LOGINShare
บทที่ 1912
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1913
ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนนางไม่ใช่ว่าสละให้ไม่ได้แต่ไม่รุ้เพราะอะไรครั้งนี้ในใจมันไม่เป็นสุขเอาเสียเลยนางยอมรับว่าตนเองดูพลาดไป ความประทับใจแรกต่อท่านน้าเฉิงที่ดูเงียบสงบสง่างาม แต่รู้สึกจะเหินห่างกับนางหน่อยๆ ดูไม่ค่อยชอบนางนักจุดนี้นางไม่ใส่ใจ นางไม่ใช่ทองคำ ที่ทุกคนจะชื่นชอบแต่ว่าตอนนี้นางเพิ่งรู้ ว่าท่านน้าเฉิงอันที่จริงยังเป็นพวกหมกมุ่นคนหนึ่งอีกด้วยนางจะสละกำไลให้ก็ได้ แต่นางก็เป็นพวกหัวขบถมาแต่ไหนแต่ไร ชอบอ่อนไม่ชอบไม้แข็ง ท่านน้าเฉิงพูดจายอมถอยเพื่อรุก ส่วนลวี่กั่วก็มีท่าทีบีบคั้นนาง นี่ชัดเจนแล้วว่าจะให้เซียวหลันยวนเป็นคนตัดสินใจ บอกให้นางปลดกำไลลงเซียวหลันยวนก็ฟังด้วย"กำไลนี้ข้า..." ชอบมันมากคำพูดของฟู่จาวหนิงยังไม่ทันออกมา ท่านน้าเฉิงก็กระแอมขึ้นทีหนึ่ง ยื่นมือมาจับหลังมือเซียวหลันยวน "อายวน ของที่ให้พระชายาแอล้วจะเอาคืนมาได้อย่างไร ข้าไม่เป็นไรจริงๆ..."ไม่เป็นไร แต่มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งตอนนี้อากาศเริ่มอบอุ่นแล้ว มือของนางกลับยังเย็นขนาดนั้นมือของนางทาบอยู่บนหลังมือเซียวหลันยวน แต่ก็ทำให้เขารู้สึกถึงความไม่สบายทางร่างกายนางได้เลยเซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1914
ฟู่จาวหนิงไม่ได้แสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมาดูแล้วเหมือนเป็นคนที่มีเหตุผลใจเย็นเอามากๆอย่างน้อยตอนนี้เซียวหลันยวนก็มองไม่ออกว่นางโกรธในความทรงจำกับการรับรู้ของเขา ฟู่จาวหนิงเป็นคนที่ใจกว้างกับคนป่วยมาก ยิ่งไปกว่านั้นนางเห็นว่าเขากับท่นน้าเฉิงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดขนาดนี้ ก็จะยืนอยู่ข้างเขา เป็นห่วงเป็นใยท่านน้าเฉิงขึ้นมาอย่างน้อยก็จะไม่ทำให้เขาลำบากใจนี่คือความเข้าใจต่อตัวฟู่จาวหนิงของเขา อันที่จริงก็ไม่ได้ผิดอะไรแต่เขาไม่ค่อยรู้นิสัยแฝงของฟู่จาวหนิงนางเต็มใจทำทุกอย่างที่นางสมัครใจ นางใจกว้างได้ แต่ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายใช้กลอุบายบังคับห้นางยอมจำนน นางจะไม่ยินยอม"ลวี่กั่ว ใส่ให้ท่านน้าเฉิงเถอะ" เซียวหลันยวนตอนนี้เป็นห่วงท่านน้าเฉิง แต่ฟู่จาวหนิงหันตัวไปมองของในกล่องนั้นแล้ว เขาจึงไม่เห็นสีหน้าของนาง"เจ้าค่ะ!"ลวี่กั่วดูดีใจมาก ตื่นเต้นเบิกบานขึ้นมา"ต้องขอโทษพระชายาจริงๆ" ท่านน้าเฉิงถอนหายใจ รู้สึกละอายใจมาก"ข้าจะเลือกอย่างอื่นให้จาวหนิงเอง"เซียวหลันยวนตอนนี้ก็แอบตัดสินใจ ว่ากลับจวนแล้วจะให้หลานหรงส่งจดหมาย ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น ค้นหาหยกดาราตงฉิงมาให้ได้พวกของหลานหรงตอนนี้อ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1915
ตอนที่ยายซาแนะนำ ฟู่จาวหนิงก็มองกล่องใบนี้อย่างละเอียด ขนาดใหญ่ประมาณฝ่ามือนาง พอลองดมก็มีกลิ่นไม้พิเศษชนิดหนึ่งน้ำหนักเบา ไม่ได้หนักเหมือนพวกอัญมณีหรือโลหะ"ไม้ชนิดนี้ไม่กลัวบวมน้ำไม่กลัวไฟเผา ยิ่งไปกว่านั้นยังแตกยากมาก ก็แค่เล็กไปหน่อย ไม่มีทางเลือก ใหญ่หน่อยก็ไม่มีแล้ว" ยายซาเอ่ยขึ้นมาฟู่จาวหนิงตะลึงงันนี่ยังไม่ได้เปิดดูเลยว่าของขวัญด้านในคืออะไร เอาแค่กล่องเล็กใบนี้ก็ทำให้นางรู้สึกว่าล้ำค่ามากแล้วถ้านางจะใช้มันเพือเก็บยาลูกลอนก็พอได้อยู่ ใช้กระดาษมันห่อไว้หน่อยก็ได้แล้วเล็กกะทัดรัดแล้วยังมีโซ่ค้องด้วย"ิส่งนี้ก็เป็นของล้กค่า" นางเอ่ยขึ้นยายซาส่ายหัว "สิ่งนี้ไม่ได้ล้ำค่า ข้าไม่ใช่บอกว่าทำจากเศษวัสดุหรือ?"นางบอกว่าเป็นเศษวัสดุ ฟู่จาวหนิงไม่กล้าคิดแบบนั้นจริง ต่อให้เดิมทีเป็นแค่เศษวัสดุก็ตาม ถูกนางตีเป็นกล่องใบเล็กพกไปมาได้ใบหนึ่งแบบนี้ ก็ถือว่าไม่ใช่มูลค่าของเศษวัสดุแล้ว"พระชายาเปิดออกดูสิ"ฟู่จาวหนิงเปิดกล่องใบเล็กกล่องใบเล็กแค่นี้ นางไม่รู้ว่าสิ่งที่ใส่อยู่ด้านในจะเป็นอะไรหลังจากเปิดออก กระดุมเล็กที่ดูประณีตมากๆ ชิ้นหนึ่งวางอยู่ด้านใน กระดุมนี้แตกต่างจากกระดุ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1916
"ข้าชอบมาก"ฟู่จาวหนิงขอบคุณอย่างจริงใจกับยายซา"พระชายาชอบก็ดีแล้ว""เช่นนั้นข้ารับไปเลยนะ?" ฟู่จาวหนิงเองก็มองออกว่ายายซามอบสิ่งของให้นางด้วยใจจริงตอนนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ค่อยเหมาะนักไว้คราวหน้านางส่งยาบำรุงหัวใจมาให้ยายซาแล้วกัน ถือว่ามอบของขวัญให้กันและกัน ถึงอย่างไรพวกเขาอายุเองก็มากแล้ว มียาบำรุงหัวใจอยู่ก็เหมือนเป็นยาช่วยชีวิตเร่งด่วนดังนั้นฟู่จาวหนิงนึงไม่อิดออด นำกระดุมมากลัดไว้บนชายเสื้อ"พระชายาไม่รับไว้ข้าคงเสียใจแย่""ยายซาส่งของขวัญอวยพรให้เพราะพระชายาเป็นภรรยาของเจ้า ถ้าข้าจำไม่ผิดอายวนเหมือนจะเป็นลูกค้าหลักของร้านแผงลอย ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ก็ยังช่วยพวกเขาเอาไว้ ใช่ไหม?"เสียงของท่านน้าเฉิงดังขึ้นเมื่อครู่ควาามคิดของฟู่จาวหนิงถูกของขวัญชิ้นเล็กนี้ดึงดูดไปจริงๆ ไม่ได้หันมาสนใจพวกเขาเลย ไม่ได้ยินจริงๆ ว่าเงินก้อนนั้นสุดท้ายใครเป็นคนจ่ายแต่นางก็ไม่สนใจหรอกตอนนี้พอได้ยินคำพูดของท่านน้าเฉิง ฟู่จาวหนิงกุมกล่องใบเล็กว่างเปล่านั้นไว้แน่นความหมายของนางคือ ของขวัญชิ้นนี้มอบให้เพราะเห็นแก่หน้าเซียวหลันยวนฟู่จาวหนิงยังไม่ทันพูดอะไร ยายซาก็ส่ายหัว "ไม่ใช่ อันท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1917
"หนึ่งพวงหนึ่งร้อยตำลึง สิ่งนี้มีฤทธิ์กระตุ้นให้สดชื่นตื่นตัว ไม่ต้องกลัวอากาศเป็นพิษด้วย และยังป้องกันยุงแมลงกัดต่อย ถ้าหากไม่ใช่ไฟเผา หนึ่งพวกสามารถสวมไว้ได้ประมาณครึ่งปี พอผ่านไปสีของมันจะค่อยๆ เข้มขึ้น จนตอนที่มันเปลี่ยนเป็นสีเทาก็จะหมดประสิทธิภาพทางยาแล้ว"ยายซาพอแนะนำจบ ฟู่จาวหนิงจึงรู้ว่าที่ตนเองเดาไว้ก่อนหน้านี้ถูกต้อง "นี่คือหญ้าสั่นไหวนี่เอง"ก่อนหน้านี้นางไม่เคยนึกถึงหญ้าชนิดนี้เลย แต่ก็คอยสนใจมันอยู่ตลอด รู้สึกว่าค่อนข้างพิเศษพอได้ยินยายซาแนะนำ นางจึงนึกอะไรออกขึ้นมา นี่เป็นหญ้าสมุนไพรล้ำค่าชนิดหนึ่งที่อาจารย์เคยบอกกับนางบอกว่าหายากมาก คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเห็นที่นี่ยิ่งไปกว่านั้นดูแล้ว ในมือของตาซาก็มีอยู่ไม่น้อยเลย ไม่อย่างนั้นจะนำมาถักเป็นเชือกข้อมือได้หรือ?"ยายซาชอบเจ้าจริงๆ หนิงหนิง" เซียวหลันยวนยิ้มขึ้นมา "เชือกข้อมือนี้ ก่นอหน้านี้พวกเขาขายกันพวงชะสองร้อยตำลึงเลยนะ"สองร้อยตำลึง ก็ไม่ถูกจริงๆแม้ว่าหญ้าสั่นไหวจะพบได้ยาก ถักเป็นเชือกข้อมือแล้วดูสวยเป็นพิเศษ แต่ถ้าจะบอกว่าไล่แมลงเลี่ยงอากาศพิษ ก็ยังมีวัตถุดิบยาอื่นที่มาแทนที่ได้แต่ว่า คิดว่าคงมีคนที่มีเงินอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1918
เซียวหลันยวนไม่ตอบอะไรกลับไปชั่วขระ เพราะเขาสวมหน้ากากอยู่ ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่เห็นสีหน้าเขา เห็นแค่ว่าตอนนี้เขายังไม่ตอบกลับ เดาว่าคำถามนี้ของนางอาจจะดูเสียมารยาทไปหน่อยหรือเปล่าเพราะนานมากแล้วที่นางไม่ได้มายุ่งเรื่องบัญชีการเงินของจวนอ๋องน่าจะเพราะยังไม่ได้ร่วมหอกัน ดังนั้นนางจึงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ในตอนนี้เหมือนเป็นคู่รัก ที่อยู่ในช่วงเริ่มต้นมีความรักแต่ไม่ใช่สามีภรรยากันเพราะการเริ่มต้นแบบนั้น นางจึงไม่ได้วางตัวให้ถูกต้องเหมือนภรรยาที่แต่งเข้ามาตามประเพณีในปัจจุบันเซียวหลันยวนตอบว่า "ราคากำไลนี้ เกินกว่างบประมาณที่ท่านน้าเฉิงตั้งไว้หน่อย นางเองก็อยู่ภายนอก พกตั๋วเงินมามากเกินไปไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงสำรองจ่ายให้นางก่อน พวกเราเองก็กำลังจะไปยอดเขาโยวชิงพอดี พอถึงถึงอุทยาน ท่านน้าเฉิงจะคืนเงินให้ข้าเอง"เดิมทีก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นอยู่ และอยากจะยืนยันความสัมพันธ์ของเขากับฮูหยินเชิงว่าดีขนาดนั้นจริงไหม ฟู่จาวหนิงจึงไม่ได้ถามคำถามนี้แต่ตอนนี้พอได้ยินเซียวหลันยวนอธิบายออกมาอย่างละเอียด จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าไม่น่าสนใจขึ้นมาเสียแล้วทำเหมือนจะไปยุ่งเงินของเขาอย่างไรอย่างนั้นตอน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1919
เซียวหลันยวนมองแผ่นหลังฟู่จาวหนิง ดีดนิ้วขึ้นเบาๆองครักษ์ลับคนหนึ่งปรากฏตัว"นายท่าน?""คุ้มครองพระชายาดีดี""ขอรับ" องครักษ์เงารับคำ ทะยานตัวติดตามฟู่จาวหนิงออกไปฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รู้สึกตัวแล้ววันนี้เซียวหลันยวนถ้าจะตามนางออกมาด้วยตนเอง ดังนั้นนางจึงไม่ได้พาเสี่ยวเยว่ไป๋หู่มาด้วย แต่ข้างกายเซียวหลันยวนมีองครักษ์เงาอยู่ตลอด นางรู้เรื่องนี้ดีนางเองก็ไม่ใส่ใจรีบเดินมาจนถึงข้างๆ ผู้อาวุโสจี้กับต่งฮ่วนจือ จึงพบว่าศิษย์อาจารย์อย่างพวกเขาอยู่ที่ประตูร้านยาแห่งหนึ่งฟู่จาวหนิงแหงนหน้าขึ้นมอง โรงยาทงฝู?"ท่านอาจารย์ ท่านมาโรงยาทงฝูทำไมหรือ?"ผู้อาวุโสจี้ไม่ใช่ว่าไม่กินเส้นกับโรงยาทงฝูมาตลอดหรือไรกัน? ทำไมจู่ๆถึงมาโรงยาทงฝูได้?"จาวหนิง?" ผู้อาวุโสจี้กับต่งฮ่วนจือเพิ่งเห็นนาง รู้สึกเกินคาดมาก"เจ้าไม่ได้บอกว่าจะไปยอดเขาโยวชิงกับอ๋องเจวี้ยนหรือ?""มะรืนนี้ถึงเดินทาง""แล้วตอนนี้ทำไมถึงออกมาเดินเล่นคนเดียวล่ะ?" ผู้อาวุโสจี้ชะเง้อมองไปด้านหลัง ก็ไม่เห็นคนอื่น "แล้วไม่ได้พาไป๋หู่สืออีมาด้วยหรือ?"ฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาที่ไม่ถือหน้าถือตาที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยพบมาแล้วปกติตอน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1920
"เรื่องเมื่อสองวันนี้เอง"เรื่องเมื่อสองวัน นั่นก็คือหลังจากที่หยวนอี้กลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว"ว่ากันว่าคุณชายหยวนบาดเจ็บหนักมาก น่าจะเพราะบาดเจ็บหนักจึงออกมาไม่ได้" ฟู่จาวหนิงบอก"เขาบาดเจ็บหรือ?"ผู้อาวุโสจี้รู้สึกเกินคาด "ทูตแคว้นหมิ่นบาดเจ็บ นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ ทำไมไม่เห็นได้ยินมาก่อนเลย?""ท่านอาจารย์ เรื่องนี้กลับไปข้าจะเล่าให้ท่านฟัง พวกเราไม่ยืนบนถนนคุยเรื่องนี้" ต่งฮ่วนจือเตือนขึ้นเดี๋ยวจะถูกคนได้ยินเอา กลายเป็นหาเรื่องมาใส่ตัว"ใครอยากจะพูดถึงเขากัน" ผู้อาวุโสจี้ฮึดฮัด ชี้ไปยังห่อใหญ่ที่ต่งฮ่วนจือถืออยู่ "ข้าบอกแล้วไม่ให้เจ้าซื้อ เจ้าก็ยังจะเอาให้ได้ หน้าตาพันธมิตรโอสถเราจะไปแขวนไว้ตรงไหนกันล่ะทีนี้?"ใครไม่รู้บ้างว่าพันธมิตรโอสถกับโรงยาทงฝูไม่กินเส้นกัน ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการใหญ่คนหนึ่งของพันธมิตรโอสถ วิ่งแจ้นมาซื้อของถึงบ้านของอีกฝ่ย ถ้าลือกันออกไป เจ้าซือถูนั่นไม่ขำฟันหักหรือ?ต่งฮ่วนจือเองก็จนใจ "ท่านอาจารย์ เมื่อครู่ข้าไม่ใช่ให้คนเข้าไปซื้อแทนหรือไรกัน? ท่านเป็นคนบอกเองว่าให้ตามเข้าไปดู ว่าซื้อมาจากในโรงยาทงฝูแน่ไหม"เดิมทีพวกเขาก็อยู่ห่างออกมาหน่อย พอซื้อเสร
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1964
ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าบางครั้งตนเองก็เป็นพวกคลั่งรักอยู่หน่อยๆ"ทั้งๆ ที่คนอื่นคอยแอบสาดโคลนใส่ข้า หาว่าข้านิสัยไม่ดี ทำตัวไม่ดีกับท่านแท้ๆ แล้วยังจงใจมาอวดความสนิทสนมต่อหน้าข้าที่เป็นภรรยาอีก คอยแสดงท่าทีว่ามีความผูกพันกับท่านแค่ไหน ใกล้ชิดท่านแค่ไหน และยังคอยตีตัวห่างจากข้าอีกด้วย"ฟู่จาวหนิงหยิกแก้มเขา ร้องเชอะขึ้นมา "จากคำแรกที่นางเรียกท่านว่าอายวน จากนั้นก็เรียกข้าว่าพระชายา ไอ้ความเจ้าเล่ห์นั่นมันก็แบชัดออกมาแล้ว ถ้านางจะมองข้าเป็นตนกันเอง จะจงใจเรียกให้มันแตกต่างขนาดนี้ด้วยทำไม?"เซียวหลันยวนยังไม่ดึงมือนางออก ยอมให้นางหยิกแก้มตัวเองอยู่แบบนั้น"เจ้าไม่พูดข้าก็นึกปัญหานี้ไม่ออกจริงๆ เจ้ารู้ไหมว่าเพระาอะไร? เพราะเจ้าลองดูสิ ท่านผู้เฒ่า พ่อตาแม่ยาย พวกเขาคนไหนบ้างที่ไม่เรียกเจ้าว่าจาวหนิง แล้วเรียกข้าว่าท่านอ๋อง?"ฟู่จาวหนิงตกตะลึง พอลองคิดดู ก็เหมือนจะเป็นแบบนี้จริงๆ"แต่ว่า สถานการณ์ของพวกเราไม่เหมือนกันนะ"นางตั้งตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว "พวกเขาไม่เรียกชื่อของท่านก็เพราะก่อนหน้านี้ตัวตนฐานะของท่านมันสำแดงอยู่ที่นี่น่ะสิ ตระกูลฟู่ของเรา ไม่กล้าปีนเกลียวอ๋องเจวี้ยนที่สูงส่งอย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1963
เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว"ไม่ได้จะให้เจ้าแก้""แล้วทำไมต้องไปถามล่ะ? ถามแล้วได้อะไร? เซียวหลันยวน ท่านต้องรู้ด้วย ว่าวาสนาของคนเรามันมีความแปลกประหลาดอยู่ มีคนที่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็เข้ากันไม่ได้ ข้ากับท่านน้าเฉิงของท่านก็คือคนประเภทนั้น"ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผาก ถอนหายใจ นางไม่เข้าใจว่าควรจะอธิบายความคิดของตนเองให้เข้าใจออกมาอย่างไรดีแต่ดูเหมือนเซียวหลันยวนเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนัก"ต่อให้ท่านไปถาม นางก็จะบอกว่า นางไม่สบอารมณ์ข้า แล้วข้าต้องแก้ไขตามสิ่งที่นางชอบไหม? หรือจะบอกว่า สิ่งที่ข้าบอกท่าน ข้าไม่ชอบที่นางมามีเล่ห์เหลี่ยมแบบนั้น คือเพราะข้าอยากให้นางแก้ไข?""..." เซียวหลันยวนไม่มีคำจะโต้กลับเขาได้สติกลับมา และตระหนักได้แล้วว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปโง่เง่าเพียงใดฟู่จาวหนิงถามมาอีก "เซียวหลันยวน ข้าจะถามท่าน ท่านอยากให้ข้าเข้ากับนางได้ดีขนาดนั้นเลยหรือ?"เดิมทีที่นางไม่มีแม่สามี ก็ทำตัวตามสบายอิสระเสรีอยู่แล้ว ตอนนี้ต้องหาผู้อาวุโสแบบแม่สามีเพื่อ?"ไม่ใช่"เซียวหลันยวนตั้งสติกลับมาได้ ส่ายหัวทันที"ข้าไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น ที่ข้าบอกจะไปถามนาง หลักๆ ก็เพราะเมื่อครุ่รู้สึกว่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1962
ฟู่จาวหนิงชะงักนี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ เขาคิดว่าแบบนี้ไม่ได้ผิดอะไรดูเหมือนจากที่เซียวหลันยวนเห็น ต่อให้ฮูหยินเฉิงจะคิดเอาตั๋วเงินจากเขาไปซื้อหยกดารา ก็เหมือนเป็นเรื่องปกติถ้านางยังจ้องจับผิดเรื่องนี้ต่อ มันจะเหมือนว่านางยึดติดเรื่องเงินเขาไว้ไม่ยอมปล่อยพวกเขาเหมือนจะยังไม่ได้ใกล้ขนิดถึงขนาดที่ส่งมอบสิทธิ์ดูแลจัดการเงินทองให้กัน ถ้าไม่มีการมาของฮูหยินเฉิง เปิดประเด็นปัญหานี้ขึ้น ฟู่จาวหนิงก็คงไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้นางเองก็ไม่คิดจะไปดูแลเรื่องการเงินของเซียวหลันยวนอยู่แล้ว"ข้าไม่ได้จะถามเรื่องที่ท่านให้นางยืมเงินหรือไม่ให้ยืม" นางเอ่ยขึ้นอย่างจนใจและไม่รู้เพราะอะไร ก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาในพริบตา"เจ้าคิดว่าข้าดีกับท่านน้าเฉิงมาใช่ไหม?"เซียวหลันยวนกำลังทดสอบทำความเข้าใจความคิดนาง"เปล่า" ฟู่จาวหนิงส่ายหัว "เมื่อครู่ข้าก็พูดไปแล้วนี่? ข้าแค่ไม่ถูกกับนาง ไม่สบอารมณ์นาง และไม่อยากให้นางมาใช้เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ ส่วนเรื่องท่านเป็นอย่างไรกับนาง ไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย""หนิงหนิง"เซียวหลันยวนเปลี่ยนสีหน้า น้ำเสียงเองก็ขรึมลงมา"อะไรคือเรื่องของข้า? ตอนนี้เพราะ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1961
"ข้าขอไปกินน้ำหน่อยได้ไหม?"ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเขาอย่างจนใจเซียวหลันยวนจึงคลายมือ ปลดหน้ากากลงมาพอเห็นนางเดินไปข้างโต๊ะแปดเซียน เซียวหลันยวนเองก็ตามไปด้วย"ต่อให้ท่านอยากจะสั่งสอนข้า หรือคิดจะทะเลาะกับข้า ก็ต้องให้ข้าพักหายใจหายคอเสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงนั่งลง หยิบกาน้ำชากับแก้วน้ำมารินน้ำ ยกขึ้นมาค่อยๆ ดื่มลงไป"ข้ากล้าสั่งสอนเจ้าเสียที่ไหน? ทะเลาะนี่ยิ่งไม่กล้าเลย"เซียวหลันยวนดึงเก้าอี้ไปอยู่ข้างๆ นางแล้วนั่งลงมา มองนางนิ่ง แววตามีความซับซ้อน"ปากคอเจ้าร้ายกาจนัก ข้าทะเลาะกับเจ้าก็ไม่ชนะหรอก"ฟู่จาวหนิงวางแก้วน้ำลง เงยขึ้นมาสบตาเขา ยิ้มเล็กๆ"จะลองหน่อยไหมล่ะ?""อย่าน่า ไม่ทะเลาะด้วยหรอก" เซียวหลันยวนใจสั่นกึก เขากลัวว่านางจะโมโหจนทะเลาะขึ้นมาจริงๆ "พวกเรามาคุยกันดีๆ""ท่านว่ามาสิ ข้าอยากฟัง ถึงอย่างไรความคิดของข้า เมื่อครู่ก็พูดออกไปแล้ว ถ้าท่านยังไม่กระจ่างไม่เข้าใจ เช่นนั้นก็กลับไปย้อนนึกดูเอา ข้าขี้เกียจจะเล่าอีกรอบ"ฟู่จาวหนิงบอกกับเขา "ข้ารู้ว่าความจำท่านดีมาก คำพูดที่ข้าพูดไปเมื่อครู่ ท่านคงจดจำได้ทุกถ้อยคำแน่นอน"เฮอะถ้าไม่ใช่รู้สึกว่านางพูดเกินไปแล้ว จะมีเรื
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1960
เขายังคงเชื่อมั่นจาวหนิงยิ่งไปกว่านั้นบางครั้ง เรื่องระหว่างสามีภรรยาก็ต้องให้พวกเขาแก้ไขกันเอง ถ้าผู้อาวุโสสอดมือเข้าไปจะยิ่งทำให้คนรำคาญ"ก็ได้ เช่นนั้นก็ดูไปก่อนแล้วกัน หลันยวนไม่น่าจะทำร้ายจาวหนิง"ถ้าหากลงไม้ลงมือล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องล่มการแต่งงานนี้ซะ จาวหนิงไม่ทนความโกรธนี้แน่ผู้เฒ่าฟู่งึมงำกับตัวเองเดินออกไปแล้ว เขาเตรียมจะไปที่ครัวดุว่ามีของว่างที่จาวหนิงชอบกินไหม เพิ่งจะด่ากราดคนไปขนาดนั้น ต้องกินอะไรให้มากหน่อยตอนที่เสิ่นเชี่ยวเข้ามา ฟู่จิ้นเชินก็กำชับคนรับใช้ออกไปทำงานแล้วเซี่ยซื่อเองก็ตามนางมาด้วย พี่น้องสองคนนี้ดูกังวลมาก"ได้ยินว่าฮูหยินเฉิงนั่นมาหาจาวหนิงแต่เช้าหรือ? พวกเราเมื่อครู่กำลังเย็บกระเป๋าให้จาวหนิง เลยมาไม่ทัน"ตอนที่พวกนางได้ยินเรื่องนี้ เสี่ยวเถาบอกว่า จาวหนิงเริ่มกำลังด่ากราดอยู่ในเมื่อจาวหนิงกำลังด่าคน เช่นนั้นพวกนางจึงไม่ได้รีบเข้ามาร่วมวงด้วย ถ้าเผื่อฮูหยินเฉิงรู้สึกว่าพวกเขาที่เป็นพ่อแม่ควรจะเตือนฟู่จาวหนิง แล้วลากพวกเขาลงน้ำไปด้วย นั่นไม่ใช่จะส่งผลกระทบกับการแสดงความสามารถจาวหนิงหรือ?ดังนั้นเสิ่นเชี่ยวจึงดึงเซี่ยซื่อไว้ ให้เสี่ยวเถาค
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1959
ผู้เฒ่าฟู่ตอนนี้จึงเพิ่งได้สติกลับมา มองไปทางลูกชาย"จิ้นเชิน เจ้าว่า ต้องไปดูหลันยวนกับจาวหนิงของเราไหม?"เขาค่อนข้างกังวลอ๋องเจวี้ยนมองฮูหยินเฉิงเป็นผู้อาวุโส แล้วยังพานางมาทักทายด้วย ผลลัพธ์คือเขาไม่รับของขวัญ จาวหนิงเองก็ด่าจนเปิงเซียวหลันยวนจะโมโหจนไปสั่งสอนจาวหนิงหรือเปล่า?ฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ด่าออกมาอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาผู้เฒ่าฟู่ที่ปกป้องอยู่ตอนแรกไม่รู้ว่านางทำแบบนี้ควรจะสั่งสอนดีหรือไม่งงไปหมดหลังจากฟู่จิ้นเชินตั้งตัวกลับมาได้ก็คิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของฟู่จาวหนิง แต่กลับหัวเราขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่"ฮ่าๆ จาวหนิงเจ้าเด็กคนนี้ ให้ตายสิ...""นางเป็นแบบนี้อยู่ข้างนอกคงจะผิดใจกับคนไม่น้อยเลยกระมัง?" ผู้เฒ่าฟู่ยังกังวลขึ้นมาถึงอย่างไร คำพูดนี้ใครฟังแล้วก็รับไม่ไหวกันทั้งนั้น"ท่านพ่อแต่ก่อนไม่เคยเห็นหรือว่านางผิดใจคนไว้แค่ไหน?" ฟู่จิ้นเชินถามผู้เฒ่าฟู่ยังอยู่ในความสับสน"ก่อนหน้านี้จาวหนิงไม่ได้เป็นแบบนี้เลย"สับสนอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดกับตัวเองว่า "ก่อนหน้านี้ข้ายังเป็นตัวถ่วงนางอยู่ ทำให้นางต้องฝืนเก็บตัวตนแท้จริงไว้อย่างน่าสงสารมาหลายปี"ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงเป็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1958
ฟู่จาวหนิงมองไปทางลวี่กั่ว "แล้วก็สาวใช้คนนี้ ถ้าไม่ได้การยินยอมจากท่าน นางจะไปเอาความกล้าจากไหนมาบ่นจุกจิกใส่ข้า? เชื่อไหมข้าแทงเข็มนางเป็นใบ้ได้เลยด้วยซ้ำ?"ลวี่กั่วม่านตาหดลง มือไวกว่าสมอง รีบปิดปากขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว"ดูสิ ถ้าข้าแสดงอารมณ์ไม่เป็นมิตรออกมา นางก็เพิ่งจะรู้จักกลัวข้าเรอะ? ดังนั้นความกำเริบเสิบสานก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช้เพราะท่านยินยอม ยิ่งไปกว่านั้นพวกท่านคิดว่าข้าจะใจกว้างต่อพวกท่านเพราะเซียวหลันยวน? นี่ก็อธิบายได้แล้วว่าไม่ใช่ว่าพวกท่านไม่รู้จักนิสัยข้า แต่เป็นการคาดเดาไว้ล่วงหน้า แต่แค่เดาผิดไปเท่านั้น"ฟู่จาวหนิงหัวเราะประชดประชันขึ้นมา"ประเมินตัวข้าลับหลังไปหลายรอบ ตอนนี้มาบอกว่าไม่สนิทกับข้าไม่รู้จักนิสัยข้า กลัวข้าจะโกรธ? ท่านรู้ไหมว่าคนแบบท่านมันเรียกว่าอะไร? มันเรียกว่าเสแสร้ง พวกหวังดีมีเจตนาแฝง น่ารำคาญสุดๆ ไปเลย"ผู้เฒ่าฟู่เองก็ถลึงตาโตอ้าปากค้างแม้ว่าเขาจะรู้ว่าสองปีนี้หลานสาวจะอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้น ปากเองก็ไม่ค่อยจะไว้หน้าใคร แต่ก็ไม่เคยเห็นนางพูดจาตอบโต้ใครยาวเหยียดแบบนี้มาก่อนหลานเอ๊ย นี่ นี่คงไม่คิดจะด่าฮูหยินเฉิงจนร้องไห้หรอกนะ?"หนิงหนิง พอแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1957
ฟู่จาวหนิงระอากับเรื่องแบบนี้มากจริงๆดังนั้นต่อให้เซียวหลันยวนจะเรียกนางเสียงต่ำมาทีหนึ่ง คิดจะขัดนาง แต่นางก็ยังพูดต่อไปว่า"แม้ว่าท่านจะไม่พูดออกมาตรงๆ แต่สิ่งที่ทำออกมา สิ่งที่พูดออกมา คำกลังแสดงออกถึงความไม่ชอบขี้หน้าตัวข้า พลางชี้แนะเซียวหลันยวน ว่าถ้าหากพวกเราอยู่กันไม่ได้ นั่นก็เป็นเพราะตัวข้า ท่านกลัวข้าจะโกรธกลัวข้าเข้าใจผิด แต่ท่านบริสุทธิ์ไร้ความผิด ความรับผิดชอบทั้งหมดอยู่ที่ตัวข้า""รวมถึงคำพูดที่ท่านพูดเมื่อครู่นี้ด้วย อะไรคือบอกว่าไม่รู้นิสัยข้าไม่รู้ว่าข้าจะโมโหหรือไม่? ถ้าท่านจริงใจ คงจะถามเซียวหลันยวนที่เป็นรุ่นหลังท่านก่อนแล้ว ว่าข้าชอบหรือไม่ชอบที่ท่านจะมาเรียกชื่อตรงๆ อย่างสนิทสนม? ถ้าท่านไม่มีเจตนาแอบแฝง ท่านคงจะถามไปแล้วว่าข้าชอบรสชาติอาหารแบบไหน รักษาอาการป่วยของเซียวหลันยวนแล้วหรือยัง ท่านคงจะถามมาสักคำแล้วว่าตอนนี้เขากินเผ็ดจะมีปัญหาหรือเปล่า?""แต่ท่านไม่พูดตรงๆ ไม่ยอมถามออกมาอย่างเปิดเผย ไม่ตรงไปตรงมา เอาแต่คิดจะพูดจาหลอกล่อมีเจตนาแฝงอยู่นั่นล่ะ"คำพูดของฟู่จาวหนิงค่อนข้างหยาบคาย เหมือนตบฉาดเข้าไปที่หน้าฮูหยินเฉิงตรงๆฮูหยินเฉิงตั้งแต่เกิดมาถึงตอนนี้ย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1956
"สวัสดี" ฟู่จาวหนิงยิ้มทักทายมองผ่านๆ เหมือนดูไม่ออกว่านางกำลังโกรธเซียวหลันยวนคิดต่อไปอีก เพราะเมื่อคืนนี้ได้หลับสบายหรือเปล่านะ ดังนั้นอารมณ์โกรธเมื่อวานเลยหายไปแล้ว? ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวเยว่ก็น่าจะบอกนางเรื่องที่เขามาเมื่อคืนแล้วกระมัง?"เมื่อคืนหลับสบายไหม?" เซียวหลันยวนเข้าไปหา จับมือนางไว้ฟู่จาวหนิงไม่ได้สลัดออก ยังเงยหน้ามายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มสดใสยามเช้าตรู่เช่นนี้ แทบจะทำให้เซียวหลันยวนตาพร่าไปแล้ว เขาอยากจะก้มลงไปจูบสักฟอด แต่ท่านปู่กับพ่อตาก็ยังอยู่ที่นี่ แล้วยังมีพวกฮูหยินเฉิงอีก ไม่เหมาะเอาเสียเลยเซียวหลันยวนจึงได้แค่ทนไว้ก่อน"พระชายา" ฮูหยินเฉิงยืนอยู่ในห้องโถงทักทายฟู่จาวหนิง"คารวะพระชายา" ลวี่กั่วคารวะให้อย่างเรียบร้อยทันทีไม่มีจุดให้ติได้เลยฟู่จิ้นเชินเดินเข้ามาแล้ว"ฮูหยินเฉิงบอกว่าเห็นลูกเขยของข้าเป็นรุ่นหลัง แต่ตอนนี้กลับทำตัวห่างเหินกับลูกสาวข้าเหลือเกิน เพราะไม่กล้าเห็นลูกสาวข้าเป็นรุ่นหลังอย่างนั้นหรือ?"ฮูหยินเฉิงจึงเห็นฟู่จิ้นเชิน ขณะที่แอบชื่นชมความสง่างามและความหนุ่มแน่นของเขา ก็ถูกคำเย้ยหยันนี้ของเขาแทงใจดำเข้ามา"แน่นอนว่าไม่ใช่ ข้าแค
