เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 704
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 705
ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนสบตากันผาดหนึ่ง ล้วนมองกันอย่างไม่เข้าใจดูท่าในกล่องใบนั้นเดิมทีจะใส่น้ำยาสีน้ำเงินเอาไว้ พอใส่เข้าไป กล่องก็จะถูกบีบจนแตก น้ำยาด้านในถึงไหลออกมาแต่การออกแบบเช่นนี้มีความหมายอะไร?ยิ่งไปกว่านั้น ด้านในหินยักษ์ก้อนนี้ยังทำกลไกเอาไว้เช่นนี้อีก นี่จะยอดเกินไปแล้วกระมัง"ดูหน่อย" เซียวหลันยวนเองก็เข้ามาแล้ว บนหินที่ถูกน้ำสีน้ำเงินไหลผ่านไป ค่อยๆ ปรากฎตัวอักษรหลายบรรทัดขึ้นมา"เอ๋?"ฟู่จาวหนิงเองก็เห็นแล้วน้ำยาพิเศษชนิดนี้มีไว้ทำให้อักษรบนกำแพงปรากฎออกมาหรือ? และถ้ามองไม่เห็นตัวหนังสือ ก็คงจะพบเบาะแสอื่นได้ลำบากแล้วจริงๆอักษรบรกำแพงหินดูอ่อนช้อยมาก ราวกับเป็นลายมือของหญิงสาวรอจนอักษรทั้งหมดปรากฎออกมา ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็เข้าไปอ่านพร้อมกันแต่ตอนที่มองเห็นอักษรบนนั้น สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที"อายวนหลานชายข้า"คำเรียกด้านหน้าสุด ทำให้ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนอย่างประหลาดใจ "ต่อให้ไท่ซ่างหวงเป็นคนเขียน คำเรียกนี้ก็ไม่ถูกต้องไหม?"ไท่ซ่างหวงเป็นพ่อแท้ๆ ของเขานะ"นี่ไม่ใช่ลายมือเขา" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงขรึม"ไม่ใช่หรือ?"พวกเขาอ่าน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 706
"น่าเสียดาย ท้ายสุดแคว้นเจาก็ยังไม่ยอมให้เจ้าเป็นจักรพรรดิ กระทั่งว่ามีคนเปิดโปงตัวตนฐานะของแม่เจ้าออกไป ทำให้นางมีภัย และทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายไปด้วย พวกเราหลบหนีจากต้าชื่อไปยังเขาอวี้เหิงอย่างยากลำบาก ร่างกายก็ติดพิษร้ายแรง เหลือเวลาอีกไม่มาก และไม่มีอะไรจะทิ้งไว้ให้เจ้าด้วย ตอนนี้เหลือเพียงสิ่งของจากตงฉิงทิ้งไว้ให้เจ้าเป็นที่ระลึกเพียงเท่านั้น"อักษรเขียนถึงจุดนี้ก็จบลงแล้วแต่ว่า ก็แทบจะเล่าเรื่องราวออกมาชัดเจนทั้งหมดฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน"ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ทำไมไท่ซ่างหวงที่รักท่านเอ็นดูท่านขนาดนั้น แต่กลับไม่ส่งตำแหน่งจักรพรรดิแคว้นเจาให้กับท่าน"ดูท่า ไท่ซ่างหวงเองก็กังวลว่าหลังจากที่เขาขึ้นเป็นจักรพรรดิแคว้นเจา จะกลับไปช่วยเหลือตงฉิงฟื้นฟูแคว้น!ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นเจากับต้าชื่อถ้าหากแต่ก่อนเคยทำเรื่องไม่ดีกับตงฉิงไว้ ซ้ำยังยึดภูเขาสายแร่ของพวกเขามา ถ้าตงฉิงฟื้นฟูแคว้น นั่นไม่ใช่ว่าจะต้องกลับคืนสู่เจ้าของเดิมหรอกหรือ?แคว้นเจากับต้าชื่อที่กลายเป็นสองแคว้นใหญ่ที่แข็งแกร่ง เป็นเพราะยึดครองภูเขาสายแร่ของตงฉิงมาอย่างนั้นหรือ?แต่ไท่ซ่างหวงเองก็ยังมีความรักต่อเซียวหล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 707
ระหว่างภูเขาสูงต่ำ ถนนที่ปูจากก้อนหินกลายเป็นภาพวาด บ้านเรือนสูงๆ ต่ำๆ ดูมีสัดส่วนที่ดี ในนี้มีตำหนักแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอย่างเตะตา ในตำหนักกำลังมีดอกไม้ผืนใหญ่เบ่งบาน สีม่วงบ้าง สีชมพู สีขาว สวยงามจับจิตนอกเมืองผืนนี้ ยังมีกำแพงสูงลิบทอดยาวราวกับมังกรถนนใหญ่นอกเมืองทั้งสี่ด้านทอดยาวออกไป อ้อมผ่านเนินเขาบางส่วน และยังเชื่อมกับหมู่บ้านเล็กๆ บางส่วนอีกด้วยเหล่านี้ราวกับเป็นไข่มุกประกายแสงบางส่วนที่กระจายอยู่รอบตัวเมืองหลักอย่างไรอย่างนั้นและด้านนอกที่อยู่อาศัยผืนใหญ่นี้ ยังมีภูเขาที่สูงต่ำไม่เหมือนกันอยู่อีกหลายลูก ในนี้เขาลูกที่สูงที่สุด ยังเห็นว่ามีหิมะปกคลุมอยู่ฟู่จาวหนิงรู้สึกละสายตาออกมาไม่ได้เลย"สวยงามจริงๆ นี่คือแคว้นตงฉิงหรือ?"ดูท่านจะเป็นแคว้นเล็กที่มีพื้นที่แคว้นเล็กมากแห่งหนึ่ง ราวกับเป็นไข่มุกที่สาบสูญไปแล้วอย่างไรอย่างนั้นเซียวหลันยวนมองมุมซ้ายบน ที่นั่นเขียนไว้ว่าทิวทัศน์แห่งตงฉิง"ใช่""พอเห็นเช่นนี้ ตงฉิงก็ทำให้คนรู้สึกคิดถึงอยู่ตลอดจริงๆ"บ้านเกิดเมืองนอนที่เล็กแต่สวยวิจิตร ดูแล้วเหมือนดินแดนในอุดมคติ คิดไม่ถึงว่าจะต้องหายสาบสูญไปกับหายนะครั้งมโหฬารนั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 708
"พวกนางตอนนั้นไปยังต้าชื่อ ก็เอาของตั้งมากมายขนาดนี้ออกมาเลยหรือ?" ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกแปลกประหลาด"ชุดคลุมพญาหงส์ ตราประทับแคว้น ตราประทับส่วนตัว ของเหล่านี้ควรจะติดไป แต่ภาพทิวทัศน์ของตงฉิงนี้ น่าจะวาดออกมาภายหลัง"ครั้งนั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นจักรพรรดินี สิ่งของที่นำไปด้วยจะต้องไม่น้อยแน่นอน"ตราประทับแคว้นกับตราประทับส่วนตัว เจ้าช่วยข้าเก็บไว้ก่อน" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิงทำไมถึงให้นางเก็บไว้อีกแล้วล่ะ?ฟู่จาวหนิงบางทีก็สงสัยว่าเซียวหลันยวนรู้อะไรมาหรือเปล่า ไม่เช่นนั้นทำไมถึงชอบเอาสิ่งของที่เขาคิดว่าสำคัญที่สุดเหล่านั้นมาให้นางเก็บไว้กัน?เขารู้มาหรือเปล่าว่านางเก็บของได้ดีที่สุด?"ท่านเก็บไว้เองก็ได้นี่ จวนอ๋องเจวี้ยนใหญ่เสียขนาดนั้น ยังจะกลัวหาที่ซ่อนของพวกนี้ไม่ได้อีกหรือ?"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่เข้าใจหน่อยๆ เหมือนกัน ดังนั้นจึงลองถามหยั่งเชิงไปคำหนึ่งเซียวหลันยวนกลับรู้สึกว่านางก่อนหน้านี้ยินดีที่จะเก็บสิ่งยืนยันให้ แต่ตอนนี้กลับดูไม่ค่อยยินดีนักแล้ว คงไม่ใช่เพราะใบหน้าของเขากลายเป็นสภาพนี้ในตอนนี้หรอกนะ หลังจากนี้คงดีขึ้นไม่ได้จริงๆ ดังนั้นนางจึงคิดจะปลีกตัวจากไปหรื
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 709
ท้ายสุดก็ยังเป็นฟู่จาวหนิงที่เปิดกล่องเหล็กเหล่านั้นออกทีละใบทั้งหมดล้วนเป็นของที่ตงฉิงเหลือทิ้งเอาไว้ยิ่งไปกว่านั้นน่าจะเป็นของที่พวกนางติดตัวไปต้าชื่อในครั้งนั้น ตอนนั้นก็ไปเพราะจะสร้างสัมพันธ์ทางการทูต ดังนั้นตงฉิงครั้งนั้นอันที่จริงจึงนำของไปไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังนำสิ่งล้ำค่าของตงฉิงไปอีกไม่น้อยหลังจากนั้นทุกครั้งที่เปิดกล่องเหล็ก ก็ล้วนทำให้ฟู่จาวหนิงเปิดโลกทัศน์ขึ้นมามีบางส่วนเป็นตำหนักที่สลักออกมาาจากหินแร่ทอง แล้วยังมีเนื้อผ้าบางส่วนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน สัมผัสอ่อนนุ่มมาก วางไว้บนมือยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ใต้แสงตะวันยังส่องระยิบยับราวกับแสงจันทรา ละเอียดมาก ไม่รู้ว่าใช้ใยอะไรถักทอขึ้นมาจากสิ่งเหล่านี้สามารถมองออกว่า ตงฉิงในอดีตงานฝีมือหรือสิ่งทอต่างๆ ล้วนเลื่องชื่อ น่าจะเพราะประชาชนที่นั่นล้วนเป็นคนขยันและฉลาดเฉลียวมากฝีมือนอกเหนือจากนี้ กระทั่งยังมีบันทึกอีกลังหนึ่ง พวกเขาพลิกเปิดอ่าน แนะนำบุคคลที่มีชื่อของตงฉิง และมีบางส่วนที่ช่างฝีมือบันทึกไว้ กระทั่งยังมีบันทึกการแพทย์อีกเล่มหนึ่ง!"วิชาแพทย์และตำรับยาบนบันทึกการแพทย์เล่มนี้ดีเอามากๆ" ฟู่จาวหนิงพลิกดูอีกพัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 710
ของเหล่านี้ทำไมจึงไม่ส่งออกไปกัน?"เป็นไปได้ไหม ว่าพวกเขาเอาออกไปก่อนบางส่วน พอเพิ่งส่งออกไป ปรากฎต่อใต้หล้า ก็ทำให้เกิดอาการน้ำลายสอและการช่วงชิงขึ้น?" ฟู่จาวหนิงตั้งคำถามขึ้นมา"ก็เป็นไปได้ พวกเขาคงให้รอบเดียวหมดไม่ได้หรอก"บางที คนของตงฉิงอันที่จริงคงจ่ายออกไปไม่น้อยแล้ว สิ่งเหล่านี้คือช่วงหลังที่พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจึงเก็บรักษาเอาไว้ หรือบางที ต่อมาพวกเขาพบว่าอันตราย จึงจงใจซ่อนของเหล่านี้ไว้ ทำทีเป็นปล่อยวางคนอื่น คิดจะรักษาชีวิตเอาไว้ก่อนถึงอย่างไรถ้ายังหาของเหล่านี้ไม่เจอ คนพวกนั้นก็คงจะไม่สังหารพวกเขาจนตาย"เช่นนี้ ดูท่าว่าตงฉิงจะร่ำรวยจริงๆ" ฟู่จาวหนิงถอนหายใจ "เมื่อเป็นเช่นนี้ ไท่ซ่างหวงยังใช้ได้อยู่หรือ? เขาเอาของเหล่านี้ทิ้งไว้ให้ท่าน แต่กลับไม่ส่งไปให้องค์จักรพรรดิ""เป็นไปได้ไหม ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลย?" เซียวหลันยวนกลับไม่เชื่อในนิสัยคนนี่ก็เป็นไปได้เช่นกัน บางทีไท่ซ่างหวงอาจจะแค่คิดว่าซ่อนของเก่าแก่บางส่วนของตงฉิงเอาไว้ พวกตราประทับแคว้นอะไรพวกนี้ ถึงอย่างไรการฟื้นฟูแคว้นของตงฉิงก็ไม่มีหวังอยู่แล้ว ของเหล่านี้นำไปก็คงไม่มีประโยชน์ จึงทิ้งไว้ให้เซียวหลันยวนเป
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 711
เสิ่นเสวียนมองหญิงสาวตรงหน้านี่คือลูกสาวของพี่สาวเขา ตอนอายุราวสิบขวบก็เข้ามาที่บ้านตระกูลเสิ่น เรียกได้ว่าหลังจากสิบขวบก็ถือว่าเขาเห็นนางเติบโตขึ้นที่นี่เพราะน้องสาวเขาหายสาบสูญไป เสิ่นเสวียนดีต่อเหล่าพี่สาวมาก กระทั่งดีกับเหล่าหลานสาวมากอีกด้วยแต่ว่าหลานสาวที่ชื่ออวี๋อวี่เวยคนนี้ เป็นคนที่เขาเคยเอ็นดูมากที่สุด เพราะตอนนางยังเล็กหน้าตาคล้ายกับเสิ่นเชี่ยวมาก และดูสอดคล้องกับภาพเสิ่นเชิี่ยวตอนโตที่เขาวาดออกมาภายหลังมากที่สุดเห็นใบหน้านางแล้ว เสิ่นเสวียนก็อดใจอ่อนกับนางไม่ได้แต่ไม่รู้เพราะอะไร ครั้งนี้ที่ไปยังแคว้นเจา พอพบกับฟู่จาวหนิง หลังจากกลับมาพอมองอวี๋อวี่เวย เสิ่นเสวียนก็รู้สึกว่านางไม่ค่อยคล้ายกับเสิ่นเชี่ยวเลยฟู่จาวหนิงทางนั้นถึงจะคล้ายยิ่งไปกว่านั้น พออยู่กับฟู่จาวหนิงที่นิสัยคล่องแคล่วตรงไปตรงมาจนชิน เขาก็พบว่า ตนเองอันที่จริงไม่ค่อยชอบกับนิสัยออดอ้อนไม่รู้กาลเทศะของอวี๋อวี่เวยสักเท่าไร"อวี่เวย เจ้าอายุสิบเจ็ดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะที่บ้านคู่หมั้นเกิดเรื่องจนต้องไว้ทุกข์สามปี ตอนนี้เจ้าคงแต่งเป็นภรรยาคนอื่นไปแล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่งามแบบนี้กัน?"อวี๋อวี่เวยมองเสิ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 712
เสิ่นเสวียนก่อนจะออกจากต้าชื่อทิ้งคนเอาไว้ไม่น้อยเลยทั้งคนในที่แจ้ง คนในที่ลับ ทิ้งเอาไว้ทั้งนั้นหลังจากฟู่จาวหนิงตรวจสอบปัญหาของหินนภาออกมา เขาก็ส่งจดหมายกลับมาทันที ให้คนทั้งหมดมาคุ้มกันบ้านตระกูลเสิ่น คอยจับตาดูพวกเขาไว้โดยเฉพาะบ้านสองแต่ครั้งนี้ที่เข้ามาในต้าชื่อ พวกเขาติดต่อกับองครักษ์ลับของจวนตระกูลเสิ่นไม่ได้ องครักษ์ลับไม่ได้ออกมารับที่นอกเมือง เสิ่นเสวียนก็รู้สึกแปลกประหลาดแล้ว ดังนั้นจึงอ้อมถนนหลายสายถึงกลับมาถึงบ้านตระกูลเสิ่นตอนนี้ก็พบกับความไม่ถูกต้องจริงๆฮูหยินอาวุโสเสิ่นพักอยู่ที่สวนจิ้งชิวช่วงเวลาครึ่งปีกว่าที่เสิ่นเสวียนออกไป ตอนที่เดินเข้ายังสวนจิ้งชิวจู่ๆ ก็รู้สึกว่าสวนรกร้างไปไม่น้อยแม้ว่าตอนนี้พวกเขาที่นี่จะใกล้เข้าหน้าร้อนแล้ว ดูแล้วทั้งสวนก็ยังเขียวขจี แต่ไม่รู้เพราะอะไร ขนาดต้นไม้ใบหญ้าบางส่วน เขารู้สึกว่าแม้จะสีเขียว แต่ใบไม้เหล่านั้นก็ล้วนดูจะห่อเหี่ยวหมดอาลัยตายอยากกันหมดในสวนเดิมทีมีสระน้ำเล็กอยู่ ก่อนหน้านี้เขาเองก็มานั่งเป็นเพื่อนท่านพ่อท่านแม่อยู่บ่อยๆ มาดูปลาแหวกว่ายอยู่ในสระน้ำ พูดคุยกันตามประสาครอบครัวแต่ว่าตอนนี้ เสิ่นเสวียนรีบกวาด
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1816
จากนั้นนางก็ร้อนรนขึ้นมา รีบพลิกค้นของด้านใน แต่ไม่ว่าจะพลิกอย่างไร กล่องใบนั้นก็หายไปแล้ว!พอเห็นท่าทางของเฉินเซียง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็หน้าเปลี่ยนสีทันที"มีอะไรหรือ?""ของหายไปแล้วเจ้าค่ะ!"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลุกพรวดขึ้นมา เดินโซซัดโซเซเข้าไป และรื้อคนพลิกหาด้วยเช่นกัน"หายไปได้อย่างไรกัน? ข้าเห็นเจ้าเอามาใส่ในกล่องนี้แล้วแท้ๆ!""นั่นสิ ข้าน้อยวางมันไว้ในนี้จริงๆ แล้วยังลงกลอนไว้อีก หลังจากลงกลอนแล้วก็ไม่ได้เปิดออกอีกเลย แล้วมันหายไปได้อย่างไรกัน?"เมื่อครู่นางเองก็หยิบกุญแจปิ่นปักผมออกมาเปิดกลอน ไม่มีร่องรอยถูกแตะต้องเลย!"รีบหาดูให้ทั่ว"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลนลานมาก สิ่งของไม่ใช่แค่นางต้องการนำไปเจรจาเงื่อนไขเท่านั้น แต่สำหรับอ๋องเจวี้ยนแล้วยังสำคัญมากอีกด้วย ถ้าหากมาหายในมือนาง แล้วอ๋องเจวี้ยนรู้เข้าภายหลัง แล้วนางจะทำอย่างไรกัน?นายบ่าวทั้งสองรื้อค้นในห้องกันเลเเทะ ค้นหาทุกซอกทุกมุม แต่ก็หาไม่พบ"จะต้องถูกหมอเทวดาฟู่เอาไปแล้วแน่ นางเคยเข้ามาในห้องพวกเรา" เฉินเซียงร้องขึ้นมา "ที่นี่มีแต่คนของนาง คนเหล่านั้นล้วนช่วยเหลือนาง ตอนที่พวกเรากลับมาจะต้องถูกคนเห็นแล้วแน่..."
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1815
"เฉินเซียง ข้าจะทำอย่างไรดี?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทำได้เพียงงึมงำถามเฉินเซียง ท่านทีของอ๋องเจวี้ยน กับความเย็นชาของฟู่จาวหนิง เส้นทางที่จะเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยนก็ผ่านไปไม่ได้แล้วนางทำมาถึงจุดนนี้แล้ว จะให้ต้องตกต่ำลงไปอีกนั้นมันก็มากเกินไปยิ่งไปกว่านั้นต่อให้นางจะตกต่ำเรี่ยดิน อ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่แน่ว่าจะหวั่นไหว เขามันไร้อารมณ์เกินไปเฉินเซียงนั่งอยู่บนเกาอี้ งอตัวค้อมลงมา ที่โดนฟู่จาวหนิงเตะไปเมื่อครู่ นางรู้สึกว่าตนเองตอนนี้ไม่ดีขึ้นได้เลย ความเจ็บปวดบนร่างกาย ทำให้ในใจนางยิ่งรู้สึกชิงชัง"องค์หญิงใหญ่ ในเมื่ออ๋องเจวี้ยนไร้ความรู้สึกเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ปล่อยวางเถิด จากที่ข้าน้อยเห็น บางทีอ๋องเจวี้ยนในแคว้นเจาก็เหมือนจะปกป้องตัวเองลำบากอยู่ จักรพรรดิแคว้นเจาคิดจะเล่นงานเขาตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงไม่กล้ารับปาก เพราะเดิมทีเขาก็ไม่มีฝีมืออยู่แล้ว!"เฉินเซียงรู้สึกว่าตอนนี้พูดแย่ๆ กับอ๋องเจวี้ยนแล้ว ยังทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"ขนาดเขาตอนนี้ยังไม่กล้าปลดหน้ากากลงเลย น่าจะเพราะใบหน้าของเขามันพังยับจนไม่เหลือสภาพแล้วจริงๆ ไม่กล้าจะให้องค์หญิงใหญ่เห็น เขารู้สึกด้อยค่า ใช่แล้ว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1814
หยวนอี้เข้าใจความหมายของนางขึ้นมาทันทีเขาไม่มีตกตะลึงเลยแม้แต่น้อยแม้ฟู่จาวหนิงจะยังสวมหน้ากาก โผล่มาเพียงตาคู่เดียว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่านางมีแรงมาก"ข้าเป็นลูกมือให้ท่านได้จริงๆ นะ ที่นี่ไม่ใช่ว่าขาดกำลังคนอย่างหนักอยู่หรือ?"หยวนอี้ยังอยากจะเสนอตัวเองอยู่"ข้าทำนาได้ปลูกต้นไม้ได้ แล้วก็มีพละกำลัง แต่ไม่ใช่แบบพวกคนไร้ความสามารถนะ พวกงานที่ต้องใช้แรงให้ข้าจัดการได้เลย ในเมื่อที่นี่ขาดคน เช่นนั้นมีคนตัวใหญ่อย่างข้าที่นี่ ไม่ใช้ก็น่าเสียดายนะจริงไหม?""ไม่กล้ารบกวนท่านทูตจากแคว้นหมิ่นหรอก" ฟู่จาวหนิงพูดจบก็หมุนตัวเข้าเรือนไปไป๋หู่ขวางหยวนอี้ไว้ เขาเองก็เข้าไปไม่ได้ ทำได้แค่มองแผ่นหลังของฟู่จาวหนิงอย่างเสียดาย ถอนหายใจออกมา"คุณชายหยวนถ้าหากพุ่งเป้ามาหาจาวหนิงจริง เช่นนั้นก็ล้มเลิกความคิดเสียเถอะ" ฟู่จิ้นเชินเอ่ยขึ้น"คุณชายฟู่ เรื่องนี้ก็น่าจะพูดกับท่านได้กระมัง? อันที่จริงสำหรับพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้ว ก็อาจจะเป็นเรื่องดีด้วยก็ได้""เป็นเจตนาของแคว้นหมิ่น หรือว่าของตัวท่านเองกันล่ะ?""ตอนแรกก็เป็นของตัวข้าเอง แต่ข้าก็กล่อมจักรพรรดิแคว้นของพวกเราไปแล้ว เขาเองก็ฟังเสียงของข้าอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1813
"ขอบคุณที่ชม"ฟู่จาวหนิงถามกลับอย่างมั่นคง ไม่ได้มีอารมณ์รู้สึกรู้สาอะไรกับคำชมประโยคนี้ของเขาเลย กระทั่งไม่มีอาการตกตะลึงอีกด้วยนี่ทำให้หยวนอี้รู้สึกเกินคาดขึ้นมาเขายังคิดว่าจะทำให้อารมณ์ของฟู่จาวหนิงเปลี่ยนแปลงได้บ้างภายใต้สถานการณ์ที่ตกตะลึงนี้ คิดว่านางจะพูดอะไรออกมาสักประโยคหนึ่งแล้วทำให้เขาเข้าใจความคิดของนางได้อย่างชัดเจนคิดไม่ถึงว่าเขาที่ทำตัวประหลาดออกมา แต่นางกลับนิ่งแบบนี้"ดูท่าหมอฟู่จะได้ยินคำชมมาจนชินแล้วสินะ" หยวนอี้เอ่ยขึ้นฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ได้ตอบประโยคนี้ของเขา แต่กลับพิจารณาเขาทั้งตัวหยวนอี้ถูกนางมองจนยืดอกขึ้นด้วยสัญชาตญาณ ยืนตรงแน่วขึ้นมา"ท่านชื่อหยวนอี้ใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม"ขอรับ""ลูกชายหยวนกังทูตแคว้นหมิ่น หยวนอี้ที่ตอนนี้ควรจะคอยสอนขุนนางเกษตรเพาะปลุกอยู่ในเมืองหลวงนั่นน่ะนะ?" ฟู่จาวหนิงพูดออกมาอย่างชัดถ้อยทุกคำหยวนอี้นิ้งค้างไปไม่ใช่สิ นางรู้จักเขาด้วยหรือ?เขาเองก็เลี่ยงพวกหมอหลวงที่รู้จักเขาแล้ว แทบจะพูดได้ว่าซ่อนตัวทั้งคืนเลยทีเดียว ตอนที่เข้ามาก็หลบเลี่ยงคนจากเมืองหลวงที่รู้จักเขาพวกนั้น เตรียมคำพูดเอาไว้เยอะมาก คิดว่าจะพูดอะไรกับฟู่จ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1812
หยวนอี้ตอนที่เข้ามาก็เห็นกับภาพที่ 'สับสนอลหม่าน' นี้เขาประกายตาแล่นวาบ กำลังจะเข้าไปในประตูวงกลม ไป๋หู่ก็หมุนตัวมามองเขา "ช้าก่อน"หยวนอี้โบกไม้โบกมือ "สหายไป๋หู่""อย่าเข้าใกล้นัก เหมือนข้าเคยบอกท่านไว้แล้ว ที่นี่ท่านห้ามเข้าไป" ไป๋หู่เอ่ยขึ้นฟู่จิ้นเชินออกมาจัดการความวุ่นวายนี้ ให้ป้าหนิวป้าหลี่มาช่วยประคององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้าไปในห้องเฉินเซียงกลับไม่มีใครสนใจ"พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว..."เฉินเซียงดิ้นรนอยู่พักหนึ่งถึงลุกขึ้นมาได้ นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในตนเองปวดร้าวไปหมดเท้าของฟู่จาวหนิงแรงหนักขนาดนี้เชียว!นางไม่เป็นวรยุทธ์เลยจริงหรือ?แต่ว่าฟู่จาวหนิงทำไมถึงกล้า กล้าเตะนางขนาดนี้!สายตาของหยวนอี้เก็บกลับมาจากตัวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่ถูกประคองเข้าห้อง หันไปตกอยู่บนตัวเฉินเซ๊ยงแทน ใต้ตาเกิดความสนใจขึ้นมา"แม่นางไปยั่วหมอฟู่อย่างไรกันเนี่ย?"ฟู่จาวหนิงมองเขา ถามไป๋หู่ว่า "นี่ใครหรือ?""บอกว่าชื่อหยวนอี้ ติดตามหมอหลวงคนหนึ่งเข้ามา อยากจะมาช่วยเหลือที่เมืองเจ้อขอรับ" ไป๋หู่บอกกับฟู่จาวหนิงฟู่จิ้นเชินเดินมาอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง กดเสียงลงต่ำ "รู้สึกเหมือนเขาน่าสงสัย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1811
เซียวหลันยวนหมุนตัวจากไปองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองแผ่นเหลังเขา จะอย่างไรก็ตั้งสติกลับมาไม่ได้เฉินเซียงเห็นว่าการสนทนาขององค์หญิงใหญ่พังทลายลงแล้ว สีหน้าก็ลนลานขึ้นมา รีบลุกขึ้นมาไล่ตามเซียวหลันยวนไป"อ๋องเจวี้ยน! ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้!" หมอเทวดาฟู่วางยาอะไรใส่ท่านใช่ไหม ท่านทำไมถึงได้ใจดำขนาดนี้?นางยังไม่ทันพุ่งออกจากประตูวงกลม ก็ถูกไป๋หู่ฟาดกลับมาไป๋หู่ยังใช้แค่กำลังภายในด้วย แต่ห้ามไม่ให้นางออกไป ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายนางแต่เฉินเซียงก็ทรุดตัวลงบนพื้น แค่รู้สึกว่าเจ็บเข่าเจ็บก้น มือก็เจ็บ หัวก็ปวดไปหมดนางร้องไห้ออกมา "พวกเจ้าจะมารังแกองค์หญิงใหญ่ของพวกเราแบบนี้ไม่ได้ นางเป็นองค์หญิงใหญ่ที่มีโชคมากที่สุดในต้าชื่อนะ"เซียวหลันยวนเดินไปไกลแล้ว ไม่หันหลังกลับมาไป๋หู่ยืนอยู่ที่ประตูวงกลม มององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้น เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "องค์หญิงใหญ่กลับห้องไปเถิด"จะว่าไปเขาเองก็เป็นคนต้าชื่อเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินเรื่ององค์หญิงใหญ่มามากตอนนี้พอเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกต่ำจนน้ำตานองหน้า เขาก็รู้สึกซับซ้อนขึ้นมาหน่อยๆแต่ว่า องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1810
หญิงสาวที่น่าสงสาร ตอนเด็กๆ เขาเห็นในวังหลังมาแล้วไม่น้อย มีภูมิคุ้มกันไปนานแล้ว"ข้าไม่ได้จะแย่งชิงอะไรกับหมอเทวดาฟู่ ถ้าเราแต่งกันหลอกๆ ได้ไหม? ข้าแค่ต้องการหาที่ไปเท่านั้น แค่อยากให้ท่านคอยปกป้องข้าไม่กี่ปี ถ้าห้าปีไม่ได้ล่ะก็ สามปีก็พอ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเซียวหลันยวนไม่พูดจา จึงหดเวลาลงมาอีก"สามปีนี้ ข้าแค่แบกชื่อพระชายารองไว้ในนามเท่านั้น พออยู่ภายนอกก็ขอให้ท่านอ๋องเล่นละครกับข้าหน่อย แสร้งเป็นสามีภรรยา สามารถปกป้องข้าได้ ในจวนอ๋อง ข้ารับรองว่าจะทำตามหน้าที่ตนเอง เลี่ยงท่านอ๋องให้ห่าง ไม่คิดอะไรเกินเลย""เป็นถึงองค์หญิงใหญ่ต้าชื่อ แต่คิดจะเอาตัวเองไปไว้ในจุดต่ำตมหรือ?" เซียวหลันยวนถาม"อ๋องเจวี้ยนโปรดเมตตา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นน้ำตาไหลพราก "ข้าไม่มีทางเลือกแล้ว ข้าเอาของให้ท่านได้ ยิ่งไปกว่านั้น โชคของข้าก็ดีมาโดยตลอด ถ้าเป็นพระชายารองอ๋องเจวี้ยนในนาม จะต้องช่วยเหลือท่านอ๋องได้แน่ ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำอะไร ก็จะยิ่งราบรื่น ผลลัพธ์สมปรารถนา""องค์หญิงใหญ่มั่นใจกับโชคของตนเองขนาดนี้เชียว?" เซียวหลันยวนได้ยินคำนี้ก็อดนึกขันขึ้นมาไม่ได้"โชคจุดนี้ข้ามีอยู่ ท่านเองก็เชื่อข้าได
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1809
เซียวหลันยวนมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นและไม่รู้ว่านางทำไมถึงพูดว่า 'เขาเอามาเองไม่ได้' ออกมา"แล้วของนั่นมันคืออะไรกัน?" เขาถามขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลนลานขึ้นมานางรู้ที่ไหนว่าสิ่งนั้นคืออะไร? มันคือกล่องที่เปิดไม่ได้ แล้วก็มองไม่เห็นว่าด้านในมีอะไรนี่นา?"ตอนนี้ข้ายังบอกท่านไม่ได้ แต่สำคัญกับท่านมากแน่นอน""เจ้าไม่บอกว่าคืออะไร แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจริงหรือไม่จริง? จะว่าไป เจ้าบอกว่าเจ้าฝันเห็นอนาคตได้ นี่มันก็ดูเหลวไหลเกินไปนะ ข้าควรจะเชื่อเรื่องนี้ด้วยไหม?""เรื่องจริงนะ เพราะข้าฝันเห็นแบบนั้น ตอนเด็กๆ ได้พบกับเจ้าอารามยอดเขาโยวชิง เขาบอกว่า ข้าเป็นตัวเลือกที่เหมาะจะเป็นพระชายาของท่านมาก! แล้วยังชี้แนะข้า ให้ข้าเติบโตอย่างดีในสุสานจักรพรรดิ ถ้ายังไม่ถึงเวลาสำคัญอย่าเพิ่งกลับเมืองหลวง"เซียวหลันยวนก็เชื่อคำพูดของนางอยู่ เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงอาจจะพูดเหล่านี้กับนางก็ได้ยิ่งไปกว่านั้น ท่านหูที่คุยถ่ายทอดคำพูดเจ้าอารามมาตลอดก็พูดอะไรทำนองนี้แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องไปผูกอยู่บนตัวหญิงสาวคนหนึ่งเลยบางทีอาจจะได้ แต่คนคนนั้นก็อาจจะไม่ใช่คนที่เขากำหนด อย่างจาวหนิง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1808
นางอยากจะให้เซียวหลันยวนไม่พอใจตัวฟู่จาวหนิงเสียเหลือเกินแต่พอสิ้นเสียงนาง เซียวหลันยวนก็หันมามองนาง แม้จะสวมหน้ากากอยู่ แต่เฉินเซียงจู่ๆ ก็สัมผัสได้ว่านางถูกสายตาที่เย็นเยียบแหลมคนฆ่าตายไปแล้วนางใจสั่นวาบ จู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดเมื่อครู่ที่พูดไป แต่ก็สายไปแล้วนางได้ยินคำพูดเย็นชาของเซียวหลันยวนว่า"องค์หญิงใหญ่ถ้าหากมีเรื่องจะคุยกับข้า ก็ให้ทาสของเจ้าไปคุกเข่าอยู่ตรงนั้นก่อน"เซียวหลันยวนชี้ไปที่กลางสวนคุกเข่าที่นั่น คนป่วยทั้งหมดในห้องข้างฝั่งตะวันตกจะมองเห็นเฉินเซียงถลึงตาโตใส่อย่างไม่อยากเชื่อ"อ๋องเจวี้ยน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกตะลึงไป "เฉินเซียงก็แค่ปกป้องข้ามากเกินไปเท่านั้น นางไม่ได้มีความคิดไม่ดี...""ให้นางคุกเข่า ข้าถึงจะฟังเจ้าพูด ถ้านางไม่ทำ ข้าก็จะไปแล้ว" เซียวหลันยวนตัดบทนางเฉินเซียงบอกว่าฟู่จาวหนิงแอบมีชู้กับอันเหนียน เขาจดจำมาโดยตลอด"อ๋องเจวี้ยน เฉินเซียงนางเองก็ป่วย ถ้าไปตากลมหนาวบนพื้น นางจะ...""เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"เซียวหลันยวนพูดจบก็หมุนตัวกลับทันทีเฉินเซียงลนลานขึ้นมา "อ๋องเจวี้ยน ข้าจะไปคุกเข่าเดี๋ยวนี้! ท่านโปรดรอก่อน!""เฉินเ
