공유

บทที่ 1904

작가: จุ้ยหลิงซู
ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงเย็นชา

"เจ้าคิวด่าตัวเองวิ่งมาถึงในบ้านคนอื่นแบบนี้ บอกว่าจะเนียนเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ มันสนุกนักหรือ? เจ้าเองก็ไม่คิดเสียหน่อย ว่าคนอื่นเขาต้อนรับเจ้าเข้ามาไหม? พวกเราทั้งครอบครัวอยู่กันดีดี จำเป็นต้องมีคนนอกอย่างเจ้าเพิ่มมาอีกคนหรือ? พวกเรามีห้องในบ้านเยอะเกินไป หรือมีเสบียงมากเกินจนกินไม่หมดหรือไรกัน?"

ถ้าไม่ใช่จูเฉียนเฉี่ยนพูดคำเหล่านั้นออกมา ฟู่จาวหนิงคงไม่ลงมือด้วย

แต่ว่าคำพูดเหล่านั้น นางฟังแล้วรู้สึกเป็นอัปมงคลมาก

"เจ้ามันหน้าใหญ่เสียเหลือเกิน รู้สึกว่าแค่เจ้ายินดีจะเข้ามาในบ้านคนอื่น คนอื่นก็ควรจะต้อนรับเจ้าหรือ? เจ้าเป็นวัตถุมงคลหรือ หรือว่าเป็นกุมารกวักเงินกวักทอง? เจ้ามีอะไรดีที่จะให้คนอื่นมาต้อนรับขับสู้? สำคัญตัวเองผิดไปหน่อยไหม?"

ฟู่จาวหนิงช่วงนี้เอาแต่พยายามเป็นหมอฟู่ที่ดีของนางมาตลอด กระทั่งก่อนหน้าที่ถูกเฉินเซียงทำแบบนั้น นางก็ยังคิดถึงว่าต้องดูภาพสถานการณ์รวมใหญ่ก่อน และไม่มีเรี่ยวแรงจะไปทะเลาะกับคนอื่น

แต่ตอนนี้นางมีเวลาว่างแล้ว

"พ่อแม่ข้าเดิมทีก็เป็นสามีภรรยาที่รักกันดี สองคนถ้อยทีถ้อยอาศัยประคับประคองกันมาเกือบยี่สิบปี เจ้าคิดอยากจะเสียบก็เส
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
댓글 (1)
goodnovel comment avatar
ลักษณา แก้วสุววรณ
ขออ่านจนจบค่ะยากร฿้ว่าเป็นอยา่งไร
댓글 모두 보기

관련 챕터

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1905

    ฟู่จิ้นเชินมองฟู่จาวหนิง สีหน้าดูซับซ้อนเสิ่นเชี่ยวตาแดงรื้นตอนนี้ นางรักลูกสาวเหลือเกิน!นางถูกลูกสาวปกป้องขนาดนี้! ด่ากราดใส่แม่นางที่คิดจะมาแย่งสามีเพื่อแม่ของตัวเอง จาวหนิงนาง...ทำใจนางอบอุ่นเหลือเกิน!เดิมทีการมาถึงของจูเฉียนเฉี่ยน ทำให้เสิ่นเชี่ยวมีอารมณ์ซํบซ้อน แต่ตอนนี้ไม่เหลือความปวดใจใดๆ อีกแล้วในช่วงเวลาที่นางกับฟู่จิ้นเชินไม่ได้อยู่ข้างกาย จาวหนิงเติบโตขึ้นมามีนิสัยเช่นนี้ ทำยังไงดี? นางอยากจะไปโขกหัวกับกำแพงให้ลูกสาวเสียจริง!"ท่านพี่ ท่านก็กล้าด่าดีจริงๆ" ฟู่จาวเฟยยกนิ้วโป้งให้กับฟู่จาวหนิงแต่ผู้เฒ่าฟู่ลังเลอยู่พักหนึ่ง "เด็กคนนั้นอายุพอพอกับเจ้ากระมัง? โดนด่าไปขนาดนี้ นางคงไม่คิดอะไรโง่ๆ หรอกกระมัง?"แม่นางน้อยทั่ไวป ถ้าถูกชี้จมูกด่าแบบนี้ ปกติจะรับไม่ได้กันกระมัง?เขากังวลว่าจูเฉียนเฉี่ยนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องกังวลไป นางไม่มีทางคิดอะไรโง่ๆ หรอก"ด้วยนิสัยแบบนั้นของจูเฉียนเฉี่ยน คงจะเสียใจบ้าง คิดอะไรไม่ออกบ้าง แต่ไม่มีทางคิดอะไรโง่ๆเขาชะงักไป จากนั้นก็รับต่อว่า "จะว่าไป ต่อให้นางคิดอะไรโง่ๆ นั่นก็เป็นสิ่งที่นางทำ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1906

    ถ้าใครจะมารังแกท่านพี่ เขาจะโบกดาบใหญ๋นำทัพไปบดขยี้อีกฝ่ายเสีย!ถ้าองค์จักรพรรดิจะมารังแกท่านพี่ เขาจะพาทหารก่อกบฏเสีย!ไม่มีใครรู้ว่าฟู่จาวเฟยมีปณิธานเช่นนี้ฟู่จาวหนิงโยนจูเฉียนเฉี่ยนทิ้งไว้หลังสมองหมด ทั้งครอบครัวกินอาหารเย็นกัน สองสามีภรรยาเตรียมตัวกลับจวนอ๋องส่วนฟู่จิ้นเชินคืนนี้จะอธิบายกับภรรยาอย่างไร พวกเขาเองก็ไม่คิดจะไปอยากรู้อยากเห็น"ถึงยังไงด้วยความฉลาดของท่านพ่อตา จะง้อฮูหยินก็คงง่ายมาก" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น"ทำไม ทำไมข้าฟังความหมายของท่านแล้ว เหมือนจะดูอิจฉาอยู่หน่อยๆ กัน?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองเขา"ฟังออกด้วยหรือ?" เซียวหลันยวนหัวเราะเบาๆ "ก็มีจริงๆ นั่นล่ะ เจ้ามันฉลาดจนไม่รู้จะง้อยังไงนี่สิ"จาวหนิงง้อยากกว่าเสิ่นเชี่ยวจริงๆ นั่นล่ะ"ไร้สาระน่า ข้าไม่ใช่คนที่หึงคนง่ายขนาดนั้นเสียหน่อย ท่านเคยคิดไหม ว่าถ้าเจอเรื่องแบบนี้ ข้าไม่มีทางหึงเลยด้วยซ้ำ"เซียวหลันยวนถอนหายใจ"เจ้าคิดว่าการไม่หึง มันง้อง่ายหรือ?""ทำไมล่ะ? ก็ไม่ต้องง้อสิ""ไม่หึง ไม่ต้องง้อ ข้านี่ล่ะต้องกลุ้มใจ"เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้ ""อย่างครั้งนี้ที่ฝูอวิ้นมาที่เมืองเจ้อ วันวันลอยชายอยู่ต่อหน้าเ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1907

    เซียวหลันยวนตอนนี้เชื่อใจฝีมือฟู่จิ้นเชินมากดังนั้นเขาจึงมีเรื่องมอบหมายให้เขาทำจริงๆ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ในวังราชนิเวศน์กับหยวนอี้ เนื่องจากพวกเขาต้องพักฟื้น น่าจะไม่ออกจากเมืองหลวงเร็ววันนี้แน่ ท่านคอยจับตาดูสถานการณ์พวกเขาไว้ก็พอ ข้าจะทิ้งองครักษ์ลับไว้ให้ท่านแปดคน""ดีเลย"ฟู่จิ้นเชินคิดถึงหยวนอี้แล้วก็รู้สึกแปลกๆหลายวันนี้เขาเองก็คอยจับตาดูการกระทำของทูตจากแคว้นหมิ่นอยู่ แต่ก็ไม่เห็นหยวนอี้มาตลอด"ข้าหาคนไปตรวจสอบสถานการณ์พวกเขาในวังราชนิเวศน์ได้" ฟู่จิ้นเชินเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนรู้สึกเกินคาดขึ้นหน่อยๆเขาเองก็ส่งคนลอบเข้าไปในวังราชนิเวศน์ได้ แต่ก็เป็นองครักษ์ลับที่คอยจับตาดูอยู่ในความมืด ทว่าความหมายของฟู่จิ้นเชินคือ คนของเขาสามารถปรากฏตัวอย่างโจ่งแจ้งในวังราชนิเวศน์ได้หรือ?"ข้ารู้จักคนตัดแต่งกิ่งไม้ในวังราชนิเวศน์คนหนึ่ง" ฟู่จิ้นเชินมองออกถึงความประหลาดใจของเขา อธิบายออกมาคำหนึ่ง"ใช้ได้เลยท่านพ่อตา"เซียวหลันยวนยกนิ้วโป้งให้เขามิน่าฟู่จิ้นเชินในตอนนั้นถึงมีวิะีพาเสิ่นเชี่ยวหนีออกไปจากเมืองหลวง ความสามารถเรื่องเส้นสายนี่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆเขาเป็นพวกปัญญาช

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1908

    เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงไม่ชอบนาง แล้วจะเป็นอย่างไร?ก่อนที่จะได้ยินคำเหล่านั้นของเสิ่นเชี่ยว ฟู่จาวหนิงก็ไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อนจริงๆหลังจากแยกกับพวกเขา เซียวหลันยวนก็ไปเดินเที่ยวในตลาดซื้อของเป็นเพื่อนนาง ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้มีความคิดจะเลือกของขวัญพบหน้าไปให้กับเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าจะมาเตรียมหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้"เจ้าอารามชอบอะไร?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองเพิ่งมาถามคำถามนี้ มันก็ดูไม่ใส่ใจเกินไปหน่อยก่อนหน้านี้เซียวหลันยวนบอกนางไว้ ว่าไม่ต้องมอบของขวัญอะไรให้"เขาชอบ..." เซียวหลันยวนครุ่นคิด ยิ้มขืน "ข้าเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน บางครั้งก็รู้สึกว่าสิ่งที่เขาชอบมันเยอะเหลือเกิน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเขาไม่ได้สนใจกับอะไรเลย""นี่ท่านเหมือนไม่ได้ตอบเลยนะ" ฟู่จาวหนิงตำหนิขึ้นมา"หลายปีมานี้ ข้าเองก็ไม่เคยให้อะไรเขา ถ้าหากจะมอบของขวัญให้ ก็น่าจะเป็นตอนที่ข้าทำเรื่องที่เขาอยากให้ข้าทำสำเร็จ แบบนั้นเขาจะดีใจมาก""ปกติเขาจะให้ท่านไปทำเรื่องอะไรหรือ?" ฟู่จาวหนิงถามจู่ๆ นางก็รู้สึกว่า นางกับเซียวหลันยวนไม่เคยคุยเรื่องอดีตของเขา กับเรื่องคนข้างกายเขาดีด

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1909

    เขาเคยถามไทเฮา ว่าอยากจะออกจากวังไหม แต่ไทเฮาปฏิเสธ"ไทเฮาน่าจะชินกับการอยู่ในวัง" ฟู่จาวหนิงชะงักไปหน่อย เอ่ยขึ้นว่า "หลักๆ คือก่อนหน้านี้จวนอ๋องเจวี้ยนของท่านเงียบเหงาน่าเบื่อมาก ท่านเองก็ไม่ค่อยจะอยู่ ดังนั้นสู้อยู่ในวังไปดีกว่า"เซียวหลันยวนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ "นางพูดแบบนี้ บอกว่าคนเหล่านั้นในวังทะเลาะกันไปมาบ้าง อย่างน้อยก็ยังคึกคักหน่อย""ก็มีเหตุผล" ฟู่จาวหนิงบอกออกมา ถ้าให้นางต้องไปอยู่ในวังนางเองก็ไม่เอาแน่นอน"แม้ตอนนี้ข้าจะมีพระชายาแล้ว แต่พระชายาคนนี้ก็ยุ่งกว่าข้าเสียอีก ไม่ค่อยจะอยู่ในจวนอ๋องเลย"เซียวหลันยวนถอนหายใจดังนั้นตอนนี้จวนอ๋องเจวี้ยนส่วนใหญ่จึงเงียบเหงาพวกเขาถัดจากนี้จะไปยอดเขาโยวชิงอีก กลับจากยอดเขาโยวชิงก็อาจจะไปตงฉิงอีกดังนั้น ให้ไทเฮาอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยนก็ไม่มีความหมายอะไร"นี่ท่านจะพาข้าไปไหน?"ฟู่จาวหนิงเดินมาพักหนึ่งจึงพบว่าเซียวหลันยวนมีเป้าหมายที่จะพานางเดินไป"เห็นร้านนั้นไหม?" เซียวหลันยวนชี้ไปยังร้านที่ไม่ค่อยสะดุดตาร้านหนึ่งด้านหน้า ถึงจะไม่สะดุดตาแต่ก็ยังมองเห็น เพราะป้ายร้านที่แขวนไว้เขียนอักษรไว้สามตัวว่า "ร้านแผงลอย"ฟู่จาวหนิงตอ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1910

    "ตาซา ยายซา"เซียวหลันยวนกดเสียงต่ำบอกฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกประหลาด ถ้านี่กำลังบอกนาง ก็เรียกสองสามีภรรยาเฒ่านี้เลยก็จบแล้วเรียกตาซาตรงๆ แบบนี้ได้หรือ?"ท่านอ๋องไม่ได้มาร้านแผงลอยของเราเป็นครั้งแรก ถือเป็นลูกค้าเก่าอยู่" ยายซายิ้มละไมเอ่ยขึ้น แม้จะพูดถึงเซียวหลันยวน แต่สายตากลับตกอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงนางมองฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าพึงพอใจ"นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราพบพระชายา ก่อนหน้านี้เตรียมของขวัญอวยพรไว้ชิ้นหนึ่ง ตอนนี้ในที่สุดก็มอบให้ได้เสียที"ตาซาเองก็เงยหน้าขึ้นมองฟู่จาวหนิง จากนั้นจึงพยักหน้า แล้วก็หันไปถักเชือกต่อแต่ฟู่จาวหนิงก็พบว่าเชือกหญ้าที่เขาถักประณีตอย่างมาก เชือกที่ใช้หญ้านั่นถักออกมาไม่ธรรมดาเลย ราวกับเป็นเชือกสีขาวเงินอย่างไรอย่างนั้น ถ้าสวมไว้บนข้อมือ คงจะดูสง่าไม่น้อยในใจฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก"ยายซาเตรียมของขวัญให้ข้าด้วยหรือ?""ท่านกับท่านอ๋องแต่งงานกัน พวกเราเองก็ไม่สะดวกส่งของขวัญไปจวนอ๋อง จึงรอให้ท่านอ๋องพาท่านเข้ามาน่ะ คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งจะมาเอาป่านนี้" ยายซาพูดพลางให้พวกเขานั่งลงแล้วมาดูของในกล่องไม้นี้ "พวกท่านเลือกกันไปก่อน ข้าจ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1911

    คนที่เข้ามา ฟู่จาวหนิงไม่รู้จักฮูหยินคนหนึ่ง พาสาวใช้กับองครักษ์มาอีกอย่างละหนึ่งคนที่เขามาก่อนคือฮูหยิน ไม่คุ้นหน้าเลยแต่เสื้อผ้าของอีกฝ่ายดูหรูหรา อยู่ในชุดกระโปรงสีดำคราม ปักลายดอกมู่หลันสีขาวเงินกับนกเซียนไว้ บนมวยผมมีปิ่นปักผมอัญมณีแดงและทองเสียบอยู่ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาหงส์ ริมฝีปากอวบอิ่ม ดูงดงามแบบโบราณ เหมือนตัวละครที่ฟู่จาวหนิงเคยเห็นในภาพวาดโบราณดูสง่างามมากสาวใช้กับองครักษ์คนนั้น ตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็เหมือนจะมองออก ว่าน่าจะมีฝีมือไม่เลวอยู่"ตาซา กำไลหยกดาราตงฉิงวงนั้นยังอยู่ไหม?" ฮูหยินคนนั้นพอเข้ามาก็เอ่ยปากถามพอสิ้นเสียงสายตาก็จับไปบนตัวเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงนางงงงันไปเล็กน้อย "อายวน?"ฟู่จาวหนิงแหงนหน้ามองเซียวหลันยวน เรียกชื่อเขาแบบนี้ น่าจะเป็นคนที่สนิทกันกระมัง? ฮูหยินคนนี้ดูแล้วอายุสี่ห้าสิบ เป็นอะไรกับเขานะ?นางไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"ท่านน้าเฉิงมาเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไรกัน?" เซียวหลันยวนถามฮูหยินเฉิงเดินมาตรงหน้าเขา ยื่นสองมือออกมา เซียวหลันยวนจึงสวมกอดนางเบาๆฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว หลักๆ คือไม่เคยเห็นเซียวหลันยวนสนิทกับใครแบบนี้มาก่อน ขนาดไทเฮาเอง เขา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1912

    มองไปทางเซียวหลันยวนหมายความว่ายังไง? คือจะให้เขาเป็นคนตัดสินใจ ว่าจะให้นางสละกำไลวงนี้ให้หรือเปล่าหรือ?อันที่จริงพวกเขายังไม่ได้จ่ายเงิน แต่ตอนนี้กำลังอยู่บนข้อมือนางนะ ต่างหูคู่นั้นก็อยู่บนมือนางฟู่จาวหนิงไม่มีนิสัยสละของที่ชอบให้ใครมาแต่ไหนแต่ไรในเมื่อลวี่กั่วมองไปทางเซียวหลันยวน เช่นนั้นนางก็ยังไม่ต้องพูดอะไร"ท่านน้าเฉิงกำลังหากำแพงหยกดาราหรือ?" เซียวหลันยวนมองไปทางท่านน้าเฉิงท่านน้าเฉิงพยักหน้า "ใช่แล้ว หามานานมาก ก่อนหน้านี้หาข่าวได้ว่ามีคนได้หยกดารามาก้อนหนึ่ง เดิมทีจะหาหยกดาราก้อนนั้นแล้วเอามาให้ยายซาตีกำไลให้ คิดไม่ถึงว่าพอถามไปถามมา ถึงรู้ว่าหยกดาราก้อนนั้นเป็นยายซานี่เองที่ได้มา"ตาซายังนั่งถักเชือกต่อไปในที่ของเขา เหมือนไม่ได้สนใจกับบทสนทนาของพวกเขาเลย แต่ประโยคที่พูดเมื่อครู่ก็เหมือนเล่าเรื่องจบไปแล้ว ที่เหลือก็ให้พวกเขาจัดการกันเองฟู่จาวหนิงจึงฟังออกถึงความไม่ธรรมดาของสามีภรรยาซา พูดเช่นนี้คือหยกดาราตงฉิงนั้นหายากมากจริงๆ หากันไปหากันมาก็ปรากฏมาแค่ก้อนเดียวแล้วก้อนนี้ก็ถูกยายซาตีเป็นกำไลกับต่างหู่คู่หนึ่งไปแล้ว"หยกดาราตงฉิงยังมีประโยชน์อีกอย่าง คือถ้าเลือ

최신 챕터

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2064

    ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2063

    เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2062

    เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2061

    เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2060

    เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2059

    สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2058

    บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2057

    ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2056

    "แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status