เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1850
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1851
เซียวหลันยวนกุมมือฟู่จาวหนิงแน่น ออกแรงบีบเล็กน้อยนางเองก็กุมเขากลับ สองสามีภรรยาเหมือนกำลังให้กำลังและปลอบประโลมกันและกันอยู่"ทหาร ชักกระบี่"เสียงเซียวหลันยวนลอดออกมาอย่างเย็น่ชา พวกองครักษ์อย่างชิงอีจัดขบวนขึ้นหน้าทันที เสียงชักกระบี่ยาวดังชิ้งขึ้นมาพร้อมกันท่วงท่าพลังขององครักษ์สิบกว่าคนที่กุมกระบี่ยาวพร้อมกันทำคนตกตะลึงมาก สำหรับผู้ประสบภัยเหล่านี้ถือเป็นความพรั่นพรึงอย่างหนึ่งโดยเฉพาะก่อนหน้านี้ที่เซียวหลันยวนพอโผล่มาก็กระแทกคนลอยออกไปตั้งขนาดนั้นตอนนี้พอมองไป กระบี่ยาวเหล่านั้นก็มีประกายเย็นเยียบ ยะเยือกจนเหมือนจิตสังหาร"ตอนนี้ใครยังคิดจะออกจากเมือง ก็ลุกขึ้นมาเลย"เสียงเซียวหลันยวนดังขึ้นอีกครั้ง พวกเขาไม่ทันได้คิดว่าหมายถึงอะไร เขาก็เอ่ยต่อมาว่า "ใครที่อยากออกจากเมือง ต้องตาย องครักษ์เหล่านี้ของข้า จะสังหารพวกก่อจราจลจนหมดได้แน่นอน ต่อให้พวกเจ้าจะเข้ามาพร้อมกัน"พริบตาเมื่อครู่ ยังมีผู้ประสบภัยบางส่วนที่ได้ยินประโยคนหน้าก็ลิงโลดขึ้นมา คิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะปล่อยพวกเขาออกไปจริงๆ แต่คิดไม่ถึงว่าพอจะมาได้ยินประโยคที่เย็นชาด้านหลังต่อมาทันทีคิดจะปล่อยพวกเขาออกไปที่ไห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1852
ตอนที่ผู้ประสบภัยเหล่านั้นบุกเข้ามาเมื่อครู่ พวกเขาเองก็เกือบจะทนไม่ไหวชักดาบออกไปแล้ว แต่ก็อดทนไว้อยู่วินัยของพวกเขาทำให้พวกเขาไม่กล้าง้างกระบี่ใส่ประชาชนความน้อยใจและเสียใจในใจไม่รู้จะพรรณนาอย่างไร แต่ตอนนี้มีอ๋องเจวี้ยนที่เอาใจใส่พวกเขา มีพระชายาคอยรับประกันสุขภาพพวกเขาพวกเขาเดิมทีควรปกป้องอ๋องเจวี้ยนกับพระชายา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นถูกพวกเขาปกป้องซะแล้ว"ขอบคุณท่านอ๋องพระชายา!"เหล่าทหารทางการขานออกมาเสียงดัง"พวกเจ้าล้วนเป็นลูกผู้ชายที่ยอดเยี่ยมซื่อสัตย์ต่อหน้าที่!" เซียวหลันยวนหันกลับมามองพวกเขา "ตบรางวัล!""ขอบคุณท่านอ๋อง!!"หลังจากที่ไฟในใจเหล่าผู้ประสบภัยถูกข่มลงมา ตอนนี้ไม่เหลือความกล้าอีกแล้ว พวกเขาตอนนี้อยากจะถอยหนีกันพวกเขายังคิดว่าถอยกลับไปก็น่าจะพอ พวกเขาแค่ไม่ก่อเรื่องก็จะไม่เป็นไร เรื่องสงบลง ดังนั้นจึงมีคนถามขึ้นว่า"ท่านอ๋อง พวกเราออกไปไม่ได้ แล้วต้องถูกขังอยู่ที่นี่รอฝ่าบาทส่งคนเข้ามาช่วยหรือ? ฝ่าบาทถ้าไม่ส่งคนเข้ามา หรือไม่คิดจะปล่อยพวกเราออกไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นพวกเราจะทำอย่างไรกัน?""ใช่เลยใช่เลย พวกเราเชื่อฟังไม่ก่อเรื่องได้ แต่ก็ต้องมีคำอธิบายให้พ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1853
เมืองเจ้อตอนนี้ เข้าได้เท่านั้นออกไม่ได้การจำกัดนี้ส่งผลกระทบไปถึงการเดินทางของข่าวสารพวกเขาเซียวหลันยวนมีคนพอ และยังมีม้าชั้นยอด องครักษ์ลับก็ฝีมือดี ข่าวสารของพขาจึงรวดเร็วฉับไวที่สุด"องค์จักรพรรดิรู้เรื่องเมืองเจ้อแล้วจริงๆ แต่ไม่ได้ส่งคนเข้ามา คนพวกนั้นในราชสำนักเจ้ายังไม่รู้จักหรือ? พวกเขาถ้ารู้ว่าที่นี่มีโรคระบาดรุนแรง ใครจะกล้ารับงานมาทำกัน?"เซียวหลันยวนประชดประชัน ก่อนหน้านี้เรื่องชินอ๋องเซียว ก็ทำให้พวกเขาผวาไปพักหนึ่งแล้วตอนนี้ที่นี่ใช่แค่ระบาดกับ "ชินอ๋องเซียว" กับ "อ๋องเจวี้ยน" เสียที่ไหน ยังมีคนตั้งมากมาย พวกเขาจะกล้ามากันรึ?"เช่นนั้นหรืออาจจะไม่แย่ขนาดนั้นสินะ?" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวยังรู้สึกคาดหวังเมืองหนึ่งเมือง ประชาชนมากขนาดนี้ คงไม่ทอดทิ้งไปแบบนี้หรอกกระมัง?"เจ้าต้องเตรียมตัวทนต่อไปอีกระยะหนึ่ง"เซียวหลันยวนไม่ได้บอกกับเขาชัดเจนนัก แต่เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับจักรพรรดิ กระทั่งยังรู้สึกว่าจักรพรรดิน่าจะยิ่งเลอะเลือนกว่าแต่ก่อนเสียอีกทูตแคว้นหมิ่นยังไม่รู้ว่าช่วงนี้คอยเอาใจอะไรเขา แล้วก็ญังมีหมอหญิงสองคนที่รับเข้าไปวังหลังนั่นอีกล่ะ...รวมถึงพระชายาเย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1854
เซียวหลันยวนหลังจากได้ยินเด็กสองคนพูดเรื่องนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าฟู่จาวหนิงยิ่งเปล่งประกายขึ้นเรื่อยๆ แล้วที่นี่ คนป่วยมากมายลืมตัวตนพระชายาอ๋องเจวี้ยนของนางไปแล้ว จำได้แค่ว่านางคือหมอฟู่ดังนั้นพวกเขาจึงกล้าพูดแบบนี้ มีความคิดแบบนี้กับนางขึ้นมาถ้าหากนางเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ประชาชนทั่วไปจะกล้าพูดแบบนี้รึ?ดังนั้น สิ่งที่นางมีอยู่ที่นี่มากกว่าสิ่งใดคือความเป็นกันเอง และยังมีบุคลิกที่ทำให้ประชาชนชื่นชอบด้วยเซียวหลันยวนจู่ๆ ก็เข้าใจเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างชัดเจน ถ้าหากไม่มีเขา ต่อให้ไม่ต้องเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ฟู่จาวหนิงก็ยังคงมีชีวิตที่ดีได้ กระทั่งมีวิะีที่จะเปล่งประกายด้วยตนเองอีกเหมือนว่านางตอนนี้ นางอาจจะไม่มีเขาก็ได้ แต่เขากลับยิ่งถูกนางดึงดูดมากขึ้นเรื่อยๆ"พี่ชายเจ้าเป็นใครกัน หน้าตาหล่อไหม?" เซียวหลันยวนถามเด็กทั้งสองคน"ใช่สิ พี่ชายข้าหน้าตาดีมาก แม่นางตั้งมากมายในเมืองเจ้ออยากได้เขา" เด็กสองคนร้องขึ้นอย่างภูมิใจเซียวหลันยวนเหลือบมองบ้านหลังนี้ที่นี่ก็ใหญ่กว่าบ้านที่อยู่รอบๆ จริงๆ ดูโอ่อ่าอยู่เด็กสองคนปีนบันไดขึ้นมาเกาะกำแพง เสื้อผ้าพวกเขาเองก็ไม่เลวนัก ดูเหมือนจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1855
อย่าว่าแต่เขาเลย ขนาดฟู่จาวหนิงเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจชายหนุ่มแบบนี้ ถ้านางเคยรักษาไปจริงต้องจำได้แน่ แต่นางกลับนึกไม่ออกเลย"ท่านยังสงสัยข้าหรือ?" นางหันหน้าไปมองเซียวหลันยวน"ไม่ใช่สงสัย..."เซียวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ของตนเองควรจะเรียกว่าอย่างไรชายหนุ่มคนนั้นรีบเดินมาตรงหน้าม้าพวกเขาเขาคารวะให้ ไม่เย่อหยิ่งไม่ถ่อมตน กล่าวคำขอโทษขึ้นมาก่อน"คารวะท่านอ๋อง พระชายา ข้าน้อยถังสืออวิ้น เมื่อครู่เด็กทั้งสองคนเป็นหลานข้า คนเล็กจะซนหน่อย พูดจาไม่ประสีประสา ขออ๋องเจวี้ยนพระชายาให้อภัยด้วย""ถังสืออวิ้น?"เซียวหลันยวนย้ำชื่อเขามาอีกครั้ง ดูคุ้นๆ หูชอบกล"เจ้าเคยมารักษาที่โรงหมอหรือ?" ฟู่จาวหนิงเองก็คุ้นๆ ชื่อนี้ แต่กลับจำไม่ได้ถังสืออวิ้นพยักหน้า "ตอนนั้นในบ้านไฟไหม้ ควันดำขโมงไปหมด ใบหน้าข้ามีแต่เขม่า เกรงว่าคงจะมองไม่ออก ดังนั้นพระชายาจึงจำไม่ได้"พอได้ยินเขาบอกแบบนี้ ฟู่จาวหนิงก็เหมือนจะนึกออกแล้วนางเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใน "ที่แท้ก็เจ้านี่เอง""อื๋อ?" เซียวหลันยวนโน้มตัวไปข้างหน้า เอาคางพาดไว้บนบ่านาง ท่าทางดูเฉื่อยๆ ชาๆแต่อันที่จริงก็หึงอยู่หน่อยๆก่อนหน้านี้ฟ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1856
เพราะอายุถังสืออวิ้นใกล้เคียงกับเซียวหลันยวน เซียวหลันยวนตอนนั้นก็ให้ความสนใจเขาอยู่ แต่ก็ไม่ได้เจอตัว ดังนั้นเมื่อครู่พอได้ยินชื่อจึงรู้สึกคุ้นๆ"นั่นเป็นชื่อเสียงจอมปลอมเมื่อนานมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะจำได้ด้วย" ถังสืออวิ้นคารวะให้อีกครั้ง"เจ้าไม่เข้าร่วมสอบเคอจวี่มาตลอด" เซียวหลันยวนถาม "หรือว่าไม่เคยขึ้นกระดานมาตลอดกัน?"บางทีมีชื่อเสียงตอนอายุยังน้อย พอเติบโตความสามารถกลับลดต่ำลง กระทั่งการสอบขั้นต้นก็ยังไม่ผ่าน?""ข้าน้อยไม่ได้เข้าร่วมขอรับ""โอ๋? ทำไมกัน?" เซียวหลันยวนรู้สึกอยากรู้ขึ้นมา"เรื่องนี้..."ถังสืออวิ้นดูลำบากใจขึ้นมา ดูเหมือนจะบอกเหตุผลออกมาลำบากเซียวหลันยวนเองก็ไม่คิดจะจี้ต่อ จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา หันไปพูดถึงเรื่องที่เด็กสองคนก่อนหน้านั้นพูดมา"ข้าได้ยินว่า เจ้ารู้สึกว่าพระชายาควรแต่งกับเจ้าหรือ?""แค่กๆๆ!"ถังสืออวิ้นสำลักขึ้นมา หูแดงกว่าเดิม เลิกเสื้อคลุมคุกเข่าลงทันทีเพียงแต่คุกเข่าก็ส่วนหนึ่ง แต่หลังกับแอวเขายังยืดตรง เป็นท่าทางที่ดูทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแออยู่ด้วยกัน"ท่านอ๋องระงับโกรธด้วย! ข้าน้อยแม้จะไม่ได้พูดเช่นนี้ แต่ก็เคยเอ่ยชมพระชายา ถ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1857
ถังสืออวิ้นเดินออกไป ย้ายเก้าอี้เล็กมานั่งลงข้างๆ นาง นวดขาเบาๆ ให้นางเขาเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านย่า หรือว่าเราล้มเลิกดีไหม? หลังจากหาสิ่งนั้นพบแล้วยังไงล่ะ..."แต่เขายังพูดไม่ทันจบ ฮูหยินอาวุโสก็ตัดบทเขาทันที"เจ้าพูดอะไรออกมา? จากนี้ไปย่าไม่อยากได้ยินเจ้าพูดอะไรที่ไม่เอาไหนแบบนี้แล้วนะ"ถังสืออวิ้นฟังออกถึงความโกรธในน้ำเสียงนาง จึงเงียบลงกว่าเดิม"สืออวิ้น ข้ารู้ว่าหลายปีนี้เจ้าลำบาก แต่ธนูเมื่อยิงแล้วไม่มีหวนกลับ ถ้าตอนนี้พวกเราล้มเลิกไป แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อกัน?"ถังสืออวิ้นเดิมทีก็เป็นอัจฉริยะอายุน้อย เดิมควรจะมีอนาคตที่สดใสตอนนั้นถ้าเขาเป็นไปตามครรลอง ไปร่วมการสอบเคอจวี่กับอัจฉริยะคนอื่นๆ ด้วยความสามารถของเขา อาจจะได้เข้าสอบเตี้ยนซื่อ แล้วกลายเป็นจอหงวนไปแล้วตอนนี้เขาอาจจะเป็นข้าราชการไปแล้วถึงสามปีแต่ว่า หลายปีมานี้เขาเอาแต่ปิดบังตัวตน ไม่ไปร่วมการสอบเคอจวี่ ไม่ย่ำเข้าสู่เส้นทางข้าราชการ ตอนนี้ก็สิบปีไปแล้วเขาใกล้จะยี่สิบสามแล้วถ้าล้มเลิกเรื่องที่อยู่ในมือไป เขาที่อายุยี่สิบสามก็เรียกได้ว่าไม่มีความสำเร็จอะไรเลย"ท่านย่า พวกเราไปทำการค้าก็ได้...""ไร้สาระ เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1858
"ตอนนี้เจ้าพูดได้ว่าเป็นคนที่มีคุณสมบัติสืบทอดตงฉิงมากที่สุด นั่นจึงเป็นเส้นทางที่เจ้าควรเดินมากที่สุด หลายปีมานี้ เจ้าก็พยายามอย่างหนัก เพื่อตามหาคนตงฉิงที่ยังมีชีวิตรอดเหล่านั้น แล้วจะทิ้งไปแบบนี้เจ้ารับได้หรือ?"ฮูหยินอาวุโสถังมองถังสืออวิ้น ก็เห็นสีหน้าหดหู่ของเขาหายไป สายตากลับมาแน่วแน่อีกครั้ง ในใจจึงถอนใจโล่งออกมาทุกครั้งที่หลานชายมาหานาง จะต้องเพราะมีเรื่องให้หวั่นไหวเพราะนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันยากมากจริงๆแต่ที่นางต้องทำคือให้กำลังใจเขา จะยอมให้เขาละทิ้งไปแบบนี้ไม่ได้"ตงฉิงตอนนั้นคนออกไปตั้งมากมายซึ่งรวมถึงบ้านพวกเราด้วย เรื่องนี้กระทั่งจักรพรรดินีก็ยังไม่รู้ ดังนั้น แม้องค์หญิงใหญ่ภายหลังจะยังมีชีวิต แต่งงาน มีลูก พวกเขาก็ล้วนไม่รู้เรื่องเหล่านี้"นี่จึงเป็นสาเหตุที่ตระกูลถังคิดว่าถังสืออวิ้นมีคุณสมบัติการสืบทอดตงฉิง"พวกเขาไม่รู้ ดังนั้นจึงยังไม่เคยพยายามอะไร เรื่องเหล่านี้ล้วนมีแต่เจ้าที่ทำ คนที่เหนื่อยคือเจ้า"ถังสืออวิ้นถอนใจ"สืออวิ้น ต่อให้องค์หญิงใหญ๋จะมีลูกจริง แต่จากข่าวที่เราตรวจสอบมาตอนนั้น องค์หญิงใหญ่ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว เด็กที่ไม่มีการเสี้ยมสอนจาก
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1872
"หมอฟู่ออกมาก่อน ขุนพลโจวของพวกเรามีคำถาม! ทำให้การรักษาผู้ป่วยล่าช้า หมอฟู่แบกรับความรับผิดชอบนี้ไม่ไหวหรอกนะ!"ขุนพลน้อยคนนั้นยังคงตะโกนปาวๆ อยู่ใต้หอเมืองสีหน้าเซียวหลันยวนถมึงทึงไปแล้ว ถ้าไม่ใช่มีหน้ากากบังอยู่ หน้าของเขาตอนนี้คงจะดำยิ่งกว่าท้องฟ้าราตรีเสียอีกฟู่จิ้นเชินเองก็โกรธเหมือนกันเขายืนอยู่ข้างๆ เซียวหลันยวน คิดจะเตือนเขาว่าอย่าออกไปรับมือกับดจวติ้งเจินด้วยตนเอง แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าโจวติ้งเจินจะมีความคิดไปอยู่บนตัวจาวหนิง!ตอนนี้ฟู่จาวหนิงถ้าออกไป โจวติ้งเจินจะปล่อยนางกลับมาได้อย่างไร?พวกเขาคิดแผนของโจวติ้งเจินออกแทบจะทันที"เขาคิดจะควบคุมฟู่จาวหนิงไว้ แล้วเอาจาวหนิงมาคุกคามเจ้า" ฟู่จิ้นเชินทั้งเคืองทั้งโกรธ"ฝันไปเถอะ"เซียวหลันยวนกระโจนลงมาจากหอเมืองราวกับเหยี่ยวโฉบขุนพลน้อยคนนั้นรู้สึกเหมือนมีพลังวูบหนึ่ง เงยหน้าขึ้นอย่างหวาดผวา ยังไม่ทันได้เห็นชัดว่าเป็นใคร ก็ได้ยินเสียงดังพลั่ก ส่วนตนเองถูกเตะลอยออกไปแล้วการลอยนี้ ปลิวไปไกลมาก เหมือนกับลอยตามลม หล่นกระแทกพื้นห่างไปลิบๆจุดที่ตกอยู่ใกล้กับโจวติ้งเจินและเซียวหลันยวนหลังจากถีบคนออกไปแล้ว ก็ร่อนลงมาบนหลั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1871
"วัตถุดิบยาในการรักษาไม่พอ แต่วัตุดิบยาที่เอาไว้ล้มคน ข้ายังมีอยู่ หลังสกัดให้บริสุทธิ์แล้ว แค่กำมือเดียวก็ล้มคนเป็นร้อยได้"ฟู่จาวหนิงเตรียมทำเรื่องนี้ไว้แล้ว ถ้าหากโจวติ้งเจินจะทำตัวโหดร้ายจริง เช่นนั้นนางก็ไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะมองประสบการณ์ที่จะไม่ลืมไปทั้งชีวิตให้กับเขา!ยาที่สกัดให้บริสุทธิ์ ในคลังสกัดยาของนางมีอยู่"ต่อให้ล้มได้แค่ครึ่งร้อย ก็เพียงพอแล้ว" อันเหนียนในดวงตามีรอยยิ้มใครบอกว่าฟู่จาวหนิงเป็นแต่วิชาแพทย์? ใครบอกว่านางเป็นแค่หมอคนหนึ่ง?ถ้าเป็นแบบนี้ พลังสังหารของนางแค่คนเดียวก็ยิ่งใหญ่มาก"ส่งคนออกไปเตรียม ถ้ามีใครได้ยินข่าวลือ ให้ช่วยปลอบประโลมพวกเขา เมืองเจ้อไม่มีทางส่งพวกเขาออกไป" เซียวหลันยวนเอ่ยกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยว"เข้าใจแล้ว ข้าน้อยจะไปทำเดี๋ยวนี้!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมีความมั่นใจขึ้นมากแล้วคุณชายฟู่ดูท้องฟ้าได้ อีกเดี๋ยวฝนจะตก บวกกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนคนเดียวก็สามารถตัดกำลังการรบของทหารนับพันได้ ส่วนโจวติ้งเจินที่แข็งแกร่ง ก็ยังมีอ๋องเจวี้ยนคอยรับอยู่ตรงนี้แล้วอ๋องเจวี้ยนเมื่อครู่บอกไว้แล้ว โจวติ้งเจินไม่ใช่คู่มือของเขาจุดนี้ ผู้บริหารท้องถิ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1870
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพูดความหมายของโจวติ้งเจินออกมา ฟู่จิ้นเชินก็สูดปาก"เขาคิดจะ..."คิดจะทำอะไรครึ่งหลังไม่พูดออกมา แต่ก็ทำให้ทุกคนฟังเข้าใจฟู่จาวหนิงรู้สึกเหมือนโลกทัศน์ตนเองจะแตกสลายอยู่แล้ว"นั่นมันคนสามพันกว่าคนเลยนะ!"บ้าไปแล้วหรือ?"ก็บ้าไปแล้วจริงๆ เพราะที่นี่ห่างจากเมืองหลวงนิดเดียว แล้วยังมีผู้ประสบภัยมากขนาดนี้ มีปัจจัยไม่ปลอดภัยอยู่มากมาย" อันเหนียนเอ่ยขึ้นถ้าทั้งหมดเป็นประชาชนเมืองเจ้อ ที่นี่ก็ถือว่าเป็นบ้านของพวกเขา ปิดเมืองเอาไว้ ถ้าพวกเขาไม่ออกจากเมืองก็ยังพอว่า แต่ใครให้ตอนนี้เมืองเจ้อรับผู้ประสบภัยนับหมื่นเข้ามากันล่ะ?ถ้าหากปิดเมืองมา ผู้ประสบภัยเหล่านี้จะไม่สงบในจิตใจ พวกเขาไม่มีบ้านอยู่ที่นี่ ถ้าหากไม่มีความรู้สึกร่วมไม่มีอาหาร ควต้องหาวิธีบุกออกจากเมืองแน่ถึงตอนนั้นผู้ประสบภัยที่ป่วยจำนวนมากถ้าทะลักไปทางเมืองหลวง นั่นจะเป็นเรื่องใหญ่ที่เลวร้ายมากฟู่จาวหนิงเองก็คิดถึงจุดนี้ด้วย"รักษาได้แล้ว ข้าเองก็สกัดยาออกมาแล้วด้วย แค่ขอเวลาหน่อยเท่านั้น โรคก็จะรักษาได้"ฟู่จาวหนิงร้อนรนขึ้นมา"จดหมายส่งไปถึงเมืองหลวงแล้ว แต่เกรงว่าจะไม่ทันการ" เซียวหลันยวนคว้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1869
ทหารห้าพัน ถ้าล้อมโจมตีเขาคนเดียว แค่ยื้อเวลาเขาก็ตายได้แล้วยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าองค์จักรพรรดิน่าจะใช้โอกาสนี้เอาชีวิตเซียวหลันยวนตอนนี้ถ้าเซียวหลันยวนออกไปคนเดียว ก็จะเข้าทางอีกฝ่ายพอดี"หนิงหนิง เจ้ามาทำไมกัน? กลับไปซะ"เซียวหลันยวนพอเห็นฟู่จาวหนิงเข้ามาก็ร้อนรนขึ้นแล้ว เดิมทีเขายังใจเย็นอยู่ แต่พอเห็นฟู่จาวหนิงยืนอยู่บนหอเมือง เขาก็หน้าเปลี่ยนสี"ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร?"ฟู่จาวหนิงไม่สนใจเขา มองไปที่ใต้หอเมืองโจวติ้งเจินพอเหลือบมองก็เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวบนหอเมือง เขาหรี่ตาลง "หญิงสาวคนนั้นคือฟู่จาวหนิงพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรึอ?"ถ้าจับฟู่จาวหนิงไว้ได้ อ๋องเจวี้ยนจะยอมแพ้หรือเปล่า?ถึงตอนนั้นถ้าล่อเขาไปที่ภูเขา ขณะที่โกลาหล อ๋องเจวี้ยนไม่ระวังสะดุดล้มในกองเพลิง ก็ไม่มีคนช่วยเหลือได้ทัน...ความคิดนี้ก็ไม่เลวอยู่กระมัง?"นั่นน่าจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ลือกันว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนกล้าหาญเกินใคร และยังหยิ่งทะนงมากด้วย ใช้วิชาแพทย์อหังการเข้าไปได้ถึงในวัง กระทั่งยังไม่เห็นองค์จักรพรรดิในสายตา หญิงสาวที่ยังกล้าขึ้นมาบนหอเมืองตอนนี้ ต้องเป็นนางแน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1868
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวได้ยินคำพูดอันเหนียน ชั่วขณะหนึ่งก็พูดไม่ออกอันที่จริงในใจเขาชัดเจนดี ต่อให้จะไล่คนป่วยในเมืองเจ้อเหล่านี้ออกไปตายข้างนอก พวกเขาที่อยู่ที่นี่ ก็ไม่มีทางกลับไปเมืองหลวงได้เช่นกันต่อให้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ก็ยังต้องให้เมืองเจ้อยังคงอยู่ต่อไปอีกพักหนึ่ง เพื่อยืนยันวาไม่มีโรคระบาดแล้วอันเหนียนอยู่ที่นี่มานาน ต่อให้จะกลับไปได้ องค์จักรพรรดิก็คงหาวิธีไล่เขาออกจากเมืองหลวง แล้วไปหารังที่อื่นให้เขาอยู่จะยอมให้เขาอยู่ในราชสำนักต่อได้อย่างไร? อยู่ใกล้จักรพรรดิขนาดนี้ จักรพรรดิกลัวจะตายพอคิดถึงจุดนี้ ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา"ศิษย์พี่คิดหาวิธีดีกว่า คนป่วยสามพันคนนั้น จะต้องส่งออกไปจริงไหม"อันเหนียนเห็นสีหน้าท้อแท้สิ้นหวังของผู้บริหารท้องถิ่นโหยว ก็รู้สึกทนไม่ไหวขึ้นมาแต่พวกเขาก็อยู่ในสถานการณ์นี้ด้วยผู้บริหารท้องถิ่นโหยวกับอันเหนียนหันไปมองเซียวหลันยวนพร้อมกันเซียวหลันยวนมองไปนอกเมืองเงียบๆ โจวติ้งเจินยังคงนั่งอยู่บนหลังม้า มองมาทางนี้อย่างชัดเจนมองกันจากระยะไกล เซียวหลันยวนรู้สึกได้ถึงการประชดประชันของโจวติ้งเจินโจวติ้งเจินเองก็น่าจะก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1867
อ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอยู่ในเมืองเจ้อกับผู้ป่วยเหล่านี้มานานมาก พวกเขาก็ไม่ต้องหวังว่าจะกลับเมืองหลวงได้เลยองค์จักรพรรดิไม่มีทางให้พวกเขากลับไปอ๋องเจวี้ยนจะถูกขังอยู่ในเมืองเจ้อ ต่อให้ไม่ตายก็ต้องขังเขาไว้ให้ตาย"ท่านขุนพลฉลาดยิ่งนัก""ประจบประแจงน้อยๆ หน่อย ไฟกับน้ำมันทางหุบเขานั่นเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?""เตรียมพร้อมแล้วขอรับ!" ขุนพลน้อยเอ่ยขึ้น มุมปากกระตุกอย่างอดไม่อยู่ พอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้ เขาก็อดใจสั่นวาบไม่ได้"องค์จักรพรรดิมีราชโองการ ประชาชนที่ติดโรคร้ายพวกนั้นจะปล่อยไว้ไม่ได้ นี่เป็นการคิดเพื่อประชาชนที่มากกว่า เสียสละส่วนน้อยเพื่อปกป้องส่วนมาก นี่จึงจะเป็นจักรพรรดิที่ชาญฉลาด""ขอรับ ฝ่าบาทชาญฉลาดนัก"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวกลับมาถึงหอเมือง อันเหนียนเองก็เข้ามาแล้ว"โจวติ้งเจินพูดอะไรบ้าง? คงไม่ใช่เรื่องดีแน่สินะ?" อันเหนียนถามผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมือสั่นระริก"เขาจะให้ข้าส่งคนป่วยทั้งหมดออกจากเมืองเจ้อ ไปให้เขาจัดการทิ้ง""เขาจะจัดการอย่างไร"ในใจอันเหนียนรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนที่เขามาถึงก็เพิ่งได้เห็นบัญชี มีทั้งหมดสามพันหนึ่งร้อยคนคนมากขนาดนี้ จะจั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1866
โจวติ้งเจินจ้องมองผู้บริหารท้องถิ่นโหยว สายตากวาดผ่านสือลิ่วสือชีแต่เขาก็ไม่ได้บอกอะไรสือลิ่วสือชี แต่ส่งเสียงเย็นชาออกมาอีก "ผู้บริหารท้องถิ่นโหยว ตอนนี้คนป่วยในเมืองมีเท่าไร? เจ้าในฐานะข้าราชการดูแลเมืองเจ้อ ก็น่าจะมีทำสถิติไว้สิ?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยว ยังคงหวังลมๆ แล้งๆ อยู่ "ตอนนี้ประชาชนกับผู้ประสบภัยที่ติดโรคระบาดมีแค่สามพันคน...""สามพันคน!"โจวติ้งเจินถามต่อ "นอกจากสามพันคนนี้ ประชาชนที่เหลือไม่ได้ติดโรคจริงหรือ?""ถูกตรวจรักษาไปแล้ว และมีการกักตัวแยกออกจากคนอื่นแล้ว แต่ว่าตอนนี้หมอฟู่ค้นคว้า....""เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะแจ้งราชโองการของฝ่าบาท ใต้เท้าโหยว ภายในหนึ่งชั่วยาม จงไล่สามพันคนนั้นไปที่หุบเขา!" โจวติ้งเจินตัดบทเขาอีกครั้งผู้บริหารท้องถิ่นโหยวใจสั่นกึก"ขุนพลโจว พวกเขาล้วนป่วยกัน จะไล่ไปที่หุบเขาทำไม? ที่นั่นไม่มีกินมีดื่ม แล้วก็ไม่มียา แล้วยังหนาวเย็นอีก...""นี่ไม่ใช่เรื่องที่ใต้เท้าโหยวต้องมากังวล! ใต้เท้าโหยวจัดการมาเกือบเดือน กลับทำให้คนป่วยมีมากขึ้นเรื่อยๆ คนที่ป่วยตายก็มากขึ้นเรื่อยๆ! เจ้าควรจะคิดได้แล้วว่าจะไปรับโทษกับฝ่าบาทอย่างไร! ตอนนี้เอาสามพันคนนั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1865
สายตาเขาแหลมคม แผ่แสงเย็นวาบ ตอนที่มองคนก็ทำให้รู้สึกว่าเขาชักกระบี่ออกมาสังหารได้ตลอดเวลาว่ากันว่าคนมากมายล้วนหวาดกลัวโจวติ้งเจิน ตอนนี้พอเห็นสภาพเขา ก็ดูจะมีพลังที่ทำให้คนหวาดกลัวอยู่จริงๆผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเดิมทีไม่ได้กลัวโจวติ้งเจินในอดีตแม้พวกเขาจะไม่ลงรอยกันในราชสำนัก ต่างฝ่ายต่างไม่เห็นด้วยกับอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้มีผลประโยชน์ที่ขัดแย้งอะไรกัน ถึงอย่างไรคนหนึ่งก็บู๊คนหนึ่งก็บุ๋น ห่างกันพอควรแต่ตอนนี้เบื้องหลังของเขา มีประชาชนและครอบครัวของเมืองเจ้อทั้งเมืองผู้บริหารท้องถิ่นโหยวจึงเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาพอควรมีจุดอ่อน ก็จะเกิดความกลัวได้"ขุนพลโจว ท่านนำทหารตั้งมากมายมาเมืองเจ้อด้วยเจตนาอะไร?" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเอ่ยถามขึ้นก่อน"องค์จักรพรรดิรู้ว่าประชาชนเมืองเจ้อติดโรคร้าย ระบาดรุนแรง แพร่กระจายทั่วเมือง ไม่มียารักษา"โจวติ้งเจินเสียงกังวาน ฟังแล้วมีการบีบคั้นเขาจ้องผู้บริหารท้องถิ่นโหยว เอ่ยถามต่อว่า "เรื่องนี้ เป็นจริงหรือไม่? ทำไมเจ้าจึงไม่เขียนรายงานองค์จักรพรรดิทันที""ข้าเขียนหนังสือราชการส่งไปวังหลวงแล้วสี่ครั้ง! ตอนนี้ในเมืองหลวงมีคนป่วยจริง แต่ว่า..."
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1864
อันเหนียนเองก็โกรธจนเส้นเลือดแทบจะแตกเขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าองค์จักรพรรดิจะทำแบบนี้!เมืองเจ้อใหญ่ขนาดนี้ คิดจะทอดทิ้งก็ทิ้งเลยรึ!"รีบประคองข้าไปที่หอเมือง" อันเหนียนเองก็ตามไปด้วย เขาจะอยู่แต่ในนี้ไม่ได้เซียวหลันยวนมาถึงบนหอเมืองแล้ว ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรีบเข้ามารับ "ท่านอ๋อง！""สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?""ทหารห้าพันนาย! พวกเขาเข็นปืนใหญ่มาด้วย!" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวโกรธจัดจริงๆเมืองเจ้อส่งส่วยให้ทุกปีไม่เคยขาด ส่งเข้าคลังหลวงตรงเวลามาตลอด ตำแหน่งภูมิศาสตร์นี้ ก็ถือได้ว่าคอยคุ้มกันแทนเมืองหลวงอยู่ ส่งเส้นเลือดชีพจรเข้าไปให้ องค์จักรพรรดิต่อให้ใช้หัวเข่ามาคิด ก็จะทิ้งเมืองเจ้อไม่ได้!ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?เซียวหลันยวนยืนอยู่บนกำแพงเมืองลมพัดหวิว เขามองฝั่งตรงข้ามใต้กำแพงเมือง แม่ทัพที่นั่งอยู่บนหลังม้าอย่างองอาจ"โจวติ้งเจิน"โจวติ้งเจิน เป็นแม่ทัพที่ดุดันคนหนึ่ง แล้วยังเป็นพวกค่อนข้างป่าเถื่อน มนุษยสัมพันธ์ในราชสำนักแย่มาก แต่เพราะเขาจงรักภักดีสุดๆ กับองค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิมีเจตนาไหน ไม่ว่าจะไร้เหตุผลเพียงใด โจวติ้งเจินก็สามารถทำตามราชโองการได้อย่างเคร่งครัดตรงไ
