที่คล้ายสามารถโดนลมพัดปลิวได้พาให้คนอยากปกป้อง ความน่าดึงดูดที่แปลกประหลาดที่เกิดจากตัวนางนั้น มาจากความสามารถพิเศษของนางหรือไม่เขาก็ไม่อาจคาดเดาได้ แต่นางกลับสามารถทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากนางได้เลย โดยไม่รู้ตัวทุกวันเมื่อเมื่อยล้าสายตาก็จะหันไปมองนาง ก็จะเห็นนางนั่งอยู่ต่อหน้าตนเองตลอด อยู่ในห้องทรงอักษรด้วยกันกับเขา นั่งหลับตาคล้ายตัดตนออกจากโลกภายนอก ยามนางจากไปเพียงไม่กี่วันเขาก็แทบทนไม่ไหว รู้ตัวอีกทีก็ต้องการเอาเชือกมาผูกมัดนางไว้กับเขาตลอดเวลาเสียแล้ว หากพูดถึงถ้านางไม่ได้เป็นนักบวช ใบหน้าเช่นนี้คงถูกจับมาเป็นบุตรสาวบุญธรรมของพวกขุนนางไปแล้ว คนพวกนั้นต้องการอำนาจมากมายเพียงใดทำไมเขาจะไม่รู้ ต่อจากรับนางมาเป็นบุตรสาวแล้วก็คงจับนางแต่งเข้ามาเป็นสนมของเขาเป็นแน่ ทว่ายามนี้นางกลับสวมอาภรณ์ของนักบวชหญิง ใครอยากทำเช่นนั้นก็ทำได้แ
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 50 แค่บังเอิญเจอกัน
"เหตุใดเหรินเยว่เทียนถึงมากับเจ้า?" จูมี่เอินตกใจจนเผลอเงยหน้าขึ้น ฮ่องเต้ไม่ใช่คนส่งเขามาหรือ งั้นนางควรตอบออกไปเช่นไร นางไม่ใช่คนชอบพูดปด ครั้งที่เคยโกหกออกไปนั้นก็แทบนับได้ ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งว่าให้อยู่ห่างจากอ๋องห้า นางก็คิดว่าเขาคงห่วงน้องชายตนที่มาคลุกคลีอยู่กับนักบวชที่มีชนชั้นธรรมดา แต่ต่อมาเหรินเยว่เทียนก็มาหานางที่หมู่บ้านนั้นและบอกเป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท พอตอนนี้ฮ่องเต้ทรงถามเช่นนี้ก็รู้ได้ว่าเหรินเยว่เทียนนั้นโกหก ดังนั้นตอนนี้นางควรตอบเช่นไรเพื่อให้ไม่มีใครได้รับผลกระทบดี "บังเอิญผ่านมาเจอกันเท่านั้นเพคะ" พูดจบก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก มือเล็กกำถาดไม้แน่นขึ้น บังเอิญเจอ? เหรินโยว่หลุนมีสีหน้าเรียบเฉยแววตามืดดำลงหลายส่วน เขาสอบถามทหารสองคนนั้นที่ได้ส่งให้ตามจูมี่เอินไป คอยดูแลนางและอย่าให้นางออกนอกเส้นทาง ก็ได้ความว่าเหรินเยว่เทียนตามไปช่วยนางที่หมู่บ้าน นี่มันคนละทางกับคำตอบของสตรีตรงหน้าเลยนี่น่า มี่เอิน...เจ้ากลับเลือกที่จะโกหกข้าเพราะเหรินเยว่เทียน?หรือบางทีเหรินเยว่เทียนจะรู้ว่านางไม่ได้เป็นนักบวชจริงๆ ถึงได้ตามใกล้ชิดส
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 49 ไม่ควรสงสัยในตัวเขา
จูมี่เอินกลับมาก็ได้อาบน้ำชำระร่างกายเปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน นางหยิบผ้าคลุมที่เปื้อนเลือดขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชากลางห้อง ดีที่มันค่อนข้างหนาทำให้ไม่ไปเลอะชุดด้านในของนางที่เป็นสีขาว ชุดพระราชทานนั้นหากเสียหายขึ้นมานางคงโดนโทษหนักเป็นแน่ ถึงคนที่ทำเลอะจะเป็นคนที่ให้นางมาก็ตามเถอะ เหม่อมองดูผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มที่เปื้อนเลือดคิดว่าซักยังไงก็คงไม่ออกนางเลยตัดสินใจทิ้งไป "ท่านนักบวชหลวง" พลันได้ยินเสียงเรียกของสตรีดังขึ้นหน้าห้องของตน จูมี่เอินวางเสื้อคลุมลงที่โต๊ะน้ำชาตามเดิมแล้วเดินไปที่หน้าประตู "มีอะไรรึ" ยามนี้ก็ดึกมากแล้วเหตุใดนางกำนัลถึงมาเรียกนางหน้าห้องเวลานี้ "ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า พระองค์ทรงตรัสว่ารู้สึกไม่ดี เหมือนจะนอนไม่หลับ อยากให้ท่านนักบวชไปจุดธูปหอมและปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้เจ้าค่ะ" "ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ารอข้าสักครู่เถิด" จูมี่เอินคิดว่าฝ่าบาทเองก็คงตกใจกับเหตุการณ์ที่ได้พบวันนี้ นางจึงรีบเดินกลับเข้าไปในตัวห้องนอนเพื่อไปเปลี่ยนชุดทันที ได้ยินว่าในรัชศกของฮ่องเต้องค์ก่อนได้ลงนามเป็นพันธมิตรกับแคว้นโดยรอบทั้งหมดแล้ว ทำให้นอกจากโรคภัยไข้เจ็บ ภ
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 48 ที่แท้ก็เข้าใจผิด
"มี่เอิน ข้าช่วยประคองเสด็จพี่เอง" เป็นเหรินเยว่เทียนที่พูดขึ้นอย่างจงใจ มุมปากตอนนี้ก็กดยิ้มไว้แน่นพยายามกลั้นรอยยิ้มไว้สุดฤทธิ์ แต่แววตากับเป็นประกายระยิบระยับไม่อาจซ้อนไว้ได้ จูมี่เอินหันเพิ่งจะหันไปสนใจสามคนที่ตามมา ดวงตากลมโตกระพริบสองสามครั้ง นั่นสิ ให้พวกเขาช่วยน่าจะพาฮ่องเต้กลับไปได้ไวยิ่งกว่า "ใครอยากให้เจ้าช่วยกัน!" เหรินโยว่หลุนยืดตัวขึ้นเอามือพ่ายหลังท่าทางวางอำนาจ แถมยังแผ่กระจายความกดดันรอบตัวใส่ผู้อื่นอีกด้วย จูมี่เอินถึงกับผละออกมามองท่าทางของเขาอีกที ไม่เจ็บแล้ว? หรือยังทนไหว? พลันมีคำถามในหัวขึ้นมากมาย ตอนนั้นองค์รักษ์ส่วนพระองค์ก็ปรากฏกายขึ้นด้านหลังของเหรินโยว่หลุนและกล่าวว่า "จัดการด้านในเรียบร้อยแล้วพะยะค่ะ" เป็นฟางอี้นั้นเอง จูมี่เอินเมื่อได้ยินเข้าใจได้ในทันที นิมิตรนั้นคนที่ได้รับบาดเจ็บหรือถึงขั้นเสียชีวิตไม่ใช่ฮ่องเต้ของตน กลับเป็นอีกคนที่อยู่ในห้องนั้น เลือดบนตัวนี้หาใช่ของฝ่าบาทไม่ เพราะนางไม่เห็นบาดแผลของเขาเลย น่าจะเป็นเลือดของอีกฝ่าย แล้วเลือดของอีกฝ่ายจะมาเปื้อนเขาขนาดนี้ได้ยังไงถ้าเขาไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดระยะปะชิด และเป็นคนล
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 47 ท่านพี่ นั่นนักบวชนะ
"มี่เอิน?" เสียงในความมืดตอบกลับมาด้วยความแปลกใจ เหรินโยว่หลุนไหนเลยจะไปคาดคิดว่าจะเจอนางที่นี่ และสภาพเช่นนี้ มองสองคนที่ตนส่งให้ดูแลนางตลอดการเดินทางวิ่งตามมาด้านหลังไม่ไกลก็โล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง คิดว่านางโดนใครทำร้ายแล้ววิ่งหนีมาและเผอิญเจอเขาพอเข้าดีเสียอีก "ฝ่าบาท!" ร่างบางพุ่งเข้ามาประชิดตัวของเหรินโยว่หลุน มือเล็กจับรอบลอยเลือดแผ่วเบา ท่าทางระแวดระวังไม่ได้สัมผัสตรงกลางรอยโดยตรงเพราะกลัวจะไปโดนแผลของเขาเข้า ยามนี้จางเฉินและหวงตงก็มาถึงพอดี เมื่อได้รู้ว่าจูมี่เอินเรียกคนตรงหน้าว่าอะไรพวกเขาก็รีบก้มหน้าลงไม่กล้ามองพระพักตร์ฮ่องเต้โดยตรง ทั้งคู่มีสีหน้ากังวลขึ้นมา ตอนได้ภารกิจนี้คิดว่าง่ายมาก รอเพียงพาท่านนักบวชหลวงกลับไปก็จะได้เลื่อนขั้นไปอีกขั้น แต่พอตอนนี้มาเจอฮ่องเต้เข้าระหว่างทางก็รู้ว่าตนนั้นได้ทำงานพลาดแล้วที่ไม่ส่งท่านนักบวชหลวงกลับให้ถึงวังตั้งแต่แรก แต่เมื่อทหารทั้งสองสังเกตรอบกายก็คล้ายมีกลิ่นเลือดปะปนในอากาศ จึงพากันเงยหน้าขึ้นมอง ตอนนั้นถึงได้เห็นเสื้อของฮ่องเต้มีรอยเลือดอยู่ พวกเขาเตรียมท่าจะเข้าไปช่วยกลับถูกฝั่งตรงข้ามยกมือขึ้นห้ามก่อน ย
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 46 ข้าไม่ยินยอมให้ท่านตาย
"พี่เฉิน!" ร่างบางในชุดคลุมน้ำเงินรีบวิ่งไปหาหนึ่งในทหารที่ตามนางมาด้วย ในใจร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก ฮ่องเต้ของนาง ในนิมิตรนั้น เลือดนั้น ทำให้นางมือสั่นจนห้ามตนเองไม่อยู่ "มี่เอินเจ้าเจองูรึ?" จางเฉินเห็นนางวิ่งมาหน้าตั้งก็คิดว่าเจอสัตว์ร้ายอะไรเข้า เหรินเยว่เทียนที่อยู่แถวนั้นด้วยก็รีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง "โรงน้ำชาชื่อเยว่กวาง [1] ท่านรู้จักหรือไม่?" ดวงตากลมเบิกโตคล้ายมีน้ำตาชั้นบางเคลือบอยู่หนึ่งชั้น ^ (เยว่กวาง แปลว่าแสงจันทร์) เหรินเยว่เทียนมองท่าทางร้อนลนของนางด้วยความแปลกใจ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนักบวชหญิงเป็นเช่นนี้ "รู้จัก" จางเฉินก่อนได้มาเป็นทหารในวัง ได้รับมอบหมายลาดตะเวนที่นอกวังอยู่ห้าเดือน เป็นคนที่รู้จักในเมืองหลวงทุกซอกทุกมุม นางถามถูกคนแล้ว "อยู่ที่ใด!?" จูมี่เอินขยับเท้าไปอีกก้าวเร่งให้เขาตอบ "เป็นร้านน้ำชาที่ตั้งอยู่ที่เขตชานเมือง" "รีบเถิด ต้องรีบไป" จูมี่เอินวิ่งหันหลังกลับทันทีไม่ได้บอกว่าอะไรเป็นอะไร นางกลับไปที่ม้าของตน ปีนขึ้นม้าด้วยตนเองทั้งที่ยามปกติต้องมีคนคอยช่วยเพราะตัวนางค่อนข้างตัวเล็ก "นำทางข้าที!" ขึ
ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช ตอนที่ 45 ถูกเรียกตัวกลับ
แม้การช่วยเหลือท่านหมอและชาวบ้านจะไม่ได้ยากอะไรแต่ก็อยู่ต่างที่ทำให้รู้สึกแปลกไปบ้าง พอมีเหรินเยว่เทียนมาอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยด้วยทั้งวันก็ทำให้คล้ายตนเองได้กลับไปอยู่ที่อารามของหมู่บ้านจิ้งสบายใจอย่างหายห่วง "ฮ่องเต้ทรงส่งเจ้ามาช่วยปัดเป่าวิญญาณอย่างนั้นหรือ" เหรินเยว่เทียนหาบน้ำเข้ามาในห้องครัวสองถัง เขาวางมันลงแล้วยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อ คราบคุณชายเจ้าสำราญถูกปัดทิ้งไปจากสายตาของจูมี่เอินแล้ว "..." จูมี่เอินพยักหน้าไป เป็นการโกหกที่นางไม่ชินเอาเสียเลย "แต่ดีที่ยังไม่มีผู้เสียชีวิต" จูมี่เอินยกยิ้มขึ้น เดินไปหาเขาแล้วตักน้ำไปเติมในข้าวต้มที่ต้มไว้อยู่ในกระทะใหญ่ ภายในห้องครัวที่มีเพียงคนสองคน กับไปความร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากอาหาร เป็นภาพความทรงจำที่เหรินเยว่เทียนไม่เคยได้พบ ยามได้มองสตรีผู้นี้ทำอาหารก็ดูสงบใจอย่างบอกไม่ถูก การที่นางเป็นนักบวชมันทำให้ความรู้สึกของคนรอบข้างเบาสบายใจเช่นนั้นหรือไม่ "..." เหรินเยว่เทียนมองยังคงมองดูจูมี่เอินทำอาหาร และคิดว่าการช่วยเหลือมาทันได้ยังไง แม้จะดีที่ราษฎรในหมู่บ้านยังไม่มีใครเสียชีวิตจากโรคท้องร่วง แต่การส่งเสบียงมาได้ไวเช่
